REINHOLD Sed, ho, sinjoro...
POLONIO Kial tion fari?
REINHOLD Jes, mi dezirus scii, kia celo...
POLONIO Nu, vidu, mia plano estas tia,Kaj mi esperas, ke ĝi bone fruktos:Se vi sur mian filon tiel ĵetosLa makuletojn, tiam diligenteAtentu! Se kunparolanto viaLa junan homon iam vidis kulpanEn la malvirtoj ĵus nomitaj, tiam,Ho, kredu, li en tia manieroAl vi sin turnos: «Jes, sinjoro mia»,Aŭ «jes, amiko», aŭ «jes, estimata»,Aŭ kiel ajn en tiu lando estasLa form’ uzata de ekparolado...
REINHOLD Nu, bone.
POLONIO Kaj li poste faros tieclass="underline" Li faros... jes... kion mi volis diri?..Mi volis ion diri... Al diablo!Nu, kie do mi haltis? He?
REINHOLD Vi haltisĈe l’ vortoj «li en tia manieroAl vi sin turnos»
POLONIO Ha! Al vi sin turnos.Li turnos sin al vi: «Jes, mi lin konas,Sinjoron tiun vidis mi hieraŭ,Aŭ antaŭ kelka temp’, aŭ kiam ajn;En tia aŭ tiela societo;Li tie efektive alte ludis,Li tie estis en malsobra stato,Li tie sin batadis kun kolegoj»;Aŭ «mi lin vidis, kiam li enirisEn domon de virinoj de malĉasto»;Aŭ tiel plu. Kaj tiam vi rimarkos,Ke via kaptileto la mensogaAlkaptis la ezokon de la vero;Kaj tiel ni, sprituloj, ĉiam povasPer anguletoj kaj per artifikoj,Per kurba voj’ al rekta celo veni;Kaj tiel vi laŭ mia klarigadoFacile elesploros mian filon.Ĉu vi komprenis bone?
REINHOLD Jes, sinjoro.
POLONIO Kaj nun kun Dio iru! Bonan vojon!
REINHOLD Sinjor’...
POLONIO Vi ankaŭ mem lin elobservu,Per la rilat’ al vi.
REINHOLD Mi ĉion faros.
POLONIO Ke li nur diligente muzikadu!
REINHOLD Tre bone. Mi salutas!
POLONIO Nu, adiaŭ!
(Reinhold foriras. Eniras Ofelio.)
POLONIO Nu, kio, Ofelio? Kio nova?
OFELIO Ha, estimata patro! De teruroMi tuta tremas!
POLONIO Kio do fariĝis?
OFELIO En mia ĉambro sidis mi, kudrante,—Subite venas la reĝid’ Hamleto,Kun disŝirita vesto, sen ĉapelo,La ŝtrumpoj disligitaj kaj malpurajSenorde pendas sur la maleoloj;Tre pala, kun piedoj skuiĝantaj;Kun vido tiel plena de teruro,Kvazaŭ li venus ĵus el la infero,Por antaŭdiri ian teruregon.
POLONIO De am’ al vi li eble freneziĝis?
OFELIO Sinjoro, mi ne scias, sed mi timas,Ke tiel estas.
POLONIO Kion do li diris?
OFELIO Li prenis mian manon kaj ĝin premis,Kaj poste sin retiris kaj, tenanteLa duan manon super la okuloj,Li rigardadis sur vizaĝon mianKun tia atenteco, kvazaŭ volus Li pentri ĝin. Li tiel longe staris;Kaj fine, ekskuinte mian manon,Tri fojojn balancinte sian kapon,Ekĝemis li kun tia sopirecoKaj tia profundeco, kvazaŭ volusLi kun la ĝemo fini sian vivon.Kaj poste li min lasis iri for,Kaj ankaŭ mem foriris, sed la kaponAnkoraŭ ĉiam tenis li turniteAl mia flanko, ĝis li malaperis.
