Ili haste alteriĝis, kaj Hari kuris al la pordo, kun la ŝlosilo baraktanta en lia mano. Li perfortis ĝin en la seruron kaj turnis ĝin — ĝi taŭgis. Je la momento kiam la seruro klake malfermiĝis, la ŝlosilo ekflugis denove, aspektante iom kriple, post sia dua kaptiĝo.
“Ĉu pretaj?” Hari demandis la du aliajn, kun sia mano sur la anso. Ili kapjesis. Li malfermis la pordon.
La sekvanta ĉambro estis tiel malluma, ke ili povis vidi nenion. Sed kiam ili eniris ĝin, subita inundo de lumo montris mirindaĵon.
Ili staris ĉe la rando de grandega ŝaktabulo, malantaŭ la nigraj figuroj, kiuj estis pli grandaj ol ili kaj ĉizitaj ŝajne el nigra ŝtono. Alfrontante ilin, tie trans la ĉambro staris la blankaj figuroj. Hari, Ron kaj Hermiona skuiĝis iomete — la imponaj blankaj figuroj ne havis vizaĝojn.
“Kion ni nun devas fari?” Hari flustris.
“Estas klare, ĉu ne?” diris Ron. “Ni devas sakludi trans la ĉambron.”
Malantaŭ la blanka pecaro vidiĝis alia pordo.
“Kiel?” diris Hermiona nervoze.
“Mi supozas,” diris Ron, “ke ni devas fariĝi ŝakfiguroj.”
Li paŝis al nigra kavaliro kaj etendis sian manon por tuŝi la ĉevalon. Tuj la ŝtono animiĝis. La ĉevalo piedumis kontraŭ la tero kaj la kavaliro turnis sian kaske ŝirmatan kapon por rigardi suben al Ron.
“Ĉu ni devas aliĝi al vi por transiri?”
La nigra kavaliro kapjesis. Ron turniĝis al la aliaj.
“Ĉi tio postulas pripenson…” li diris. “Mi supozas, ke ni bezonas anstataŭi tri el la nigraj figuroj…”
Hari kaj Hermiona restis silentaj, rigardante dum Ron pensis. Fine li diris, “Nun, ne sentu vin ofenditaj iel ajn, sed neniu el vi bone ludas ŝakon —”
“Ni ne estas ofenditaj,” diris Hari tuj. “Nur diru al ni kion fari.”
“Nu, Hari, vi anstataŭos tiun kurieron, kaj Hermiona, vi staros apud li anstataŭ tiu turo.”
“Kaj vi?”
“Mi estos kavaliro,” diris Ron.
Evidente la ŝakpecoj aŭskultadis, ĉar post tiuj vortoj kavaliro, kuriero, kaj turo turnis siajn dorsojn al la blankaj figuroj, kaj marŝis de la tabulo, lasante tri malokupitajn kvadratojn, kiujn Hari, Ron, kaj Hermiona prenis.
“La blanka flanko ĉiam komencas en ŝako,” diris Ron, rigardante trans la tabulo. “Jes… rigardu…”
Blanka peono iris antaŭen je du kvadratoj.
Ron komencis direkti la nigrajn pecojn. Ili moviĝis silente ien ajn laŭ lia ordono. La genuoj de Hari skuiĝis. Kio okazus, se ili malgajnus la ludon?
“Hari, iru diagonale kaj rekte je kvar kvadratoj.”
Ilia unua ŝoko okazis kiam la alian nigran kavaliron estis prenata. La blanka damo bategis lin ĝisteren, kaj trenis lin flanken de la tabulo, kie li kuŝis tute senmove, vizaĝsube.
“Mi devis lasi tion okazi,” diris Ron, aspektante ŝokite. “Vi nun estas libera por preni tiun kurieron, Hermiona, iru.”
Ĉiun fojon, kiam unu el iliaj pecoj perdiĝis, la blankaj estis tute senkompataj. Baldaŭ kuŝis miksamaso da senmovaj nigraj pecoj kontraŭ la muro. Dufoje Ron nur ĝustatempe rimarkis, ke Hari kaj Hermiona venis en danĝeron. Li mem kuris ĉirkaŭ la tabulon, prenante preskaŭ tiom da blankaj pecoj, kiom ili perdis nigrajn.
“Ni alvenas al la fino,” li murmuris subite. “Lasu min pensi — lasu min pensi…”
La blanka damo turnis sian senforman vizaĝon kontraŭ li.
“Jes…” diris Ron kviete, “Ne estas alia rimedo… mi devas fariĝi prenata.”
