Princo, diru al ni, kie estas la korpo, kaj poste venu kun ni al la reĝo.
HAMLETO
La korpo estas ĉe la reĝo, sed la reĝo ne estas ĉe la korpo. La reĝo estas objekto...
GÜLDENSTERN
Objekto, princo?
HAMLETO
Kiu estas nenio. Venu al li. Kaŝu vin, vulpo, aliaj ĝin sekvu!
(Ĉiuj foriras.)
SCENO III
Alia ĉambro en la palaco. La reĝo kaj korteganoj.
REĜO Mi lasis lin alveni, kaj la korponMi lasis serĉi. Ho, kia danĝero,Se li tiel libere promenados!Kaj tamen ni ne povas kun li agiLaŭ tuta severeco de la leĝo:Lin amas la amaso la malsaĝa,—Ĝi juĝas per okulo, ne per kapo,Ĝi vidas la grandecon de la puno,Kaj pri la kulpo ĝi ne volas pensi.Nun tiu ĉi forsendo devas ŝajniTrankvila rezultato de pripenso.Malbonon per malbono ni forigosAŭ per nenio.(Venas Rosenkranz.)Ha, nu kio estas?
ROSENKRANZ Pri tio, kien metis li la korpon,Ne povis ni sciiĝi.
REĜO Kaj li mem?
ROSENKRANZ Li estas, reĝo, tie ĉi, sub gardo,Ĝis vi ordonos.
REĜO Oni lin venigu.
ROSENKRANZ He, Güldenstern, la princon enkonduku!
(Eniras Güldenstern kun Hamleto.)
REĜO
Nu, Hamleto, kie estas Polonio?
HAMLETO
Ĉe la vespermanĝo.
REĜO
Ĉe la vespermanĝo?
HAMLETO
Ne kie li manĝas, sed kie li estas manĝata. Kolekto da saĝaj kavaliroj en formo de vermoj venis nun al li kun vizito. Tuŝante la manĝadon, tiuj ĉi vermetoj estas la plej grandaj potenculoj. Ni nutras la bestojn, por nutri nin mem; kaj nin mem ni nutras por la vermoj. La grasa reĝo kaj la malgrasa almozulo estas nur du diversaj manĝospecoj, difinitaj por unu sama tablo: tio ĉi estas la fino de ĉio.
REĜO
Ho, Dio, Dio!
HAMLETO
Jen homo kaptas fiŝojn per la vermeto, kiu manĝis reĝon, kaj manĝas poste la fiŝon, kiu manĝis tiun vermon.
REĜO
Kion vi volas diri per tio ĉi?
HAMLETO
Nenion, mi volis nur montri al vi, ke reĝo povas vojaĝi tra la intestoj de almozulo.
REĜO
Kie estas Polonio?
HAMLETO
En la ĉielo. Sendu tien, por rigardi. Se via sendito tie lin ne trovos, tiam serĉu lin mem en alia loko. Sed se vi en la daŭro de monato lin ne trovos, vi lin eksentos per la nazo, kiam vi iros sur la ŝtuparon de la galerio.
REĜO (al kelkaj korteganoj).
Iru, serĉu lin tie.
HAMLETO (al la korteganoj).
Li atendos. (Kelkaj korteganoj foriras.)
REĜO Hamleto, pro sendanĝereco viaAl ni tre kara, kiel via faroSincere nin doloras, vi nun devasPost la terura faro tre rapideVeturi for. Vi tial vin pretigu;La ŝipo jam atendas vin, la ventoFavoras, kaj vi nun en bona horoAnglujon forveturos.
HAMLETO Anglujon?
REĜO
Jes, Hamleto.
HAMLETO
Bone.
REĜO
Nun vi scias nian intencon.
HAMLETO
Mi vidas anĝelon, kiu ilin vidas. Sed bone! Anglujon! Adiaŭ, kara patrino!
REĜO
Via amanta vin patro, Hamleto.
HAMLETO
Mia patrino. Patro kaj patrino estas geedzoj; geedzoj estas kiel unu korpo: sekve, mia patrino. Ni veturu Anglujon!
REĜO (al Rosenkranz kaj Güldenstern). Vi sekvu lin kaj logu al la ŝipo.Rapidu: ĝis vespero li jam devasTroviĝi sur la maro. Ne prokrastu!Jam ĉio estas preta al veturo.Rapidu, mi vin petas!(Rosenkranz kaj Güldenstern foriras.)Vi, Anglujo,Se mia amo estas por vi kara—Vi taksi ĝin ja povas, ĉar ankoraŭ Ja ne paliĝis la cikatro, kiunLa dana glavo al vi akre donis,Kaj la tribut’ estimon vian montras—Vi tiam ne malŝatos la ordonon,En mia skribo klare esprimitan,—Kaj morto al Hamleto! Ho, Anglujo,Plenumu plej rapide mian peton!Li kiel febro mian sangon batas...Vi devas min sanigi. Dum li vivas,Feliĉon mi neniam povas trovi. (Foriras.)
SCENO IV
Ebenaĵo en Danujo. Fortinbras kaj militistaro en marŝo.
