LAERTO Adiaŭ, mia patro kaj sinjoro!
POLONIO Jam tempo. Iru, oni vin atendas.
LAERTO Adiaŭ, Ofelio, kaj memoruPri tio, kion diris mi al vi!
OFELIO Mi bone ŝlosis ĝin en mia kapo,Kaj la ŝlosilon mi al vi fordonas.
LAERTO (al Polonio kaj Ofelio) Adiaŭ! (Foriras.)
POLONIO Kia estas la konsilo,Pri kiu li parolis?
OFELIO Pri Hamleto,Pri la reĝido.
POLONIO Ha, jes, ĝustatempe!Mi aŭdis, ke en lasta temp’ HamletoAl vi komencis montri amikeconKaj ke vi mem apartan afableconAl li montradis. Se ĝi estas vero—Mi aŭdis ĝin en formo de averto—Mi devas al vi diri, ke vi memKredeble ne komprenas tute klareDanĝeron, kiu al filino miaKaj al honoro via nun minacas.Kiel vi estas unu kun la dua?La veron al mi diru!
OFELIO De mallongeAl mi li ripetadis kelkajn fojojn,Ke li estimas min.
POLONIO Ha, ha! Estimo!Parolo de nesperta knabineto!Kaj kredas vi al la «estimo» lia?
OFELIO Mi mem ne scias, kiel pri ĝi pensi.
POLONIO Nu, aŭdu do! Vi estas tre malsaĝa,Ke vi akceptas por kontanta monoLa vortojn, kiuj vere ne enhavasEĉ plej malgrandan indon. Vi vin tenuPrudente kaj singarde, ĉar alieLa malsaĝeco via la grandegaVin pereigos!
OFELIO Li al mi proponisLa amon sian pure kaj honeste.
POLONIO Jes, pure kaj honeste! Vi, senkapa!
OFELIO Li ĵuris al mi, patro mia kara,Per ĉiuj sanktaj ĵuroj de ĉielo.
POLONIO Kaptiloj por la birdoj! Mi ja scias,Ke se la sango bolas, tiam langoLa ĵurojn ne avaras. Ho, filino,Ne prenu vi por fajro tiun flamon,—Ĝi lumas, sed ĝi tute ne varmigas,Ĝi estingiĝas tuj, ne supervivasEĉ la minuton de la promesado.De nun kun via virga afableco Avaru pli; la paroladon vianVi ŝatu pli, ne estu tute pretaTuj laŭ ordono! La reĝid’ HamletoAnkoraŭ estas juna, kaj li havasPli grandan liberecon, ol al viDonata povas esti. Ofelio,Mallonge mi sed klare al vi diras:Ne kredu al ĵurado lia; ĵurojSimilaj estas trompaj delogantoj,Antaŭparoloj de tre pekaj petoj;Promesojn piajn ili hipokritas,Por pli sukcese veni al la celo.Per unu vorto: nun vi eĉ minutonNe restu en intima paroladoKun la reĝid’ Hamleto! Ne kuraĝuForgesi mian tiun ĉi ordonon!Nun iru!
OFELIO Mi obeos, mia patro. (Ambaŭ foriras.)
SCENO IV
La teraso antaŭ la palaco. Hamleto, Horacio kaj Marcello venas.
HAMLETO Ho, kiel akra estas la aero!
HORACIO Jes, princo, blovas vento malvarmega.
HAMLETO Kioma horo?
HORACIO Baldaŭ la dekdua.
MARCELLO Ne, ne, jam la dekdua horo batis.
HORACIO Ĉu efektive? Mi ne aŭdis. SekveAlproksimiĝas jam la temp’, en kiuAperas ordinare la spirito.(Post la sceno estas aŭdataj tamburado kaj ektondro de pafilego.)Ha, kion tio ĉi signifas, princo?
HAMLETO La reĝo diligente nun pasigasLa nokton en gajega festenado;Kaj ĉiun fojon, kiam li eltrinkasPokalon, pafilegoj al la mondoAnoncas la grandfaron de la reĝo.
HORACIO Ekzistas tia moro?
HAMLETO Jes, sendube.Sed pensas mi, ke estas pli honoreForgesi tian moron, ol ĝin sekvi.La brua kaj diboĉa festenadoAlportis al ni tre malbonan gloronĈe la popoloj de la tuta mondo.Drinkistoj oni nomas nin insulte;Kaj tiu ĉi makulo malpurigasLa gloron de plej grandaj niaj faroj.Similan sorton ofte ankaŭ havasPrivataj homoj, se sen propra kulpoMakulon ian ili de naturoRicevis; se ekzemple de naskiĝo—En kio ne ilia vol’ ja estis—Ilia sango estas tro bolanta,Rompanta ofte digon de prudento;Aŭ se kutimo ilin malbonigis,—La mond’ ilin atakas sen kritiko, Se eĉ iliaj virtoj estas purajKaj multenombraj. Grajno da malbonoPor la okul’ de l’ mondo ofte kovrasLa tutan indon de plej bona homo.
(Aperas la spirito en armaĵo.)
HORACIO Ho, vidu, princo, ĝi aperas!
