OFELIO
Ĉielaj fortoj, resanigu lin!
HAMLETO
Mi scias, kiel bone vi vin pentras. Dio donis al vi vizaĝon, kaj vi faras al vi alian; vi dancas, vi saltas, vi pepas, vi donas al la kreitaĵoj de Dio ŝanĝitajn nomojn kaj vi ŝajnigas vin kokete naivaj. Iru! Nenion pli pri tio ĉi! ĝi faris min freneza! Neniu pli edziĝu! Kiu jam edziĝis, restu viva, ĉiuj, krom unu; la ceteraj restu, kiel ili estas. En monaĥejon iru! (Foriras.)
OFELIO Ho, kia granda homo detruiĝis!Okulo de plej alta kortegano,Lang’ de saĝulo, man’ de militisto,La floro kaj espero de la regno,Modelo de la moroj kaj klereco,—Pereis, ha, pereis senespere!Kaj mi, plej malfeliĉa el virinoj,Mi, kiu suĉis dolĉan la mielonDe liaj ĵuroj, mi nun devas vidiLa noblan saĝon tute konfuzitan,Rompitan, kiel kordo diskrevinta. La altan formon, la junecon floranDetruis la frenezo! Ve! ho ve!Al mi, mi, kiu vidis lin antaŭeKaj vidas lin en lia nuna stato!
(La reĝo kaj Polonio eliras.)
REĜO El amo? Ne, ne amo ĉion faris;Kaj liaj vortoj, kvankam konfuzitaj,En vero tamen ne frenezon montras,Li kaŝas ion en la kor’; mi timas,Ke la sekreto de spirito liaDanĝeron en si portas por ni ĉiuj.Por ĝin averti, mi en rapidecoDecidis: li veturu tuj Anglujon,Postuli la tributon prokrastitan.La maro kaj la novaj landoj ebleEl lia kor’ elpelos tiun ion,Pri kiu lia kapo ĉiam pensas.Ĉu vi ne ankaŭ tiel opinias?
POLONIO Tre saĝe vi decidis, mia reĝo.Kaj tamen mi ankoraŭ ĉiam pensas,Ke ĉion faris rifuzita amo.Nu, Ofelio? Nun vi ne bezonasRaporti la parolon de la princo:Ni ĉion aŭdis. Via reĝa moŝto,Vi agu tiel, kiel vi decidos;Sed mi konsilus, se vi ĝin aprobas,Ke ŝia reĝa moŝto la reĝinoAl si alvoku post la komedioLa princon kaj ŝi petu lin patrine,Ke li al ŝi malkovru sian koron.Ŝi iru kun li rekte al l’ afero;Se vi permesos, la interparolon Mi subaŭskultos; kaj se al la veroEn tia maniero ni ne venos,Vi tiam volu sendi lin AnglujonAŭ lin enŝlosu ie laŭ bontrovoDe via alta saĝo.
REĜO Tiel estu!Frenezo ĉe la grandaj kaj potencajNe povas resti sen severa gardo. (Ĉiuj foriras.)
SCENO II
Salono en la palaco. Hamleto kaj kelke da aktoroj eniras.
HAMLETO
Estu tiel bona, elparolu la monologon tiel, kiel mi montris al vi, tute libere kaj senarte; sed se vi ĝin krios patose kiel multaj el niaj aktoroj, tiam ĝi plaĉos al mi tiom same, kiel se miaj versoj estus elkriataj de publika anoncisto. Ne balancu tro multe la manojn tra la aero en tia maniero, sed tenu vin noble kaj trankvile. Ĉar en la mezo de la riverego, ventego aŭ, tiel diri, uragano de via pasio vi devas observi certan moderecon, kiu donas al ĉio harmonion. Mi fariĝas furioza en la animo, kiam ia sanega denshara bubo disŝiras la pasion en pecojn, en verajn ĉifonojn, kaj tondras en la orelojn de la popolamasa publiko, kiu ordinare komprenas taksi nur sensencajn pantomimojn kaj bruon. Mi sentas tiam fortan deziron bone trabastoni tian bubon pro lia bruado: li volas nepre esti pli tirano ol la tirano mem. Mi petas vin, evitu tion ĉi!
UNUA AKTORO
Via princa moŝto povas esti trankvila en tiu ĉi rilato.
HAMLETO
Tamen ne estu ankaŭ tro flegma, sed lasu vian propran senton esti via gvidanto: konformigu la gestojn al la vortoj kaj la vortojn al la gestoj; kaj precipe rigardu, ke vi en nenio superpaŝu la moderecon de la naturo. Ĉar ĉio, kio en tia maniero estas trograndigata, estas kontraŭa al la intencoj de dramo, kies celo ĉiam estis, estas kaj estos: prezenti kvazaŭ spegulon de la naturo, montri al la virto ĝian propran eston, al la malhonoro ĝian propran vizaĝon, al la responda tempo la represon de ĝia formo. Se tio ĉi estas trograndigata
UNUA AKTORO
Mi esperas, princo, ke nia trupo estas sufiĉe libera de tiaj mankoj.