FORTINBRAS Salutu, kapitan’ en mia nomoLa reĝon de Danujo kaj raportu,Ke Fortinbras’ laŭ la promeso liaDeziras havi nun akompanantojnPor la trairo de la dana lando.Vi scias, kie vi nin povos trovi.Se lia reĝa moŝto ekdezirosKun ni paroli, ni laŭ nia ŝuldoTuj lin salutos. Tiel vi raportu.
KAPITANO Mi faros, princ’.
FORTINBRAS (al la soldatoj.) Antaŭen! Ne rapidu!(Li foriras kun la soldatoj. Hamleto, Rosenkranz,
HAMLETO Sinjoro, kies tiuj ĉi soldatoj?
KAPITANO De la norvego.
HAMLETO Kien ili iras?
KAPITANO Kontraŭ Polujon.
HAMLETO Kaj sub kia estro?
KAPITANO Sub la norvega princo Fortinbras.
HAMLETO Ĉu vi deziras per milito preniPolujon tutan aŭ nur liman pecon?
KAPITANO Por al vi diri tute puran veron,Ni iras pro peceto nur malgranda,Pli pro la nomo, ol pro la profito.Eĉ kvin dukatojn mi por ĝi ne donus.Kaj se ĝin vendi, ĝi al la norvegoAŭ al la polo certe pli ne donus.
HAMLETO La poloj sekve ĝin eĉ ne defendos.
KAPITANO Ho ne, ili kolektis jam soldatojn.
HAMLETO (flanken.) Du mil animojn, dudek mil dukatojnSendube kostos tiu ĉi disputo!Ulcero de bonstato kaj de paco,—Interne krevas, se eksteren mortoNe vokas ĝin. (Laŭte) Mi dankas vin, sinjoro!
KAPITANO Feliĉan vojon! (Foriras.)
ROSENKRANZ Princo, ni atendas.
HAMLETO Mi baldaŭ sekvos; iru vi antaŭe.(Rosenkranz Ha, ĉio plendas kontraŭ mi, riproĉasSevere por prokrasto de la venĝo!Por kio taŭgas homo, se la temponLi uzas nur por manĝi kaj por dormi?Nenio pli ol bruto! La KreintoAl ni kapablon de pensado donis,Por povi vidi posten kaj antaŭen,Li donis al ni saĝon ne por tio,Ke ĝi en ni sen uzo pereadu.Ĉu mi ĝin nomos bruta forgesado?Ĉu mi ĝin nomos tima dubo, kiuTro longe pensas pri la rezultato,—Pripensemeco tia en si havasKvaronon nur de la prudento veraKaj tri kvaronojn de malnobla timo.Por kio mi nun vivas? Por eterneNur ripetadi: «Tion ĉi vi faru»—Kaj tamen resti sen farado, kiamPor ĝi mi havas kaŭzon kaj la volonKaj forton kaj rimedojn por plenumi!Kaj ĉio min instigas! Jen ekzemplo:Mi vidis nun potencan soldataron,—Ĝin juna princ’ kondukas; en gloramoLi riskas por la duba rezultatoKuraĝe sian vivon, li ne timasKlopodojn kaj danĝerojn,—kaj pro kio?Pro nuksa ŝelo! Esti vere grandaSignifas: sin ne movi sen bezono,Sed eĉ pro pajlo forte ekbatali,Se ĝin postulas la honor’. Kaj mi?La morto de la patro, malhonoroDe la patrino, sango kaj prudento Instigas min,—kaj mi nenion faras!Kun honto antaŭvidas mi la mortonDe dudek mil soldatoj, kiuj irasPro bagatelo, pro fantom’ de gloroAl tombo. Kaj la pec’, pro kiu iliBatalas, ne sufiĉas eĉ por doniAl ili ĉiuj lokon por bataloAŭ por enpreni ĉiujn mortigotajn!De nun, ho mia kapo, vi laboru Nur por la venĝo, aŭ ekdormu tute! (Foriras.)
SCENO V
Elsinoro. Ĉambro en la palaco. La reĝino kaj Horacio.
REĜINO Ne, ne! Ne volas mi kun ŝi paroli.
HORACIO Ŝi forte petas, ŝia stato estasTre kompatinda.
REĜINO Kion do ŝi volas?
HORACIO Ŝi ĉiam pri la patro nur parolas;Ŝi diras, ke la mond’ estas kruela;Ŝi ĝemas kaj la bruston al si batas;Ŝin bagatel’ ĉagrenas; ŝi parolasDelire kaj sen ia klara senco,Kaj tamen ŝiaj vortoj la aŭdantonKondukas al konkludoj. KungluanteLa sencon de la vortoj, la mienojn,La signojn, la aludojn, oni povas Ne scii difinite, sed supoziTre multe da malbono. Estus boneKun ŝi paroli, ĉar ĉe la popoloTumulton povus veki ŝiaj vortoj.
REĜINO Enlasu ŝin! (Horacio foriras.) Al la anim’ malsanaAperas ĉie signoj de danĝero;La kulpo estas tiel timoplena,Ke per kaŝado ĝi sin nur malkaŝas!
(Venas Horacio kun Ofelio.)
OFELIO
Kie estas la bela reĝino de Danujo?
REĜINO
Kiel vi fartas, Ofelio?
OFELIO (kantas.)
Mia kara, mia beloEstis brava juna dano;Portis plumojn sur ĉapeloKaj bastonon en la mano.
REĜINO