— У пячоры… — буркнуў аператар. — Фауну вывучаюць.
— Ага… Ваша імя?
— Майкл Стоўн.
— А вашага вучонага прыяцеля?
— Джордж Стоўн.
— Уга — браты? Нешта не падобныя.
— А мы ад розных мацярок.
— Дык вось, браты-разбойнікі, расказвайце, чым на самай справе вы тут займаецеся. Толькі хуценька і не цямніць. Дарэчы, Судзір таксама ў пячоры? З дэльфінамі?
— У пячоры. І больш я вам нічога не скажу.
— Ну-ну, цвёрдакаменны25… Не забывай, што вы ў нашых руках, а не мы ў вашых. Гавары! — крыкнуў так, што Раджу ажно заклала вушы. — Колькі золата ўжо намылі?
У Майкла паніклі плечы.
— Пра золата ў Піта пытайце. І ў Джорджа, ён у лабараторыі працуе. А мая справа — во… — адвярнуўся на момант, кіўнуў на пульт кіравання.
Судзір зацягнуў аквалангі забітых на правы канец пляжа за выступ, дзе пачыналася цемра. Потым хуценька высыпаў з аднаго вядра пароду ў кучу, набраў вады — плюх на тое месца, дзе ляжаў Піт. Калі вада скацілася, падышоў туды, нагнуўся паглядзець, ці не відаць чаго падазронага. Нагнуўшыся, штосьці падняў, паглядзеў, зноў нагнуўся, папаласкаў у маленькай лужынцы, паперакідаў з рукі ў руку, як гарачы вугельчык, нават, здалося Янгу, падзьмуў сабе на рукі. Выняў нож, адпстрыкнуў асноўнае лязо, скрабануў ім знаходку — і ўкінуў «вугалёк» на дно ножнаў, а зверху засунуў нож, задаволена ляпнуў сябе па лытцы. Азірнуўся ва ўсе бакі, паглядзеў на кучу пароды і ўжо ступіў да яе, хацеў пагрэбціся. Але ўспомніў пра лямпачкі. Падышоў да сцяны, выкруціў адну — тую, што была ў сабраным петлямі провадзе, шпурнуў яе далей ад пляжа. Янг пачуў, як лопнула-дзынкнула яна, стукнуўшыся недзе ў цемры аб скалу.
А тут і электрык вынырнуў непадалёк ад выхаду. Галава яго загайдалася, як паплавок, падалася да пляжа. Вылазіў электрык спаважна, нетаропка. Разагнуўся, выбраўшыся. Шлэп, шлэп ластамі.
— Ну, што тут у вас? Я ж рабіў усё як трэба.
— Вось… — паказаў Судзір на скрутак на сцяне. — Некалькі мінут пагарэла, а потым — блісь, і няма. Я выкінуў… І паленым запахла, ізаляцыя, мабыць, пачынала гарэць.
Электрык павярнуў да сцяны, Судзір за ім — амаль ушчыльную.
— Не ве-е-ерце, дзя-ядзечка!!! — закрычаў Янг такім высокім голасам, што сарваўся. — Ён забіць вас хоча!
Электрык у непаразуменні павярнуўся на голас.
І тут жа Судзір ударыў — не ззаду, як меркаваў спачатку, а ў грудзі. Яшчэ і адштурхнуў электрыка ад сябе, і той загрымеў балонам, падаючы. Дрэсіроўшчык застаўся стаяць, трымаючы настаўлены нож. Гэтак і ў бок Янга павярнуўся, застыў на прысагнутых нагах. Круць-верць галавою ў бакі… Нічога не прыкмеціў падазронага, што прымусіла б адразу страляць лязом ці кідацца з нажом у руках. І выпрастаўся, расслаблена пайшоў да вады, прысеў папаласкаць нож.
Нечалавечая вытрымка. І спакой… А мо была толькі вытрымка? Адступіў ад вады і, не разгінаючыся, не гледзячы на лытку, цаляў нажом у ножны і не адразу папаў, трохі замарудзіў. Вочы Судзіра ўжо свідравалі цемру каля Янга. Пайшоў да электраліхтара, уключыў яго, скіраваў святло ў Янгаў бок — і нічога не ўбачыў. Паставіў ліхтар, пачаў адзяваць свой акваланг. Зашпіліў старанна рамяні, пачапіў на грудзі ліхтар. Успомніў пра ласты — абуў і зашпіліў іх. Пераступіў на плыт, зашлэпаў да яго краю, узяў загубнік у рот і кінуўся бокам у ваду.
Не, заставацца Янгу на месцы нельга. Ён шпарка спусціўся да вады, яшчэ і не пасвістаў — «Бобі, ты дзе?», а малыш і сам падплыў. Наблізіліся і ўсе дэльфіны, Янг чуў іх цяжкія выдыхі. Бясшумна з'ехаў на штанах у ваду, ухапіўся леваю рукою за плаўнік Бобі, а праваю павярнуў за рострум так, каб скіраваць у Храмавы грот. Паплыў з ганаровым эскортам — дэльфіны абкружылі яго з усіх бакоў.