POLONIO Sufiĉe! Venu! al la reĝ’ ni iru!Ĝi estas freneziĝo de la amo;La amo ruinigas la amanton,Kondukas al decidoj malesperaj,La homon ofte ĝi turmentas pli,Ol ĉiuj la pasioj en la mondo.Bedaŭras mi la princon! Ĉu vi ebleAkceptis lin jam tro maldelikate?
OFELIO Ne, kara patro; laŭ ordono viaMi nur de li leterojn ne akceptisKaj malpermesis vizitadi min.
POLONIO Nu, tio ĉi lin certe frenezigis.Bedaŭras mi jam mian severecon.Mi pensis ja, ke li nur petoladasKaj volas pereigi vin. Ho, Dio,Ho, mia malbenita suspektado!Ni, maljunuloj, havas la kutimonTro malproksime peli la singardon,Kiel junuloj ofte tro suferasJe absoluta manko de singardo.Ni iru al la reĝo! La konfeso Ne plaĉos al la reĝo, sed pli multeLin kolerigus la kaŝado. Venu!
(Ambaŭ foriras.)
SCENO II
Ĉambro en la palaco. La reĝo, la reĝino, Rosenkranz, Güldenstern kaj korteganoj.
REĜO Ni vin salutas, nia RosenkranzKaj nia Güldenstern! Ne sole vidiNi volis vin, sed ankaŭ la bezonoDe viaj servoj igis nin vin voki.Vi aŭdis jam pri la metamorfozoDe la reĝid’ Hamleto: nek ekstereKaj nek interne li similas nunAl tio, kio li antaŭe estis.La kaŭzon, kiu, krom la patra morto,Al tia stato nun lin alkondukis,Ne povas mi diveni. Nun mi petasVin ambaŭ, kiuj tutan la juneconKun li pasigis kune kaj tre boneLin konas,—vin mi petas, volu restiTra kelka tempo en palaco nia,Penadu lin altiri al amuzojKaj ĉe okazoj esploradu lerteLa kaŭzon, kiu premas lin kaŝite.Se konos ni la kaŭzon, ni jam povosKuraci lin.
REĜINO Sinjoroj miaj karaj,Pri vi li tiel ofte paroladis,— Mi scias, li vin amas pli, ol ĉiujn.Se vi konsentos fari la komplezonAl ni kaj ĉe ni resti kelkan tempon,Por helpi al la malfeliĉo nia,Ni rekompencos la viziton vianPer plej konvena reĝa rekompenco.
ROSENKRANZ Vi havas rajton, viaj reĝaj moŝtoj,Al ni ordoni. Vi ne devas petiPri tio, kio estas nia ŝuldo.
GÜLDENSTERN Obeos ni kaj ambaŭ ni promesasLaŭ ĉiuj fortoj servi akurateAl viaj reĝaj moŝtoj.
REĜO Ni vin dankas,Ho, karaj Rosenkranz kaj Güldenstern!
REĜINO Mi dankas vin, ho, karaj GüldensternKaj Rosenkranz! Vizitu plej rapideHamleton, mian filon malfeliĉan.Kaj iu el la korteganoj iruSinjorojn akompani al Hamleto!
GÜLDENSTERN La Plejpotenca faru nian venonPor li saniga!
REĜINO Dio volu! Amen!
(Rosenkranz, Güldenstern kaj kelkaj korteganoj foriras. Venas Polonio.)
POLONIO Afabla reĝo! Jam el NorvegujoRevenis la senditoj kun sukceso.
REĜO Vi ĉiam estis patro de agrablajSciigoj.
POLONIO Ĉu ne vere, mia reĝo?Jes, kredu, mia reĝo, mi dediĉasLa tutan mian kapon kaj animonPost mia Dio nur al mia reĝo.Kaj nun mi pensas—se la cerbo miaNe ĉesis sur vojeto de prudentoSukcese ĉasi—ke la veran kaŭzonDe l’ freneziĝo de l’ reĝid’ mi trovis.
