LAERTO Lin mortigi,Se eĉ en la preĝejo.
REĜO Mi konsentas,Ke la krimulo en nenia loko Rifuĝon devas trovi kaj la venĝoNe devas scii limojn. Sed, Laerto,Se tion ĉi vi faros, tiam viJa devos mem vin kaŝi en la domo.Hamleto, reveninte, devas scii,Ke vi jam estas tie ĉi. Ni faros,Ke oni antaŭ li vin forte laŭdosKaj la lertecon vian en skermadoAl li oni prezentos en kolorojAnkoraŭ pli brilantaj kaj pli helaj,Ol tion faris eĉ la franco mem.Per unu vorto—ni aranĝos tiel,Ke vi batalos ambaŭ, kaj ni farosKonkursan veton pri la kapoj viaj.Kun sia karaktero la sincera,Libera, nobla kaj nesupozema,Li ne esploros certe la rapirojn;Vi dume povos ŝanĝi la rapirojn,Anstataŭ la malakra preni akranKaj per ekbato lerta inde pagiAl li por morto de la patro via.
LAERTO Mi faros ĝin, kaj eĉ por tiu celoMi ŝmiros per veneno mian glavon.Ĉar unu ĉarlatano al mi vendisRimedon tian, ke se oni trempasEn ĝin nur la pinteton de tranĉiloKaj gratas nur sangeron el la haŭto,—Nenia sanigilo en la mondoPlu povos savi de senduba morto.Per tiu ĉi veneno mi nun ŝmirosLa pinton de la glavo mia tiel,Ke se mi eĉ facile lin ekgratos,Li tuj pereos per senduba morto.
REĜO Mature ni pripensi ankaŭ devasDiversajn cirkonstancojn, kiuj povas Al la ating’ de nia celo helpi.Se nia entrepreno ne prosperusAŭ se per nelerteco en plenumoMontriĝus nia penso kaj intenco,—Pli bone tiam estus ne komenci.Kaj tial nia plano devas haviEliron en rezervo por l’ okazo,Se la unua provo ne prosperos.Ni ĝin pripensu! Jen, kion ni faros:Ni en solena formo faros vetonPri tiu, kiu el vi ambaŭ venkos.Kaj kiam vi de la batalo estosTre varmigitaj kaj soifaj (penu,Ke tio estu) kaj li volos trinki,Mi tiam lasos doni al li glasonDa vino jam tiele preparita,Ke se li nur eĉ guton de ĝi trinkos,Li ne evitos plu la morton, kiunLa bato via eble ne alportis.Sed aŭdu! Kia bruo? (Eniras la reĝino.)
REĜO Nu, reĝino?
REĜINO Unu malĝojo sekvas tuj la duan!Laerto, la fratino via mortis!
LAERTO Fratino mia mortis? Kiel? Kie?
REĜINO Saliko staras super la riveroKaj speguliĝas en la pura akvo;Ŝi tie plektis fantaziajn kronojnEl plej diversaj floroj de la kampo. Ŝi rampis sur la arbon, por dispendiSur la branĉaro siajn kronojn; tiamSub ŝi rompiĝis la malforta branĉo,Kaj kune kun la kronoj ŝi rapideEn la riveron falis. Ŝiaj vestojSin disetendis kaj malgrandan temponKvazaŭ sirenon ŝin ankoraŭ portis,Dum ŝi kantadis melodiajn kantojn,Danĝeron sian tute ne sentante,Kvazaŭ la akvo estus ŝia hejmo.Sed baldaŭ ŝiaj vestoj, penetritajPer peza akvo, ŝin malsupren tiris,La malfeliĉan, al terura morto.
LAERTO Kaj ŝi droniĝis?
REĜINO Jes, ho ve, droniĝis!
LAERTO Vi havas nun tro multe jam da akvo,Fratino malfeliĉa.—tial larmojnMi nun retenas! Tamen la naturoKonservas sian moron, kion ajnLa honto dirus. Ili nur foriru—En ni montriĝos tuj la virineco.—Adiaŭ, reĝo! Flamaj vortoj volasEl mi eksplodi, se malsaĝaj larmojNur ilin ne estingos. (Foriras.)
REĜO Ni lin sekvu!Kun granda malfacilo kvietigisMi lian furiozon! Nun mi timas,Ke ĝi denove blinde ne eksplodu,—Ni tial sekvu lin rapide! (Ambaŭ foriras.)
AKTO V
SCENO I
Tombejo. Eniras du tombistoj kun fosiloj.
UNUA TOMBISTO
Ĉu ŝi ricevos kristanan enterigon, kiam ŝi ja intence foriris en la mondon de la feliĉuloj?
DUA TOMBISTO
Mi diras al vi, ŝi ricevos, faru do rapide ŝian tombon. La juĝisto pripensis la okazon kaj decidis, ke oni devas enterigi ŝin kristane.
UNUA TOMBISTO
Kiel do ĝi povas esti, kiam ŝi dronigis sin ne pro defendo?
DUA TOMBISTO
Nu, oni trovis, ke tiel.
