HORACIO Salut’ al la reĝido!
HAMLETO Ha, mi ĝojasVin vidi! Se memoro min ne trompas,Vi estas Horacio?
HORACIO Jes, reĝido.Kaj ĉiam tute preta al vi servi.
HAMLETO Ne nomu min «reĝido», sed «amiko».Sed kial vi forlasis Vittenbergon?(Al Marcello)Marcello?
MARCELLO Jes, reĝido.
HAMLETO Mi tre ĝojasRevidi vin.(Al Horacio) Sed diru serioze, Por kio vi forlasis Vittenbergon?
HORACIO De maldiligenteco, ho, reĝido.
HAMLETO Al malamiko via ne permesusMi tion diri, kaj vi vane penasKredigi min, ke tio estas vero.Mi scias, vi ne amas sen laboroVagadi. Kion tie ĉi vi faras?Ĉu trinki vi ankoraŭ volas lerni?
HORACIO Mi alveturis al la enterigoDe via patro.
HAMLETO Ha, ne moku min,Kolego; diru, ke vi alveturisAl fest’ edziĝa de patrino mia!
HORACIO Jes, vero, princ’, la dua baldaŭ sekvisPost la unua.
HAMLETO Vidu, mia kara,—Afero simpla de ekonomio:De l’ fest’ funebra restis multaj manĝoj,— Por ke la manĝoj vane ne pereu,Edziĝon fari oni nun rapidis.Ho, pli volonte mi en la inferoRenkontus malamikon plej malbonan,Ol tagon tiun ĉi alvivi! ŝajnasAl mi, ke mi la patron mian vidas...
HORACIO Ha, kie?
HAMLETO En l’ okuloj de l’ animo.
HORACIO Mi konis lin, li estis brava reĝo.
HAMLETO Li estis homo en plej pura senco.Al li similan ni neniam vidos.
HORACIO Reĝido, al mi ŝajnas, ke mi vidisLin en la lasta nokto.
HAMLETO Vidis? Kiun?
HORACIO La reĝon, vian patron, mia princo.
HAMLETO La reĝon? Mian patron?
HORACIO Trankviligu,Reĝido, por momento vian mironKaj elaŭskultu, kion mi raportosPri mirindaĵo, kies la vereconAtestos ambaŭ tiuj ĉi kolegoj.
HAMLETO Pro Dio, ho, rakontu pli rapide!
HORACIO Du noktojn al Marcello kaj BernardoAperis ĝi: postene ili staris,—Kaj jen en noktomeza silentegoAperas antaŭ ili ia ombro,Simila tute al patro via,Armita de la kapo ĝis piedoj;Per paŝo serioza kaj majesta,Ne rapidante, ĝi sin preterŝovas;Tri fojojn ĝi ripetas sian marŝonAntaŭ la teruritaj oficiroj,Proksime tiel, ke per halebardoĜin ili povus tuŝi. DispremitajDe granda timo, ili mute starasKaj eĉ ne provas ion ekparoli.Pri la aper’ mistera kaj teruraAl mi ili rakontis. Mi kun iliEn la sekvanta tria nokto gardis,Kaj jen tre vere en la sama horo,Pri kiu ili diris, en la sama,Perfekte tiu sama manieroAperis la fantomo. Vian patronMi konis,—la fantom’ al li similis,Kiel de l’ sama akvo gut’ al guto.
HAMLETO Sed kie ĝi okazis?
MARCELLO Ĝi okazisSur la teras’, kie ni staris garde.
HAMLETO (al Horacio) Al li parolis vi?
HORACIO Jes, mia princo;Sed li al mi eĉ vorton ne respondis.Nur unu fojon ŝajnis, ke li levas La kapon kaj moveton ian faras,Por ekparoli: sed subite tiamEkkriis laŭte koko la matenon,Kaj tuje forrapidis la fantomoKaj malaperis.
HAMLETO Efektive strange!
HORACIO Mi ĵuras, ke ĝi estas pura vero!Ni ĝin kalkulis kiel nian devonAl vi raporti pri l’ afero.
HAMLETO Vere,Sinjoroj, tio min maltrankviligas.Ĉu vi hodiaŭ staros gardon?
ĈIUJ Jes.
HAMLETO Kaj, diras vi, li estis en armaĵo?
ĈIUJ Jes, princo.
HAMLETO De la kapo ĝis piedoj?
ĈIUJ De l’ kapo ĝis piedoj, nia princo.
HAMLETO Kaj sekve la vizaĝon vi ne vidis?
HORACIO Levita estis lia viziero,Kaj ni tre bone vidis la vizaĝon.
HAMLETO Ĉu la rigardo estis malafabla?
HORACIO Mieno lia montris pli suferon,Sed ne koleron.
HAMLETO Ĉu li estis pala,Aŭ ĉu koloron havis en vizaĝo?
HORACIO Terure pala.
HAMLETO Ĉu li vin rigardis?
HORACIO Tre forte.
HAMLETO Kial mi kun vi ne estis!
HORACIO Por vi l’ apero estus tro terura!
HAMLETO Tre povas esti. Ĉu li longe restis?
HORACIO Apenaŭ centon povus vi kalkuliĈe nerapida kalkulad’.
MARCELLO kaj BERNARDO Pli longe!
HORACIO Almenaŭ tiam, kiam mi ĝin vidis.
HAMLETO La barbo estis griza, ĉu ne vere?
HORACIO Ĝi estis tia, kiel mi ĝin vidisĈe lia vivo: duonnigre-griza.
HAMLETO Hodiaŭ mi kun vi en nokto staros;Denove eble venos la fantomo.
HORACIO Ĝi certe venos.
