REĜO Mi dankas. (Polonio foriras.)Ho, mia krimo, ĝi al la ĉieloSin tiras per vaporo malodora,Ĝi portas la malbenon plej malnovanSur sia frunto: fratomortigado!Preĝadi mi ne povas, kvankam forteMi volus preĝi: la pli forta kulpoL’ intencon fortan venkas; kiel homo,Havanta devon fari du aferojn,Mi nun ne scias, kiun el la ambaŭ Elekti, kaj mi faras nun nenianSe mia mano per la frata sangoEĉ estus multe pli trapenetrita,—Ĉu en ĉielo ne ekzistas pluvoSufiĉe forta, por ĝin blanke lavi?Por kio do pardonemeco servas,Se ne por veni kontraŭ la pekado?Kaj ĉu la preĝo ne posedas fortonAverti krimon kaj pardonon doni,Se jam la krimo estas plenumita?Jes, mi rigardos supren! Mia krimoFarita estas! Kian formon doniAl mia preĝo! Dio, Vi pardonuMortigon mian? Ne, ne helpos tiel;Mi ĉion ja ankoraŭ nun posedas,Kion al mi alportis la mortigo:La kronon, la honoron, la reĝinon...Ĉu povas peko revi pri pardono,Dum restas la akiro de la peko?Sur la maljustaj vojoj de la teroPer sia oro ofte peka manoHaltigi povas manon de la juĝoKaj per la fruktoj de l’ farita krimoAĉeti la favoron de la leĝo,—Sed tie supre estas ja alie!Ne helpos tie lerta artifiko,Tie la far’ aperas tute nuda,Ni mem al la farita krimo devasAteston tie meti en la buŝon.Nu, kio al mi restas? Pentofaro?Jes, kion do ne povas pentofaro?Sed se eĉ pentofari ni ne povas?Ho, ve! mizero! ho, vi, mia brusto,Vi, nigra, vi, malluma kiel morto!Anim’, kiu batalas liberiĝi Kaj ĉiam pli enrampas en la marĉon!Ho, helpu min, anĝeloj, en la provo!Ho, fleksu vin, genuoj neflekseblaj!Malmola mia koro, vi moliĝuSimile al infano ĵus naskita!Ho, eble Dio volos min pardoni!(Li en angulo metas sin sur la genuojn.)
(Hamleto venas.)
HAMLETO Nun estas tre facile tion fari;Li preĝas; nun mortigi lin... sed tiamLi iros en ĉielon! Kaj ĉu tionMi povus nomi venĝo? MalnobluloMortigis mian patron, kaj por tioMi, sola filo de la mortigito,En la ĉielon en minut’ de preĝoLa mortiginto sendos! Tio estusNe venĝo, sed komplezo kaj bonfaro.De l’ tero li forigis mian patronPost festenad’, en mezo de la pekoj,Kaj kun la tuta pezo de la pekojLa malfeliĉa vagas nun sub tero,—Kaj la krimulon mi nun volas kaptiEn la minuto de la sankta preĝoKaj puran, pian sendi lin al Dio!Ĉu tio estos venĝo? Ne, ho ne!Ripozu, mia glavo! Mi vin tirosEn temp’ alia, pli terure bati!En malsobrec’, en dormo, en kolero,En la malpiaj ĝojoj de la lito,En ofendado de Dia nomo—Mi tiam lin ekkaptos, tiam, glavo,Trapiku lin, ke li momente faluKaj en plej nigra stato la animoEn la inferon flugu sen pardono! Patrino min atendas,—dume vivu,Sed al la morto vi jam apartenas. (Foriras.)
REĜO (sin levante). La vortoj flugas,—sed la pensoj sidas!Senpensaj vortoj Dion ne atingos!
SCENO IV
Ĉambro de la reĝino. La reĝino kaj Polonio.
POLONIO Li baldaŭ venos. Estu pli severa,Vi diru, li petolas tro sovaĝe,Vi diru, ke nur petegado viaApenaŭ kvietigis la koleronDe l’ reĝo. Mi nun tie ĉi min kaŝos.Mi petas, ne indulgu lin!
HAMLETO (post la sceno). Patrino!
REĜINO (al Polonio). Jam al mi fidu, ne maltrankviliĝu.Mi scios kion diri. Nun foriru:Li venas. (Polonio sin kaŝas.)
HAMLETO (eniras). Nu, patrino, kio estas?
REĜINO Hamleto, vi ofendis vian patron.
HAMLETO Patrino, vi ofendis mian patron.
REĜINO Vi paroladas, kiel frenezulo.
HAMLETO Vi paroladas, kiel senkorulo.
REĜINO Kion vi diras!
HAMLETO Kion vi deziras?
REĜINO Ĉu vi forgesis, kiu estas mi?
HAMLETO Ho ne, mi ĵuras, mi ĝin ne forgesis!Vi estas la reĝino, la edzinoDe l’ frat’ de via edzo kaj—mi devasKonfesi—ankaŭ la patrino mia.
REĜINO Nu, do aliaj faru vin prudenta! (Volas iri).
HAMLETO Ne, vi ne iros! Sidu! Mi ne lasosVin iri, antaŭ ol mi al vi montros,Spegulon tian, kie vi ekvidosLa plej profundan vian internaĵon.
REĜINO Ha, kion vi intencas! Ĉu vi volasMortigi min! He, helpon! helpon!
POLONIO (post la tapiŝo). Helpon!
HAMLETO Kio sin movis? Rato?(Ekbatas per la glavo en la tapiŝon.)Ha, mi vetas,Ĝi plu ne vivas!
