“Jes,” diris Hari. “La ĝeno estas — tio estas, mi ne scias kiel— ”
“Kiel eniri la kajon?” ŝi diris afable, kaj Hari kapjesis.
“Ne zorgu,” ŝi diris. “Vi simple devas marŝi rekte kontraŭ la barilo inter la kajoj naŭ kaj dek. Ne haltu kaj ne timu, ke vi kraŝos kontraŭ ĝi, tio tre gravas. Prefere fari la aferon trotante, se vi nervoziĝas. Do iru, iru nun antaŭ ol Ron.”
“E — bone,” diris Hari.
Li turnis sian ĉareton kaj fiksrigardis la barilon. Ĝi aspektis tre solide.
Li komencis marŝi kontraŭ ĝi. Homoj ŝancelis lin dum ili hastis al la kajoj naŭ kaj dek. Hari paŝis pli rapide. Li estis kolizionta rekte kontraŭ tiu barilo, kaj tiam li estos embarasata — kliniĝante antaŭen sur sian ĉareton, li komencis galopi — la barilo proksimiĝis pli kaj pli — li ne povus halti — la ĉareto rulis senbride — li estas duonmetron for — li fermis la okulojn por la kraŝo —
Ĝi ne okazis… li ankoraŭ kuradis… li malfermis la okulojn.
Skarlata vaporlokomotivo atendis apud kajo plena je homoj. Afiŝo super li sciigis “Porkala Ekspreso 11:00 atm.” Hari rigardis malantaŭ si kaj tie, kie la barilo estis, li vidis arkan pasejon el forĝita fero, kaj sur ĝi estis skribita Kajo 9¾. Sukceso!
Fumo de la trajno ŝvebis super la kapoj de la babilanta homamaso, dum katoj ĉiakoloraj serpentis tie kaj ĉi tie inter iliaj kruroj. Strigoj ululis malkontente unu al la alia super la babilado kaj la gratado de trenataj kofroj.
La unuaj vagonoj jam estis plenaj je studentoj, iuj klinantaj sin el la fenestroj por paroli kun siaj familioj, aliaj luktantaj por sidejoj. Hari puŝis la ĉareton laŭ la kajo serĉante liberan sidejon. Li preterpasis rondvizaĝan knabon, kiu diris, “Avinjo, mi denove perdis mian bufon.”
“Ho, Nevil,” li aŭdis la maljunan virinon ĝemi.
Knabo kun felthararon estis ĉirkaŭata de malgranda grupo da homoj.
“Lasu nin vidi, Lij, bonvolu.”
La knabo levis la kovrilon de skatolo, kiun li tenis, kaj la homoj ĉirkaŭ li ŝrikis kaj kriis kiam io de interne etendis longan harplenan kruron eksteren.
Hari puŝe malfermis al si vojon antaŭen tra la homamaso, ĝis li trovis neokupitan kupeon proksime al la fino de la trajno. Li unue metis Hedvig internen, kaj tiam komencis kun peno puŝi kaj treni sian kofron kontraŭ la trajna pordo. Li provis levi ĝin supren laŭ la ŝtupojn, sed li apenaŭ povis levi unu flankon, kaj dufoje li faligis ĝin dolorige sur sian piedon.
“Ĉu vi dezirus helpon?” Tiu estis unu el la ruĝharaj ĝemeloj, kiun li estis sekvinta tra la barilo.
“Jes, bonvolu,” Hari anhelis.
“Hoj, Fredo! Ven’ ĉi tien kaj helpu!”
Per la helpo de la ĝemeloj, la kofro de Hari fine estis metita nete en angulo de la kupeo.
“Dankon,” diris Hari, puŝante siajn ŝvitajn harojn de siaj okuloj.
“Kio estas tio?” diris unu ĝemelo subite, montrante la fulmosimilan cikatron de Hari.
“Diable,” diris la alia ĝemelo. “Ĉu vi estas —?”
“Li ja estas,” diris la unua ĝemelo. “Vi estas, ĉu ne?” li pludiris al Hari.
“Estas kio?” demandis Hari.
“Hari Potter,” diris la ĝemeloj koruse.
“Ho, li,” diris Hari. “Mi volas diri, ke, jes, mi estas.”
La du knaboj gapis al li, kaj Hari sentis, ke li ruĝiĝis. Tiam, feliĉe al li, voĉo ŝvebis tra la malfermita trajna pordo.
“Fredo? Georgo? Ĉu vi estas tie?
“Ni venas, Panjo.”
Post fina rigardo al Hari, la ĝemeloj saltetis el la trajno.
Hari sidiĝis apud la fenestro de kie, duonkaŝata, li povis rigardi la ruĝharan familion sur la kajo kaj aŭdi tion, kion ili diris. Ilia patrino ĵus eltiris sian naztukon.
