La trajno eliris la stacion. Hari deziris rigardi Hagrid ĝis kiam li pasis ekstervide; li leviĝis en sia sidejo kaj premis sian nazon kontraŭ la fenestro, sed li palpebrumis, kaj Hagrid estis for.HHH
Ĉapitro ses
La Vojaĝo de Kajo Naŭ kaj Tri Kvaronoj
La lasta monato, kiun Hari pasigis kun la Durslioj ne estis feliĉa, kvankam Dadli nun tiel timis Hari, ke li rifuzis resti en la sama ĉambro, dum siaflanke onklino Petunjo kaj onklo Verno ne plu ŝlosis Hari en la ŝranko, trudis al li ajnan taskon, aŭ riproĉis lin — fakte, ili tute ne parolis al li. Duone timemaj kaj duone furiozaj, ili kondutis, kvazaŭ ajna seĝo, kiu surhavis Hari, estu neokupata. Kvankam li preferis tion al lia antaŭa stato, tio ja deprimetis lin post iom da tempo.
Hari tenis sin en sia ĉambro akompanate de sia nova strigo. Li decidis nomi ŝin Hedvig, kiun nomon li trovis en Historio de Magio. Liaj libroj por la lernejo tre interesis al li. Kuŝanta sur sia lito, li legis ĝis malfrua nokto, dum Hedvig glisis en kaj el la fenestro laŭ sia plaĉo. Feliĉe onklino Petunjo neniam plu eniris por polvosuĉi ĉar Hedvig daŭre alportis mortajn musojn reen. Ĉiunokte antaŭ ol li ekdormis, Hari forstrekis alian tagon ĉe la papero montranta la tagojn ĝis la unua de septembro, kiun li estis alpinglinta sur la muro.
Je la lasta tago de aŭgusto li decidis, ke li devis paroli kun siaj geonkloj pri veturado al stacidomo Kings Kros[13] je la venonta tago, do li iris malsupren al la salono, kie ili vidadis televidan kvizon. Li tusetis por averti ilin, ke li estas tie, kaj Dadli ekkriis kaj kuris el la ĉambro.
“E — Onklo Verno?”
Onklo Verno gruntis por indiki, ke li aŭskultas.
“E — mi bezonos esti ĉe Kings Kros morgaŭ por – por iri al Porkalo.”
Onklo Verno gruntis denove.
“Ĉu akordus kun vi, se vi veturigus min?”
Grunton. Hari supozis, ke tio signifis jes.
“Dankon.”
Li estis ironta supren al sia ĉambro, kiam onklo Verno efektive parolis.
“Tio estas stranga rimedo por iri al sorĉista lernejo, per trajno. La flugantaj tapiŝoj ne ĉiuj suferis paneojn, ĉu?”
Hari ne respondis.
“Kie estas tiu lernejo, fakte?”
“Mi ne scias tion,” diris Hari, rekonante tion je la unua fojo. Li tiris el sia poŝo la bileton, kiun Hagrid estis doninta al li.
“Mi simple prenos la trajnon ĉe la kajo numero naŭ kaj tri kvaronoj je la dek unua,” li legis.
Liaj geonkloj fiksrigardis al li.
“Kiu kajo?”
“Naŭ kaj tri kvaronoj.”
“Ne parolu galimatie,” diris onklo Verno. “Ne ekzistas kajo naŭ kaj tri kvaronoj.”
“Tiel indikas mia bileto.”
“Bojante, hurlante frenezas ili,” diris onklo Verno, “la tuta aro. Vi vidos, nur atendu. Bone, ni venigos vin al Kings Kros. Ni ĉiuokaze morgaŭ ja veturos al Londono, alie mi eĉ ne ĝenus min.”
“Kial vi iros al Londono?” Hari demandis, provante esti amika.
“Por venigi Dadli al la hospitalo,” graŭlis onklo Verno. “ ‘Bezonas forprenigi tiun diablan voston, antaŭ ol li iros al Smeltinzo.”
La sekvantan matenon Hari vekiĝis je la kvina, kaj tro ekscitiĝis por ree ekdormi. Li ellitiĝis kaj surmetis sian ĝinzon, ĉar li ne deziris eniri la stacidomon portante sian sorĉistan robon – li preferis ŝanĝi vestojn en la trajno. Li kontrolis sian porkalan liston ja denove por certigi, ke li havis ĉion, kion li bezonis, faris ke Hedvig estis sekure ŝlosita en sia kaĝo, kaj tiam paŝis tien kaj reen en la ĉambro, atendante ĝis la Durslioj ellitiĝis. Post du horoj la durslia veturilo estis ŝarĝita per la peza kofrego de Hari, onklino Petunjo estis persvadinta Dadli sidiĝi apud Hari, kaj ili estis survoje.
