HAMLETO Mia onklo!Ho, la profeta mia antaŭsento!
SPIRITO Jes, tiu plej malnobla adultuloPer sorĉo de la sprito, per perfido (Ho, malbenita sprito kaj donacoj!)Delogis la reĝinon ŝajne virtanAl la plezuroj de malnobla amo.Hamleto mia! Ho, kia defalo!De mi, kies la amo estis sankta,Sendekliniĝa ĉiam de la ĵuro,Farita en la tago de l’ edziĝo,—Ŝi malaltiĝis al pekulo, kiunPer ĉio la naturo ja malbenis!Sed kiel virton peko ne delogas,Se ĝi eĉ en ĉiela vest’ aperas,Tiel volupto, se eĉ kun anĝeloVi ligos ĝin, enuas tamen baldaŭKaj serĉas ion novan... Sed silentu!Mi sentas jam aeron de mateno,—Mi mallongigos la rakonton. KiamEn la ĝardeno laŭ kutimo miaMi dormis post tagmezo, via onkloMallaŭte alŝteliĝis kaj enverŝisAl mi en la orelon plej teruranVenenon el malgranda boteleto,Venenon tian, kiu tre rapideTrakuras tuj la tutan homan korponKaj, kvazaŭ acidaĵo en la lakto,Momente malbonigas en la korpoLa tutan puran sangon. Mi pereis,Kaj lepro mian tutan glatan korponTuj kovris per abomeninda ŝelo.Kaj tiel mi perfide en la dormoPer frata mano estis senigitaDe l’ vivo, krono kaj edzino kune,Mi estis mortigita en floradoDe miaj pekoj, sen konfesodono,Sen komunio sankta; la kalkulonNe resuminte, estis mi sendita Kun ĉiuj kulpoj sur la kapoAl granda, fina juĝo.
HAMLETO Ho, terure!
SPIRITO Se havas vi animon, ne permesu,Ke reĝa lito de Danujo servuPor sangomiks’ adulta kaj volupto.Sed kiel ajn vi volos tion fari,—Vi ne makulu vian filan koron:Nenion faru kontraŭ la patrino,—Ŝin juĝos la ĉielo kaj la pikojDe ŝia propra koro. Nun adiaŭ!La paliĝado de l’ lumanta vermoAnoncas la aperon de l’ mateno.Adiaŭ, filo, kaj memoru min! (Foriras.)
HAMLETO Ho, vi, ĉielo! Tero! Eble ankaŭL’ inferon voki?—Fi, halt’ mia koro!Ne maljuniĝu tuj, ho mia korpo!Fortike vi min portu! Vin memori?Jes, malfeliĉa patro! Tiel longe,Ĝis mia kapo perdos la kapablonDe ĉia memorado! Vin memori?Sed de l’ tabulo de memoro miaForviŝos mi nun ĉion, kio restis,Sentencojn ĉiujn el la libroj, ĉiujnPentraĵojn, postesignojn, kiujn lasisSur ĝi la pasintaĵo kaj juneco,Observojn kaj la spertojn de la vivo;Ordono via vivos tute solaDe nun en mia cerbo, ne miksitaKun io malpli inda. Ho, ĉielo!Virino malhonesta kaj perfida! Fripono! Vi, fripono ridetanta!...La tabuleton donu! Mi enskribos,Ke oni povas ĉiam ridetadiKaj tamen esti friponeg’. AlmenaŭEn nia lando tio estas ebla. (Li skribas.)Mi vin enskribis, onklo! Nun al miaDeviz’! «Adiaŭ kaj memoru min!»Mi ĵuris.
HORACIO (post la sceno). Princo! Princo!
MARCELLO (post la sceno). Princ’ Hamleto!
HORACIO (post la sceno). Ho, Dio lin defendu!
HAMLETO (decide, al si mem). Tiel estu!
MARCELLO (post la sceno). He! Princo! He!
HAMLETO He! kara mia, he!Al mi, birdeto mia, he! mi estas.
(Horacio kaj Marcello venas.)
MARCELLO Nu, kio do sinjoro?
HORACIO Kio nova?
HAMLETO Ho, tre mirinde!
HORACIO Diru, kara princo.
HAMLETO Vi elbabilos.
HORACIO Ne, pro la ĉielo!
MARCELLO Mi ankaŭ ne.
HAMLETO He, kion vi parolasĈu oni povus kredi?! Vi silentos?
HORACIO kaj MARCELLO Jes, jes, pro la ĉielo, kara princo!
HAMLETO En tuta la Danujo vi ne trovosFriponon, kiu estus hom’ honesta.
HORACIO Spirito ne bezonis ja sin leviEl tombo, por sciigi nin pri tio.
HAMLETO Vi estas prava. Tial mi nun pensas,Sen plua disputado ni jam povasAl ni la manojn premi reciprokeKaj iri hejmen. Iru, kien vokasVin la aferoj kaj deziroj viaj—Aferojn kaj dezirojn ĉiu havas—Mi ankaŭ, la mizera, iros fariAferon mian,—mi nun iros preĝi.
HORACIO Malklare kaj tre strange vi parolas.
HAMLETO Ha, mi bedaŭras, ke mi vin ĉagrenas.Mi ĝin bedaŭras el la tuta koro.
HORACIO Vi ne ĉagrenas nin.
