“Bravege,” diris Hermiona. “Tio ne estas magio — tio estas logiko — estas enigmo. Multaj el la plej eminentaj sorĉistoj ne havas gramon da logiko, ili estus kaptataj ĉi tie por ĉiam.”
“Sed ni ankaŭ, ĉu ne?”
“Kompreneble ne,” diris Hermiona. “Ĉio, kion ni bezonas, estas skribita sur ĉi tiu papero. Sep boteloj: tri kun veneno; du kun vino; unu alvenigos nin sekure tra la nigra fajro, kaj la lasta kondukos nin revene tra la purpura.”
“Sed kiel ni divenos kion trinki?”
“Lasu al mi minuton.”
Hermiona legis la paperon kelkfoje. Tiam ŝi paŝis tien kaj reen laŭ la vico de boteloj, murmurante al si kaj gestante al ili fingre. Finfine, ŝi plaŭdis siajn manojn.
“Mi solvis ĝin,” ŝi diris. “La plej malgranda botelo kondukos nin tra la nigra fajro — al la Ŝtono.”
Hari ekzamenis la etan botelon.
“Tio nur sufiĉas por unu el ni,” li diris. “ĝi enhavas apenaŭ solan gluton.”
Ili rigardis unu la alian.
“Kiu portas vin revene tra la purpuraj flamoj?”
Hermiona indikis rondan botelon ĉe la dekstra fino de la vico.
“Vi trinku tiun,” diris Hari. “Ne, aŭskultu, iru reen kaj kolektu Ron. Prenu balailojn el la flugŝlosila ĉambro, per tiuj vi iru tra la klapopordo kaj preter Lanugan — iru rekte al la strigejo kaj sendu Hedvig al Zomburdo, ni bezonas lin. Mi eble povos forteni Snejp je iom da tempo, sed mi ne egalas al li, fakte.”
“Sed Hari — kion vi faros se Vi-Scias-Kiu estos kun li?”
“Nu — unufoje mi travivis, ĉu ne?” diris Hari, indikante sian cikatron. “Eble mi havos bonŝancon denove.”
La lipo de Hermiona tremis, kaj ŝi subite kuris al Hari kaj ĉirkaŭbrakumis lin.
“Hermiona!”
“Hari — vi estas grandega sorĉisto, fakte.”
“Mi ne estas tiel bona, kiel vi,” diris Hari, tre embarasate, kiam ŝi delasis lin.
“Mi!” diris Hermiona. “Nur libroj! Kaj lerteco! Ekzistas pli gravaj aferoj — amikeco kaj kuraĝo kaj — ho Hari — estu atenta!”
“Vi trinku unue,” diris Hari. “Vi estas certa pri la ĝustaj boteloj, ĉu ne?”
“Tute,” diris Hermiona. Ŝi prenis longan gluton el la ronda botelo ĉe la flanko, kaj skuiĝis.
“Tio ne estas veneno, ĉu?” diris Hari zorgeme.
“Ne — sed similas al glacio.”
“Rapide, iru, antaŭ ol ĝi eluziĝos.”
“Bonŝancon — atentu —”
“IRU!”
Hermiona turniĝis kaj marŝis rekte tra la purpura fajro.
Hari profunde enspiris kaj prenis la plej etan botelon. Li turniĝis por alfronti la nigrajn flamojn.
“Do, mi venas,” li diris, kaj li eltrinkis la etan botelon per sola gluto.
Ja sentis kvazaŭ glacio trafluis lian korpon. Li remetis la botelon kaj marŝis antaŭen; li firmigis sin, vidis la nigrajn flamojn lekante lian korpon, sed li ne sentis ilin — dum momento li povis vidi nenion, escepte de malhela fajro — tiam li estis transe, en la lasta ĉambro.
Iu jam estis tie — sed tiu ne estis Snejp. Tiu eĉ ne estis Voldemorto.
Ĉapitro dek sep
La Duvizaĝa Homo
Estis Ciuro.
“Vi!” anhelis Hari.
Ciuro ridetis. Lia vizaĝo tute ne tikis nun.
“Mi,” li diris trankvile. “Mi demandis min ĉu mi renkontus vin ĉi tie, Potter.”
“Sed mi supozis — Snejp —”
“Severus?” Ciuro ridis, sed ne per sia kutima tremanta tenoro, sed frostige kaj akre. “Jes, Severus aspektas ja taŭge por la rolo, ĉu ne? Li tre helpeme ĉirkaŭglisadis kiel trokreskinta vesperto. Kompare al li, kiu suspektus la komp-p-patinda, b-b-balbutanta, p-profesoro Ciuro?”
Hari ne povis koncepti la tuton. Tio ne povis esti la vero, tute ne.
“Sed Snejp provis murdi min!”
