«Al la ĉiela, la idolo de mia animo, la ravanta Ofelio»—Tio ĉi estas malbona frazo, triviala frazo; «ravanta» estas triviala frazo.—Sed aŭskultu plu: «Al ŝia belega delikata brusto tiuj ĉi linioj» k. t. p.
REĜINO Ĉu tion ĉi Hamleto al ŝi sendis?
POLONIO Ho tuj, reĝino, mi raportos ĉion.(Li legas.) «Dubu pri la sun’ super la tero,Dubu, ĉu en steloj brilas flamo,Dubu pri vereco de la vero,Sed ne dubu nur pri mia amo.
Ho, kara Ofelio, la versofarado ne prosperas al mi; mi ne posedas la arton ritmigi miajn sopirojn; sed ke mi forte vin amas, ho plej kara mia, tion ĉi kredu al mi. Adiaŭ! Via por eterne, plej kara fraŭlino, tiel longe kiel tiu ĉi tera maŝino al li apartenas—Hamleto.» Jen tion en ŝuldata obeadoAl mi filino mia montris. AnkaŭPri ĉio, kion li al ŝi parolis,Precize laŭ la tempo kaj la lokoKaj maniero ŝi al mi raportis.
REĜO Sed kiel ŝi akceptis lian amon?
POLONIO Kiele pensas vi pri mi?
REĜO Mi pensas,Vi estas hom’ fidela kaj honesta.
POLONIO Mi tion pruvos. Kion do vi pensus,Se mi, vidante, kiel tiu amo Disvolvas sin (mi tion bone vidisAnkoraŭ antaŭ ol filino miaAl mi rakontis),—kion pensus vi,Aŭ kion pensus ŝia reĝa moŝto,Reĝino mia alte estimata,Se mi en la afero ludus rolonDe leterujo aŭ de skribotablo,Se mi silente, mute mian koronPor tio fermus kaj sen ia faroRigardus tiun amon? Kion tiamVi povus pensi pri persono mia?Ne, mi alpaŝis rekte al l’ aferoKaj tiel diris al filino mia:«Reĝida moŝt’ Hamleto estas princo,Por vi tro alta; ne kuraĝu ludi!»Kaj mi al ŝi ordonis, ke ŝi tenuSin malproksime de la princ’ Hamleto,Leterojn ne akceptu, nek donacojn.Ordonon mian patran ŝi plenumis,Kaj li, nun rifuzita (vi permesuKe mi raportu per mallongaj vortoj),Fariĝis tre malĝoja kaj li perdisLa apetiton, poste eĉ la dormon,Li baldaŭ perdis ankaŭ sian fortonKaj poste perdis ankaŭ la konscion,Kaj tiel ŝtup’ post ŝtupo li enfalisEn la frenezon, kiu nun lin premasKaj ĉiujn nin sincere malĝojigas.
REĜO (al la reĝino). Vi pensas, ke ĝi povus esti ebla?
REĜINO Tre povas esti.
POLONIO (al la reĝo). Ĉu eĉ unu fojonVi iam vidis, ke mi kun certeco Raportis: «tiel estas», kaj en veroNe estis tiel?
REĜO Ne, mi ne memoras.
POLONIO (montrante sian kapon kaj ŝultrojn). Deprenu al mi tion nun de tio,Se ne senduban veron mi raportas.Se postesigno gvidas min, mi trovosLa kernon de la vero, se ĝi sidusEĉ en la plej profunda kaŝiteco.
REĜO Sed kiel ni esplorus pli precize?
POLONIO Vi scias, ke tre ofte tutajn horojnLi promenadas en la galerio.
REĜINO Jes, efektive.
POLONIO Nun filinon mianMi tien lasos; vi kun mi vin kaŝosEkzemple post tapiŝo, por observi.Se li ne amas ŝin kaj ne per tioLi freneziĝis, tiam mi ne estuPli via kortegano-konsilanto.Mi tiam plugu kampon, paŝtu bruton.
REĜO Ni vidu. (Eniras Hamleto, legante.)
REĜINO Jen li venas, ion legas,—Kun kia malgajeco en vizaĝo!
POLONIO Mi petas vin, vi ambaŭ tuj foriru!Mi tuj al li alpaŝos, vi permesu!
(La reĝo, reĝino kaj korteganoj foriras).
POLONIO (al Hamleto).
Kiele fartas mia bona princo?
HAMLETO
Dank’ al ĉielo, bone!
POLONIO
Ĉu vi min konas, via princa moŝto?
HAMLETO
Tre bone. Vi ja estas fiŝisto?
POLONIO
Ne, mia princo.
HAMLETO
Tiam mi dezirus al vi, ke vi estu tia honesta homo.
POLONIO
Honesta, mia princo?
HAMLETO
Jes, sinjoro, esti honesta en tiu ĉi mondo signifas esti elektita inter dek mil.