REĜO Ho, diru! Mi rapide volas aŭdi!
POLONIO Aŭskultu antaŭ ĉio la senditojn;Kaj mia bona scio al vi estuPostmanĝo al festeno la agrabla.
REĜO Nu, bone, alkonduku la senditojn! (Polonio foriras.)Li diras, ho, Gertrudo mia kara,Ke trovis li la kaŭzon de malsanoDe via filo.
REĜINO Mi la kaŭzon vidasNur en la morto de la patro liaKaj en edziĝo nia tro rapida.
REĜO Ni baldaŭ ĉion scios, mia kara.(Polonio revenas kun Voltimand kaj Kornelio.)Ni vin salutas, karaj revenintoj!Rakontu, Voltimand, kion alportisVi de la frato nia la Norvega?
VOLTIMAND Redonon de salut’ kaj bondeziroj.Tuj post’ alveno nia li elsendis Ordonon, por haltigi la preparojnDe sia nev’, pri kiu li supozis,Ke li armiĝas kontraŭ la Polujo;Li post esploro efektive vidis,Ke ĉio estis kontraŭ via moŝto.Kaj ĉagrenita, ke malsanon lianKaj maljunecon oni tiel trompis,Li sendis tuj, por voki Fortinbrason,Riproĉis lin severe, kaj la nevoSolene ĵuris, ke li plu neniamBatalos kontraŭ via reĝa moŝto.Per tio ĝojigita, la maljunaPor li asignis la salajron jaranDe tri mil kronoj kaj al li permesisKontraŭ Polujo uzi la varbitanMilitistaron; kaj por via moŝtoAl ni li donis jenan skriban peton,Ke vi permesi volu al l’ anaroTra via lando fari la traironSub la kondiĉoj, kiujn pli detaleVi legos en la jena skriba peto.
REĜO Ni trovas ĉion bona. Ni en tempoPli oportuna legos kaj pripensosKaj donos la respondon. Vin ni dankasPor viaj penoj kaj fidela servo.Nun iru vi ripozi, kaj hodiaŭAl la vespero ni vin petas veniKun ni festeni. Estu bonaj gastoj!
(Voltimand kaj Kornelio foriras.)
POLONIO Nun la negoco estas jam finita.Ho, reĝo kaj reĝino, se mi volusKomenci nun klarigojn, kio estasReĝa moŝteco, kio servemeco, Kaj kial tago estas tago, kialLa nokto estas nokto, tempo—tempo:Signifus tio perdi senutileLa tagon kaj la nokton kaj la tempon;Ĉar mallongeco estas la spiritoDe saĝo kaj multevorteco estasLa korpo kaj ekstera ornamaĵo,Mi ĉion tial diros tre mallonge.La nobla via filo freneziĝis;Mi diras «freneziĝis», ĉar en kioKonsistas freneziĝo? Ja en tio,Ke oni frenezumas. Sed ni lasuĜin flanke kaj komencu...
REĜINO Mi vin petas.Pli da enhavo, malpli da artaĵo!
POLONIO Mi ĵuras, mi parolas sen artaĵo!Li estas nun freneza,—estas vero;Kaj vere tio estas tre domaĝa,Kaj tre domaĝe, ke ĝi estas vero;Cetere mi konsentas, ke mi uzisFiguron neprudentan,—ni ĝin lasu,Kaj mi sen arto iru al l’ afero.Ni sekve diras, ke li freneziĝis;Nun restas, ke ni trovu nur la kaŭzonDe la efekto, aŭ, pli vere diri,De la difekto, ĉar neniu dubas,Ke tiu ĉi difekt-efekto havasSendube ian kaŭzon. Nun finite,—La stato de l’ afero estas tia:Atenti volu! (Li elprenas paperon el la poŝo.)Mi filinon havas—Mi havas ŝin, ĉar ŝi ja estas mia—Nun el obeo, kiun ŝi ja ŝuldas, Ŝi tion ĉi al mi transdonis. ViduKaj konsideru! (Li legas)