“Vi pravas, Hari,” diris Hermiona per eta voĉo.
“Mi uzos la nevidebligan mantelon,” diris Hari. “Feliĉe mi ekhavis ĝin ree.”
“Sed ĉu ĝi kovros la tri el ni?” diris Ron.
“La – tri el ni?”
“Ho, ne ŝercu, ĉu vi supozis, ke ni lasus vin iri sola?”
“Kompreneble ne,” diris Hermiona vigle. “Kiel vi intencas atingi la Ŝtonon sen nia helpo? Mi devas iri kaj trafoliumi miajn librojn, mi povas trovi ion utilan…”
“Sed se ni estos eltrovataj, vi ambaŭ eksiĝos, ankaŭ.”
“Ne tiel, se mi povos alie,” diris Hermiona grave. “Flirtmeĉo konfidis al mi, ke mi gajnis cent dek du procentojn en lia ekzameno. Oni ne elĵetos min post tio.”
Post la vespermanĝo la tri amikoj nervoze sidis aparte en la komuna ĉambro. Neniu ĝenis ilin; neniu el la oragrifaj ankoraŭ havis ion ajn por diri al Hari, fakte. Tiu estis la unua vespero, kiam tio ne maltrankviligis je Hari. Hermiona foliumis sian tutan notaron, esperante trafi iun el la sorĉoj, kiujn ili celos nuligi. Hari kaj Ron ne parolis multe. Ambaŭ pripensis tion, kion ili estis farontaj.
Iom post iom la ĉambro malpleniĝis dum la homoj vagis al la litoj.
“Ĝustan tempon por alporti la mantelon,” Ron murmuris, dum Lij Ĝordan finfine foriris, streĉante sin kaj oscedante. Hari kuris supren al la malluma dormejo. Li prenis la mantelon el sia kofro, kaj tiam liaj okuloj trafis la fluton, kiun Hagrid donis al li pro Kristnasko. Li enpoŝigis ĝin por uzo je Lanuga — li ne sentis sin kantema.
Li kuris reen al la komuna ĉambro.
“Ni devas surmeti la mantelon ĉi tie, kaj certigi ke ĝi tute kovros la tri el ni — se Ŝteleti ekvidos solan vagantan piedon —”
“Kion vi faras?” demandis voĉo de la angulo de la ĉambro. Nevil aperis de malantaŭ fotelo, firme tenante la bufon Trevor, kiu ŝajne estis strebinta denove al libero.
“Nenion, Nevil, nenion,” diris Hari, haste kaŝante la mantelon malantaŭ sian dorson.
Nevil rigardis iliajn kulpaspektajn vizaĝojn.
“Vi iras denove eksteren,” li diris.
“Ne, ne, ne,” diris Hermiona. “Ne, tio. Kial vi ne enlitiĝu, Nevil?”
Hari rigardis la grandan pendolhorloĝon apud la pordo. Ili devis ne perdi pli da tempo, fakte eblis, ke Snejp jam lulkantas al Lanuga.
“Vi devas ne eliri,” diris Nevil, “oni kaptos vin denove. Oragrifo embarasiĝos eĉ pli.”
“Vi ne komprenas,” diris Hari, “tio ĉi ege gravas.”
Sed Nevil evidente firmigis sin por fari ion senesperan.
“Mi ne lasos vin fari tion,” li diris, rapide metante sin antaŭ la portreta truo. “Mi — mi luktos kun vi!”
“Nevil,” Ron eksplodis, “foriru de la truo kaj ne estu stultulo —”
“Ne nomu min stultulo!” diris Nevil. “Mi ne kredas, ke vi devas rompadi pluajn regulojn! Kaj vi mem kuraĝigis min alfronti homojn!”
“Klare, sed ne al ni,” diris Ron konsternite. “Nevil, vi tute ne scias, kion vi faras.”
Li faris paŝon antaŭen kaj Nevil faligis Trevor la bufon, kiu saltis eksterviden.
“Do, venu kaj provu bati min!” diris Nevil, levante siajn pugnojn. “Mi estas preta!”
Hari turniĝis al Hermiona.
“Faru ion,” li urĝis.
Hermiona paŝis antaŭen.
“Nevil,” ŝi diris, “Mi ege, ege bedaŭras ĉi tion.”
Ŝi levis sian vergon.
“Petrifikus Totalus!” ŝi kriis, direktante la vergon al Nevil.
La brakoj de Nevil plaŭdis al liaj flankoj. Liaj kruroj kuntiriĝis. Lia tuta korpo rigidiĝis, li ŝanceliĝis kelkfoje, kaj tiam falis sur sian vizaĝon, rekta kiel breto.
Hermiona haste rulis lin vizaĝsupren. La makzeloj de Nevil krampiĝis kune, tiel ke li ne povis paroli. Nur liaj okuloj moviĝis, rigardante al ili kun hororo.
“Kion vi faris al li?” Hari flustris.
“Tio estas la plena Korpo-Krampo,” diris Hermiona mizere. “Ho, Nevil, mi vere bedaŭras tion.”