“Ron, vi havas ion sur la nazo.”
La plej juna knabo provis tiri sin for, sed ŝi ekkaptis lin, kaj komencis frotadi la pinton de lia nazo.
“Panjo — lasu min.” Li tordis sin el ŝia teno.
“Hooo, ĉu eta Ŭonĉjo havas iŭon su’ la nazeto?” diris unu el la ĝemeloj.
“Ho, silentu,” diris Ron.
“Kie estas Persi?” diris ilia patrino.
“Li venas nun.”
La plej aĝa knabo paŝis envide. Li estis jam ŝanĝinta sian veston al la onda, nigra, porkala robo, kaj Hari rimarkis sur lia brusto brilan arĝentan ŝildon havantan la literon P.
“ ‘Ne povas resti longe, Patrino,” li diris. “Mi estos ĉe la antaŭo, la prefektoj havas por si du kupeojn —”
“Ho, ĉu vi estas prefekto, Persi?” diris unu ĝemelo kun mieno de granda surprizo. “Vi devis diri ion, ni tute ne havis ideon pri tio.”
“Atendu, eble mi memoras, ke li diris ion pri tio,” diris la alia ĝemelo. “Unufoje —”
“Aŭ du —”
“Ĉiun minuton —”
“Dum la tuta somero —”
“Ho, silentu,” diris Prefekto Persi.
“Kial Persi ricevis novajn robojn, fakte?” diris unu ĝemelo.
“Ĉar li estas prefekto,” diris ilia patrino ameme. “Do, bone, karulo, havu bonan semestron — sendu al mi strigon kiam vi alvenos tie.”
Ŝi kisis Persi sur la vangon, kaj li foriris. Tiam ŝi turniĝis al la ĝemeloj.
“Nun, teme de vi du — ĉijare, vi kondutu brave. Se mi ricevos alian strigon informantan al mi, ke vi estas eksplodigintaj necesejan pelvon aŭ—”
“Eksplodigi pelvon? Ni neniam estas eksplodigintaj pelvon.”
“Tamen, bona ideo. Dankon, Panjo!”
“Ne estas ŝerco! Kaj prizorgu Ron.”
“Ne zorgu, eta Ŭejnalĉjo estos sekura kun ni.”
“Silentu,” diris Ron denove. Li jam estis preskaŭ tiel alta, kiel la ĝemeloj, kaj lia nazo ankoraŭ estis ruĝeta kie lia patrino estis frotinta ĝin.
“Ho, Panjo, imagu! Ĉu vi povas diveni, kiun ni ĵus vidis en la trajno?”
Hari rapide kliniĝis dorsen, tiel ke ili ne povu vidi lin subrigardi.
“Ĉu vi memoras tiun nigraharan knabon, kiu staris proksime al ni en la stacio? Ĉu vi scias, kiu li estas?”
“Kiu?”
“Hari Potter!”
Hari aŭdis la voĉon de la knabino.
“Ho, Panjo, ĉu mi povus eniri la trajnon kaj vidi lin, Panjo, ho bonvolu…”
“Vi jam vidis lin, Ĝina, kaj la kompatinda knabo ne estas afero, kiun vi algapas en la zoo. Ĉu vere estas li, Fredo? Kiel vi scias tion?”
“ ‘Demandis al li. ‘Vidis la cikatron. Ĝi vere estas tie — kiel fulmo.”
“Kompatinda karulo — pro tio li estis sola, mi miris pri tio. Li estis tiel ĝentila kiam li demandis kiel eniri la kajon.”
“Forgesu tion, ĉu vi supozas, ke li memoras kiel aspektas Vi-Scias-Kiu?”
Ilia patrino subite fariĝis tre severa.
“Mi malpermesas, ke vi demandos lin pri tio, Fredo. Ne, vi ne aŭdacu fari tion. Kvazaŭ li bezonas rememori tion je sia unua tago ĉe la lernejo!”
“Bone, ne demetu la perukon.”[16]
Fajfo aŭdiĝis.
“Hastu!” ilia patrino diris, kaj la tri knaboj ekgrimpis en la trajnon. Ili kliniĝis el la fenestroj por ke ŝi kisu ilin ĝise, kaj ilia juna fratino ekploris.
“Ne ploru, Ĝina, ni sendos al vi amason da strigoj.”
“Ni sendos al vi porkalan necesejan pelvon.”
“Georgo!”
“Nur ŝerco, Panjo.”
La trajno komencis iri. Hari vidis la patrinon de la knaboj mansvingi kaj la fratinon, duonridante, duonplorante, kuri post la trajno ĝis kiam ĝi tro akcelis, tiam ŝi restis poste kaj mansvingis.