POLONIO (post la tapiŝo). Ho, mi mortas! Helpu!(Falas kaj mortas.)
REĜINO Ho ve! Kion vi faris!
HAMLETO Mi ne scias.Ĉu ne la reĝo? (Eltiras Polonion el post la tapiŝo.)
REĜINO Kia sanga faro!
HAMLETO Jes, sanga faro, preskaŭ tiel sameTerura, kiel reĝon formortigiKaj edziniĝi kun la frato lia.
REĜINO Mortigi reĝon?
HAMLETO Jes, mi tiel diris.(Al Polonio)Kaj vi, mizera malsaĝul’, adiaŭ!Mi prenis vin por iu pli merita.Vi vidas, tro fervori ofte estasDanĝere! (Al la patrino) Nu, ne rompu viajn manojn!Sidiĝu, trankviliĝu, mi komencosRompadi vian koron, se ĝi estasAnkoraŭ penetrebla, se ankoraŭKutimoj la malbonaj ĝin ne tuteŜtonigis kaj al sento kaj prudentoAnkoraŭ iom estas ĝi venebla.
REĜINO Kion mi faris, ke vi min atakasKun tia krueleco?
HAMLETO Tian faron,Per kia modesteco ĉion perdas,La virt’ fariĝas hipokrita vorto,Senkulpa amo perdas sian rozonDe l’ bela frunto kaj ulcerojn montras,La sanktan ĵuron de edzino faras Similan al la ĵuroj de ludistoj;Ĝi el la korpo de plej sankta ligoElŝiras la animon; el la leĝoĜi faras senenhavan vortparadon.De la ĉielo la vizaĝo flamas,La tuta tero ploras kaj malĝojasPro via faro, kvazaŭ devus veniLa lasta juĝo.
REĜINO Ve! Pri kia faroVi kontraŭ mi tielajn tondrojn ĵetas?
HAMLETO Rigardu do! Jen pendas du portretoj;Du fratoj,—sed egalaj? Jen, rigardu:Kiela ĉarmo kuŝas sur la brovoj!Kun belaj haroj, kvazaŭ Apolono,Kun alta frunto, kvazaŭ Jupitero,Okul’ de Mars’, ordona kaj minaca,Majesta aglo, kiu alte flugasEn la plej puraj sferoj de l’ aero;Sur lin sigelon metis ĉiu dio,Por krei idealon por la homoj,—Li estis via edzo.—Nun rigarduPortreton duan: via nuna edzo,Putraĵo, mortiginta la unuan...Ĉu havas vi okulojn? Vi forlasisHerbejon verdan de la bela montoKaj serĉas manĝon en la putra marĉo?Ĉu havas vi okulojn? Vi ne diru,Ke tio estis am’! En via aĝoLa sango plu ne bolas, sed atendas,Ne rapidante, juĝon de la saĝo.Kaj kia estis la kompara juĝo?Ne estas vi sensenca, ĉar alieNenion vi decidus; sed la senco En vi sendube tute malsaniĝis,Ĉar eĉ freneza tie ne erarus.Neniam la frenezo tiel juĝisLa saĝon, ke en ĝi ne restu gutoDa konsidero por komparo tia.Kia demono tiel vin delogis?Vidado sen palpado aŭ palpadoSen rigardado, aŭ orelo solaSen mano kaj okulo, aŭ flaradoSen ĉio,—eĉ partet’ de vera sentoNeniam donas tian rezultaton,Ho, honto, kie estas via ruĝo?Se la infer’ sovaĝa povas boliEn membroj de grandaĝa matronino,Ho tiam ĉasto de juneco flamaDisfluidiĝu kiel vaks’ en fajro!Ne diru „honto!“ kiam juna sangoMalĉaste bolas: frosto mem ja brulas,La volon ja delogas la prudento...
REĜINO Hamleto, ne parolu plu! Vi turnasOkulojn miajn rekte al la koro,Kaj tie mi makulojn nigrajn vidas,Tre nigrajn.
HAMLETO Jes, por vivi en la ŝvitoDe abomena lito, en putraĵoSin brogi, en la nesto malbenita...
REĜINO Ho, ne parolu plu! Kiel ponardoEn min penetras ĉiu vorto!Ne plu, Hamleto kara!
HAMLETO Fripon’ kaj mortigisto; simpla sklavo;Li ne posedas eĉ la milan parton Da indo de l’ estinta via edzo;Kronita arlekeno; li, ŝtelisto,Malice kaj mallaŭte ŝtelis forLa kronon kaj ĝin kaŝis en la poŝon...
REĜINO Ho, haltu! (Aperas la spirito sen armaĵo.)
HAMLETO Ĉifonaĵo, sed ne reĝo!(Li ekvidas la spiriton.)Ho, savu min, anĝeloj de l’ ĉielo,Flugilojn viajn super mi etendu!Spirito nobla, kion vi deziras?
REĜINO Ho ve! li freneziĝis!
HAMLETO Ĉu vi venasRiproĉi vian filon sendecidan,Ke li la tempon kaj pasion perdasKaj ke ĝis nun ankoraŭ li ne venĝis?Ho, diru!
SPIRITO Ne forgesu! Mi intencasEn vi subteni forte la decidon.Sed vidu, kiel forte malesperoDispremis la patrinon vian; helpuAl ŝi en malfacila bataladoKun ŝia propra koro kaj animo.Ju pli malforta korpo, des pli forteSuferas la animo. Iru!