Hari glutis kaj rigardis ĉirkaŭ si. Li rekonis, ke li estas en la alo hospitala. Li kuŝis enlite inter blankaj tolaĵoj, kaj apud li staris tablo alte ŝarĝita per duona butikpleno da dolĉaĵoj.
“Jen signoj de bondeziroj fare de viaj amikoj kaj admirantoj,” diris Zomburdo ĝojbrilante. “Tio, kio okazis tie en la karceroj inter vi kaj profesoro Ciuro, estas gardata sekreto, do kompreneble la tuta lernejo scias tion. Mi supozas, ke viaj amikoj, la sinjoroj Fredo kaj Georgo Tordeli respondecas pri la neceseja sidejo, kiu alvenis. Evidente ili intencis amuzi vin per tio. Sinjorino Pomfrej, tamen, ne konsideris ĝin tute higiena, kaj konfiskis ĝin.”
“Kiel longe mi estadas ĉi tie?”
“Je tri tagoj. Sinjoro Rejnaldo Tordeli kaj sinjorino Granĝer tre ĝoje ekscios, ke vi denove konscias, ili ege zorgas pri vi.”
“Sed sinjoro, la Ŝtono —”
“Mi kredas, ke vi ne lasos vin distriĝi. Do bone, teme de la Ŝtono. Profesoro Ciuro ne sukcesis preni ĝin de vi. Mi alvenis ĝustatempe por malebligi tion, kvankam vi sola agis tre brave, mi devas konfesi.”
“Vi alvenis? Vi ricevis la strigon de Hermiona?”
“Ni verŝajne preterpasis nin survoje. Kiam mi atingis Londonon, tuj evidentiĝis al mi, ke la ĝusta loko por mi estas tie, de kie mi ĵus veturis. Mi alvenis ĝustatempe por tiri Ciuron de vi —”
“Estis vi.”
“Mi timis, ke mi malfruis.”
“Vi ja preskaŭ malfruis, mi ne povus forteni lin de la Ŝtono multe plu —”
“Mi ne parolas pri la Ŝtono, karulo, sed pri vi — la penado al vi preskaŭ mortigis vin. Dum terura momento, mi timis, ke tio okazis. Teme de la Ŝtono, ĝi estas detruita.”
“Detruita?” diris Hari gape. “Sed pri via amiko — Nikolao Flamel —”
“Ho, vi scias pri Nikolao?” diris Zomburdo, kun evidenta ĝojo. “Vi ja traktis la aferon korekte, ĉu ne? Nu, Nikolao kaj mi pridiskutis iom, kaj konsentis, ke tio estus ĝuste.”
“Sed tio signifas, ke li kaj lia edzino mortos, ĉu ne?”
“Ili havas sufiĉan akumuladon de Eliksiro por aranĝi iliajn aferojn, kaj tiam, jes, ili mortos.”
Zomburdo ridetis pro la mirfrapita mieno de Hari.
“Al junulo kiel vi, mi supozas, ke tio aspektas nekompreneble, sed al Nikolao kaj Perenela, tio ŝajnos simple kiel enlitiĝi post tre, tre longa tago. Fakte, por la bonorda menso, la morto estas simple la sekvanta granda aventuro. Sciu, ke la Ŝtono vere ne estis tiel bonega afero, kiel oni supozas. Tiom da mono kaj da vivo, kiom oni kapablas deziri! Jen la du aferoj, kiujn la plejparto da homoj elektus prefere al ĉiuj ceteraj — la ĝeno estas, ke la homoj inklinas elekti ĝuste tiujn aferojn, kiuj estas la plej malbonaj por ili.”
Hari kuŝis tie, parolmanka. Zomburdo zumis iom, kaj ridetis al la plafono.
“Sinjoro?” diris Hari. “Mi pensadas pri ion… Sinjoro — eĉ se la Ŝtono estas for, Vol–, tio estas, Vi-Scias-Kiu —”
“Nomu lin Voldemorto, Hari. Ĉiam uzu la ĝustajn nomojn por la aferoj. La timo al la nomo pliigas la timon antaŭ la afero mem.”
“Jes, sinjoro. Nu, Voldemorto klopodos eltrovi aliajn rimedojn por returni, ĉu ne? Mi volas demandi, li ne estas for, ĉu?”
“Ne, Hari, li ne estas for. Li ankoraŭ ekzistas ie, eble celante kunhavi alian korpon…ne estante tute viva, li ne kapablas morti. Li forlasis Ciuron mortontan; li malkompatas tiom siajn disciplojn, kiom siajn malamikojn. Tamen, Hari, kvankam vi nur malfruigis lian revenon al estreco, je la sekvanta fojo necesos nur alian homon, kiu pretas lukti ŝajne senesperan batalon— kaj se li estos malfruigita denove, kaj denove, do eblas, ke li neniam reakiros sian povon.”
