“Ne mi!”
“Bone.” Ron kunpremis la dentojn kaj atente transpaŝis la krurojn de la hundo. Li kliniĝis kaj tiris la ringon de la klapopordo, kiu svingis supren kaj malfermiĝis.
“Kion vi vidas?” Hermiona diris malkviete.
“Nenion — nur nigraĵon — ne estas iu rimedo por grimpi malsupren, ni simple devas desalti.”
Hari, kiu ankoraŭ ludis la fluton, gestis al Ron por atentigi lin, kaj indikis sin mem.
“Vi deziras estis la unua? Ĉu vi estas certa?” diris Ron. “Mi ne scias kiel profunde tiu truo ampleksas. Donu la fluton al Hermiona, tiel ke ŝi povu teni ĝin dormanta.”
Hari transdonis la fluton. Dum la sekundoj da silento, la hundo grumblis kaj tikis, sed tuj post kiam Hermiona komencis ludi, ĝi ree endormiĝis profunde.
Hari grimpis super ĝin kaj rigardis suben tra la klapopordo. Vidiĝis neniu fundo.
Li mallevis sin tra la truo ĝis kiam li kroĉiĝis nur per la fingroj. Tiam li rigardis supren al Ron kaj diris, “Se io ajn okazos al mi, ne sekvu min. Iru rekte al la strigejo kaj sendu Hedvig al Zomburdo, ĉu bone?”
“Ĝuste,” diris Ron.
“Ĝis baldaŭ, mi esperas…”
Kaj Hari malkroĉis. Malvarma, humida aero siblis preter liaj oreloj dum li falis suben, suben, suben kaj —
VUMP. Kun stranga obtuza batbruo li ekhaltis sur iu molaĵo. Li sidiĝis kaj palpis ĉirkaŭe dum liaj okuloj alĝustiĝis al la mallumo. La molaĵo impresis lin kiel speco de planto.
“Estas bone!” li vokis al la lumo, kiu aspektis ne pli grande ol poŝtmarko, kaj estis la malfermita klapopordo, “vi havos molan surteriĝon, vi povas desalti!”
Ron sekvis tuj. Li alteriĝis, dissternita apud Hari.
“Kio estas tiu aĵo?” estis liaj unuaj vortoj.
“ ‘Ne scias, ia planta afero. Mi supozas, ke ĝi estas ĉi tie por helpi la ekhaltadon. Venu, Hermiona!”
La fora muziko ĉesis. Aŭdiĝis laŭta bojo de la hundo, sed Hermiona estis jam saltinta. Ŝi alteriĝis ĉe la alia flanko de Hari.
“Ni devas esti je kilometroj sub la lernejo,” ŝi diris.
“Feliĉe tiu planto estas ĉi tie, fakte,” diris Ron.
“Feliĉe!” ŝrikis Hermiona. “Rigardu vin ambaŭ!”
Ŝi eksaltis kaj strebis por atingi la malsekan muron. Ŝi devis lukti, ĉar je la momento kiam ŝi alteriĝis la planto komencis volvi serpentajn tentaklojn ĉirkaŭ ŝiajn krurojn. Teme de Hari kaj Ron, iliaj kruroj jam estis ĉirkaŭitaj firme per longaj volvotigoj, sen ilia rimarko.
Hermiona estis sukcesinta liberigi sin antaŭ ol la planto havis fortan tenon. Nun ŝi rigardis kun hororo dum la du knaboj luktis por detiri la planton de si, sed ju pli ili streĉis sin kontraŭ ĝi, des pli streĉe kaj rapide ĉirkaŭ ili la planto volvis sin.
“Ĉesu moviĝi!” Hermiona ordonis al ili. “Mi konas tiun planton — estas la Diabla Kaptilo!”
“Ho, mi ĝojas, ke ni scias la nomon, tiu ege helpas,” knaris Ron, kliniĝante dorsen, provante malhelpi, ke la planto tordiĝas ĉirkaŭ lia kolo.
“Silentu, mi provas memori, kiel mortigi ĝin!” diris Hermiona.
“Do, hastu, mi ne povas spiri!” Hari anhelis, baraktante dum ĝi volvis sin ĉirkaŭ lia brusto.
“Diabla Kaptilo, Diabla Kaptilo…kion profesorino Sproso diris? — ĝi ŝatas mallumon kaj humidecon —”
“Do faru fajron!” Hari pepis strangolate.
“Jes — kompreneble — sed ne estas ligno!” Hermiona ploris, tordpremante siajn manojn pro senespero.
“ĈU VI FRENEZAS?” Ron kriegis. “ĈU VI ESTAS SORĈISTINO AŬ NE?”
“Ho, ĝuste!” diris Hermiona, kaj ŝi eltiris sian vergon, flirtis ĝin, murmuris ion, kaj sendis kontraŭ la planto ŝprucon de la samaj kampanule bluaj flamoj, kiujn ŝi estis uzinta kontraŭ Snejp. Post sekundoj, la du knaboj sentis, ke ĝi lasis sian tenon, dum ĝi retiris sin de la lumo kaj varmo. Tordiĝante kaj draŝante, ĝi malvolvis sin de iliaj korpoj, kaj ili liberigis sin.
