“Vi enlasis profesoron Zomburdo…”
“Nu, kompreneble, temis pri la lernejestro, jen tute alia afero. Vi bezonas ripozon.”
“Rigardu, mi ja ripozas, tute kuŝante. Ho, bonvolu, sinjorino Pomfrej…”
“Ho, bone,” ŝi diris. “Sed nur kvin minutojn.”
Kaj ŝi enlasis Ron kaj Hermionan.
“Hari!”
Hermiona aspektis, kvazaŭ ŝi estus ĵetonta siajn brakojn ĉirkaŭ lin denove, sed Hari ĝojis, ke ŝi detenis sin, ĉar lia kapo ankoraŭ doloris ege.
“Ho, Hari, ni timis, ke vi estis — Zomburdo tiom zorgis —”
“La tuta lernejo parolas pri tio,” diris Ron. “Kio vere okazis?”
Estis unu el la raraj fojoj, kiam la vera rakonto estis eĉ pli stranga kaj ekscitiga ol la senbridaj onidiroj. Hari rakontis ĉion: pri Ciuro, la spegulo, la Ŝtono, kaj Voldemorto. Ron kaj Hermiona estis helpema aŭdantaro; ili anhelis je la ĝustaj tempoj, kaj kiam Hari diris al ili kio kuŝis sub la turbano de Ciuro, Hermiona ekkriis laŭte.
“Do la Ŝtono estas for?” diris Ron finfine. “Flamel simple mortos?”
“Mi diris ĝuste tion, sed Zomburdo opinias, ke — kiel li diris tion? — ‘por la bonorda menso, la morto estas simple la sekvanta granda aventuro.’”
“Mi ĉiam diris, ke li frenezas,” diris Ron, aspektante ege impresate pri kiom lia heroo frenezas.
“Kaj kio okazis al vi ambaŭ?” diris Hari.
“Nu, mi reiris senprobleme,” diris Hermiona. “Mi revigligis Ron — tio daŭris iom da tempo — kaj ni impetis al la strigejo por kontakti Zomburdon, kiam ni trafis tiun en la vestiblo — li jam sciis — li nur diris, ‘Hari postkuras lin, ĉu ne?’ kaj forflugis al la tria etaĝo.”
“Laŭ via supozo, ĉu li intencis, ke vi faru tion?” diris Ron. “Post kiam li sendis al vi la mantelon de via patro, kaj la ceteraj aferoj?”
“Nu,” Hermiona eksplodis, “ se li intencis tion — mi volas diri — tio estas hontinda — vi povus esti mortigita.”
“Ne, ne estas hontinda,” diris Hari penseme. “Li estas originala viro, Zomburdo. Mi opinias, ke li kvazaŭe volis doni al mi ŝancon. Mi kredas, ke li scias proksimume ĉion, kio okazas ĉi tie, fakte. Laŭ mia supozo, li sufiĉe bone komprenis, ke ni intencis provi tion, kaj anstataŭ bari nin, li nur instruis nin sufiĉe por helpi. Mi ne kredas, ke tio okazis hazarde, ke li lasis min ekscii, kiel la spegulo funcias. Tio aspektas kvazaŭ li pensus, ke mi rajtas alfronti Voldemorton, se mi kapablas…”
“Zomburdo ja frenezas, sendube,” diris Ron fiere. “Aŭskultu, vi devas fariĝi sufiĉe forta por la semestrofina bankedo morgaŭ. La poentoj estas sumigitaj, kaj Rampeno venkis, kompreneble — vi ne partoprenis la finan kvidiĉan matĉon, kaj sen vi Korakungo facile premfrakasis nin — sed la manĝaĵoj estos elstaraj.”
Je tiu momento, s-ino Pomfrej hastis proksimen.
“Vi jam havis dek kvin minutojn, nun FOR,” ŝi diris firme.
Post noktodaŭro da bona dormo, Hari sentis sin preskaŭ bonstata.
“Mi dezirus ĉeesti la bankedon,” li diris al s-ino Pomfrej dum ŝi netigis liajn multajn skatolojn da bombonoj. “Mi povos, ĉu ne?”
“Profesoro Zomburdo diras, ke oni permesu vin ĉeesti,” ŝi diris indignete, kvazaŭ laŭ ŝia opinio prof. Zomburdo ne komprenus kiel riskaj la bankedoj povas esti. “Kaj vi havas alian vizitanton.”
“Do, bone,” diris Hari. “Kiu estas tiu?”
Hagrid krablis tra la pordo dum li parolis. Kiel kutime, kiam li estis endome, Hagrid aspektis tro granda por esti permesata. Li sidiĝis apud Hari, nur ĵetis rigardon al li, kaj eksplodis pro larmoj.
“Tiu — estes — mia — aĉa — kulpo!” li singultis, kun sia vizaĝo en la manoj. “Mi sc’ig’s al la mava bestid’, ki’l pret’rpasi Lanugan! Mi dir’s ti’n al li! Ti’ est’s la sola ‘fero, ki’n li ne sci’s, kaj mi don’s ĝin al ‘i. Vi pov’s esti morta! Kaj por ‘avi drakan ovon! Mi n’niam trinkos denove! Mi deves esti forp’lita, kaj sendita por ekzil’ kun la mogloj!”