“Ho, ne, ne. Mi provis murdi vin. Via amikino sinjorino Granĝer hazarde renversis min dum ŝi hastis ekbruligi Snejp ĉe tiu kvidiĉa matĉo. Ŝi rompis mian vidkontakton kun vi. Post pluaj sekundoj mi sukcesus trudi vin de tiu balailo. Mi sukcesus eĉ pli frue se Snejp ne murmuradus kontraŭsorĉon, provante savi vin.”
“Snejp provadis savi min?”
“Kompreneble,” diris Ciuro aplombe. “Alie kial li deziris arbitracii la sekvantan matĉon? Li provis certigi, ke mi ne faru tion denove. Tio estas ridinda… li ne bezonis ĝeni sin. Mi ne kapablis ion ajn dum Zomburdo spektis. La ceteraj instruistoj supozis, ke Snejp provis malhelpi Oragrifan venkon, li ja igis sin malpopulara… kaj kia malŝparo da tempo tio fariĝos, kiam, post ĉio, mi mortigos vin ĉinokte.”
Ciuro klakigis la fingrojn. Ŝnuroj ekaperis el la aero kaj vindiĝis streĉe ĉirkaŭ Hari.
“Vi tro scivolemas por resti viva, Potter. Tial, ke vi kuradis ĉirkaŭ la lernejo je Halovino, mi alfrontis la riskon, ke vi vidis min veni por ekzameni tion, kio gardis la Ŝtonon.
“Vi enlasis la trolon?”
“Evidente. Mi havas apartan talenton rilate al troloj — vi nepre rimarkis kion mi faris al tiu en la alia ĉambro tie. Bedaŭrinde, kvankam la ceteraj disiĝis por trovi la trolon, Snejp, kiu jam suspektis min, celis rekte al la tria etaĝo por superatuti min — domaĝe, krom tio, ke mia trolo malsukcesis bati vin ĝismorte, ankaŭ tiu trikapa hundo malsufiĉe formordis la kruron de Snejp.”
“Nun, atendu kviete, Potter. Mi bezonas ekzameni ĉi tiun interesan spegulon.”
Nur tiam Hari rekonis tion, kio staris malantaŭ Ciuro. Estis la Spegulo de Orized.
“Ĉi tiu spegulo estas la ŝlosilo por trovi la Ŝtonon,” Ciuro murmuris, frapetante ĉirkaŭ la kadron. “Fidu Zomburdon inventi ĉi tian aferon…tamen li estas ĉe Londono…mi estos tre fora antaŭ ol li revenos…”
Hari ne havis ion fari, krom instigi Ciuron al parolado, tiel ke li ne fikse atentu la spegulon.
“Mi vidis vin kaj Snejp en la arbaro —” li ekdiris.
“Jes,” diris Ciuro distrate, dum li rondiris la spegulon por ekzameni la dorson. “Ĝis tiam li suspektis min, kaj provis ekscii kiom mi jam solvis. Li ĉiam malkonfidis min. ‘Provis timigi min — kvazaŭ li povus, dum mi havas la helpon de la Lordo Voldemorto…”
Ciuro revenis de malantaŭ la spegulo, en kiu li nun rigardis avide.
“Mi vidas la Ŝtonon… mi prezentas ĝin al mia mastro… sed kie ĝi estas?”
Hari baraktis kontraŭ la ŝnuroj lin tenantaj, sed ili ne cedis. Li devas malhelpi, ke Ciuro tute atentu al la spegulo.
“Sed Snejp ĉiam aspektis, kvazaŭ li ege malamus min.”
“Ho, avide,” diris Ciuro senzorge, “Certe jes. Li estis studento ĉe Porkalo kun via patro, ĉu vi ne sciis? Ili malamegis unu la alian. Sed li neniam deziris al vi la morton.”
“Sed mi subaŭdis vin antaŭ kelkaj tagoj, singultante — mi supozis, ke Snejp minacis vin…”
Unuafoje, spasmo de timo flirtis trans la vizaĝon de Ciuro.
“Fojfoje,” li diris, “Mi hezitas antaŭ ol obei la ordonojn de mia mastro — li estas eminenta sorĉisto, kaj mi estas malforta —”
“Ĉu vi volas diri, ke li estis tie kun vi en la klasĉambro?” anhelis Hari.
“Li estas kun mi ĉie ajn mi iras,” diris Ciuro kviete. “Mi renkontis lin dum mi veturis ĉirkaŭ la mondo. Malsaĝa junulo mi estis tiam, plena je ridindaj ideoj pri la bono kaj la mavo. Lordo Voldemorto montris al mi kiom mi eraris. Ne ekzistas bono kaj mavo, ekzistas nur la povo, kaj tiuj, kiuj estas tro malfortaj por celi ĝin…. Ekde tiam, mi servadas lin fidele, kvankam mi ofte malsukcesis plaĉi al li. Li bezonis trakti min tre severe.” Ciuro skuiĝis subite. “Li ne trankvile pardonas erarojn. Kiam mi malsukcesis ŝteli la Ŝtonon el Gajngotoj, tio ege malplaĉis al li. Li punis min… decidis, ke li devas gvati min pli strikte…”