“Nu – jes, Hari – nu, pri ĉi tiu ŝranko. Via onklino kaj mi iom pensis… vi jam fariĝas iomete granda por ĝi… ni opinias, ke estos bone, ke vi translokiĝu en la duan ĉambron de Dadli.”
“Kial?” demandis Hari.
“Ne demandu!” rekoleris lia onklo. “Portu ĉi tiujn aĵojn supren, tuj.”
La domo de ges-roj Dursli havis kvar dormoĉambrojn: unu por onklo Verno kaj onklino Petunjo, unu por vizitantoj (kutime Marĝa, la fratino de onklo Verno), unu kie dormis Dadli, kaj unu kie Dadli konservis la ludilojn kaj aliajn aĵojn, kiuj trois por lia unua dormoĉambro. Nur unu ekskurso suprenira necesis por ke Hari translokigu ĉiujn siajn posedaĵojn de la ŝranko al tiu ĉambro. Li sidiĝis sur la lito kaj ĉirkaŭrigardis. Preskaŭ ĉio tie estis rompita. La monataĝa kamerao kuŝis sur malgranda, motorizita tanko, kiun Dadli iam estis veturiginta sur najbaran hundon; en angulo estis la plejunua televidilo de Dadli, tra kiu li estis ŝovinta la piedon kiam oni ĉesigis lian plejŝatatan programeron; jen granda birdokaĝo, kiu iam enhavis papagon, kiun Dadli interŝanĝis ĉe la lernejo kontraŭ aerpafilo, kiu siavice nun sidis sur breto kun tordita paftubo sur kiu Dadli iam eksidis. Aliaj bretoj plenis je libroj. Tiuj estis la solaj aĵoj en la ĉambro, kiuj aspektis netuŝite.
De malsupre venis la sono de Dadli, kiu hurlis al sia patrino: “Mi ne deziras lin tie … mi bezonas tiun ĉambron … forigu lin …”
Hari ĝemis kaj etendis sin sur la lito. Hieraŭ li estus doninta ion ajn por esti ĉi tie. Hodiaŭ li preferus esti denove en sia ŝranko kun tiu letero, ol ĉi tie sen ĝi.
La postan matenon, je matenmanĝo, ĉiu estis kvieta. Dadli estis ŝokita. Li estis krieginta, frapinta sian patron per la smeltinza bastono, intence vominta, piedbatinta la patrinon kaj ĵetinta sian testudon tra la forceja tegmento, kaj li tamen ne rehavis la ĉambron. Hari pensis pri la sama horo hieraŭ kaj amare volis, ke li estus malferminta la leteron en la koridoro. Onklo Verno kaj onklino Petunjo makabre rigardis sin.
Kiam la poŝto alvenis, onklo Verno, kiu ŝajne provis bonkonduti al Hari, igis, ke Dadli venigu ĝin. Ili aŭdis lin frapi per sia smeltinza bastono la tutan vojon laŭ la koridoro. Tiam li kriis, “Jen alia! S-ro H. Potter, La Plej Eta Dormoĉambro, 4 Ligustra vojo –“
Kun strangolkrio, onklo Verno saltis de la seĝo kaj kuris laŭ la koridoro; Hari tuj sekvis. Onklo Verno devis perforti Dadli ĝisplanke por ekhavi la leteron, kion malfaciligis tio, ke Hari kaptis onklon Vernon ĉe la kolo de malantaŭe. Post minuto de konfuza batalado, dum kiu ĉiu frapiĝadis per la smeltinza bastono, onklo Verno rektiĝis, anhelante, kun la letero de Hari tenata firme en la mano.
“Iru al via ŝranko – nu, dormoĉambro,” li anhelis al Hari. “Dadli – iru – simple iru.”
Hari ĉirkaŭmarŝadis en sia nova ĉambro. Iu sciis, ke li translokiĝis el sia ŝranko, kaj ili ŝajne sciis, ke li ne ricevis la unuan leteron. Tio certe indikis, ke ili reprovos. Kaj ĉifoje li certigos, ke ili ne malsukcesu. Li havis planon.
La riparita vekhorloĝo sonoris je la sesa horo la postan matenon. Hari rapide malŝaltis ĝin kaj silente vestis sin. Li nepre ne veku la Dursliojn. Li ŝteliris malsupren, ne ŝaltante lumilon.
Li intencis atendi la poŝtiston ĉe la angulo de Ligustra Vojo kaj preni antaŭe la leterojn por numero kvar. Lia koro batadis dum li ŝtelmarŝis tra la senluma koridoro al la antaŭa pordo –
“AAAARG!”
Hari saltis en la aeron – li tretis sur io granda kaj moleca sur la mato – io vivanta!
