Ili supreniris ŝtonan ŝtuparon kaj amasiĝis ĉirkaŭ la ega, kverka ĉefpordo.
“Ĉu ĉiuj estes kune? Vi tie, ĉu vi ’nkoraŭ ’aves vi’n bufon?”
Tiam Hagrid levis gigantan pugnon kaj frapis trifoje sur la kastela pordo.
Ĉapitro sep
La Ordiga Ĉapelo
La pordo malfermis grumble. Alta, nigrahara sorĉistino staris tie, vestita en smeraldkolora talaro. Ŝi grave mienis, kaj Hari ekpensis, ke oni tiun virinon prefere ne kontraǔas.
“La un’ajaraj, profesorino MakGongal,” diris Hagrid.
“Dankon, Hagrid. Mi nun kondukos ilin.”
Ŝi tiris la pordon plene malferman. La vestiblo estis sufiĉe granda por enhavi la tutan domon de la familio Dursli. La ŝtonaj muroj lumiĝis per flagrantaj torĉoj, kiel tiuj de Gajngotoj, dum la plafono obskuriĝis alte supren en la mallumo. Antaǔ ili sterniĝis majesta marmora ŝtuparo al la supraj etaĝoj.
Ili sekvis prof. MakGongal trans la ŝtontegita planko. Hari sentis la murmuron fare de centoj da voĉoj el pordo dekstre de li – supozeble la restaĵo de la studentoj jam estas tie – sed prof. MakGongal kondukis la unuajarajn en malgrandan neokupitan ĉambron apud la koridoro. Ili premis sin ene, starante eĉ pli kompakte ol ili normale farus, kaj serĉrigardis nervoze ĉirkaǔ ilin.
“Bonvenon en Porkalo,” diris prof. MakGongal. “La semestrokomenca bankedo baldaǔ okazos, sed antaǔ ol vi sidiĝos en la Granda Halo, vi fariĝos ordigataj en viajn Domojn. La Ordiga Ceremonio tre, tre gravas, ĉar dum via tempo ĉi tie, via Domo fariĝos kvazaǔ via familio en Porkalo. Vi prenos viajn klasojn kun viaj samdomanoj, dormos en la dormejoj de via Domo, kaj libertempe distriĝos vin en ĝia komuna ĉambro.”
“La kvar Domoj nomiĝas Oragrifo, Hupopufo, Korakungo, kaj Rampeno. Ĉiu Domo havas sian noblan historion, kaj ĉiu estas produktinta elstarajn gesorĉistojn. Dum vi ĉeestas Porkalon, viaj venkoj gajnos poentojn por via Domo. Kontraǔe, ĉiu rompo de la reguloj perdigos poentojn de via Domo. Al la jarfino oni premios la Dompokalon al la Domo, kiu posedas la plejmulton da poentoj. Tiu estas tre granda honoro. Mi esperos, ke ĉiu el vi gajnos laǔdon por sia estonta Domo.”
“La Ordiga Ceremonio okazos post kelkaj momentoj antaǔ la cetero de la Akademio. Mi sugestus, ke vi netigu vin kiel eble dum vi atendas.”
Ŝia rigardo paǔzis ĉe la mantelo de Nevil, agrafita sub lia maldeksta orelo. Hari nervoze provis glatigi siajn harojn.
“Mi revenos kiam ni estos pretaj por vi,” diris prof. MakGongal. “Bonvolu atendi silente ĉi tie.”
Ŝi eliris la ĉambron. Hari glutis.
“Precize kiamaniere oni ordigos nin en Domojn?” li demandis al Ron.
“Speco de provo, mi supozas. Fredo diris, ke ĝi multe doloras, sed li ŝercis, laǔ mia suspekto.”
La koro de Hari terure ekbategis. Provo? Antaǔ la tuta studentaro? Sed li jam kapablis neniom da magio – kion subĉiele oni postulos de li? Li neniam anticipis ion similan tuj post la alveno! Li ĉirkaǔrigardis ĉagrene, kaj rimarkis, ke ĉiuj aliaj ankaǔ teruriĝas. Neniu multe parolis, escepte de Hermiona Granĝer, kiu flustris rapide pri la multo da sorĉaĵoj, kiujn ŝi jam lernis, kaj sin demandis, kiun inter ili ŝi bezonos. Hari penis ne aǔskulti al ŝi. Li neniam tiel ĉagrenis, neniam, eĉ kiam li devis liveri hejmen al la ges-roj Dursli raporton fare de la lernejo, ke li iele kolorigis blue la perukon de sia instruistino. Li fiksrigardis la pordon. Iumomente prof. MakGongal revenos, kaj alprenos lin al lia fatalo.
