Bela ideo kuŝi sur la piedoj de knabino.
OFELIO
Kion vi volas diri, princo?
HAMLETO
Nenion.
OFELIO
Vi estas en gaja humoro.
HAMLETO
Kiu? Mi?
OFELIO
Jes, mia princo.
HAMLETO
Ho, mi amas petoli pli, ol iu alia. Kion homo povas fari pli bonan, ol esti gaja? Ĉar vidu ja, kiel gaja estas mia patrino, kaj tamen mia patro mortis antaŭ du horoj.
OFELIO
Ne, antaŭ du monatoj, mia princo.
HAMLETO
Jam tiel longe? Ha, en tia okazo mi forĵetos al la diablo la funebran veston: mi metos sur min zibelan pelton. Ho, ĉielo! mortis antaŭ du monatoj kaj ankoraŭ ne forgesita! En tia okazo oni povas esperi, ke la memoro de granda homo per duonjaro supervivos lian morton. Sed li devas fondi preĝejojn, ĉar alie oni ne memoros lin, lia sorto estos kiel la sorto de amata ĉevaleto:
«Enterigita«Kaj tuj forgesita».
(Trumpetado. Sur la sceno leviĝas kurteno kaj oni vidas pantomimon: reĝo kaj reĝino eniras; la reĝino karese ĉirkaŭprenas la reĝon. Ŝi genuiĝas kaj faras gestojn de ĵurado. Li levas ŝin kaj apogas sian kapon sur ŝian bruston. Li kuŝigas sin sur la herbon, ŝi forlasas lin, kiam li endormiĝis. Venas unu homo, deprenas de la reĝo la kronon, kisas ĝin, enverŝas venenon en la orelon de la reĝo kaj foriras. La reĝino revenas, vidas, ke la reĝo mortis kaj pasie ploras. La veneninto revenas kun kelke da mutaj personoj kaj konsolas la reĝinon. La mortinton oni forportas. La veneninto petas la amon kaj la manon de la reĝino; ŝi komence kvazaŭ rifuzas, sed fine akceptas lian amon. Ili foriras.)
OFELIO
Kion tio ĉi signifas, princo?
HAMLETO
La fripona abomenaĵo; ĝi antaŭdiras ion nebonan.
OFELIO
Kredeble tiu ĉi pantomino montras la enhavon de la dramo? (Eniras la Prologo.)
HAMLETO
Jen tiu ĉi bravulo al ni kredeble rakontos: la aktoroj nenion povas teni en sekreto, ili ĉion elbabilos.
OFELIO
Ĉu li diros al ni, kion signifas tiu ĉi prezentado?
HAMLETO
Jes, kaj ankaŭ ĉia alia prezentado. Ne hontu nur prezenti al li, kaj li ne hontos diri al vi, kion tio ĉi signifas.
OFELIO
Vi pikas, vi pikas, princo; mi aŭskultos la dramon.
PROLOGO De nia dramo estos nun komenco.Ni petas kun profunda riverencoPri via bona vol’ kaj pacienco.
HAMLETO
Ĉu tio ĉi estas prologo aŭ ia aforismo?
OFELIO
Ĝi estas tro mallonga, princo.
HAMLETO
Kiel la amo de virinoj. (Eniras unu reĝo kaj unu reĝino.)
REĜO (aktoro). Jam tridek fojojn finis Febo helaLa jaran kuron tra la voj’ ĉielaKaj dekdu tridek fojojn jam la lunoAperis plena, kvazaŭ nokta suno,De l’ tempo, kiam amo kaj HimenoNin ambaŭ ligis per la pastra beno.
REĜINO (aktorino). Ankoraŭ multaj jaroj renoviĝos,Kaj tamen nia am’ ne malfortiĝos.Sed ve! mi en la lasta tempo sentas,Ke io nun sekrete vin turmentas;Pro via san’ mi tremas en la koro,Ho, mia kara edzo kaj sinjoro.Sed se mi tremas—restu vi sen timo:Vi scias—en virina la animoTielajn zorgojn vekas granda amo;Kaj ju pli forte brulas ama flamo,Des pli turmentas nin la fantazio,Kaj miajn zorgojn kreis nur pasio.
REĜO (aktoro). Ho, mia kara, baldaŭ jam la sortoDisigos nin! Mi sentas, ke la mortoMin baldaŭ vokos al la lasta vojo.Transvivu min! Feliĉa kaj en ĝojoLa vivon ĝuu, kaj la koro viaDenove amu...
REĜINO (aktorino). Haltu, kara mia!Mi tremas de terura via vorto!Atingu min malbeno, honto, morto,Se iam eĉ la ombro de sopiroMin povos tiri al alia viro!Nur kiu mem mortigis la unuan,Ekami poste povas edzon duan!
HAMLETO
Ho, kiel maldolĉe!
REĜINO (aktorino). Ne amo—nur kalkulo malbenitaKondukas al edziĝo ripetita.Virino, kiu duan ĉirkaŭprenas,L’ unuan edzon en la tomb’ venenas.
