La voĉo de Ciuro malfortiĝis. Hari rememoris sian viziton al Diagon’ Aleo — kiel li povis esti tiel stulta? Li vidis Ciuron tie je la sama tago, kaj premis al li la manon ĉe la Likema Kaldrono.
Ciuro blasfemis murmure.
“Mi ne komprenas tion… ĉu la Ŝtono estas interne de la spegulo? Ĉu mi devas rompi ĝin?”
La pensoj de Hari kuregis.
Tio, kion mi deziras nuntempe pli ol ion ajn en la mondo, li pensis, estas ke mi trovu la Ŝtonon antaŭ ol Ciuro. Do se mi rigardas en la spegulon, mi vidos min trovi ĝin — kio signifas, ke mi ekscios, kie ĝi estas kaŝita! Sed kiel rigardi sen atentigi Ciuron pri tio, kion mi faras?
Li provis movetiĝi maldekstren, por meti sin antaŭ la spegulon sen rimarkigi Ciuron, sed la ŝnuroj ĉirkaŭ liaj maleoloj estis tiel streĉitaj, ke li stumblis kaj falis planken. Ciuro ignoris lin. Li ankoraŭ parolis al si.
“Kion faras ĉi tiu spegulo? Kiel ĝi funkcias? Ho, Mastro, helpu min!”
Kaj horore al Hari, voĉo respondis, kaj la voĉo ŝajne devenis el Ciuro mem.
“Uzu la knabon… uzu la knabon…”
Ciuro giris al Hari.
“Jes — Potter — venu ĉi tien.”
Li frapis unufoje la manojn, kaj la ŝnuroj ligantaj Hari forfalis. Hari malrapide surpiediĝis.
“Venu ĉi tien,” Ciuro ripetis. “Rigardu en la spegulon kaj diru kion vi vidas.”
Hari marŝis kontraŭ li.
Mi devas mensogi, li pensis senespere. Mi devas rigardi kaj mensogi pri kion mi vidas, nur tio.
Ciuro moviĝis tuj malantaŭ lin. Hari enspiris la strangan odoron, kiu ŝajne devenis de la turbano de Ciuro. Li fermis la okulojn, paŝis antaŭ la spegulon, kaj malfermis ilin denove.
Li vidis sian reflektaĵon, komence palan kaj timeman. Sed post momento, la figuro ridetis al li. Ĝi metis la manon en sian poŝon kaj eltiris sangoruĝan ŝtonon. Ĝi palpebrumis kaj remetis la Ŝtonon en la poŝon — kaj dum ĝi faris tion, Hari sentis ion pezan fali en lian veran poŝon. Iele — nekredeble — li ekhavis la Ŝtonon.
“Nu?” diris Ciuro senpacience. “Kion vi vidas?”
Hari firmigis sian kuraĝon.
“Mi vidas min premante la manon de Zomburdo,” li inventis. “Mi — mi ĵus gajnis la Dompokalon por Oragrifo.”
Ciuro blasfemis denove.
“Moviĝu flanken,” li diris. Dum Hari moviĝis, li sentis la Ŝtonon de la Saĝuloj kontraŭ sia kruro. Ĉu li risku forkuri?
Sed li ne faris kvin paŝojn antaŭ ol akuta voĉo parolis, kvankam Ciuro ne movis siajn lipojn.
“Li mensogas… li mensogas…”
“Potter, venu ĉi tien!” Ciuro kriis. “Diru al mi la veron! Kion vi ĵus vidis?”
La akuta voĉo parolis denove.
“Lasu min paroli al li… vizaĝ-al-vizaĝe…”
“Mastro, vi ne havas sufiĉan forton!”
“Mi havas sufiĉan forton… por ĉi tio…”
Hari sentis kvazaŭ la Diabla Kaptilo enradikus lin ĉe tiu loko. Li povis movi nenian muskolon. Ŝtoniĝinta, li rigardis dum Ciuro levis la manojn, kaj komencis malvindi sian turbanon. Kio okazas? La turbano forfalis. La kapo de Ciuro aspektis strange malgrande sen tio. Tiam li malrapide turniĝis.
Hari ekkrius, se li povus fari ajnan sonon. Tie, kie devis esti la kapa malantaŭo Ciuro, estis alia vizaĝo, la plej terura vizaĝo, kiun Hari iam ajn vidis. Ĝi estis kretoblanka, kaj havis ardajn ruĝajn okulojn kaj fendojn por naztruoj, kiel serpento.
“Hari Potter…” ĝi flustris.
Hari klopodis paŝi malantaŭen, sed liaj kruroj ne moviĝis.
“Ĉu vi vidas tion, kion mi fariĝis?” la vizaĝo diris. “Nura ombro kaj vaporo… mi havas formon nur kiam mi povas kunhavi la korpon de alia… sed ĉiam ekzistas tiuj, kiuj feliĉe enlasas min en siajn korojn kaj mensojn… Unikorna sango fortigis min, dum la pasintaj semajnoj… vi vidis la fidelan Ciuron trinki ĝin por mi en la arbaro… kaj post kiam mi havas la Eliksiron de la Vivo, mi povos krei mian propran korpon…. Nun… kial vi ne donu al mi tiun Ŝtonon en via poŝo?”
