Hari rigardis la knabinon kaj patrinon malaperi dum la trajno rondiris kurbon. Domoj flugis preter la fenestro. Hari sentis eksplodon de eksciteco. Li ne sciis al kio li iris — sed ĝi devis esti pli bona ol tio, kion li forlasis.
La kupea pordo glite malfermiĝis kaj la plej juna ruĝhara knabo eniris.
“Ĉu iu sidas tie?” li demandis, montrante la sidejon kontraŭ Hari. “Krome ĉie estas okupata.”
Hari kapneis, kaj la knabo sidiĝis. Li ekrigardis al Hari kaj tiam turnis sian vizaĝon kontraŭ la fenestron, ŝajnigante, ke li ne rigardintis. Hari rimarkis, ke li ankoraŭ havis nigran makulon sur sia nazo.
“Ho, Ron.”
La ĝemeloj alvenis.
“Aŭskultu, ni iros al la mezo de la trajno — Lij Ĝordan havas egan tarantulon tie.”
“Ĝuste,” murmuris Ron.
“Hari,” diris la alia ĝemelo, “ĉu ni prezentis nin? Fredo kaj Georgo Tordeli. Kaj tiu estas Ron, nia frato. Do, ĝis la.”
“Ĝis,” diris Hari kaj Ron. La ĝemeloj fermis la kupean pordon post si.
“Ĉu vi vere estas Hari Potter?” Ron ekdiris.
Hari kapjesis.
“Ho — nu, mi supektis, ke povis esti ŝerco de Fredo kaj Georgo,” diris Ron. “Kaj ĉu vi vere havas la — la aferon…”
Li indikis la frunton de Hari.
Hari puŝis la franĝharojn de sia frunto por montri la fulman cikatron. Ron gapis.
“Do tie estis kie Vi-Scias-Kiu —?”
“Jes,” diris Hari, “sed mi memoras nenion.”
“Nenion?” diris Ron avide.
“Nu — mi memoras multon da verda lumo, sed krome nenion.”
“Haa!” diris Ron. Li sidis kaj fiksrigardis al Hari kelkajn momentojn, tiam kvazaŭ li ĵus ekkomprenis, kion li estis faranta, li subite rigardis tra la fenestro denove.
“Ĉu ĉiuj en via familio estas sorĉistoj?” demandis Hari, kiu trovis Ron tiel interesa, kiel Ron trovis lin.
“E — jes, mi supozas ke jes,” diris Ron. “Mi kredas ke Panjo havas prakuzon, kiu estas kontisto, sed ni neniam parolas pri li.”
“Do, vi devas jam scii amason da magio.”
La Tordelia evidente estis unu el tiuj antikvaj sorĉistaj familioj, pri kiuj la pala knabo parolis en Diagon’ Aleo.
“Oni diras, ke vi iris por loĝi kun mogloj,” diris Ron. “Kiel ili estas?”
“Hororaj — nu, ne ĉiuj. Miaj geonkloj kaj kuzo ja estas, tamen. Mi ŝatus ke mi estu havinta tri sorĉistajn fratojn.”
“Kvin,” diris Ron. Ial li havis malgajan mienon. “Mi estas la sesa de nia familio kiu iras al Porkalo. Tio signifas, ke mi devas plenumi grandajn esperojn. Vilĉjo kaj Karlo jam finis — Vilĉjo estis la Ĉefa Knabo kaj Karlo estris la kvidiĉan teamon. Nun Persi estas prefekto. Fredo kaj Georgo ŝercas multe, sed ili tamen havas bonegajn notojn kaj ĉiuj opinias, ke ili estas ege amuzaj. Ĉiu anticipas, ke mi sukcesos tiel bone kiel la aliaj, sed se mi faros tion, ne signifos multon, ĉar ili jam faris ĉion. Plue, oni neniam havas novajn aferojn, sekvante kvin fratoj. Mi havas malnovajn robojn de Vilĉjo, malnovan vergon de Karlo, kaj malnovan raton de Persi.”
Ron metis la manon en sian poŝon kaj eltiris grasan, grizan raton, kiu dormis.
“Li nomiĝas Skabro kaj li estas senutila, li preskaŭ neniam vekiĝas. Persi ricevis strigon de mia paĉjo pro tio, ke li fariĝis prefekto, sed ili ne havis per kio aĉet— mi volas diri, ke mi ricevis anstataŭe Skabron.”
La oreloj de Ron fariĝis ruĝetaj. Li ŝajne pensis, ke li diris tro multe, ĉar li denove ekrigardis ekster la fenestron.
Al Hari ne aspektis hontinde, ke oni ne havu per kio aĉeti strigon. Fakte, dum sia vivo li neniam havis iom da mono ĝis antaŭ monato, kaj li diris tion al Ron, kiel li devis porti la malnovajn vestojn de Dadli, kaj neniam ricevis ĝustajn donacojn pro la naskiĝtago. Tio evidente konsolis Ron.
