Nú er at segja frá viðskiptum þeira Úlfkels ok Kols. Hafði Kolr þá drepit margan mann. Snæúlfr hét merkismaðr Úlfkells. Hann bar djarfliga fram merkit ok barðist drengiliga. Þeir mættust nú Kolr ok Úlfkell, ok váru þeira viðskipti allhraustlig, ok börðust þeir svá lengi, at engi skakkaði með þeim, ok hjuggust af þeim allar hlífar. Kolr hjó þá mikit högg til Úlfkels. Þat kom á hjálminn utarliga ok tók af þat, er nam, ok var þat fjórðungrinn ok þar með eyrat it vinstra, ok var höggit svá mikit, at Úlfkell fell; en Snæúlfr kom þá at ok hjó til Kols, ok kom á andlitit ok tók af nefit ok báðar varrirnar ok hökuna, ok fellu tennrnar niðr í gras. Kolr stóð eigi kyrr, þó at hann hefði fengit sárit. Hjó hann til Snæúlfs á hálsinn, svá at af tók höfuðit. Úlfkell var þá á fætr kominn ok lagði til Kols fyrir brjóstit, svá at út gekk um herðarnar. Fell hann þá dauðr niðr. Brast þá flótti í lið þeira.
Úlfkell rak flóttann, en Hálfdan sneri aptr. Hann sér, hvar tveir menn gengu. Þat var karl ok kerling. Menn höfðu mál af þeim, ok spurðu þau, hversu bardaginn hefði gengit, en þeir sögðu af it ljósasta, ok síðan skildu þeir. Karl var svá stirðr, at hann lá á herðum kerlingu, ok drögnuðu þau svá til skógar. Hálfdan spurði menn sína, við hvern þeir hefði talat, en þeir kváðu þat stafkarl veslugan.
«At fá verðr of vandliga hugat,» sagði hann, «þar er sá karl, er mér er aptrsjá at ok betr væri drepinn.»
En þeir kváðu þat níðingsverk. Var hann þá kominn í skóginn, ok tjáði þá eigi eptir þeim at leita.
Ríðr Hálfdan nú heim til borgarinnar. Var Úlfkell þá kominn í borgina ok gekk at skemmu þeiri, er Ingigerðr var í, ok var hún þá leidd fyrir hann.
Hún mælti þá til Úlfkels: «Þú hefir nú unnit sigr mikinn,» sagði hún, «drepit höfðingja borgarinnar. Nú ef þér eruð réttir hermenn, þá munu þér eigi níðast á mér eða þeim mönnum öðrum, sem hér eru höfðingjalausir, ok láta mik ná at finna mína móður.»
Úlfkell sagði, at – «þat skal satt vera, því at þat, sem vér höfum af gert, skulum vér góðu bæta, bæði þér ok þinni móður, ef þú vilt vera oss trú ok holl, hlýðin ok eptirlát ok þverúðast eigi við oss.»
«Svá er nú komit mínu máli,» sagði hún, «at ek ætla, at metnaðrinn hafi lítit at gera.»
Þeir hétu henni góðu þar um. Váru þá loknar upp féhirzlur. Tóku þeir gull ok silfr ok þat annat, er þá lysti, en gáfu grið mönnum öllum. Síðan var veittr umbúningr inum dauðum, ok var búit verðuliga um leiði Skúla jarls, er Kolr var reyndar. Lögðu þeir síðan land allt undir sik ok bjuggust síðan móts við Eystein konung, ok var Ingigerðr í ferð með þeim.
6. Úlfkell fekk Ingigerðar
Nú fréttir Eysteinn konungr heimkvámu þeira ok hversu mikinn sigr þeir höfðu fengit. Fagnar hann þeim sœmiliga, ok skemmtu þeir honum frá ferðum sínum. Þakkar konungr þeim vel ok spyrr Hálfdan eptir, hversu honum lízt á konungsdóttur, en hann kveðst eigi mjök kvenskyggn, en sagði þó, at hún væri væn kona. Ingigerðr var nú komin í höll drottningar, ok fagnaði hún henni vel, en þó með minni blíðu en margr ætlaði. Þá lét konungr senda eptir þeim mæðgum.
En er þær kómu fyrir hann, mælti hann til Ísgerðar drottningar: «Nú er hér komin dóttir þín,» sagði hann, «ok vil ek nú með yðru ráði allan sóma gera bæði þér ok henni. Vili Hálfdan mínum ráðum fara fram, þá líkar mér vel, at hann fái hennar, ef hennar vili fellr þar til ok þinn, drottning.»
«Svá er hún viti borin,» sagði drottning, «at hún má vel hafa sjálf svör fyrir sér um slík mál.»