Ужо адтуль, з Храма, убачыў: над мысам па скляпенні загулялі сполахі святла. Мабыць, Судзір ужо шнарыў там, высвечваў кожную выемку логава. Вось пук святла вырваўся з-за грэбеня, дастаў столь у храме… Вунь і галава Судзіра над грэбенем. Святло ліхтара апала на ваду, расплывісты жоўты круг заслізгаў па паверхні, намацваючы то аднаго дэльфіна, то другога… Янг пагрузіўся з галавою, але Бобі з-пад рукі не выпускаў. І, мабыць, яго руку Судзір заўважыў, бо як узнырнуў Янг, пачуў Судзіраў ускрык: —…ты дзе, галубчык!
І рэзкае святло знікла, Судзір ужо свяціў недзе сабе пад ногі, спускаючыся да вады.
У гэты час блізка да малыша падплыла Дора, і Янг хуценька перакінуў руку на яе. Больш было ў яе сілы, чым у Бобі, і Янг скіраваў яе да пляжа: «Хутчэй! Хутчэй!» Дора паплыла так, што вада забурліла ўслед.
Янг паспешліва, ранячы калені, ускарабкаўся на пляж. Аббег цела электрыка і спатыкнуўся аб скрынку тэлефона. Адкінуў вечка, схапіў трубку… Крыкнуў задыхана, з перахопамі дыхання:
— Судзір забіў трох вашых! Ганяецца за мною! — і бразнуў трубку назад.
«Судзір забіў трох вашых! Ганяецца за мною!» — спалоханы хлапчукоўскі голас уварваўся ў вагончык і сваёй нечаканасцю як не паралізаваў усіх. Афіцэр першы схапіўся за мікрафон:
— Алё! Алё-ё! — але з узмацняльніка больш нічога не пачулася.
— Ён трубку паклаў, не галёкайце, — адвярнуўся ад сцяны Майкл. — Хто там яшчэ можа быць?!
— Гэта брат мой!.. Янг!.. Жывы-ы! Другія суткі яго шукаю! — ад хвалявання Радж нават не чуў, што выкрыкваў.
— Але там яго не можа быць! — усклікнуў аператар.
— Мо-ожа! У мяне акваланг на катэры… Я паплыву ў пячору. А вы адключыце заслону! — ён ірвануўся да дзвярэй.
— Стойце, Радж! Чулі — трох забіў? Яму нічога не значыць і вас прыкончыць. Ён жа ў выгадным становішчы, знянацку можа… Другое трэба прыдумаць!
— Тады ў мяне ідэя… — спыніўся Радж. — Слухайце.
Судзір быў ужо каля плыта. Выставіў з вады руку, каб ухапіцца за край дошкі. І тады Янг з усяе сілы таўхануў гэты рухомы памост на Судзіра, і плыт падмяў яго пад сябе. А сам скокнуў у ваду, не паспеў і колькі разоў узмахнуць рукамі, як Дора апынулася побач. Янг удзячна ўчапіўся за яе: «Хутчэй!» Дэльфінка і на гэты раз паплыла з усёй моцы. Вось і парог на мысе блізка, яго логава. Азірнуўся: Судзір вылазіў на плыт… Ага, тады і яму можна вылезці, перадыхнуць. Пусціў Дорын плаўнік.
— Ты!.. Эй! Ты чуеш? Я ведаю — ты Янг! Я дарую табе жыццё! Але ведай, што забіць магу ў любую мінуту! Лагер цяпер у маіх руках, і ты ў маіх! Я гаспадар становішча! Я захаваю табе жыццё, буду карміць і паіць ад пуза, калі ты будзеш мне памагаць, працаваць з дэльфінамі.
— А скулу ў бок не хочаце?!
І тут зазумерыў тэлефон. Судзір павагаўся, ісці да яго ці не, і ступіў на бераг.
— Тут «дабл ю і ві»! Вы перайгралі, Судзір! Шэф будзе вамі не задаволены!
Паўза…
— Я не перайграў. Я толькі выйграў! Лагер у маіх руках.
— Лагер у нашых руках. І вы ў нашых! Не трэба быць такім прагным, шэф гэтага не любіць. Ваш круг дзейнасці — дэльфінарый, а вы ўсунулі нос куды не трэба, сарвалі планы шэфа.
— Я хацеў паднесці шэфу падарунак… Я хацеў яму падарыць цудоўную схованку і залаты прыіск. Шэф зразумее мяне… Я патрабую аўдыенцыі з шэфам!
— Многа хочаце, мала атрымаеце! Ніхто не мае права бачыць шэфа, як і твар бога. Сядзець будзеце ў пячоры датуль, пакуль з вас не зробіцца святая мумія. Жыць будзеце столькі, колькі вам захочацца, але ў пячоры! Усё, сувязь скончана.
— Алё! Алё! Стойце!.. Я ўсё растлумачу! Алё-ё-о…
— Гаварыце. Вы маеце права, як і кожны перад смерцю, на апошняе слова.
— Адключыце гэтую вар'яцкую заслону! Выпусціце мяне адсюль!
— Вас зразумелі. Але самі вырашыць не зможам. Звяжамся па радыё з шэфам… Чакайце званка!
Гарбаносы асцярожна паставіў мікрафон, зірнуў на Раджа, нібы спытаў: «Ну — як? Праўдзіва?» І Радж падняў угору вялікі палец.
— Курым мінут дзесяць і звонім, — сказаў афіцэр. Але ніхто не курыў. Марудна цяклі мінуты.
— У мяне яшчэ ёсць ідэя. На кожную рыбіну — свой кручок, — сказаў Радж. — Вам жа трэба ён жывы?