Увечары панядзелка, Насця сядзела ў сваім пакоі ў сіняй сукеначцы, перабірала сшыткі, рыхтавалася да школы. Таты не было дома, ён ужо паспеў сысці кудысьці, так і не пагаварыўшы з дачкой. Каця спакойна зайшла ў пакой, каб дапамагчы Насці з яе справамі і паклікаць яе есці.
Дачка зірнуўшы на маму трохі нахмурылася і пацікавілася.
– Вы чаму перасталі мець зносіны з татам? Вы вядзеце сябе як не знаёмыя. – сказала Насця. – Чаму таты не было ў школе? Чаму ты мне не адказала? А тата дзе цяпер, чаму яго няма дома?
– Занадта шмат ты задаеш пытанняў…– сказала Каця. – Давай збірайся, ідзем есці.
Насця паглядзела на сшытак, а потым зноў павярнулася да мамы.
– Мам…?! Адкажы хоць на адно пытанне.
Каця прысела на ложак. Хацела сказаць пра сябе, не ўслых, але словы самі вырваліся.
– Мы разводзімся… – прашаптала яна.
– Што? Я не зразумела, што ты сказала!
– Я больш не магу гэта трываць дачурка. – сказала мама. – Ты бачыш, як дрэнна ставіцца да мяне тата і з табой не гуляе. Я не хачу быць яго жонкай, я проста хачу быць мамай для цябе.
Кацю ахопліваў сорам і схаваны гнеў, яна была падаўленая, але яна не магла паказаць перад дзіцём усе гэтыя пачуцці.
– Нічога не зразумела. – паціснула плячыма. – А тата застанецца з намі?
– Застанецца. Давай, Збірай свае сшыткі і пойдзем ужо есці! – паспяшалася Каця.
Мама ўстала. Насця хутка прыбрала прадметы ў партфель і пабегла наперад, каб апынуцца наперадзе мамы. Яна хацела першай памыць рукі і паставіць талеркі, відэльцы, на стол.
За сталом, Насця разглядала талерку і неахвотна ела.
– Еш, а то астыне! – сказала мама.
– А калі мы пойдзем мне купляць новы пенал? – не жадаючы есці, спытала дачка.
– У цябе той у добрым стане, новы! – пераканаўшы адказала Каця. – Калі з'ясі ўсё, я раскажу табе добрую навіну. Яна табе спадабаецца!
Дачка хутка забылася пра пенал, мамчыны словы яе заінтрыгавалі.
– Якая навіна? Раскажы зараз!
– Не! Толькі пасля таго, як ты паясі!
– Добра. – незадаволена адказала дачка.
Насця з'ядала ўсё, што браў яе відэлец. Яна не заглядалася ў талерку, у яе маленькай галаве трымалася цікавасць таго, што ж можа сказаць ёй мама.
“Можа мне купяць новы альбом ці ляльку?” – разважала яна.
Насценька з'ела ўсё і з вялікай радасцю паказала маме сваю талерку.
– Я ўсё з’ела! Гавары, мам! – няўседліва і з вялікім жаданнем сказала дачка.
– Так, я ўсё памятаю… Насценька, у нядзелю прыязджае заапарк і мы абавязкова з табой пойдзем туды! – з усмешкай адказала Каця.
– Заапарк? Гэта выдатна! А нядзеля хутка? А якія там будуць жывёлы? – Насця з захапленнем прыняла гэтую навіну.
– Хутка.
Дачка зусім забылася пра жаданне новай лялькі або новага пеналу. Яна ўжо пачала ўяўляць, як будзе весела праводзіць час з мамай.
Глава V
Толя падаваў на развод, збіраў усе патрэбныя дакументы. На вуснай згодзе з Кацяй, яны дамовіліся, што дзеці будуць у Каці пасля заканчэння разводу. У моцнай турбоце з-за яе становішча, цяжарнасці, Каця прад'явіла пісьмовую згоду на развод. Усе выдаткі, дзяржпошліну, аплочваў Толя. І вось, усе дакументы былі прынятыя, разгледжаныя. Цяпер ім трэба было дачакацца канчатковага скасавання шлюбу, так як па законе, суд даў тры месяцы на прымірэнне.
Калі ж гэты тэрмін прайшоў, іх адносіны заставаліся ранейшымі.
У суд Каця з Толяй прыехалі паасобку. Першай у будынак суда зайшла Каця, крыху пазней прыйшоў да кабінета яе муж. Толя сеў насупраць, у некалькіх кроках ад яе. Ён спакойна паглядзеў на сваю жонку, а пасля нетаропка прыбраў свой погляд ад яе, зірнуўшы на дзверы кабінета. Толя не падаваў ніякіх пачуццяў трывогі, паводзіны яго былі даволі простымі, спакойнымі. Ён паводзіў сябе так, быццам сядзеў у чаканні пачатку паказу нейкага фільма.
Каця сядзела каля кабінета крыху ўстрывожанай. Многія мінакі глядзелі на яе, на яе цяжарная цела, іх погляды нібы шкадавалі яе, спачувалі ёй у маючым адбыцца шлюбаразводзе. Каця старалася не звяртаць на гэта ўвагі, яна старанна збіралася з думкамі. Яна хацела развесціся і ў той жа час баялася ўсяго гэтага працэсу. Не разумеючы, як жа складзецца яе жыццё пасля разводу.
Крыху пазней у суд прыехала маці Толі. Каця выдатна здагадвалася, што яна гэтак жа можа з'явіцца тут. Як толькі Таццяна Андрэеўна прысела да сына, з кабінета выйшаў малады, стройны хлопец, у шэрым касцюме. Ён папрасіў мужу і жонцы зайсці ў кабінет. Каця ўздыхнула ад таго, што не прыйдзецца доўга сядзець у чаканні прыёму з гэтымі людзьмі ў калідоры.