POLONIO
Tute vere, mia princo.
HAMLETO
Ĉar se la suno naskas vermojn en malviva hundo... diaĵo, kiu kisas mortintaĵon... Ĉu vi havas filinon?
POLONIO
Jes, mia princo.
HAMLETO
Ne permesu al ŝi iri en la suno. Fruktoportado estas beno: sed ĉar via filino povus porti fruktojn,—gardu vin amiko.
POLONIO
Kion vi komprenas sub tio ĉi? (Flanken) Ĉiam pri mia filino. Kaj tamen li antaŭ momento ne konis min; li diris, ke mi estas fiŝisto. Li venis malproksimen, tre malproksimen! Estas vero, en mia juneco la amo ankaŭ kondukis min en tre danĝeran situacion, preskaŭ tiel same danĝere kiel lin. Mi denove ekparolos al li. (Laŭte) Kion vi legas, mia princo?
HAMLETO
Vortojn, vortojn, vortojn.
POLONIO
Sed kia estas la enhavo?
HAMLETO
Vi volas ion havi?
POLONIO
Ne, mi demandas, pri kio estas parolate en tiu ĉi libro, mia princo.
HAMLETO
Kalumnioj, mia sinjoro! La malnobla satira verkisto de tiu ĉi libro diras, ke maljunaj homoj havas grizajn barbojn, ke iliaj vizaĝoj estas sulkitaj, ke iliaj okuloj estas malsanaj, ke ili havas superfluan mankon de sprito kaj ke al tio ĉi ili havas tre malfortajn femurojn. Kvankam pri ĉio tio ĉi mi estas sincere kaj forte konvinkita, mi tamen ne aprobas, ke li pri ĉio tio ĉi skribas; ĉar vi mem, sinjoro, fariĝus tiel maljuna kiel mi, se vi povus iri returnen kiel kankro.
POLONIO (flanken).
Kvankam tio ĉi estas frenezo, ĝi tamen havas en si metodon. (Laŭte) Ĉu vi ne volas iom ŝanĝi la lokon, princo?
HAMLETO
Iri en la tombon?
POLONIO
Nu, tio ĉi estus efektive radikala ŝanĝo de la loko! (Flanken) Kiel trafaj ofte estas liaj respondoj? Estas feliĉo, ke la frenezo ofte havas ion tian, kio al la saĝo kaj al la sana prudento ne bone prosperas. Mi forlasos lin kaj tuj penos aranĝi en ia maniero renkontiĝon inter li kaj mia filino. (Laŭte) Plej afabla reĝido, permesu al mi preni la kuraĝon diri al vi adiaŭ.
HAMLETO
El ĉio, kion vi povas preni de mi, mi nenion cedos al vi tiel volonte, kiel mian vivon, mian vivon.
POLONIO
Adiaŭ, princo!
HAMLETO
La enuigaj maljunaj malsaĝuloj!
(Venas Rosenkranz kaj Güldenstern.)
POLONIO (forirante).
Vi serĉas la princon Hamleton? Jen li estas.
ROSENKRANZ (al Polonio).
Ni dankas vin, sinjoro!
GÜLDENSTERN
Estimata princo...
ROSENKRANZ
Mia kara princo...
HAMLETO
Miaj karaj bonaj amikoj! Kiel vi fartas, Güldenstern? Ha, Rosenkranz! Bonaj kolegoj, kiel vi fartas?
ROSENKRANZ
Kiel mezaj filoj de tiu ĉi tero.
GÜLDENSTERN
Ni estas feliĉaj jam per tio, ke ni ne estas tro feliĉaj; sur la ĉapo de Fortuno ni ne estas la pinto.
HAMLETO
Ankaŭ ne la plandoj de ŝiaj ŝuoj?
ROSENKRANZ
Ankaŭ tio ne, kara princo.
HAMLETO
Vi vivas sekve en la regiono de ŝia zono aŭ en la centro de ŝia favoro?
GÜLDENSTERN
Jes, efektive, ni ne estas tute fremdaj al ŝi.
HAMLETO
Sub la koro de la feliĉo? Ho, tre vere, la feliĉo estas publika virino. Kio da nova?
ROSENKRANZ
Nenio, mia princo, nur ke la mondo fariĝis pli honesta.
HAMLETO
Ha, tiam kredeble baldaŭ estos la finiĝo de la mondo! Sed via novaĵo ne estas vera. Permesu al mi demandi: per kio vi, miaj bonaj amikoj, kolerigis la Fortunon, ke ŝi vin sendis tien ĉi en la malliberejon?
GÜLDENSTERN
En la malliberejon, mia princo?
HAMLETO
Danujo estas malliberejo.
ROSENKRANZ
Tiam ankaŭ la tuta mondo estas malliberejo.
HAMLETO