“Feliĉe vi bone atentas dum Herbologio, Hermiona,” diris Hari kiam li atingis la muron apud ŝi, forviŝante la ŝviton de sia frunto.
“Jes,” diris Ron, “kaj feliĉe Hari kapablas pensi dum krizo. ‘Ne estas ligno’ — nekredeble.”
“Jen la vojo,” diris Hari, indikante laŭ ŝtontegita pasejo, kiu estis la sola vojo antaŭen.
Krom siaj piedpaŝoj ili aŭdis nur la akvon, kiu fluetis malsupren laŭ la muroj. La pasejo deklivis malsupren, kaj rememorigis Gajngotojn al Hari. Kun malplaĉa korbato li memoris la drakojn kiuj, laŭ onidiro, gardis la ŝloskelojn en la sorĉista banko. Se ili trafus drakon, plenkreskan drakon — Norberto estis sufiĉe malfacila…
“Ĉu vi aŭdas ion?” Ron flustris.
Hari aŭskultis. Mallaŭta susurado kaj tintado ŝajne devenis de antaŭe.
“Ĉu vi supozas, ke tio estas fantomo?”
“Mi ne scias tion… la sono ŝajnas al mi kiel flugiloj.”
“Lumas antaŭe — mi vidas iun moviĝon.”
Ili atingis la finon de la pasejo kaj trovis antaŭ si brile lumatan ĉambron, kies plafono volbiĝis alte super ili. Ĝi plenis je malgrandaj juvelbrilaj birdoj, kiuj papiliumis kaj turbulis[48] ĉie en la ĉambro. Ĉe la kontraŭa flanko de la ĉambro estis peza ligna pordo.
“Ĉu vi supozas, ke ili atakos nin, se ni transiros la ĉambron?” diris Ron.
“Verŝajne,” diris Hari. “ili ne aspektas tre ferocaj, sed se ĉiuj falatakus samtempe… nu, ni ne povas alie… mi kuros transen.”
Li profunde enspiris, kovris sian vizaĝon per siaj brakoj, kaj ekkuris trans la ĉambro. Li anticipis je ajna sekundo la senton de pikaj bekoj kaj ungoj ŝirantaj lin, sed nenio okazis. Li atingis la pordon senvunde. Li tiris la anson, sed ĝi estis ŝlosita.
La aliaj sekvis lin. Ili tiris kaj puŝis la pordon, sed ĝi tute ne moviĝis, eĉ kiam Hermiona provis sian Alohomora-sorĉon.
“Kaj nun?” diris Ron.
“Tiuj birdoj… ili certe ne estas simple ornamaj,” diris Hermiona.
Ili rigardis la birdojn suprenglisantajn super ili, glimbrilantajn — glimbrilantajn?
“Ili ne estas birdoj!” Hari diris subite. “Ili estas ŝlosiloj! Ŝlosiloj kun flugiloj — rigardu atente. Do tio signifas…” li rigardis ĉirkaŭ la ĉambro dum la aliaj streĉrigardis supren al la aro da ŝlosiloj. “…jes — rigardu! Jen balailoj! Ni devas kapti la ŝlosilon por la pordo!”
”Sed estas centoj da ili!”
Ron ekzamenis la seruron en la pordo.
“Ni serĉas grandan eksmodan ŝlosilon — probable de arĝento. Kiel la anso.”
Ĉiu el ili kaptis balailon kaj saltis en la aeron, glisante mezen de la nebulo de ŝlosiloj. Ili svingis la brakojn kaj ekkroĉis la aeron, sed la sorĉitaj ŝlosiloj sagis kaj plonĝis tiel rapide, ke preskaŭ ne eblis kapti iun.
Tamen taŭgis tio, ke Hari estis la plej juna serĉisto de la jarcento. Li havis talenton por ekvidi tion, kion aliaj ne rimarkis. Post minuto sinuante inter la kirlaĵo de diverskoloraj plumoj, li rimarkis grandan arĝentan ŝlosilon, kiu havis ĉifitan flugilon, kvazaŭ oni jam kaptis ĝin kaj perfortis ĝin en la ŝlosiltruon.
“Jen ĝi!” li vokis al la aliaj. “Tiu granda — tie — ne, tie — kun helbluaj flugiloj — la plumoj estas tute ĉifitaj ĉe la flanko.”
Ron impetis en la direkto kie Hari indikis, batis sin kontraŭ la plafono, kaj preskaŭ falis de sia balailo.
“Ni devas ĉirkaŭi ĝin!” Hari vokis, neniam tirante siajn okulojn for de la ŝlosilo kun difektita flugilo. “Ron, venu al ĝi de supre — Hermiona, restu sube kaj baru al ĝi plonĝon — kaj mi provos kapti ĝin. Bone, EKU!”
Ron plonĝis, Hermiona raketis supren, la ŝlosilo evitis ambaŭ kaj Hari impetis sekvante; ĝi rapidis kontraŭ muro, Hari klinis antaŭen, kaj kun aĉa krako blokis ĝin kontraŭ la ŝtonoj per unu mano. La huraoj de Ron kaj Hermiona eĥis ĉirkaŭ la alta ĉambro.