Hari kapjesis, sed haltis tuj, ĉar tio dolorigis lian kapon. Tiam li diris, “Sinjoro, estas aliaj aferoj pri kiuj mi deziras ekscii, se vi povas klarigi…aferoj pri kiu mi volas scii la veron…”
“La veron.” Zomburdo ĝemis. “Tio estas bela kaj terura afero, kaj pro tio oni devas trakti ĝin tre zorgeme. Tamen, mi respondos al viaj demandoj, krom se pro grava kialo mi ne povos, en kiu kazo mi petos vian pardonon. Kompreneble, mi ne mensogos al vi.”
“Nu…Voldemorto diris, ke li murdis mian patrinon nur pro tio, ke ŝi klopodis malhelpi lin mortigi min. Sed kial li fakte deziris mortigi min?”
Zomburdo ĝemis tre profunde tiufoje.
“Domaĝe, al via unua demando, mi ne povas respondi. Ne hodiaŭ. Ne nun. Vi ekscios iam… Formetu ĝin de viaj pensoj nuntempe, Hari. Kiam vi pli aĝos… mi komprenas, ke vi malamas ĉi tiujn vortojn… kiam vi estos preta, vi scios.”
Hari komprenis, ke disputi tion ne utilus.
“Sed, kial Ciuro ne kapablis tuŝi min?”
“Via patrino mortis por savi vin. Se ekzistas io ajn, kion Voldemorto ne komprenas, tio estas la amo. Li ne rekonis, ke amo tiel forta, kiel tiu de via patrino por vi, lasas sian propran markon. Nek cikatron, nek videblan signon… eĉ post kiam tiu, kiu amas nin, forpasas, pro tio, ke ni estas tiel profunde amitaj, ni por ĉiam havos iom da protekto. Ĝi kuŝas en via propra haŭto. Ciuro, plena je malamo, avaro, kaj ambicio, oferdonante sian spiriton al Voldemorto, ne kapablis tuŝi vin pro tiu kialo. Li suferis doloregon tuŝante iun markitan per io tiel bona.”
Zomburdo nun ege interesiĝis pri birdo ekstere sur la fenestra sojlo, kio donis al Hari la tempon por sekigi siajn okulojn per la littuko. Kiam li retrovis sian voĉon, Hari diris, “Kaj la nevidebliga mantelo — ĉu vi scias, kiu sendis ĝin al mi?”
“Ah — via patro hazarde lasis ĝin en mia posedo, kaj mi supozis, ke vi ŝatus ĝin.” La okuloj de Zomburdo trembrilis. “Jen tre utilaj aferoj… via patro uzis ĝin ĉefe por kaŝiri al la kuirejoj kaj ŝteli manĝaĵojn, kiam li estis ĉi tie.”
“Kaj estas alia afero…”
“Ekpafu.”
“Ciuro diris, ke Snejp —”
“Profesoro Snejp, Hari.”
“Jes tiu — Ciuro diris, ke li malamas min, ĉar li malamis mian patron. Ĉu tio pravas?”
“Nu ili ja iome abomenis unu la alian. Ne malsimile al vi kaj sinjoro Malfid. Kaj plue, via patro faris ion, kion Snejp ne kapablis pardoni.”
“Kio?”
“Li savis al li la vivon.”
“Kio?”
“Jes…” diris Zomburdo reve. “Strange la homaj mensoj funkcias, ĉu ne? Profesoro Snejp ne povis toleri tion, ke li ŝuldas al via patro… mi ja kredas, ke li tiom klopodis por protekti vin ĉijare, ĉar li sentis, ke tio kvitigus la aferon inter li kaj via patro. Tiam li povus denove malamadi la memoron de via patro senĝene…”
Hari klopodis kompreni, sed tio faris lian kapon bategi, do li ĉesis.
“Kaj sinjoro, restas sola demando…”
“Nur tiu sola?”
“Kiel mi ekhavis la Ŝtonon el la spegulo?”
“Ah, nun mi ĝojas, ke vi demandas tion. Tio estis unu el miaj pli geniaj ideoj, kaj inter ni mi konfesas, ke tiu signifas multon. La solvo estis tia: nur tiu, kiu deziras trovi la Ŝtonon — trovi ĝin, sed ne uzi ĝin — nur tiu povis ekhavi ĝin, alie oni vidus sin farante oron aŭ trinkante la Eliksiron de la Vivo. Mia cerbo fojfoje surprizas eĉ min… Nu, sufiĉe da demandoj. Mi sugestas, ke vi komencu ĝui tiujn dolĉaĵojn. Ho! Berĉjo Boc’ Ĉiagustaj Ĵeleeroj! Dum mia juneco mi malfeliĉe trafis unu kun gusto de vomaĵo, kaj ekde tiam ili bedaŭrinde perdis sian allogon por mi. — sed mi supozas, ke mi riskus nenion ĉe bona tofeo, ĉu?”
Li ridetis kaj ĵetis flavbrunan ĵeleeron en sian buŝon. Tiam li strangoletiĝis kaj diris, “Domaĝe! Jen orelvakso!”
S-ino Pomfrej, la flegistino, estis afabla virino, sed tre strikta.
“Nur kvin minutojn,” Hari petegis.
“Tute ne.”