“Hagrid!” diris Hari, ŝokita pro la vido de Hagrid tremanta kun bedaŭro kaj aflikto, kun egaj larmoj likantaj en lian barbon. “Hagrid, li nepre estus malkovrinta tion alie; temas de Voldemorto; li eltrovus ĝin, eĉ se vi ne dirus tion al li.”
“Vi pov’s esti murdita!” singultis Hagrid. “Kaj ne diru la nomon!”
“VOLDEMORTO!” Hari kriegis, kaj Hagrid estis tiel ŝokita, ke li ĉesis plori. “Mi trafis lin, kaj mi nomas lin per lia nomo. Bonvolu gajiĝi, Hagrid, ni savis la Ŝtonon, ĝi estas for, li ne povos uzi ĝin. Prenu Ĉokoladan Ranon, mi havas amason…”
Hagrid viŝis sian nazon per sia mandorso kaj diris, “Ti’ r’memoriges jon al mi. Mi alport’s donacon por vi.”
“Tio ne estus ermenaĵa sandviĉo, ĉu?” diris Hari nervoze, kaj je la unua fojo Hagrid ridis feble.
“Ne. Zomburd’ don’s al mi lib’rtagon ‘ieraŭ por ke mi pr’tigu ĝin. Kompr’neble li dev’s maldungi min — tam’n, mi ‘aves ti’n por vi…”
Ĝi aspektis kiel bela libro kun leda bindaĵo. Hari malfermis ĝin scivoleme. Ĝi estis plena je sorĉistaj fotoj. Ridetante, kaj mansalutante al li de ĉiu paĝo estis liaj gepatroj.
“ ‘Send’s strigojn al ĉiuj el ‘a jamaj lernejk’legoj de viaj g’patroj, petante fotojn…’sci’s, ke vi ne ‘aves iun ajn…ĉu plaĉes al vi?”
Hari ne povis paroli, sed Hagrid komprenis.
Hari trovis sola sian vojon malsupren al la semestrofina bankedo tiun vesperon. Li malfruiĝis pro la zorgoj de s-ino Pomfrej, kiu insistis, ke ŝi faru finan ekzamenon de li, kaj pro tio la Granda Halo jam estis plena. Ĝi estis festonita kun la verda kaj arĝenta koloroj de Rampeno, por festi tion, ke Rampeno gajnis la Dompokalon je la sepa fojo sinsekve. Ega standardo montranta la Rampenan serpenton kovris la muron malantaŭ la Ĉefa Tablo.
Kiam Hari eniris, ekis silento, kaj tiam ĉiuj komencis laŭte paroli samtempe. Li glitis en sidejon inter Ron kaj Hermiona ĉe la Oragrifa tablo, kaj klopodis ignori tion, ke homoj stariĝis por vidi lin.
Feliĉe, Zomburdo alvenis je momentoj poste. La babilado iom post iom ĉesis.
“Jen plia jaro for!” Zomburdo diris gaje. “Kaj mi devas ĝeni vin per la anhelanta alparolo de maljunulo antaŭ ol ni plendente almordos nian bongustan festenon. Kia jaro ĝi estis! Mi esperas, ke viaj kapoj nun estas iom pli plenaj ol antaŭe… vi havos tutan someron por malplenigi ilin sufiĉe antaŭ ol la nova jaro komencos…”
“Nun, laŭ mia kompreno, necesas fordoni ĉi tiu Dompokalo, kaj la poentoj nombriĝas tieclass="underline" en la kvara rango, Oragrifo, kun tricent dek du poentoj; en la tria, Hupopufo, kun tricent kvindek du; Korakungo havas kvarcent dudek ses, kaj Rampeno kvarcent sepdek du.”
Ŝtormo da huraoj kaj stampfoj eksplodis de la Rampena tablo. Hari povis vidi Drakon Malfid bati la tablon per sia pokalo. Estis naŭza aspekto.
“Jes, jes, bone farite, Rampeno,” diris Zomburdo. “Tamen, la okazojn lastatempajn ni nun devas preni en la kalkulon.”
La ĉambro eksilentiĝis. La ridetoj de la Rampenaj iom mallarĝiĝis.
“Nu,” diris Zomburdo. “Mi havas kelkajn lastajn poentojn por disdoni. Nu, atendu. Jes…”
“Unue — al sinjoro Rejnaldo Tordeli…”
La vizaĝo de Ron fariĝis purpura; li aspektis kiel rafano kun forta sunbrulo.
“…pro la plej bone ludita ŝakludo, kiun Porkalo estas vidinta dum multaj jaroj, mi premias Oragrifan Domon je kvindek poentoj.”
Oragrifaj huraoj kvazaŭ levis la sorĉitan plafonon; la steloj supraj ŝajne tremis. Persi aŭdiĝis dirante al la aliaj prefektoj, “Mia frato, vi scias! Mia plej juna frato! Li preterpasis la egan ŝakpecaron de MakGongal!”
Finfine silentis denove.