“…kaj ĝis kiam Hagrid diris tion al mi, mi sciis nenion pri tio, ke mi estas sorĉisto, aŭ pri miaj gepatroj, aŭ pri Voldemorto —”
Ron anhelis.
“Kio?” diris Hari.
“Vi diris la nomon de Vi-Scias-Kiu!” diris Ron, aspektante ambaŭ ŝokita kaj mirigita. “Mi supozus, ke vi, pli ol iu ajn —”
“Mi ne provas esti kuraĝa, aŭ simila, dirante la nomon,” diris Hari, “Mi simple neniam eksciis, ke oni ne devas. Ĉu vi komprenas, kion mi diras? Mi devas lerni multon…mi supozas,” li pludiris, esprimante je la unua fojo ion, kio ĉagrenadis lin ofte lastatempe, “mi supozas, ke mi estos la lastranga en la klaso.”
“Vi ne estos tio. Estas multe da homoj, kiuj devenas de moglaj familioj, kaj ili lernas sufiĉe rapide.”
Dum ili estis parolantaj, la trajno estis portinta ilin el Londono. Nun ili rapidis preter kampoj plenaj je bovoj kaj ŝafoj. Ili silentiĝis por iom da tempo, rigardante la kampojn kaj vojojn preterflugi.
Je la dek dua kaj duono aŭdiĝis granda klakado ekstere en la koridoro, kaj ridetanta, kavetvanga virino glitigis la pordon flanken kaj diris, “Ion de la ĉareto, karaj?”
Hari, kiu eĉ ne estis ricevinta matenmanĝon, eksaltis surpieden, sed la oreloj de Ron fariĝis denove ruĝetaj kaj li murmuris, ke li alportis sandviĉojn. Hari iris eksteren en la koridoro.
Ĉe la Durslioj li neniam havis iom ajn da mono por dolĉaĵoj, kaj nun, kiam liaj poŝoj klakadis pro amaso da oro kaj arĝento, li estis preta por aĉeti tiom da Mars-ĉokoladoj[17], kiom li povis porti — sed la virino ne havis Mars-ĉokoladojn. Tio, kion ŝi havis, estis Berĉjo Boc’ Ĉiagustaj Ĵeleeroj[18], Bobavel Elstara Blovgumo[19], Ĉokoladaj Ranoj, kukurbaj pasteĉoj, kaldronaj kukoj, glicerizaj vergoj, kaj multaj aliaj strangaj aferoj, kiujn Hari neniam vidis dum sia vivo. Por ne maltrafi ajn ion, li prenis iom de ĉio kaj pagis al la virino dek unu arĝentajn ŝiklojn kaj sep bronzajn knetojn.
Ron gapis kiam Hari alportis ĉion en la kupeon, kaj faligis ĝin sur neokupitan sidejon.
“ ‘Malsatas, ĉu ne?”
“Ĝismorte,” diris Hari, elmordante grandan pecon de kukurba pasteĉo.
Ron estis elpreninta senforman pakaĵon kaj malpakis ĝin. Estis kvar sandviĉoj en ĝi. Li disigis unu el ili kaj diris, “Ŝi ĉiam forgesas, ke mi ne ŝatas spicitan bovaĵon.”
“Mi interŝanĝus por tiu unu el ĉi tiuj,” diris Hari, ofertante pasteĉon, “Bonvolu —”
“Vi ne volus ĉi tion, ĝi estas tute seka,” diris Ron. “Ŝi ne havas multon da tempo,” li tuj almetis, “ni ja estas kvin.”
“Bonvolu, prenu pasteĉon,” diris Hari, kiu neniam antaŭe havis ion ajn por oferti, nek eĉ iun al kiu oferti ĝin. Li havis bonan senton, sidante tie kun Ron, tramanĝante la amason da pasteĉoj, kukoj, kaj dolĉaĵoj (la sandviĉoj restis forgesitaj.)
“Kio estas ĉi tiu?” Hari demandis al Ron, levante paketon de Ĉokoladaj Ranoj. “Ili ne estas veraj ranoj, ĉu?” Li jam komencis senti, ke nenio surprizus lin.
“Ne,” diris Ron. “Sed rigardu la karton, al mi mankas Agripo.”
“Kio?”
“Ho, kompreneble, vi ne scias — paketoj de Ĉokoladaj Ranoj enhavas bildkartojn — famaj gesorĉistoj — kiujn oni kolektas, ĉu klare? Mi havas preskaŭ kvin cent, sed mi ne havas Agripon aŭ Ptolemeon.”
Hari malpakis sian Ĉokoladan Ranon kaj prenis la karton. Ĝi montris viran vizaĝon. Li portis krescentformajn okulvitrojn, havis longan, malrektan nazon, kaj ondajn arĝentajn kapharojn, lipharojn, kaj barbon. Sub la bildo aperis la nomo “Albus Zomburdo.”
“Do tiu estas Zomburdo!” diris Hari.
“Ne diru al mi, ke vi neniam aŭdis pri Zomburdo!” diris Ron. “Ĉu mi povas ekhavi ranon? Eble mi trovos Agripon — dankon —”