Глава III
Толя працягваў працаваць у чыгуначным дэпо. Здаровы, буйны мужчына. Часу для сваёй сям'і ён амаль не шукаў. Цяпер жа ён працягваў жыць у сваім свеце, паступова аддаляючыся ўсё далей і далей ад сям'і. Пасля вячэры, ён клаўся спаць ці сыходзіў па справах, да сяброў, часта зазіраў да сваёй мамы, якая жыла з імі ў адным мястэчку. Толя стаў запальчывым па характары, няздольным да сур'ёзных разважанняў.
Час таксама змяніў Кацю. Яна стала больш строгай, але ўсё ж, засталася той добрай дзяўчынай. Жадае добрага заўсёды, з шкуры вон лезе, каб дапамагчы камусьці. Даверлівая, праўда, з-за чаго ўзнікаюць у яе праблемы. З цягам часу, гэта адбівалася на яе жыцці. Яна хадзіла нясмелай і вінаватай. Яна злавалася толькі на сябе.
У такія хвіліны, ёй дапамагала яе сяброўка Святлана, якая заходзіла да яе па асаблівых выпадках або калі была ў яе магчымасць. Раней сяброўку немагчыма было ўявіць у сябе дома, Толя забараняў Каці сустракацца з ёй у кватэры. Зараз жа ўсё змянілася, Толю стала ўсё роўна. У большасці выпадкаў, ён нават і не ведаў, што ў яго кватэры гасцявала Света, і таму ён працягваў думаць, што яна не прыходзіць да іх дадому.
Святлана сёння прыехала ў гадзіну. Ліфт у доме зноў не працаваў і ёй давялося падымацца па лесвіцы наверх. Увайшоўшы ў кватэру, Святлана перавяла дух, яна нават злёгку збялела. Каця стаяла насупраць яе. Каця была апранутая ў бел-шэрае, цёмныя валасы былі звязаны ззаду густым вузлом. Сяброўкі абняліся.
– Можа вады? – спытала Каця.
– Ну так…можна нават гарбаты, толькі крыху пазней, калі сядзем. – адказала сяброўка.
– Дзякуй, што прыйшла. – сказала Каця.
Як толькі цела Светы трохі астыла пасля ўздыму па лесвіцы, Каця наліла ёй гарбаты. Яны селі амаль насупраць адзін да аднаго. Казалі аб сваіх сем'ях.
Сэрца Каці ўсё больш білася, калі яна казала аб сваім мужы. Яна хацела падзяліцца з ёй усім. Яна казала пра тое, як моцна змяніўся Толя, якім цяпер ён стаў у яе вачах і як ён абыякава ставіцца да дачкі. Паводле яе слоў, Толя рэдка выказваў жаданне пагуляць, патрымаць дзіця на руках, абгрунтоўваючыся на тым, што ён занадта заняты справамі, працай. Сёння Каці было цяжка працягваць размову на такую тэму. Святлана са смуткам глядзела на яе, сяброўка паднялася з стулу і абняла яе. З вачэй Каці ціха скацілася сляза.
Света вярнулася назад за стол.
– І што цяпер ты будзеш рабіць? Як паступіш? – пацікавілася Святлана.
– Не ведаю…я, мабыць, проста яшчэ кахаю яго… – прашаптала Каця. – Можа ён яшчэ зменіцца.
Можа, перад сустрэчай, Каця адказала б ёй па-іншаму, але цяпер жа яна адказала менавіта так.
Яны працягвалі гаварыць. Каці, пасля доўгага размовы, стала нашмат лягчэй. Яна выгаварыла ўсю сваю боль і не забеспячэнне ў душы.
Пасля сыходу сяброўкі, Каця суцешыла свае пакуты і знервовасці, такія вячоркі з сяброўкай ёй заўсёды дапамагалі. Яна адчувала, што справіцца з усім далей, з тым, што ёсць. Дзяліцца са сваімі бацькамі, непрыемнымі навінамі, Каця не жадала. У зносінах з імі, яна казала толькі добрае пра мужа і дзялілася сваімі маленькімі радасцямі. Усё больш яна закранала тэму дачкі, каб аддаліцца ад слоў пра Толю.
Толя працягваў усё часцей гуляць ролю мужа і таты, рабіў выгляд і зразумела, яму не ўдавалася быць добрым акцёрам. Каханне Каці не ўяўляла, не прыносіла яму новых задавальненняў, ён толькі карыстаўся тым, што Каця яшчэ адчувае да яго нейкую энергію.
Прайшло некалькі месяцаў. Цяпер жа Каця стала яшчэ больш пабойвацца свайго мужа. Які цяпер думаў толькі пра сябе і часта патакаў жонку тым, што дзякуючы яму, яны жывуць тут у кватэры, дзякуючы яго грошай, ёсць ежа ў халадзільніку.
Так і сёння, было палова сёмага, калі гэтая размова зноў вярнулася да іх.
– Ведаеш? Ды калі б не я, ты б зноў вярнулася ў свае трушчобы ці дзе ты там жыла!? Дзякуючы мне ты яшчэ тут! – крыкнуў ён.
– Так, кватэра на цябе. – спакойная адказала Каця. – А за чые грошы я апранаю дзіця, кармлю яго?! Што ты купляеш Насці? Скажы?
– Оооо…выдатна! У цябе ёсць грошы! Дык можа ты і кватэру сабе купіш?
Каця паглядзела на яго з шырока расплюшчанымі вачыма.
– Што? – здзіўлена ўскрыкнула яна і трохі скрывіла бровы.
Толя спрабаваў абараніць сябе і нібы адключаў свой розум, уносячы ўсё больш дурных фраз. Тон яго прамоваў не станавіўся цішэй, наадварот, ён усё пранізлівей палохаў Кацю. Яна больш не адважвалася яму адказваць, яна бачыла перад сабой гнеў і злосць мужа, які вінавачваў яе ва ўсім. У гэты вечар, Толя ўдарыў па стале і сышоў з дому. Ён пакінуў сваю жонку ў слязах і ў роспачы.
“Куды ж ён мог пайсці? Не! Мне ўсё роўна…” – выціраючы слёзы, на хвілінку задумалася Каця.