HAMLETO
Liberigu vin de ili tute! Kaj al tiuj, kiuj ludas ĉe vi rolojn ridindajn, ne permesu paroli pli, ol troviĝas sin en ilia rolo; ĉar ekzistas inter ili tiaj, kiaj ridas tro multe, por elvoki ridon ĉe la amaso da malsaĝaj rigardantoj tiam, kiam oni ofte devas lasi al la publiko bone konsideri ian gravan punkton de la dramo. Tio ĉi estas abomeninda kaj montras mizeran gloramon de la aktoro, kiu tion ĉi faras. Iru, pretigu vin!
(La aktoroj foriras. Venas Polonio, Rosenkranz kaj Güldenstern.)
HAMLETO (al Polonio).
Nu, sinjoro, ĉu la reĝo deziras aŭskulti la komedion?
POLONIO
Jes, kaj la reĝino ankaŭ, ili baldaŭ venos.
HAMLETO
Rapidigu do la aktorojn! (Polonio foriras.) Ĉu vi ambaŭ ne volos ankaŭ helpi rapidigi ilin?
ROSENKRANZ kaj GÜLDENSTERN
Jes, princo. (Ambaŭ foriras.)
HAMLETO
He! Horacio! (Horacio eniras.)
HORACIO
Al viaj servoj, kara princo!
HAMLETO El ĉiuj, kiuj iam min ĉirkaŭis,Vi estas la plej brava, Horacio.
HORACIO Ho, kara princ’...
HAMLETO Ne pensu, ke mi flatas.Ĉar kion povus mi de vi esperi?Vi havas ja nenion, krom spirito,Vi havas ja nenion, por donaci,—Por kio do mi flatus al malriĉaj?Ne, ne! Miela lango leku brilon,Genuojn homoj fleksas ja nur tiam,Se la rampad’ profiton donas. Aŭdu!De l’ tempo, kiam la animo miaKomencis elektadi inter homoj,Ĝi vin elektis; ĉar kun vira indoVi ĉiam ĉiajn specojn de suferojSen plendo elportadis; de la sortoPrenadis vi la batojn kaj donacojnKun dank’ egala. Mi admiras tiun, En kiu la prudento kun la sangoEn tia bona harmonio vivas,Ke li al la Fortuno ne permesasSur li ludadi, kiel sur fajfilo.Ho, donu vi al mi la viron, kiunPasio lia ne sklavigis,—miLin fermos en la plej profundan lokonDe mia koro, kiel vin mi fermis.—Sed jam sufiĉe. Oni baldaŭ donosPor ni kaj por la reĝo unu dramon;En ĝi troviĝos sceno tre similaAl la mortigo de la patro mia.Mi petas vin, en la responda tempoPer ĉiuj fortoj de l’ animo viaObservu mian onklon; ĉar se tiamSin la kaŝita kulpo ne elmontros,Mi devos diri, ke ni ambaŭ vidisEn tiu nokt’ spiriton de inferoKaj ke l’ imago mia estas nigraSimile al la forno de Vulkano.Observu lin atente; ankaŭ miLin penetrados per okuloj miaj,Kaj poste ni kunigos nian juĝonPri l’ ekzameno de l’ vizaĝo lia.
HORACIO Tre bone, mia princo; se li ionForŝtelos en la daŭro de la dramo,Mi pagos por la ŝtelo.
HAMLETO Oni venas.Mi devas ŝajni tute senintenca.Elektu bonan lokon!
(Dana marŝo. Trumpetado. La reĝo, la reĝino, Polonio, Ofelio, Rosenkranz, Güldenstern kaj aliaj personoj venas kaj okupas lokojn.)
REĜO
Kiel fartas nia kara nevo Hamleto?
HAMLETO
Bonege! kaj ĉio de la ĥameleonaj manĝoj. Mi manĝas aeron, oni min grasigas per promesoj; eĉ kaponojn oni tiel bone ne nutras.
REĜO
Mi tute ne komprenas tiun ĉi respondon, Hamleto; tio ĉi ne estas mia lingvo.
HAMLETO
Ankaŭ ne mia. (Al Polonio) Vi ludadis iam dramojn en la universitato, sinjoro, ĉu ne vere?
POLONIO
Efektive, princo, kaj oni eĉ rigardadis min kiel bonan aktoron.
HAMLETO
Kaj kion vi prezentadis?
POLONIO
Mi prezentis Julion Cezaron; min mortigis Bruto en la Kapitolio.
HAMLETO
Li estis efektiva bruto, se li mortigis tian kapitalan bovidon. (Al Rosenkranz) Ĉu la aktoroj estas pretaj?
ROSENKRANZ
Jes, princo, ili atendas vian ordonon.
REĜINO
Venu tien ĉi, kara Hamleto, sidiĝu apud mi!
HAMLETO
Ne, bona patrino, jen estas pli forta magneto.
POLONIO (al la reĝo).
Vi aŭdas?
HAMLETO
Fraŭlino, ĉu vi permesos al mi meti min sur viajn piedojn? (Sidiĝas antaŭ la piedoj de Ofelio.)
OFELIO
Ne, mia princo.
HAMLETO
Tio estas nur per la kapo.
OFELIO
Jes, mia princo.
HAMLETO
Vi pensas, ke mi intencis ion pli interesan?
OFELIO
Mi nenion pensas.
HAMLETO