Do li sciis. La sento subite ondis reen en la krurojn de Hari. Li stumblis malantaŭen.
“Ne estu stultulo,” minacis la vizaĝo. “Prefere savi vian vivon kaj aliĝi al mi… ol trafi la saman finon, kiel viaj gepatroj… ili mortis petegante kompaton de mi…”
“MENSOGULO!” Hari kriis subite.
Ciuro paŝis malantaŭen al li, tiel ke Voldemorto povis ankoraŭ vidi lin. La mava vizaĝo nun ridetis.
“Kiel korfrape…” ĝi siblis. “Mi ĉiam taksas alte la kuraĝon… Jes, knabo, viaj gepatroj estis kuraĝaj… mi mortigis vian patron unue, kaj li rezistis kuraĝe… sed via patrino ne bezonis morti… ŝi provis protekti vin… Nun donu al mi la Ŝtonon, krom se vi deziras, ke ŝi mortis vane.”
“NENIAM!”
Hari saltis kontraŭ la flama pordo, sed Voldemorto ŝrikis “KAPTU LIN!” kaj je la sekvanta sekundo, Hari sentis la manon de Ciuro ekkroĉi lian pojnon. Kudrile akra doloro tuj bruligis la cikatron de Hari; li sentis kvazaŭ lia kapo estis fendonta endue; li kriegis, baraktis per sia tuta forto kaj, surprize al li, Ciuro delasis lin. La doloro en lia kapo mildiĝis — li ĉirkaŭrigardis freneze por vidi kien Ciuro iris, kaj vidis lin kaŭranta pro doloro, rigardantan siaj fingrojn — ili blaziĝis dum li rigardis ilin.
“Kaptu lin! KAPTU LIN! ŝrikis Voldemorto denove, kaj Ciuro ataksaltis, plene sternante Hari, kaj eksidante sur lin, kun ambaŭ manoj ĉirkaŭ lia kolo — la cikatro de Hari preskaŭ blindigis lin per doloro, tamen li povis aŭdi Ciuron hurli agonie.
“Mastro, mi ne povas teni lin — miaj manoj — miaj manoj!”
Kaj Ciuro, kvankam blokante Hari kontraŭ la tero per siaj genuoj, lasis sian tenon de lia kolo, kaj gapis, konsternate, al siaj proproj manplatoj — Hari povis vidi, ke ili aspektis brulvundite, senhaŭte, ruĝe, kaj brile.
“Do mortigu lin, stultulo, kaj finu tion!” ŝrikis Voldemorto.
Ciuro levis la manon por fari mortigan malbenon, sed Hari instinkte etendis sian manon kaj prenis Ciuron je la vizaĝo —
“AAAAARĤĤĤ!”
Ciuro rulis de li, kun vizaĝo blazigita ankaŭ, kaj tiam Hari komprenis: Ciuro ne povas tuŝi lian nudan haŭton, sen suferi teruran doloron — lia sola savo estus tenadi Ciuron, kaŭzi al li sufiĉan doloron por malhelpi lin fari malbenon.
Hari saltis surpieden, kaptis Ciuron je la brako, kaj alkroĉiĝis tiel forte, kiel li kapablis. Ciuro kriegis kaj klopodis forĵeti je Hari — la kapdoloro de Hari kreskis — li ne povis vidi — li nur aŭdis la terurajn ŝrikojn de Ciuro, la kriojn de Voldemorto, “MORTIGU LIN! MORTIGU LIN!”, kaj aliajn voĉojn, kvazaŭ imagaĵojn de Hari, kiuj kriis, “Hari, Hari!”
Li sentis, ke la brako de Ciuro eltiras sin el lia teno, komprenis, ke li estas venkata, kaj falis en nigraĵon, malsupren… malsupren… malsupren…
Ia oraĵo glimbrilis ĝuste super li. La oreko! Li provis kapti ĝin, sed liaj brakoj tro pezis.
Li palpebrumis. Fakte, ĝi ne estas la oreko. Estas okulvitroj. Kiel strange.
Li palpebrumis denove. Super li la ridetanta vizaĝo de Albus Zomburdo ŝvebis en lian vidon.
“Bonan posttagmezon, Hari,” diris Zomburdo.
Hari gapis al li. Tiam li memoris tion: “Sinjoro! La Ŝtono! Estis Ciuro! Li havas la Ŝtonon! Sinjoro, hastu —”
“Trankviliĝu, karulo, kelkaj novaĵoj mankas al vi,” diris Zomburdo. “Ciuro ne havas la Ŝtonon.”
“Do kiu havas ĝin? Sinjoro, mi —”
“Hari, bonvolu kvietiĝi, alie sinjorino Pomfrej forigos min.”