REĜO (aktoro). Ne dubas mi pri via sincereco;Sed ne eterne daŭras malgajeco.Konsolon tempo donas al la koro.Decido estas sklavo de l’ memoro,Ĝi kiel frukto sin komence tenas,Sed falas, kiam maturiĝo venas.Se al ni mem ni en la kor’ promesas,Ni tion plej facile ja forgesas,Kaj ĉio, en pasio decidita,Forpasas, kiam la pasi’ finita.Ne longe daŭras ĝojo kaj malĝojo.Kaj de eterne sur la tera vojoKutimis amo kun feliĉo iri;Kaj estas malfacile certe diri,Ĉu amo alkondukas la feliĉonAŭ ĉu feliĉo donas la kondiĉonPor ekzistad’ de l’ amo. La granduloFalinta izoliĝas; malriĉuloSin levis—kaj amikoj plu ne mankas.La amon ni nur al feliĉo dankas.Sed ne pri tio estis la parolo:Vi sciu, ke la sorto kaj la voloEterne inter si batalon tenas;Al ni nur la intenco apartenas,—Plenumon do ni lasu al la sorto.Vi ne forgesos min ĝis via morto,— Tre bela estas via fideleco,Sed ni ĝin lasu al la estonteco!
REĜINO (aktorino). Ho, mi la lumon vidi pli ne povu,Ripozon sur la tero mi ne trovu,Malluma, senkonsola, senesperaFariĝu mia tuta vivo tera,Atingu min la punoj plej kruelajDe kolerantaj fortoj la ĉielaj,—Se iam, vin perdinte, mi, vidvino,Fariĝos de alia vir’ edzino!
HAMLETO (al Ofelio).
Se ŝi volus rompi sian sanktan promeson...
REĜO (aktoro). Ho, kia forta ĵuro! Nun, anĝeloMi volas iom dormi, La ĉieloVin gardu!
REĜINO (aktorino). Dormu dolĉe, mia koro,Vi, mia tuta vivo kaj trezoro!(Foriras. Li sin kuŝigas kaj endormiĝas.)
HAMLETO (al sia patrino).
Reĝino, kiel plaĉas al vi la dramo?
REĜINO
Ŝajnas al mi, ke la sinjorino tro multe promesas.
HAMLETO
Sed ŝi plenumos sian vorton!
REĜO (al Hamleto).
Ĉu vi konas la enhavon de la dramo? Ĉu ne estas en ĝi io malagrabla?
HAMLETO
Ne, ne; ili nur ŝercas, ili iom venenas ŝerce; nenio malagrabla.
REĜINO
Kia estas la nomo de la dramo?
HAMLETO
La Muskaptilo. Kial? Ĝi estas metaforo. La dramo prezentas unu mortigon, kiu havis lokon en ia urbeto de Italujo. La nomo de la reĝo estas Gonzago, lia edzino estas nomata Baptista. Vi baldaŭ vidos, ke tio ĉi estas abomeninda historio. Sed kion tio ĉi nin interesas? Via reĝa moŝto kaj ni ĉiuj ni havas puran konsciencon, kaj la afero nin ja ne tuŝas. La leprulo sin gratu,—nia haŭto estas ja sana. (Sur la scenon venas Luciano.) Jen estas Luciano, nevo de la reĝo.
OFELIO (al Hamleto).
Vi prenis sur vin la oficon de la antikva ĥoro.
HAMLETO
Ho, mi volonte estus klarigisto inter vi kaj via amato, se mi nur vidus, ke la marionetoj dancas!
OFELIO
Vi estas tre pikema, princo, tre pikema.
HAMLETO
Vi devus ĝemi, se vi volus malakrigi mian pinton.
OFELIO
Ĉiam pli bone kaj pli tranĉe!
HAMLETO
Tiaj estas la edzoj, kiujn la knabinoj elektas. (Al Luciano) Komencu, mortigisto! Forĵetu viajn malbenitajn grimacojn kaj komencu!
«Al venĝo vokas krio de la korvo»...
LUCIANO Jam la veneno estas tute preta,Al faro sin jam tiras la glaseto;La tempo estas bona; mi rapidos:Silentas ĉio, kaj neniu vidos.Vi, trinko el la herboj plej kaŝitaj,En mezo de la nokto kolektitaj,Vi, kiu sur vi portas la malbenon Trifojan de Hekato,—la venenon,En la dormantan korpon penetriguKaj kiel akra fulmo lin mortigu!(Enverŝas la venenon en la orelon de la dormanto).
HAMLETO
Li venenas lin en la ĝardeno pro lia regno. Lia nomo estas Gonzago. La historio estas vera kaj ĝi estas priskribita en itala lingvo. Vi baldaŭ vidos, kiel la mortiginto akiras la koron de la edzino de Gonzago.
OFELIO (al Hamleto).
La reĝo sin levas.
HAMLETO
Kiel? Timigita de ia ŝajnaĵo?
REĜINO (al la reĝo).
Kio estas al vi, mia edzo?
POLONIO (al Hamleto).
Faru finon al la dramo!
REĜO
Lumigu al mi! For!
POLONIO
Lumon, lumon, lumon!
(ĉiuj foriras, krom Hamleto kaj Horacio.)
HAMLETO Sana saltas en la rondoKaj vundita laŭte krias,Kaj nenio en la mondoReciproke harmonias.