Ili atingis la stacidomon Kings Kros je la deka kaj duono. Onklo Verno faligis la kofron de Hari sur ĉareton, kaj puŝis ĝin en la stacion por li. Al Hari tio aspektis strange bonkore, ĝis kiam onklo Verno ekhaltis, frontante la kajojn kun malica rideto sur sia vizaĝo.
“Nu, jen la loko, knabo. Kajo numero naŭ – kajo numero dek. Via kajo devas esti ie inter ili, sed ŝajne oni ankoraŭ ne konstruis ĝin, ĉu?”
Li pravis, kompreneble. Jen granda plasta numero naŭ super unu kajo kaj granda plasta numero dek super la apuda, kaj meze estis tute nenio.
“Havu bonan semestron,” diris onklo Verno kun eĉ pli malica rideto. Li foriris sen plua vorto. Hari turniĝis kaj vidis la familion Dursli veturi for. Ĉiu el ili ridadis. La buŝo de Hari sekiĝis. Kion li nun devis fari? Li komencis veki strangajn rigardojn, pro Hedvig. Li bezonis peti informon.
Li haltigis pasantan gardiston, sed ne kuraĝis mencii kajon naŭ kaj tri kvaronoj. La gardisto neniam aŭdis pri Porkalo, kaj kiam Hari eĉ ne povis diri al li en kiu flanko de la lando ĝi estis, li komencis agaciĝi, kvazaŭ Hari intence kondutis stulte. Fariĝante senespera, Hari demandis pri la trajno, kiu foriros je la dek unua, sed la gardisto respondis, ke ne ekzistas iu ajn. Finfine la gardisto marŝis for, murmurante ion pri malŝparo de tempo. Hari forte regis sian panikon. Laŭ la granda horloĝo super la trajnanonctabulo, li havis nur dek minutojn por eniri la trajnon al Porkalo, kaj li havis neniun ideon kiel fari tion; li estis senhelpa meze de stacidomo kun kofro, kiun li apenaŭ povis levi, plenpoŝo da sorĉista mono, kaj granda strigo.
Hagrid evidente forgesis diri al li ion, kion li devis fari, simile al frapeti la trian brikon ĉe la maldekstro por eniri Diagon’ Aleon. Li demandis sin, ĉu li devis eltiri sian vergon, kaj komenci la frapeteksploradon de la biletkontrolista budo inter la naŭa kaj deka kajoj.
Ĝuste tiam aro da homoj pasis rekte malantaŭ li, kaj al li trafis kelkaj vortoj de ilia parolo.
“— plena je mogloj, kompreneble—”
Hari giris dorsen. La parolanto estis diketa virino, kiu parolis al kvar knaboj, ĉiuj havantaj flamruĝajn harojn. Ĉiu el ili puŝis antaŭ si kofron kiel tiun de Hari — kaj ili havis strigon.
Kun frapanta koro, Hari puŝis sian ĉareton sekvante ilin. Ili haltis kaj ankaŭ li, sufiĉe proksime por subaŭdi kion ili diris.
“Nun, kia estas la kajnumero?” demandis la patrino de la knaboj.
“La naŭa kaj tri kvaronoj!” pepis eta knabino, ankaŭ ruĝhara, kiu tenis ŝian manon, “Panjo, ĉu mi ne povas iri…”
“Vi ne estas sufiĉe aĝa, Ĝina, do silentu. Bone, Persi, vi komencu.”
Iu, kiu ŝajne estis la plej aĝa, marŝis kontraŭ kajoj naŭ kaj dek. Hari rigardis, provante ne palpebrumi pro timo, ke li ne vidos tion — sed ĝuste kiam la knabo atingis la brikan barilon inter la du kajoj, granda amaso da turistoj svarmis antaŭ li, kaj post kiam la lasta tornistro estis forpasinta, la knabo estis malaperinta.
“Fredo[14], vi sekvu,” la diketa virino diris.
“Mi ne estas Fredo, mi estas Georgo,” diris la knabo. Verdire, sinjorino, vi nomas vin nia patrino? Ĉu vi ne rekonas, ke mi estas Georgo?”
“Pardonu min, Georgo, karulo.”
“Mi nur ŝercas, mi estas Fredo,” diris la knabo, kaj li ekis for. Lia ĝemelo vokis al li, ke li hastu, kaj li evidente faris tiel, ĉar post momento li estis for — sed kiel li faris tion?
Nun la tria frato marŝis vigle kontraŭ la barilo — li estis preskaŭ tie — kaj tiam, subite, li ne estis ie ajn.
Ne estis alia rimedo.
“Pardonu min,” Hari diris al la diketa virino.
“Saluton, karulo,” ŝi diris. “Ĉu estas via unua jaro ĉe Porkalo? Ron[15] ankaŭ estas nova.”
Ŝi indikis la lastan kaj plej junan el siaj filoj. Li estis alta, malgrasa, kaj malgracia, kun lentugoj, grandaj manoj kaj piedoj, kaj longa nazo.