У гэтую ноч Каця зноў плакала. Яна зрэдку падымалася і падыходзіла да дзіцяці па начах, у Насценькі быў добры сон, а вось днём яна буяніла, не магла ўсядзецца на месцы. Нават, калі Каця чытала ёй казкі, дачка не занадта спяшалася ў невялікі дзённы сон.
Непрыемнасці ў сям'і зараджаліся тым, што каханне Толі да жонкі памірала, Каця станавілася яму не цікавай. У адрозненні ад яго, Каця ўсё ж яшчэ адчувала, увасабляла нейкую прыхільнасць, паддаючыся абаянню мужа ў гэтак спакойныя гадзіны. Каця ўсё яшчэ даравала яму яго выхадкі, а сама пакутавала. Колькі ён ужо яе крыўдзіў…ніхто не лічыў.
Каця часта цешыла сябе добрымі ўспамінамі, як усё было раней з імі, як было ўсё па-іншаму. Ёй здавалася, што тады было іншае жыццё, дзе яе муж быў зусім іншым чалавекам, чым цяпер. Калі яны любілі адзін аднаго, праводзілі шмат часу разам, рэдка сварыліся. А цяпер што? Ёй застаецца ўспамінаць толькі лепшыя падзеі, калі наганяе яе душу туга і смутак. Яна не хацела заставацца адзінокай, самотнай жанчынай з дзіцём.
Глава IV
Так праносіліся і ляцелі гады.
Патроху Анатоль стаў прывыкаць да сям'і, да дачкі. У кватэры не чутны плач дзіцяці, Насценька ўжо ходзіць у дзіцячы садок, Каця вярнулася на працу. Ад гэтага Толю стала спакайней. Па настаўленні сваёй мамы, Толя, усё што тычылася дапамогі для Насценькі, стараўся аплачваць патрэбы да дзіцячага садку. А вось з нагоды адзення, ён з сумневам, зрэдку даваў грошы жонцы на іх куплю, пазбягаючы ўсякай адказнасці і растання з грашыма. Толя часам нават забіраў сваю дачку з садка, ідучы да машыны, браў яе за руку. Гаварыў з ёй у добрым настроі, пакуль яны ехалі дарогаю да дому. Дачка яму распавядала аб праведзеным дне, аб сябрах і гульнях. Настачка балбатала ўсю дарогу, праведзены час з татам для яе быў лепей усялякіх цукерак. Толя рабіў гэта з малой шчырасцю, часам, каб не быць дрэнным бацькам у вачах знаёмых.
Такіх момантаў было вельмі мала, Каця ўсё больш старалася накіраваць Толю, каб той забіраў дачку з садка. Гэтак жа, Толя працягваў мала часу надаваць дачушцы дома. Кожны дзень, Насці вельмі не хапала вялікай бацькоўскай увагі. Яна часта задавала пытанні маме пра тату, для Каці гэтыя пытанні былі чымсьці балючымі, бо яна не магла паўплываць на рашэнне і паводзіны мужа.
Толя быў перакананы тым, што ў абавязкі Каці ўваходзіць усё выхаванне Насці, бо яму было камфортней заставацца больш свабодным.
І нават цяпер, праз некалькі гадоў, калі Каця стала задумвацца аб школе, Толя па-ранейшаму не цікавіўся Насцяй, пра тое, як будзе праходзіць яе першыя дні ў школе. Дачка ўжо дасягала патрэбнага ўзросту.
У суботу, Каця ляжала на сваёй любімай канапе, яна працягвала балбатаць па тэлефоне з сяброўкай. Агульныя тэмы былі даволі ажыўлёнымі. Тым не менш, яна не ведала, як паведаміць мужу аб тым, што яна зноў цяжарная. Каця шукала адказу ў сяброўкі, але добрага савету яна так і не пачула. Успамінаючы мінулую цяжарнасць, Каця хацела і далей хаваць сваё становішча, але куды ўжо было далей, калі жывот стаў вылучацца на яе таліі.
У нядзелю, Толя хадзіў па кватэры, у яго быў выхадны. Ён не заўважаў прысутнасці Каці. Муж шукаў нешта страчанае, зазіраючы ў розныя куты кватэры. У рэшце рэшт, Каця набралася смеласці. Паклікаўшы Толю звярнуць на яе ўвагу, цвёрдым голасам распавяла яму пра цяжарнасць.
– Навошта ты гэта мне гаворыш? – сказаў, засмуціўшыся Толя. – Гэта твоё дзіця, толькі твоё! Ад каго ты там зацяжарыла мне не важна! Ці ты цяпер хочаш на мяне гэта прывязаць! Не атрымаецца! Ведаю я твае ўсе штучкі.
Толя дастаў з паліцы нейкія лісты, скамячыў іх і кінуў назад.
– Клянуся табе, ён твой! – усклікнула Каця. – Твой!
– Не! Ну ўжо не…хопіць мне дачкі! – насмешліва прамовіў муж.
Толя стаў адыходзіць ад Каці, працягваючы нешта шукаць. Каця была ў парыве зносін, хадзіла ў след за мужам.
– Памятаеш, той дзень, калі ты хадзіў на дзень нараджэння да Лёшы, а потым прыйшоў дадому вясёлянькі, з кветкамі і мармытаў пра тое, якая я прыгожая!? Раніцу ты дакладна памятаеш! Дык вось тады мы і правялі ноч разам! У мяне акрамя цябе нікога не было!
– Добрая гісторыя. Я, з кветкамі, да цябе? На дзень нараджэння я хадзіў. Ведаеш, можа хто і паверыць табе, павядзецца на тваю гісторыю, але не я! – адказаў Толя. – Я такога не памятаю, у той дзень можа да цябе нехта іншы прыходзіў і дарыў кветкі. А тое, што я прачнуўся з табой…дык гэта ты раніцай сама магла легчы да мяне, у той момант, калі я прыйшоў дадому і заснуў. Прыгожа ўсё падладзіла.
Толя ўпэўнена прамаўляў словы. Не ўяўляючы нічога, акрамя таго, што Каця кажа яму хлусню.
– Які ж ты дурань і эгаіст! – працягвала Каця. – Чэрствы і гідкі чалавек.