“NE!” Hari kaj Hermiona kriis.
“Tiel estas en ŝako!” knalis Ron. “Por gajni la ludon oni bezonas pagi la prezon! Mi antaŭos je unu salto kaj ŝi prenos min — tio liberigos vin por matigi la reĝon, Hari!”
“Sed —”
“Ĉu vi volas haltigi Snejp aŭ ne?”
“Ron —”
“Pensu, se vi ne hastos, li jam havos la Ŝtonon!”
La elekto estis klara.
“Ĉu pretaj? Ron vokis, kun vizaĝo pala sed rezoluta. “Mi iras — nun aŭskultu — ne restadu ĉi tie post kiam vi venkos.”
Li paŝis antaŭen, kaj la blanka damo atakis. Ŝi batis Ron forte sur la kapo kun sia ŝtona brako, kaj li kraŝis planken — Hermiona ekkriis, sed restis ĉe sia kvadrato — la blanka damo trenis Ron al la flanko. Li aspektis senkonscie.
Tremante, Hari moviĝis je tri kvadratoj maldekstren. La blanka reĝo demetis sian kronon kaj ĵetis ĝin ĉe la piedojn de Hari. Ili venkis. La ŝakopecoj cedis flanken kaj riverencis, lasante klaran vojon ĝis la pordo. Kun lasta senespera rigardo dorsen al Ron, Hari kaj Hermiona hastis tra la pordo kaj laŭ la sekvanta pasejo.
“Se li estas — ?”
“Li bonfartos,” diris Hari, provante konvinki sin mem. “Laŭ via konjekto, kio sekvas?”
“Ni jam havis ion de Sproso, tio estis la Diabla Kaptilo; Flirtmeĉo evidente sorĉis la ŝlosilojn; MakGongal transformis la ŝakopecojn por animi ilin; do restas la sorĉo de Ciuro kaj de Snejp lia…”
Ili trovis sin antaŭ la pordo.
“Ĉu bone?” Hari flustris.
“Do eku.”
Hari puŝis ĝin malferma.
Aĉa haladzo plenigis iliajn sinusojn, kaj igis ilin kovri la nazojn per siaj roboj. Per larmantaj okuloj ili vidis, sternitan sur la planko antaŭ ili, trolon eĉ pli grandan ol tiu, kiun ili kontraŭbatalis, kaj ĝi estis senkonscia kun sanga tubero sur la kapo.
“Feliĉe ni ne devas lukti kontraŭ tiu,” Hari flustris dum ili transpaŝis atente unu el ĝiaj grandegaj kruroj. “Ni iru, mi ne povas spiri.”
Dum li malfermis la sekvantan pordon, ili apenaŭ kuraĝis rigardi al tio, kio sekvis — sed tie ne estis io ajn tre timiga, nur tablo kun sep diversformaj boteloj starantaj sur ĝi en vico.
“La snejpa,” diris Hari. “Kion ni devas fari?”
Ili preterpaŝis la sojlon, kaj tuj fajro ekflamis malantaŭ ili en la pordejo. Kaj ĝi ne estis ordinara fajro; ĝi estis purpura. Samtempe, nigraj flamoj altiĝis en la pordejo, kiu kondukis antaŭen. Ili estis kaptataj.
“Rigardu!” Hermiona ekkaptis volvaĵon da papero, kiu kuŝis apud la boteloj. Hari rigardis super ŝian ŝultron por legi ĝin:
Danĝero estas antaŭ vi, sed dorsen la sekuro,
Nur du el ni vin portos tra la nigro aŭ purpuro,
Unu el ni sep senpere sendos vin antaŭen,
Alia ujo la trinkanton translokigos malen,
Du el ni enhavas fermentaĵon de urtiko,
Aliaj tri eltiros tujan morton el maniko,
Elektu saĝe, aŭ vivadu jarojn en ekzilo,
Por helpi vin donacas ni kvar pecojn de konsilo:
Unue, kiel lerte la veneno kaŝas sin,
Vi nepre trovos iom live[49] de urtika vin’,
La dua: malsimilaj likvoj ĉe la flankoj staras,
Sed por antaŭeniro tiuj du ne vin preparas.
La tria: ujoj diversgrandaj la pociojn tenas,
Sed nek el eta, nek el ega vi la morton prenas,
Kvare, du boteloj ĉe la flankoj antaŭlaste
Gustas same, sed aspektas ili ja kontraste.
Hermiona ellasis grandan elspiron kaj Hari vidis, mirante, ke ŝi ridetis, montrante senton tute malsimilan je lia.