HAMLETO Kaj se ĝi aperosEn l’ eksteraĵ’ de mia nobla patro, Al ĝi mi ekparolos, se eĉ tutaAl mi minacus la infero. VinMi ĉiujn petas, se ĝis nun silentisVi pri l’ apero, tenu ankaŭ pluĜin en sekreto; kaj al ĉio, kioOkazos eble en la nokto, havuOkulojn kaj orelojn, sed ne buŝon.Per mia amo mi vin rekompencos.Adiaŭ do! en la dekdua horoSur la teraso mi vin revizitos.
ĈIUJ Al via princa moŝto niaj servoj!
HAMLETO Ne, via amo, kiel al vi mia.Adiaŭ do! (Horacio, Marcello kaj Bernardo foriras.)Spirit’ de mia patroEn bataliloj! Mi supozas ionMalbonan. Ho, se venus jam la nokto!Ĝis tiam do trankvile! MalbenaĵojKaj krimoj venas al la lum’ de l’ tago,Se eĉ murego tera ilin kovras. (Foriras).
SCENO III
Ĉambro en la domo de Polonio. Laerto kaj Ofelio eniras.
LAERTO Pakaĵo mia estas sur la ŝipo.Adiaŭ, fratineto! Se vi havosOkazon, ne forgesu al mi skribiPri via farto.
OFELIO Ĉu vi tion dubas?
LAERTO Sed pri Hamleto kaj pri lia amoKonsilas mi al vi, vi ĝin rigardu,Kiel kapricon kaj nur kiel ludonDe juna sango; bela violetoEn la printempo: frue elkreskinta,Sed ne konstanta,—dolĉa, sed ne daŭra,Odoro, ĝuo de momento unu,Nenio pli.
OFELIO Nenio pli?
LAERTO Jes, tielVi ĝin rigardu. La natur’, kreskante,Grandiĝas pli ne sole per la korpoKaj per la forto de la sama sento;Kun la kreskado de la tempo ofteŜanĝiĝas la spirito kaj la servoInterne. Nun li eble amas vin;Nek trompo nek malico nun makulasLa virton de l’ animo lia: tamenMemoru vi, ke en la rango liaDe sia volo li ne estas mastro.Li mem ja estas sklav’ de sia stato;Ne povas li, kiel la simplaj homoj,Por si elekti: de elekto liaDependas farto de la tuta regno,—Li tial devas gvidi la elektonPer la aprob’ kaj voĉo de la korpo,Al kiu li mem servas kiel kapo.Se li nun diras, ke li amas vin,Prudente estas, ke vi al li kreduNur tiom, kiom povas li plenumiLa vorton sian,—tio estas tiom,Kiom permesas la komuna voĉo De tuta la Danujo. Ekmemoru,En kia grad’ honoro via povasSuferi, se aŭskultos tro kredemeVi lian kanton, se la koron vianVi perdos kaj al lia persistadoMalkovros la trezoron vian ĉastan.Vi timu ĝin, fratino mia kara,Evitu flaman mezon de la amo,Atakon kaj atencon de deziro!Knabin’ plej ĉasta perdis jam modeston,Se al la lun’ ŝi montris sian ĉarmon.Eĉ virto ne evitas kalumnion,L’ infanojn de printempo ofte mordasLa verm’ ankoraŭ en la burĝoneco,Kaj al la frua roso de junecoSpiret’ venena estas plej danĝera.Vin gardu do! Tim’ donas garantion.Por la juneco ĉie staras retoj.
OFELIO La sencon de l’ instruo via bonaKonservos mi, por gardi mian bruston;Sed, bona mia frato, vi ne aguSimile al la predikistoj, kiujPredikas krutan vojon al ĉielo,Dum ili mem senzorge kaj volupteSur flora vojo de gajeco paŝas,Mokante pri prediko sia propra.
LAERTO Ne timu! Tamen mi tro longe restis.—La patro venas jen! (Polonio eniras.)(Al Polonio) Duobla benoSendube duobligas la feliĉon:Dank’ al okazo mi denove povasAdiaŭ al vi diri.
POLONIO Vi ankoraŭLa domon ne forlasis? Al la ŝipo!La vento blovas helpe al la vojo,Kaj oni vin atendas. Nu, akceptuDenove mian benon.(Li metas la manon sur la kapon de Laerto.)Kaj memoruRegulojn, kiujn mi al vi instruis:Ne ĉian penson metu sur la langon,Ne donu tuj al ĉia penso faron.Afabla estu, sed ne tro kredema.Al la amiko saĝe elektitaKunforĝu vin en fera fideleco,Sed gardu vian manon de la premoDe ĉiu renkontota bona frato.Vi gardu vin de ĉia malpaciĝo;Se vi ĝin ne evitos,—tiam aguFortike, ke la malamik’ vin timu.Al ĉiu servu per orelo via,Sed ne al ĉiu servu per la buŝo.Konsilojn ĉiam prenu vi de ĉiu,Sed propran juĝon en la kapo tenuLaŭ via mon’ mezuru vian veston,Sed ĉio estu takta kaj konvena;Vin vestu bone, sed ne kiel dando:Laŭ vest’ ekkonas oni ofte viron,La homoj altastataj en FrancujoEn tiu punkto estas tre zorgemaj.Ne prenu prunte kaj ne prunte donu:Per pruntedono ofte oni perdasKrom sia havo ankaŭ la amikon,Kaj pruntepren’ kondukas al ruinoDe la mastraĵo. Antaŭ ĉio estuFidela al vi mem,—de tio sekvos, Ke vi ne estos ankaŭ malfidelaAl la aliaj homoj. Nun adiaŭ,Kaj mia beno vin akompanadu!