AKTO III
SCENO I
Ĉambro en la palaco. La reĝo, la reĝino, Polonio, Ofelio, Rosenkranz kaj Güldenstern.
REĜO Kaj per nenia lerta ekparoloVi povis veni al la vera kaŭzoDe lia freneziĝo, kiu ŝanĝisTerure nun la tutan lian vivon?
ROSENKRANZ Ne neas li, ke estas li freneza,La kaŭzon tamen li obstine kaŝas.
GÜLDENSTERN Ne lasis li esplori sin, sed lerteLi kun freneza ruzo deturnadisTuj la parolon, kiam ni intencisDe li elkapti ion pri la kaŭzo.
REĜINO Kaj kiel li akceptis vin?
ROSENKRANZ Ĝentile.
GÜLDENSTERN Kaj tamen ne sen kelka suspektemo.
ROSENKRANZ Demandojn li avaris, sed volonteDemandojn niajn lerte respondadis.
REĜINO Vi al amuzo ia lin invitis?
ROSENKRANZ Okaze ni renkontis en la vojoAktorojn; ni sciigis lin pri tio,Kaj ŝajnas, ke ĝi faris al li ĝojon.En la palaco ili estas; ŝajnas,Ke ili jam ricevis la ordononHodiaŭ en vespero ion ludi.
POLONIO Jes, kaj al mi la princo komisiis,Ke mi invitu viajn reĝajn moŝtojnAlesti ankaŭ al la prezentado.
REĜO Ho, tre volonte, kaj mi forte ĝojas,Ke tio lin amuzas. Vi, sinjoroj,Ankoraŭ pli lin tiru al amuzoj!
ROSENKRANZ Ni ĝin plenumos, via reĝa moŝto.
(Rosenkranz kaj Güldenstern foriras).
REĜO Kaj nun forlasu nin, Gertrudo kara.Hamleto baldaŭ venos; ni aranĝis,Ke tie ĉi li kvazaŭ per okazoRenkontos Ofelion. Ŝia patroKaj mi—ambaŭ staros nun tiele,Ke, ne vidataj mem, ni ĉion viduKaj povu bone juĝi, ĉu en veroLa amo estas kaŭzo de la stato,En kiu li troviĝas.
REĜINO Mi obeas.Ho, mia Ofelio, mi dezirus,Ke efektive la beleco viaSin montru kiel sola vera kaŭzoDe la frenezo de Hamleto: tiamEsperi povas mi, ke viaj virtojDenove realportos al li sanonAl la feliĉo de vi ambaŭ.
OFELIO ĈionMi faros. (La reĝino foriras.)
POLONIO Promenadu, Ofelio!..(Al la reĝo) Se vi permesas, via reĝa moŝto,Ni kaŝu nin! (Al Ofelio) Vi legu en la libro,Ke li ne miru la solecon vian.Ĝi eble ne konvenas, sed en veroNi ofte per edifo en vizaĝoKaj per mieno pie religiaEĉ la diablon mem facile trompas.
REĜO (flanken). Ho, vere, vere! Kiel forte batasParolo lia mian konsciencon!Kolora vango de malĉastulinoLa veron kovras, sed pli forte kaŝasTeruran faron miaj artaj vortoj.Ho, peza ŝarĝo!
POLONIO Via reĝa moŝto,Mi aŭdas liajn paŝojn! Ni nin kaŝu!
(La reĝo kaj Polonio sin kaŝas post tapeto. Hamleto venas.)