Þá mælti Hálfdan: «Eigi hefi ek mjök huglagt at kvænast svá búit. Hefi ek ok eigi margar konungadætr sét, en vel þykki mér sá giftr, sem Ingigerði á, ok eggjandi vil ek þess vera, at þér séð gott ráð fyrir henni.»
Þá mælti Úlfkelclass="underline" «Lengi hefi ek yðr þjónat, herra, ok vænti ek af yðr góðs, ok þætti mér mikill sómi, ef þér vilduð gifta mér þessa mey. Hefi ek ok nokkut talat við hana áðr, ok hefir hún engi fjartæki haft um þetta mál.»
Konungr spyrr nú Ingigerði, hversu henni væri um þetta gefit, en hún kvað hann mestu mundu um ráða, ef móðir hennar legði eigi í móti, – «ok síðan vili þér, konungr, auka nokkur nafnbót við Úlfkel.»
En konungr spurði drottningu, hversu henni væri um gefit, en hún kvað sér þat bezt líka, at hann sæi fyrir, sem honum líkar.
Eptir þetta gifti konungr Úlfkatli Ingigerði ok gaf honum jarlsnafn ok Álaborg til forráða ok þat ríki, sem þar lá til, ok var þá drukkit brullaup þeira. Ok síðan fór Úlfkell til Álaborgar ok tók undir sik ríkit ok gerðist þar höfðingi yfir ok galt konungi skatt, ok fór svá fram lengi, ok tókust upp ástir með þeim Ingigerði.
7. Frá Grímum tveim
Eysteinn konungr sitr nú í sínu ríki. Hann unni mikit Ísgerði drottningu. Hún lét sér alla hluti kvenmannliga verða til hans, ok líða svá þrír vetr.
Þat bar til eitt sinn, at kaupskip mikit sigldi austan fyrir Bálagarðssíðu í stórviðri. Þat skip hvarf, ok fannst ekki mannsbarn af, ok ætluðu menn, at stórviðri mundi hafa brotit þetta sama skip. En eptir um haustit var þat einn dag, at tveir menn kómu til hirðar Eysteins konungs. Þeir váru miklir vexti, en eigi vel klæddir. Ekki sáu menn gerla í andlitit þeim, því at þeir höfðu síða höttu. Þeir gengu fyrir konung ok kvöddu hann verðuliga, því at hann var optast blíðr í mali. Hann spurði, hvat manna þeir væri. Þeir sögðust báðir Grímar heita ok vera ættaðir utan af Rússía ok hafa misst peninga sína í skipreika. Þeir báðu konung vetrvistar.
Konungr spyrr drottning, hvat henni þætti ráð um, en hún sagði, at hann mundi sjálfr slíku ráða, en kvað þó marga ókunna menn misjafnt gefast, – «er mér þá eigi af at kenna, ef ek legg ekki til.»
Konungr kvað hana jafnan litlu vilja sér af skipta um ráðagerðirnar, – «nenni ek eigi at vísa þeim frá mat, at svá eru langt at komnirr.»
Var þeim nú skipat sæti þar, sem mætast gestir ok hirðmenn. Þeir váru fáskiptnir við menn, en kómu sér við alla vel. Grímr inn ellri var svá stórr vexti, at fáir váru hans líkar. Hann var sterkr ok fimr við alla leika ok var opt at leikum með konungsmönnum á skotbakka ok at knattleikum. Hann fór vel með afli sínu, lék á engan, en var eigi aflvana, ef aðrir leituðu á hann. Grímr inn yngri var mjúkr í öllum leikum, fimr við skot, en prófaði lítt aflraunir, en skaut allra manna bezt af handboga ok lásboga, en tefldi svá vel, at engi komst til jafns við hann.
Hálfdan konungsson lagði opt leik sinn við hann, bæði um tafl ok skotfimi, en svá mikinn vörð helt hann á Grímunum, at enga nótt sváfu þeir svá, at hann vekti eigi ok hefði vitund af þeim, ok leið svá fram vetrinn at jólum.
8. Grímr lagði á Hálfdan
Þat var einn dag á jólum, at menn léku knattleik fyrir konunginum. Hann sat á stóli, en drottningin á öðrum. Grímarnir váru at leikunum, ok gat engi leikit til jafns við inn stærra Grím nema Hálfdan konungsson. Aldri höfðu Grímar talat orð við drottninguna á þeim vetri. Einu sinni sló Grímr inn ellri út knettinum, ok átti Grímr yngri at sækja. Knöttrinn rann allt upp undir stól drottningar. Grímr gruflar eptir knettinum, en þá hann réttist upp, talaði hann nokkur orð í eyra drottningunni, en hún brá nokkut lit við.