Tiam okazis io, kiu eksaltigis lin alte je duona metro super la planko – malantaǔ li kelkaj geknaboj ekŝrikis.
“Do kio!”
Li anhelis. Simile al ĉiuj ĉirkaǔe. Dudeko da fantomoj ĵus fluis tra malantaǔan muron. Perloblankaj kaj iom diafanaj, ili glitadis trans la ĉambron, parolante kune, kaj apenaǔ rigardante la unuajarajn. Ŝajne ili disputis ion. Iu, kiu similis dikan monaĥon, diradis “Pardoni kaj forgesi, laǔ mi. Ni devas doni al li alian ŝancon.”
“Mia kara Monaĥo, ĉu ni ne donis al Ĝenozo jam tiom da ŝancoj, kiom li rajtas? Li fifamigas nin ĉiujn, kaj pensu, li eĉ ne estas vera fantomo. Diru, kion vi ĉiuj faras ĉi tie?”
Fantomo vestita per krispo kaj ŝtrumpoj ekrimarkis la unuajarajn. Neniu respondis.
“Novaj studentoj!” ekdiris la Dika Monaĥo, ridante ĉirkaǔe al ili. “Baldaǔ Ordigotaj, mi supozas?”
Iuj kapjesis mute.
“Mi esperas vidi vin en Hupopufo!” diris la Monaĥo. “Mia eksa Domo, sciu.”
“Preteriru, nun,” diris akra voĉo, “La Ordiga Ceremonio nun komenciĝos.”
Prof. MakGongal estis reveninta. Po unu, la fantomoj forŝvebis tra la kontraǔan muron.
“Nun viciĝu,” prof. MakGongal ordonis al la unuajaraj, “Kaj sekvu min.”
Kun stranga sento, kiel liaj kruroj ĵus fariĝis elplumbaj, Hari viciĝis post sablohara knabo, Ron sekvis, kaj ili marŝis el la ĉambro, ree trans la koridoron, tra duoblajn pordojn, kaj en la Grandan Halon.
Hari neniom eĉ imagis tiel strangan kaj bonegan lokon. Ĝi lumiĝis per milmiloj da kandeloj, kiuj pendis enaere super kvar longaj tabloj, kie la cetero de la studentoj sidis. Tiuj tabloj estis primetitaj kun brilantaj oraj teleroj kaj pokaloj. Ĉe la antaŭo de la halo sterniĝis alia longa tablo, kie sidis la instruistoj.
Prof. MakGongal direktis la unuajarajn, tiel ke ili fine staris en vico antaŭ la aliaj studentoj, kun la instruistoj malantaǔ ili. La centoj da rigardantaj vizaĝoj aspektis kiel lanternoj en la flamanta kandellumo. Tie kaj ĉi tie inter la studentoj, brilis la fantomoj kiel nebuloj arĝentaj. Ĉefe por eviti la multajn okulojn Hari ekrigardis supren, kaj rimarkis velure nigran plafonon punktitan per steloj. Li aǔdis Hermionan, kiu flustris, “Tiu estas sorĉita por aspekti kiel la ekstera ĉielo. Mi legis pri tio en la libro Historio de Porkalo.”
Oni malfacile konstatis, ke estas iu ajn tegmento, kaj la Granda Halo ne simple malfermiĝas al la ĉieloj.
Hari ekrigardis suben, kiam prof. MakGongal mute metis kvarpiedan skabelon antaǔ la unuajaraj. Sur la skabelon ŝi metis pintan sorĉistan ĉapelon. La ĉapelo estis flikita kaj eluzita, kaj ege malpura. Onklino Petunjo neniam permesus, ke tiu venu en la domon.
Eble ni klopodos eltiri kuniklon el la ĉapelo, Hari freneze ekpensis, aǔ ion similan – rimarkante, ke ĉiu en la halo nun fiksrigardas la ĉapelon. Ankaǔ li gapis. Dum sekundoj regis profunda silento. Tiam la ĉapelo tikis. Ŝiraĵo apud la rando larĝe malfermiĝis kiel buŝo – kaj la ĉapelo komencis kanti: