Каця адразу ж звярнула ўвагу на розніцу кватэры, яна была параскашней ранейшай і ёй здавалася, што яна велізарная.
Падчас пераезду, Насця асабіста знаёміцца з Жэняй. Каця даўно хацела гэтага знаёмства, але ўсё баялася, як адрэагуе дачка. У пераездзе, Жэня паказаў сябе сапраўдным: шчодрым, высакародным і працавітым. Насця ўспрымала яго як знаёмага, як сябра мамы. Заўсёды трэба больш часу для добрага знаёмства, каб бліжэй пазнаць чалавека.
Усё, вядома, яны не маглі звезці са старой кватэры, палова нажытай маёмасці належала Толю. У дзень пераезду, кансьерж звязаўся з Толем, папярэдзіў яго аб тым, што яго былая жонка з дзецьмі з'язджаюць, высяляюцца з кватэры. А рэчы, якія застануцца, ён павінен па магчымасці вывезці. Пасля званка, Толя тут жа прымчаўся з цікаўнасцю ў кватэру. Ён прыехаў даведацца, што там робіцца і заявіцца перад сям'ёй. Першым ён убачыў Кацю і ў спакойных паводзінах, прымаў яе як сябра. Яны ўжо даўно не бачыліся, а пагаварыць пра штосьці акрамя рэчаў у кватэры, не маглі. Каця паказвала Толю ўсе пакінутыя рэчы, распавяла, што забрала з сабой. Дзяцей з Кацяй не было, яны знаходзіліся ў новай кватэры. Толя з Кацяй паводзілі сябе быццам не знаёмыя, быццам іх нічога не звязвала ў адносінах. А адчуванні ўнутры іх, балюча нагадвалі адваротнае.
Крыху пазней у кватэру падняўся Жэня, каб паведаміць Каці, што ўсе пакінутыя рэчы ўнізе, ён пагрузіў і цяпер яны могуць з'язджаць. Мужчыны паціснулі адзін аднаму рукі і нібы размінуліся. Толя адразу перамяніў тон і з радаснай злосцю прамаўляў апошнія словы.
– Прыемна было пазнаёміцца! – паспяшаўся сказаць Толя, звяртаючы на сябе ўвагу. – Вы ўжо сыходзіце?
Убачыўшы нахмураны твар Толі, Каця паспяшалася пакінуць кватэру. Толя абгледзеў паўпустыя пакоі палахлівым позіркам. Ён не чакаў такой сустрэчы з Кацяй. Ён яшчэ больш нахмурыўся і затросся. Пазнаючы па чутках усё больш навін аб дачкі, на фоне сваіх жыццёвых праблем, Толя быў вельмі заклапочаны. Ён не ў стане быў прадбачыць, што вось так усё скончыцца. Пакінуўшы кватэру, Толя накіраваўся да сяброў. І потым позна ўвечары ён вярнуўся дадому, да Сафіі.
Каця з дачкой абставілі новую кватэру вельмі міла. Цяпер, збіраючыся з дзецьмі за новым сталом, Каця магла гаварыць аб усім: аб сучаснасці, аб мінулым. Цяпер жа, мінулае, не адбівалася на яе з нейкай болем…
Цяпер Насця дасягнула адной сваёй мэты ў жыцці. Яна магла дапамагаць маме і аддзячыць яе за тое, што яна, не гледзячы на ўсе цяжкасці, выгадавала выдатных дзяцей. Прыгожая вопратка, новыя кнігі. Раней яна толькі пра гэта марыла, але цяпер Насця рыхтавалася пакараць новыя летуценні. Яна працягвала працаваць над наступным творам, усё з тым жа запалам, што і раней.
Насця не бачылася з бацькам даволі даўно. Тэлефанаваць яму ці шукаць з ім сустрэчы яна вельмі не хацела. Але даказаць яму, што ў яе ўсё добра без яго, Насця вельмі прагнула.
Насця адправіла кур'ерам Толю на працу сваю кнігу. Яна прамаўляла ў галаве: “Няхай татка прачытае пра сваіх дзяцей, якіх ён кінуў.”
Прачытаўшы твор дачкі, Толя ніяк не мог супакоіць сябе, на яго як быццам лягло ганебнае таўро. Менавіта сёння, менавіта цяпер…ён зразумеў, як ён памыляўся ў сваіх дзецях, памыляўся ў сабе і ва ўсім сваім стаўленні да Каці. Ён успамінаў мінулы час і лічыў сябе вінаватым.