HAMLETO Ne, Horacio,Ĉagren’ ĝi estas, pro Patriko sankta...Pri la spirito de mi al vi diros,Ĝi estas tre senkulpa kaj honesta. La scivolecon pri la estintaĵoVi venkos, kiel povos. Nun, kolegoj,Amataj kunlernantoj kaj amikoj,Malgrandan unu peton mi vin petos.
HORACIO Parolu, princo, ni ĝin certe faros.
HAMLETO Neniu devas scii pri l’ aperoDe nuna nokto.
HORACIO kaj MARCELLO Ni promesas, princo.
HAMLETO Sed ĵuru!
HORACIO Pro honoro, mi silentos!
MARCELLO Mi ankaŭ, pro honor’!
HAMLETO Sur mia glavo!
MARCELLO Ni ĵuris jam, sinjoro.
HAMLETO Sed mi petas,Sur mia glavo ĵuru al mi.
SPIRITO (sub la tero). Ĵuru!
HAMLETO Ha, mia kara! Vi al ni alrampis?Nu, bone! La bravul’ aŭskultas. Ĵuru!
HORACIO Sed kiel ĵuri?
HAMLETO Ke neniam viParolos eĉ per unu sola vorto Pri tio, kion en la lasta noktoVi vidis. Ĵuru sur la glavo!
SPIRITO (sub la tero). Ĵuru!
HAMLETO Hic et ubique? Ŝanĝu ni la lokon!Al mi, sinjoroj! Metu viajn manojnDenove sur la glavon kaj ripetu,Ke vi neniam al neniu dirosPri la apero de la nokto. ĴuruPri tio ĉi sur mia glavo!
SPIRITO (sub la tero). Ĵuru!
HAMLETO Ha, brave, mia talp’! Vi bone fosas!Pli malproksimen do, amikoj!
HORACIO Dio!Tre strange kaj neniel kompreneble!
HAMLETO Plej bona estos, se vi ĝin forgesos!Ekzistas en ĉiel’ kaj sur la teroPli da aferoj, ol en la lernejojInstruas filozofoj, Horacio.Sed venu! Kaj mi tie ĉi denoveVin petas, ĵuru: kiel ajn mirindajAl vi agado mia poste ŝajnos,Se eble poste trovos mi utileŜajnigi, ke mi perdis la prudenton,—Neniam vi kunmetu viajn manojnEn tia formo, nek la kapon vianBalancu tiel, nek per paroladoDusenca montru, ke vi ion scias,—Ekzemple: «nu, ni scias», aŭ «ni povus, Se ni nur volus», aŭ «se nur paroliNi povus», aŭ «ekzistas unu punkto»...Ne helpu al vi Dio en mizero,Se tion ĉi vi faros,—ĵuru!
SPIRITO (sub la tero). Ĵuru!
HAMLETO Ripozu, ho, spirito malfeliĉa!Kaj nun, sinjoroj, mi min rekomendasAl vi kun mia tuta amikeco.Kaj ĉion, kion mi, malriĉa, povasAl vi alporti aman kaj amikan,Kun Dia help’ al vi mi ne rifuzos.Ni iru! Kaj denove mi vin petas,La fingron ĉiam tenu sur la buŝo!Ni vivas en terura tempo! Ve,Ke mi naskiĝis esti la punanto!Nu, venu do! Ni iros ĉiuj kune.
(Ĉiuj foriras.)
AKTO II
SCENO I
Ĉambro en la domo de Polonio. Eniras Polonio kaj Reinhold.
POLONIO Jen tiujn ĉi paperojn kaj la mononAl li transdonu!
REINHOLD Jes, sinjoro, bone.
POLONIO Sed antaŭ ol viziti lin, vi farosPrudente, se vi bone eldemandosPri la konduto lia.
REINHOLD Efektive,Mi mem intencis tion fari.
POLONIO Bone!Tre bone! Antaŭ ĉio vi demandu,Kielaj Danoj loĝas en Parizo,De kia speco, kiel ili vivas,Kun kiu kaj en kiaj societoj; Se per demandoj tiel deflankiĝajVi vidos, ili konas mian filon,Vi venos pli proksime al la celo,Ol per demandoj rektaj. Agu, kvazaŭVi konus lin nur iom, malproksime;Ekzemple: «Ha, mi konas lian patron,Kaj lian familion, eĉ lin memMi iom konas». Ĉu vi min komprenas?
REINHOLD Ho, jes, sinjoro!
POLONIO «Eĉ lin mem», vi diros,«Sed nur malmulte; se mi ne eraras,Li estas tre sovaĝa, faras tionKaj tion...» nun vi povas lin kulpigiPer plej diversaj elpensitaj faktoj;Nur ne per ia malbonaĵo, kiuAl li alporti povus malhonoron!Ho, nur ne tion! Gardu vin de tio!Nur tiajn faktojn, kiuj ordinareJunecon akompanas.
REINHOLD Nu, ekzempleLudado...
POLONIO Jes! drinkado, duelado,Insultemeco, aŭ malpacemeco,Eĉ petolado kun virinoj.
REINHOLD TamenĈu tio jam ne estos malhonoro?
POLONIO Ho, ne, se vi nur lerte ĝin esprimos.Ne diru, ke li estas tute sklavoDe volupteco; ne, prezentu liajn mankojn En tia lumo, ke ili aperuKiel makuloj nur de libereco,Esprimoj de flameco de l’ spirito,Ekboloj de senbrida juna sango.