“Ni bezonis fari tion, Nevil, nun ni ne havas la tempon por klarigi,” diris Hari.
“Vi komprenos la tuton poste, Nevil,” diris Ron dum ili transpaŝis lin kaj almetis la nevidebligan mantelon.
Sed lasante Nevil senmovan sur la planko ne antaŭsignis bonon. Pro ilia maltrankvilo ĉiu statua ombro aspektis kiel Ŝteleti, ĉiu fora susuro de vento ŝajnis kiel Ĝenozo plonĝanta al ili.
Ĉe la fundo de la unua ŝtuparo, ili ekvidis S-inon Noris kaŭrantan proksime al la supro.
“Ho, ni piedbatu ŝin, nur ĉifoje,” Ron flustris en la orelon de Hari, sed Hari kapneis. Dum ili grimpis atente ĉirkaŭ ŝi, S-ino Noris turnis ŝiajn lampsimilajn okulojn kontraŭ ili, sed ne faris ion ajn.
Ili trafis neniun plu antaŭ ol ili atingis la ŝtuparon al le tria etaĝo. Ĝenozo balanciĝis en la mezo de tio, malfiksante la tapiŝon, tiel ke oni stumblu.
“Kiu estas tie?” li diris subite dum ili grimpis kontraŭ li. Li streĉigis siajn malicajn nigrajn okulojn. “ ‘Scias ke vi estas tie, eĉ se mi ne vidas vin. Ĉu vi estas feaĉjo aŭ fantoĉjo aŭ eta studenta besĉjo?”
Li altiĝis en la aeron kaj ŝvebis tie, streĉrigardante kontraŭ ili.
“Ĉu mi devas voki al Ŝteleti, ja mi devas, se io ĉirkaŭrampas nevideble.”
Hari subite ekhavis ideon.
“Ĝenozo,” li diris per raŭka flustro, “La Sanga Barono havas siajn kialojn por resti nevidebla.”
Ĝenozo preskaŭ falis elaeren pro ŝoko. Li ekhaltis sin ĝustatempe, kaj ŝvebis je duonmetro super la ŝtupoj.
“Mi ege petas pardonon, via sangomoŝto, sinjoro Barono, sinjoro,” li diris glate. “Jen mia eraro, mia eraro — mi ne vidis vin — kompreneble ne, se vi estas nevidebla — Pardonu al maljuna Ĝenozo lian etan ŝercon, sinjoro.”
“Mi traktas aferon ĉi tie, Ĝenozo,” grakis Hari. “Restu for de ĉi tiu loko ĉinokte.”
“Tiel mi faros, sinjoro, mi nepre faros tiel,” diris Ĝenozo, altiĝante denove en la aeron. “Mi esperas, ke via afero bone sukcesos, Barono, mi ne ĝenos vin.”
Kaj li flugis for.
“Bravege, Hari!” flustris Ron.
Post sekundoj ili estis tie, ekster la koridoro sur la tria etaĝo — kaj la pordo jam staris iom malfermita.
“Nu, tiel statas la afero,” diris Hari mallaŭte, “Snejp jam preterpasis Lanugan.”
La vido de la malfermita pordo iom impresis al ili pri tio, kio alfrontis ilin. Sub la mantelo Hari turniĝis al la aliaj.
“Se vi deziras iri reen, mi ne kulpigos vin,” li diris. “Vi povas preni la mantelon, ekde nun mi ne bezonos ĝin.”
“Ne estu stulta,” diris Ron.
“Ni venos kun vi,” diris Hermiona.
Hari puŝis la pordon plene malfermita.
Kiam la pordo grincis, basaj, muĝaj graŭloj aŭdiĝis. Ĉiu el la tri hundomuzeloj flaris freneze kontraŭ ili, eĉ kvankam ĝi ne povis vidi ilin.
Kio estas tio ĉe ĝiaj piedoj?” Hermiona flustris.
“Ŝajne estas harpo,” diris Ron. “Evidente Snejp lasis ĝin tie.”
“Klare ĝi vekiĝas je la momento kiam oni ĉesas ludadi,” diris Hari. “Nu, ni komencu…”
Li metis la fluton de Hagrid ĉe siajn lipojn kaj blovis. Ĝi ne estis vera melodio, sed ekde la unua noto, la okuloj de la besto komencis velki. Hari apenaŭ enspiris. Iom post iom la graŭloj de la hundo ĉesis — ĝi ŝanceliĝis kaj falis surgenuen, tiam sterniĝis sur la plankon, plendormante.
“Ne ĉesu ludadi,” Ron avertis lin dum ili demetis la mantelon kaj rampis al la klapopordo. Ili sentis la varman, haladzan elspiron de la hundo dum ili proksimiĝis al la grandegaj kapoj.
“Mi kredas, ke ni povos malfermi la pordon,” diris Ron, rigardante super la hundan dorson. “Ĉu vi deziras eniri unue, Hermiona?”