LAERTO SekveNenio pli jam estas permesita?
PASTRO Nenio pli. Ĉar ni ja malsanktigusPer tio la servadon de mortintoj, Se ni al ŝi ekkantus rekviemonSimile al mortintaj en pieco.
LAERTO Vi metu ŝin en teron, kaj violojElkreskos el plej ĉasta ŝia cindro!Mi al vi diras, ho, senkora pastro,Anĝelo ŝi, fratino mia, estos,Dum vi en la infero brulos.
HAMLETO. Kio?La bela Ofelio?
REĜINO (ĵetante florojn). Ho, plej dolĉa,Adiaŭ! Mi esperis, ke vi estosEdzino kara de Hamleto mia;Esperis mi ornami vian krononDe fianĉino, dum, ho ve, mi nunOrnamas vian tombon!
LAERTO Ho, centobleMalben’ centobla falu sur la kaponDe tiu, kiu per la krim’ teruraDe vi la saĝon rabis! For la teron!Ne ŝutu,—mi ankoraŭ unu fojonAl mia koro volas ŝin alpremi. (Ensaltas en la tombon.)Nun ŝutu teron, kiom ajn vi volas,Sur ŝin kaj min, ĝis el la ebenaĵoVi faros monton ĝis la alta pintoDe la Olimpo.
HAMLETO Kiu estas tiu,Kies doloro tiel laŭte sonasKaj kies krio flugas ĝis la stelojKaj volas en terur’ ilin haltigi?Jen estas mi, Hamleto. (Ensaltas en la tombon.)
LAERTO Ha, tre bone!Pereu, malbenita! (Ĵetas sin sur Hamleton.)
HAMLETO Tia preĝoNe estas ĝusta. Mi vin petas, prenuLa manon vian for de mia kolo,Ĉar kvankam mi ne estas flamiĝema,Danĝere tamen estas min ataki,Kaj mi al vi konsilas: for la manon!
REĜO Disigu ilin!
REĜINO Ho, Hamlet’, Hamleto!
ĈIUJ Sinjoroj...
HORACIO Kara princo, trankviliĝu!
(Kelkaj korteganoj disigas la batalantojn, kaj ili eliras el la tombo.)
HAMLETO Ne, mi pro tio ĉio kun li batalos,Ĝis la minuto lasta de la vivo!
REĜINO Pro kio do, ho mia kara filo?
HAMLETO Mi amis Ofelion; kvardek milojDa fratoj kun ilia tuta amoLa amon mian kune ne atingus.(Al Laerto.)Vi kion volas?
REĜO Ha, li freneziĝis!
REĜINO Ho, lasu lin, mi petas vin, Laerto!
HAMLETO (al Laerto.) Ĉe la diabloj ĉiuj! Diru, kionVi volas fari? Plori? aŭ batali?Aŭ fasti? aŭ disŝiri sin? EltrinkiLa tutan Nilon? Manĝi krokodilojn?Mi tion ankaŭ faros. Ĉu vi venis,Por verŝi larmojn? Saltas en la tombon,Por min inciti? Lasu vin enfosiEn ŝian tombon,—mi ĝin ankaŭ faros;Se vi pri montoj babiladas, lasuNin superŝuti per tiom da tero,Ke sin la loko levu ĝis la sunoKaj la plej altaj montoj en komparoKun ĝi aperu kiel veruketoj.Vi fanfaronas,—mi ĝin ankaŭ povas.
REĜO Ĝi estas nur frenezo.
REĜINO La atakoEn li momenton tiel furiozas,Sed baldaŭ li denove trankviliĝas,Simile al kvieta kolombinoPost la elkovo de la kolombidoj.
HAMLETO (al Laerto). Aŭskultu do, sinjoro! Kia estasLa kaŭzo, ke vi tiel min renkontas?Mi ĉiam amis vin,—sed ni ĝin lasu.Se Herkuleso mem kontraŭbatalus,La kat’ miaŭas, hundo devas boji. (Foriras.)
REĜO Mi petas vin, lin sekvu, Horacio! (Horacio foriras.)Laert’, nia parolo de hieraŭFortigi devas vian paciencon;Ni agos nun rapide.—Vi, Gertrudo, Vi metu gardon ĉirkaŭ via filo.(Al Laerto.)La tombo havos vivan monumenton.La horo de trankvilo baldaŭ venos;Ĝis tiam ni bezonas paciencon. (Ĉiuj foriras.)
SCENO II
Ĉambro en la palaco. Hamleto kaj Horacio.
HAMLETO Sufiĉe nun pri tio. Ni transiruNun al la pluaj faktoj. Vi memoras,Pri kio mi rakontis?
HORACIO Mi memoras.
HAMLETO En mia brusto estis ia specoDe batalado. Mi ne povis dormi;Kaj al mi ĉiam ŝajnis, ke mi kuŝasEn stato pli malbona, ol krimulojEn la katenoj. Tiam en la kaponKuraĝa pens’ al mi subite venis...Kaj dank’ al la kuraĝa mia penso:Ĝi savis min! Jes, penso malprudentaAl ni tiele servas iafoje,Kiam profundaj planoj detruiĝas;Kaj ni el tio vidas, ke DiaĵoDirektas nian sorton, se ni memEĉ de la celo nin malproksimigas.
HORACIO Tre ĝuste.
HAMLETO La mantelon de ŝipanoSur min ĵetinte, el kajuto miaPalpante mi elrampis, trovis ilin,Forkaptis la paketon, kiun iliKun si tre garde portis, kaj returneEn ĉambron mian iris. Mia timoForgesis ĝentilecon, kaj kuraĝeMi dissigelis la paketon. TieMi trovis, ho, amiko mia kara,Brilantan, grandan reĝan malnoblaĵon!Ĝi estis... jes... ordono plej severa,Per multo da motivoj ornamitaPri la feliĉo de la Dana regnoKaj de Anglujo ankaŭ, kaj ceteraKaj tiel plu... nu jes,—per unu vorto:Ke oni tuj, sen perdo de la tempo,Eĉ ne lasante al l’ ekzekutistoMinuton, por akrigi la hakilon,Tuj post eliro mia sur la bordon,Dehaku tuj al mi la kapon.
HORACIO Dio!Ĉu povas esti?
HAMLETO Jen, rigardu mem,Jen estas la papero, legu poste.Vi volas scii, kion mi nun faris?
HORACIO Jes, mi vin petas.
HAMLETO Kiam mi min vidisSubite en kaptilo, mia kapoKomencis vive ludi sen prologoKaj trovis baldaŭ ĝustan la rimedon. Mi min sidigis kaj elpensis baldaŭAlian tekston por letero tiuKaj skribis ĝin tre bele kaj tre pene,Kiel skribisto profesia. IamMi pensis, kiel niaj grandsinjoroj,Ke bele skribi estas ne konvenaPor eminentaj homoj; tamen nunLa belskribado multe al mi servis.Vi volas certe scii la enhavon De la letero mia?
HORACIO Certe, princo.
HAMLETO Plej prema peto al la angla reĝo,Ke, se Anglujo volas plue restiFidela tributulo de Danujo,Se inter la Anglujo kaj DanujoLa amikeco floru kiel palmo,Se paco ĉiam ambaŭ la popolojnPer bela krono ligu plej trankvile,Kaj kun aliaj multaj tiaj «se»,—Li devas tuj post lego de la skribo,Ne pripensante kaj ne prokrastante,La alportintojn de l’ dirita skriboMortigi plej rapide, ne donanteAl ili eĉ minuton, por plenumiKonfeson antaŭmortan.
HORACIO Tamen kielSigelis vi la skribon?
HAMLETO La ĉieloEn tio ankaŭ jam antaŭe zorgis:En mia sako trovis sin okaze Malnova sigelil’ de mia patroKun la insigno de la danaj reĝoj.Mi faldis la leteron ĝuste tuteSimile al antaŭa la letero,Subskribis ĝin simile kaj sigelisKaj metis sur la lokon de antaŭe.Kaj la subĵeton oni ne rimarkis.En la sekvanta tago havis lokonBatalo nia mara kun korsaroj,—Kaj kio estis plu—vi ĝin jam scias.
HORACIO Kaj Güldenstern kaj Rosenkranz pereis?
HAMLETO Amiko mia, ili mem sin tirisAl tiu ĉi afero, tial minLa konscienco mia ne riproĉas:Ilia morto estis ja kaŭzitaDe propra tro fervora enmiksiĝo.Por sklavemuloj estas tre danĝereSin meti inter la flamantaj pintojDe glavoj de potencaj kontraŭuloj.
HORACIO Kiela reĝo!
HAMLETO Nun la reĝo memAlproksimigis min al mia celo.Se li mortigis krime mian patron,Se li patrinon mian malĉastigis,Sin metis malhelpante inter miajEsperoj kaj elekto de l’ popoloSe li kun ruz’ al mia propra vivoTiel perfide volis fari finon:Ĉu mi ne havas rajton al li doniPer mia mano merititan pagon?Kaj ĉu ne estos peko, se ni lasos Al tiu kankro mordi plu ankoraŭViandon nian?
HORACIO Baldaŭ li ricevosRaporton pri la manier’, en kiuOrdono lia estis plenumita.
HAMLETO Jes, baldaŭ; sed la intertempo tamenAl mi ja apartenas. Homa vivoNe estas ja fortika; vi kalkuluNur unu—jam la vivo ne ekzistas.Nur unu cirkonstanco min doloras,Ke mi ofendon faris al Laerto!En lia malfeliĉo mi ja vidasLa preskaŭ spegulitan historionDe tio, kion mem mi devis sperti.Mi lin estimas; sed la nekonvenaFanfaronado lia kun doloroMin indignigis ĝis sinforgesado.
HORACIO Ha, iu venas! Haltu, princo!
(Eniras Osrik.)
OSRIK
Mi gratulas vian princan moŝton je la reveno Danujon.
HAMLETO
Mi dankas vin profunde, sinjoro. (Al Horacio.) Ĉu vi konas tiun ĉi kulon?
HORACIO
Ne, princo.
HAMLETO
Tiom pli bone por vi, ĉar estas malvirto koni lin. Li posedas multe da tero kaj tre fruktoporta: se besto estas reĝo de bestoj, ĝia manĝujo staros apud la manĝilaro de la reĝo. Li estas pigo, sed, kiel mi diras al vi, benita per vastaj posedaĵoj de koto.
OSRIK
Plej amata princo! Se via princa moŝto havus liberan tempon, mi dezirus komuniki al vi ion de lia reĝa moŝto.
HAMLETO
Mi akceptos ĝin kun plena atento, sinjoro. Metu vian ĉapelon sur ĝian lokon: ĝi estas difinita por la kapo.
OSRIK
Mi dankas al via princa moŝto,—estas tre varme.