- Усё парушыцца і пасыплецца ў пыл толькі ў дзень Страшнага Суда, - абняў яе за плечы. - Мяркую, ты - пра іншае? Пра тое, што рушыцца кар’ера...
- Пра гэта ўжо ўсе гавораць?, - павярнулася яна да рэжысёра, не ўмеючы схаваць трывогу. - Усім усё вядома?
- Ды што - усё? Адкуль такі песімізм, радасць мая? Адзін начальнік аддасць кабінет і службовую машыну другому, гэтаксама часоваму гаспадару - дзе, у чым ты бачыш трагедыю?
- Бог мой, - крыху тэатральна (па звычцы) заламала рукі тая. - Ды зірні, зірні, хто ідзе на змену! Дзікуны! Гарлапаны з перакошанымі ад злосці тварамі, якія растопчуць, раструшчаць усё, што было да іх!
- Было - рознае, - падкінуў ён паленца ў агонь жаночага гневу, каб яшчэ больш распаліць яго. - I дрэнь вадзілася, і кроў пралівалася не мерана...
- Ты не разумееш, - выкруцілася Ганна з-пад ягонай рукі. - Калі гэныя возьмуць верх, мы, людзі культуры, станем нікому не патрэбнымі. Нават дзеля галачкі ў справаздачы. Ім - з іх лозунгамі пра адраджэнне мовы і патрабаваннямі незалежнасці - патрэбна толькі ўлада, а потым... Потым не адраджаць, а бэсціць усё пачнуць, у чужых грахах корпаючыся.
- Ганя! Радасць мая! - цішком пасміхаўся Глінскі, назіраючы за залішне ўсхваляванаю артысткаю: у чым, у чым, а ў цікавасці да палітыкі яе ніхто ніколі не папікнуў бы. - Ну, якія ў такой прыгожай бабы, як ты, грахі перад сваёй краінаю? Каго любіла, таго любіла. Каму дарыла любоўныя ўцехі, той быў удзячны. У той ці іншай ступені... Вось і ўвесь расклад!
- Ды не пра сябе я... - неяк раптам згасла Ганна, упершыню зірнуўшы на спадарожніка і, вядома ж, заўважыўшы яго гнюсную ўхмылку: знайшла перад кім спавядацца ў такую хвіліну!
- А трэба - пра сябе. Толькі пра сябе! - пасур’ёзнеў той. - Ніхто не адбярэ ў цябе ні таленту, ні хараства, ні права карыстацца ім ці нават гандляваць ім - на выбар! на той выбар! Каму гэта падабаецца, каму не падабаецца - іх праблема. Табе дадзена тое, што не купіш ні за якія грошы, ні за якія званні.
- Пры чым тут званні, калі гаворка пра лёс? - паспрабавала яна запярэчыць, хоць і не вельмі ўпэўнена. - Пра лёс культуры.
- Кінь, радасць мая! - не паварочваўся да яе, ішоў, скрыжаваўшы рукі на грудзях, Глінскі. - Не ад кагосьці аднаго, нават калі гэты адзін - кіраўнік самага высокага рангу, залежыць лёс культуры, ды і не за культуру ў цябе душа баліць... Так, так, не падманвайся! - не за культуру. I гэта нармальна! Не твая бабская справа - нечые крэсла аголеным плечыкам падпіраць.
- Цынік ты, Глінскі. Быў цынікам, і застаешся ім.
- А што, быць палітычным кастратам, які ў цяжкую хвіліну чапляецца за ачмурэлую ад любві да яго актрысу, - лепш? Прыгажэй? Інтэлігентней? - зазлаваў раптам Глінскі - не на яе, на сябе: знайшоў перад кім пёркі чысціць!
- Я люблю яго. Заўсёды любіла. I толькі цяпер зразумела гэта, - ціха азвалася Ганна.
- Ты яшчэ заплач! - павярнуўся ён да не падобнай на сябе ў гэту хвіліну прымы. - Мо я і самы мярзотны на гэтым свеце цынік, але павер: ніводзін мужык не варты слёз жанчыны. Нават такой, як ты, з курынымі мазгамі. Любі, мучайся, куражся, прыкідвайся шчасліваю і - пасылай усіх час ад часу куды-небудзь. Усіх! I мяне.
- Нешта ты сёння задужа лагодны, - змахнула набеглыя слёзы краем далоні Ганна. - Ужо і не памятаю цябе такім...
- Надта ты на мяне калі зважала! - буркнуў Глінскі. - Прайдзіся так... Агуч фразу гэтак...
Ганна маўчала. Як мага мякчэй адхінулася ад ягонай рукі, міжволі падшукваючы зручны момант, каб адысціся, збегчы, і не абзывалася. На сэрцы было цяжка і ад таго, што доўгачаканая стрэча з Іванам Кузьмічом доўжылася ўсяго некалькі хвілінак (нічога з таго, што хацела сказаць, не здолела вымавіць), і ад таго, што стрэча гэта, па ўсім было відаць, апошняя. З’язджаў... Дакладней, змушаны з’ехаць... Аднаго і пажадаў на развітанне - новых, вартых яе таленту роляў. Быццам ёсць на свеце большая - лепшая! - роля, чым роля той, каго любяць. Каго любіць адзіна патрэбны чалавек.
- А-у-у! Ты мяне чуеш, радасць мая! - крануўся яе пляча Глінскі,
І Ганна ўздрыгнула. Не ад пытання, ад дотыку. I той адчуў.
- I для каго я шчыраваў, самыя пяшчотныя словы падбіраючы?
- Ты пра сябе?
- Ага.
- Не дужа, каб верылася, але ўсё роўна дзякуй.
- Што не дужа верыцца - правільна. Нічога такога дужа пяшчотнага я і не казаў, - узіраўся ў яе Глінскі з нейкім глыбока прыхаваным смуткам. - Месца мо і адпавядае, а час... Ад часу смярдзіць, як ад мерцвяка, вынятага з магілы. Адно крыжы і памінальнікі замучаных і забітых хто ведае калі - паўсюль, ад мяжы да мяжы нашай шматкроць згвалтаванае мярзотнікамі ўсіх эпох Айчыны. Толькі і засталося, што на кавалкі разадраць.