HAMLETO Dio!Defendu nin, anĝeloj de ĉielo!(Li staras kelkajn minutojn senmove.)Spirito sankta, aŭ demon’ terura,Ĉu el ĉielo aŭ el la infero,Ĉu vi intencas bonon aŭ malbonon,—Aperis vi en tia nobla formo,Ke mi paroli devas. Ho, Hamleto,Ho, patro, ho vi, reĝo de Danujo,Respondu! Ho, ne lasu min pereiEn nesciado! Diru al mi, kialSin levis el la tombo viaj ostoj?Kaj la ĉerkujo, kien ni trankvileVin metis, kial ĝi malfermis nunLa pezan sian buŝon de marmoro,Por vin elĵeti? Kion ĝi signifas,Ke vi, senviva korpo, en armaĵoDenove venis en la lunan lumon,Por ektimigi nin, malsaĝajn homojn,Kaj nin ataki per teruraj pensojNe klarigeblaj por l’ animo nia?Por kio! Diru! Kial? Kion fari?
(La spirito faras signojn al Hamleto.)
HORACIO Li vokas vin, ke iru vi kun li,Li kvazaŭ volas ion komunikiNur al vi sola.
MARCELLO Kun afablaj gestojLi vokas vin pli malproksimen, princo;Sed ho, pro Di’, ne iru!
HORACIO Ne, ne iru!
HAMLETO Sed tie ĉi ne volas li paroli,Kaj mi lin sekvos.
HORACIO Ho, ne, ne, reĝido!
HAMLETO Nu, kion do mi timos? Mia vivoNe havas por mi indon, kaj l’ animo,Senmorta, kiel la spirito mem,Ja ne bezonas timi la spiriton.Li vokas min denove; mi lin sekvos.
HORACIO Sed se li vin allogos al la maro,Aŭ eble al la supro de l’ ŝtonego,Staranta super la senfunda akvo,Kaj tie per terura nova vidoSubite nebuligos vian saĝonKaj pereigos vin? Memoru, princo!Jam per si mem Terura estas tiu alta pinto,Pendanta super la bruantaj ondojDe plej profunda loko de la maro.
HAMLETO Li ĉiam vokas. (Al la spirito) Iru, mi vin sekvas!
MARCELLO (retenante Hamleton). Ho, princo, vi ne iros!
HAMLETO For la manojn!
HORACIO Aŭskultu nin, ne iru!
HAMLETO Mia sortoMin vokas, kaj per ĝi mi sentas nunEn ĉiu vejno de la korpo miaPotencan feran forton de leono.(La spirito faras signojn)Li ĉiam vokas! Lasu! Pro ĉielo! (Li sin elŝiras.)Fantomon faros mi el ĉiu, kiuKuraĝos min reteni! For! (Al la spirito) Ho, iru!Mi post vi iras. (La spirito kaj Hamleto foriras.)
HORACIO Ha, li freneziĝis!
MARCELLO Ni sekvu lin! La dev’ al ni ordonas!
HORACIO Ni iru! Kiel tio ĉi finiĝos?!
MARCELLO Malbona io estas en Danujo.
HORACIO Nin gardos la ĉielo.
MARCELLO Ni rapidu!
SCENO V
Izolita loko de la teraso. La spirito kaj Hamleto venas.
HAMLETO Ho, kien vi kondukas min? Parolu!Mi plu ne iros jam!
SPIRITO Aŭskultu!
HAMLETO Diru!
SPIRITO Jam proksimiĝas mia horo. BaldaŭReiri devos mi al la sulfurajTurmentaj flamoj.
HAMLETO Malfeliĉa patro!
SPIRITO Min ne bedaŭru, sed atentu bone,Al tio, kion diros mi.
HAMLETO Parolu!Atenti estas mia sankta ŝuldo.
SPIRITO Kaj venĝi ankaŭ, kiam vi ekscios.
HAMLETO Ho, Dio! Venĝi? Kion?
SPIRITO Aŭdu bone.Mi estas la spirit’ de via patro,Mi estas kondamnita longan temponVagadi en la nokto kaj bruladiLa tutan tagon en eternaj flamoj,Ĝis mi puriĝos de la ĉiuj pekojDe mia tera vivo. Se ne estusAl mi malpermesite paroladi,Rakonton tiam povus mi komenci,De kiu ĉiu vort’ al vi dispremusLa koron, rigidigus vian sangon,El kapo elsaltigus la okulojn,Kaj ĉiun vian haron disstarigus Simile al haregoj de histriko.Sed la misteroj de posttomba vivoNe devas soni al orelo tera.Aŭskultu! Se vi amis vian patron...
HAMLETO Ho, Dio!
SPIRITO Venĝu por mortigo lia!
HAMLETO Mortigo?
SPIRITO Jes, mortigo plej malnobla,Terura, nenatura, neaŭdita.
HAMLETO Ho, nomu lin! Ke povu mi tuj flugi,Simile al la penso de amantoMi flugu venĝi tuj.
SPIRITO Vi ŝajnas pretaVi estus dorma, kiel pala herbo,Kreskanta sur la bordo de la Leto,Se restus vi trankvila. Aŭdu, filo:La famon oni faris, ke en tempoDe mia dormo en ĝardeno miaSerpento mordis min; kaj oni trompasPer la mensoga fam’ pri mia mortoL’ orelon de la regno; tamen sciu,Ho, nobla mia filo: la serpento,De kies mordo mortis via patro,Nun portas lian kronon.