HAMLETO Ĉu esti aŭ ne esti,—tiel starasNun la demando: ĉu pli noble estas Elporti ĉiujn batojn, ĉiujn sagojnDe la kolera sorto, aŭ sin armiKontraŭ la tuta maro da mizerojKaj per la kontraŭstaro ilin fini?Formorti—dormi, kaj nenio plu!Kaj scii, ke la dormo tute finisDoloron de la koro, la mil batojn,Heredon de la korpo,—tio estasTre dezirinda celo. Morti—dormi—Trankvile dormi! Jes sed ankaŭ sonĝi!Jen estas la barilo! Kiaj sonĝojViziti povas nian mortan dormonPost la forĵeto de la teraj zorgoj,—Jen tio nin haltigas; tio faras,Ke la mizeroj teraj longe daŭras:Alie kiu volus elportadiLa mokon kaj la batojn de la tempo,La premon de l’ potencaj, la ofendojnDe la fieraj, falson de la juĝoj,Turmentojn de la amo rifuzita,La malestimon, kiun senindulojRegalas al merito efektiva,—Jes, kiu volus tion ĉi elporti,Se mem, per unu puŝo de ponardo,Li povus sin de ĉio liberigi?Kaj kiu do en ŝvito kaj en ĝemojLa ŝarĝon de la vivo volus porti,Se ne la tim’ de io post la morto,De tiu nekonata land’, el kiuNeniu plu revenas. Kaj pro tioPlivolas ni elporti ĉion teran,Ol flugi al mizeroj nekonataj.La konscienco faras nin timuloj;Al la koloro hela de decidoAliĝas la paleco de l’ pensado; Kaj plej kuraĝa, forta entreprenoPer tiu kaŭzo haltas sendecide,Kaj ĉio restas penso, sed ne faro...Sed haltu! Ha, la ĉarma Ofelio...(Al Ofelio) Ho, nimfo, prenu ĉiujn miajn pekojnEn vian puran preĝon!
OFELIO Mia princo,Kiel vi fartas en la lasta tempo?
HAMLETO Mi dankas vin humile,—bone.
OFELIO Princo,Mi havas kelkajn signojn de memoroAnkoraŭ, kiujn longe jam mi volisAl vi redoni; mi vin petas, princo,Akceptu ilin nun!
HAMLETO Ne, ne! NeniamMi ion al vi donis.
OFELIO Kara princo,Vi scias ja, vi ilin al mi donis,Kaj la donacojn vi akompanadisPer tiaj dolĉaj vortoj, ke la indoDe la donacoj multe pliiĝadis.Nun vi ŝanĝiĝis,—prenu do la donojn:Doloraj estas donoj al la koro,Se ili plu ne venas de la koro.Jen ili estas, princo, mi vin petas!
HAMLETO
Ha, ha, ha! Ĉu vi estas virta?
OFELIO
Princo!?
HAMLETO
Ĉu vi estas bela?
OFELIO
Kion vi per tio ĉi volas diri, via princa moŝto?
HAMLETO
Ke, se vi estas virta kaj bela, via virto ne devas komunikiĝi kun via beleco.
OFELIO
Ĉu beleco povus havi pli bonan kolegon, ol la virto, princo?
HAMLETO
Estas vero: sed la forto de la beleco pli facile faros el la virto malĉaston, ol la forto de la virto egaligos al si la belecon. Tio ĉi antaŭe estis paradokso, sed nun la tempo montras, ke tio ĉi estas vero. Mi iam vin amis.
OFELIO
Efektive, princo, vi kredigis min pri tio.
HAMLETO
Vi ne devis al mi kredi: ĉar virto ne povas tiel inokuliĝi al nia maljuna arbo, ke la antaŭa ne restu. Mi vin ne amis.
OFELIO
Mi vidas, ke mi eraris.
HAMLETO
Iru en monaĥejon! Kial vi volis naski pekulojn? Mi mem estas iom virta, kaj tamen mi povus elmontri en mi tiajn aferojn, ke estus pli bone, se mia patrino min ne naskus. Mi estas tre fiera, venĝema, glorama; mi estas preta fari pli da malbono, ol kiom mia kapo povas elpensi aŭ kiom mia imago povas prezenti al si, aŭ kiom mi havas tempon, por ilin plenumi. Por kio tiaj homoj, kiel mi, devas rampi inter la ĉielo kaj la tero? Ni estas friponoj kaj malnobluloj, ĉiuj,—kredu al neniu el ni! Iru for en monaĥejon! Kie estas via patro?
OFELIO
En la domo, princo.
HAMLETO
Fermu post li la pordon, por ke li faru malsaĝaĵojn nur en sia propra domo. Adiaŭ!
OFELIO
Ho, helpu al li, bona Dio!
HAMLETO
Se vi edziniĝos, mi donos al vi dote la sekvantan malbenon: estu ĉasta, kiel glacio, estu pura, kiel neĝo,—vi ne evitos la homan kalumnion. Iru en monaĥejon! Adiaŭ! Aŭ, se nepre volas edziniĝi, prenu malsaĝulon; ĉar saĝaj homoj scias tre bone, kiajn monstrojn vi faras el ili. En monaĥejon iru! ne prokrastu! Adiaŭ!