Lumiloj klakete ŝaltiĝis supre, kaj je sia hororo Hari eksciis, ke la granda moleca io estis la vizaĝo de lia onklo. Onklo Verno estis kuŝanta apud la antaŭa pordo en dormosako, evidente por certigi, ke Hari ne faros ĝuste tion, kion li provis fari. Li kriegis al Hari dum duona horo, poste ordonis al li, ke li iru kaj faru tason da teo. Hari mizere iris piedtrene al la kuirejo, kaj kiam li revenis, la poŝto estis jam alveninta, ĝuste al la sino de onklo Verno. Hari povis vidi tri leterojn adresitajn per verda inko.
“Mi volas –“ li komencis, sed onklo Verno estis jam dispeciganta la leterojn defie antaŭ li.
Tiun tagon onklo Verno ne iris al la laborejo. Li restis hejme kaj najlfermis la letertruon.
“Jen,” li klarigis al onklino Petunjo tra buŝo da najloj, “se ili ne povos liveri ilin, ili rezignos.”
“Mi ne certas, ke tio sukcesos, Verno.”
“Ho, la mensoj de tiuj homoj funkcias nekutime, Petunjo, ili ne similas vin kaj min,” diris onklo Verno, provante bati najlon per peco de la frukta kuko, kiun onklino Petunjo ĵus portis al li.
Je vendredo, precize dek du leteroj alvenis por Hari. Ĉar ili ne povis penetri la leterkeston, ili ŝoviĝis sub la pordon, enfendiĝis ĉirkaŭ la randojn, kaj kelkaj eĉ puŝiĝis tra la fenestreton en la teretaĝa necesejo.
Ree onklo Verno restis hejme. Bruliginte ĉiujn leterojn, li elprenis martelon kaj najlojn kaj ŝtopis la fendojn ĉirkaŭ la antaŭa kaj malantaŭa pordoj tiel, ke neniu povis eliri. Li laborante zumis “Paŝetu en Tulipoj”[4], kaj timeme saltis je bruetoj.
Je sabato, aferoj komencis troi. Dudek kvar leteroj al Hari sukcesis penetri la domon, rulitaj kaj kaŝitaj unuope en la du dekduoj da ovoj, kiujn la tre konfuzita laktisto liveris al onklino Petunjo tra la salona fenestro. Dum onklo Verno kolerege telefonis al la Poŝta Servo kaj la laktejo, provante trovi iun kiu meritas plendojn, onklino Petunjo diserigis la leterojn en sia likvigilo.
“Kiu en la mondo volas tiom paroli al vi?” Dadli mirigite demandis al Hari.
Je la dimanĉa mateno, onklo Verno sidiĝis ĉe la manĝotablo, aspektante lace kaj iomete malsane, sed kontente.
“Poŝto ne venas dimanĉojn,” li feliĉe rememorigis ilin dum li ŝmiris marmaladon sur sia tagĵurnalo, “hodiaŭ neniom da damnindaj leteroj –“
Io zumis tra la kuireja kameno dum li parolis kaj akute trafis la malantaŭon de lia kapo. Tuj kuglis el la kameno tridek aŭ kvardek leteroj. La Durslioj kaŭris, sed Hari saltis en la aeron, provante kapti unu.“
“El! EL!”
Onklo Verno kaptis Hari ĉe la talio kaj ĵetis lin en la koridoron. Kiam onklino Petunjo kaj Dadli elkuris kun la brakoj ŝirmantaj la vizaĝojn, onklo Verno frapfermegis la pordon. Li povis aŭdi la leterojn, ankoraŭ fluantajn en la ĉambron, resaltantajn de la muroj kaj planko.
“Nu, jen la fino,” diris onklo Verno, provante trankvile paroli sed samtempe eltirante grandajn tufojn el la liphararo. “Revenu post ne pli ol kvin minutoj, pretaj por foriri. Ni foriros. Paku kelkajn vestaĵojn. Ne disputu!”
Li aspektis tiel danĝere, pro manko de duono de la liphararo, ke neniu kuraĝis disputi. Post dek minutoj ili deŝiris la najlitajn pordojn kaj estis en la aŭto, forrapidante al la aŭtoŝoseo. Dadli snufadis en la malantaŭa seĝo; lia patro estis batinta lin ĉe la kapo pro prokrastado dum li provis paki siajn televidilon, vidbendilon kaj komputilon en sia sportvalizeto.
Ili veturis. Kaj pluveturis. Eĉ onklino Petunjo ne kuraĝis demandi, kien ili iras. Foje onklo Verno akute turnis ilin kaj veturis kontraŭdirekte dum iom da tempo.
“Eviti ilin … eviti ilin,” li murmuretis kiam ajn li tion faris.
La tutan tagon ili ne haltis por manĝi aŭ trinki. Je la noktiĝo Dadli estis jam hurlanta. Neniam en la vivo li spertis tagon tiel malbonan. Li malsatis, li maltrafis kvin vidindajn televidprogramerojn, kaj neniam li pasigis tiom da tempo sen detrui aliplanedanon en la komputilo.
4
Angle: “Tiptoe through the Tulips”. Kanto famigita de la originala muzikisto “Tiny Tim” Herbert Khaury