UNUA TOMBISTO
Sed ili simple ne konas la leĝon. Ĉar konsideru: se mi konscie min dronigas, tio ĉi estas ago, kaj ago havas tri partojn: ĝi konsistas el agado, farado kaj plenumado. Sekve ŝi intence sin dronigis.
DUA TOMBISTO
He, aŭskultu do, kolego-fosisto...
UNUA TOMBISTO
Sed permesu! Jen estas la akvo—bone; jen estas la homo—bone. Se la homo iras al tiu ĉi akvo kaj sin mem dronigas, tiam estas certa—ĉu li volas aŭ ne—ke li iras. Rimarku bone! Sed se la akvo iras al li kaj dronigas lin, tiam li ne dronigas sin mem. Sekve kiu ne estas kulpa en sia propra morto, tiu ne ĉesigas sian propran vivon.
DUA TOMBISTO
Ĉu tiel diras la leĝo?
UNUA TOMBISTO
Kompreneble, ke tiel diras la leĝo pri la mortintoj.
DUA TOMBISTO
Ĉu vi volas scii la veron? Se ŝi ne estus nobelulino, oni ŝin ankaŭ ne enterigus en orda maniero.
UNUA TOMBISTO
Ĉu vere? Estas ja granda maljustaĵo, ke la grandaj homoj en tiu ĉi mondo havas pli da rajto por sin dronigi kaj pendigi, ol la aliaj kristanoj. Venu, prenu la fosilon! Neniu en la mondo estas pli antikva nobelo, ol la ĝardenistoj, fosistoj kaj tombistoj: ili daŭrigas la profesion de Adamo.
DUA TOMBISTO
Ĉu Adamo estis nobelo?
UNUA TOMBISTO
Kompreneble! Ĉu vi estas idolano? Ĉu vi havas nenian ideon pri la Biblio? En la Biblio estas ja dirite: ĉiuj nobeloj devenis de Adamo. Kiel do li povis esti ne nobelo? Mi faros al vi alian demandon: se vi ĝin ne bone respondos al mi, tiam konfesu...
DUA TOMBISTO
Nu, demandu!
UNUA TOMBISTO
Kiu konstruas pli fortike, ol la masonisto, ŝipofaristo aŭ ĉarpentisto?
DUA TOMBISTO
La faristo de pendigiloj, ĉar lia konstruaĵo supervivas milojn da ĝiaj loĝantoj.
UNUA TOMBISTO
Bona spritaĵo, je Dio, ĝi plaĉas al mi. La pendigilo estas bona; sed kiel ĝi estas bona? Ĝi estas bona por tiuj, kiuj estas malbonaj. Sed nun vi estas malbona, se vi diras, ke la pendigilo estas pli fortika, ol la preĝejo, sekve la pendigilo estus bona por vi. Ankoraŭ unu fojon al la demando! Respondu!
DUA TOMBISTO
Kiu konstruas la plej fortike?
UNUA TOMBISTO
Jes, diru ĝin al mi, kaj mi vin regalos.
DUA TOMBISTO
Ha, atendu, mi jam scias!
UNUA TOMBISTO
Nu, diru!
DUA TOMBISTO
Al la diablo! Mi efektive ne scias.
(Eniras Hamleto kaj Horacio.)
UNUA TOMBISTO
Ne rompu al vi vane la kapon, la azeno ja ne iros pli rapide, kiom ajn vi lin batos; kaj se iu vin poste demandos, kiu konstruas la plej fortike, tiam respondu: la tombisto. La domoj, kiujn li konstruas, restas al la posedantoj por eterne. Iru nun en la drinkejon kaj alportu al mi mezureton da brando. (Dua tombisto foriras.)
UNUA TOMBISTO (fosas kaj kantas.)
En la junaj miaj tagojMi amadis kaj kantadisKaj en ĉiuj miaj agojMi mezuron ne sciadis.
HAMLETO
Ĉu tiu ĉi sentaŭgulo ne konscias, per kio li sin okupas! Li fosas tombon kaj kantas!
HORACIO
La kutimo faris lin indiferenta por tio ĉi.
HAMLETO
Tiel ĉiam estas: ju malpli ia mano laboras, des pli delikata estas ĝia sento.
UNUA TOMBISTO (kantas).
Maljuneco-lamulinoKaptis min per osta mano,Kaj al ĉio venis fino,—Restis ĝemoj kaj malsano. (Li elĵetas kranion.)
HAMLETO
Tiu ĉi kranio havis iam langon kaj ankaŭ povis kanti! Kiel la malnoblulo ĵetas ĝin sur la teron, kvazaŭ ĝi estus kranio de Kajeno, la unua mortiginto! Tio ĉi eble estis la kapo de ia politikulo, kaj nun tiu ĉi azeno lin superruzas; ĝi eble estis la kapo de tia homo, kiu volis esti pli granda ol
HORACIO
Povas esti.
HAMLETO
Aŭ de ia kortegano, kiu sciis diradi: «Bonan matenon, via princa moŝto! Kiel vi fartas, plej estiminda princo?» Aŭ eble ĝi estis eminenta sinjoro, kiu forte laŭdadis la ĉevalon de alia eminenta sinjoro, dezirante ricevi ĝin donace? Ne vere?