Al deze details waren bedacht om inspecteurs, havenautoriteiten en loodsen aan te sporen zo snel mogelijk weer van boord te laten stappen, en zo min mogelijk vragen te laten stellen. Het record voor het kortste bezoek aan de Oregonstond op naam van een douaneambtenaar in Kaapstad, die zelfs weigerde een voet op de gammele loopplank te zetten. Het stuurwiel en de telegraaf van de machinekamer konden met hulp van computers het schip besturen en de motoren bedienen. Dat was een voordeel voor de havenloodsen en tijdens de vaart door het Panamakanaal, maar de Oregonwerd feitelijk bestuurd met een digitaal systeem in de hypermoderne commandoruimte.
Met het haveloze uiterlijk kon de Oregonelke haven ter wereld binnenvaren zonder aandacht te trekken. Het schip werd gezien als een gewone, aftandse vrachtvaarder die langzaam wegroestte omdat containerschepen het vervoer hadden overgenomen. Iedereen die iets van schepen weet zou meteen begrijpen dat de Oregondoor de eigenaren was afgeschreven en dat daarom geen versleten onderdelen werden vervangen. En als het nodig was kon de bemanning een even sjofele indruk maken als het schip zelf.
Een geluid verstoorde Cabrillo's inspectieronde. Max Hanley kwam met de lift uit de commandoruimte naar boven en ging buiten naast Cabrillo staan. Max had de make-up van zijn gezicht geschrobd, zodat zijn gezicht met de grote neus weer een blozende kleur had. Hij droeg een overall, en Juan vermoedde dat Hanley meteen na het douchen de machinekamer had bezocht. De wind speelde door het schaarse kastanjebruine haar van Hanley, terwijl de mannen zwijgend naast elkaar stonden.
'Denk je aan Truitt?' vroeg Max na een tijdje. Juan had weinig gezegd over het vertrek van de mededirecteur.
Juan keerde zijn rug naar de zee en liet beide ellebogen op de reling steunen. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes omdat het daglicht fel weerkaatste op de golven. 'Ik kuierde wat rond door het schip,' zei hij na een korte stilte. 'En ik ben heel tevreden met wat we gedaan hebben.'
'Maar?'
'Maar de Oregonis een middel om een doel te bereiken. Dick wist dat en een paar jaar meende ik dat hij er net zoals wij over dacht.'
'En nu twijfel je daaraan, en je twijfelt aan Dick Truitt, omdat hij vertrokken is.'
'Dat dacht ik eerst, maar nu twijfel ik aan mezelf en aan onze missie.'
Max stopte langzaam een pijp en stak op. Hij beschermde het vlammetje tegen de wind, terwijl hij nadacht over het antwoord van zijn vriend. 'Ik zal je vertellen wat er volgens mij aan de hand is. We hebben nu een paar jaar samengewerkt, en geld bij elkaar gescharreld met elke opdracht. We wisten allemaal dat er een pot goud aan het eind van de regenboog staat, maar nu Dick met pensioen is zien we wat de waarde is. Hij incasseert zo'n vijfenveertig miljoen dollar, belastingvrij. Ik ben nog meer waard, en jij hebt een nog groter bedrag tegoed. Zulke bedragen kun je niet negeren, als je je nek uitsteekt voor een ideaal en een maandsalaris.'
'Een heel behoorlijk maandsalaris,' merkte Juan op.
Max knikte. 'Dat is waar. Maar als ik je vraag: toen jij voor de CIA werkte in oorden als Amman en Nicaragua, deed je dat voor een mager GS-17-salaris en een overheidspensioen?'
'Nee,' antwoordde Cabrillo stellig. 'Ik had het ook voor niets gedaan.'
'Waarom voel jij je dan schuldig dat we nu flink verdienen, als je vroeger voor een aalmoes werkte. En nu kun je beslissen een klus niet aan te nemen, als die ons niet bevalt. Dat kon niet toen je voor Langley werkte, of als de E-ring van het Pentagon druk uitoefende. Als de heren zeiden dat je moest springen, dan viel je in de drek.' De buitenste ring van het gebouw waarin het ministerie van Defensie was ondergebracht, was het domein van de hoogste legerleiding en hun ambtenaren.
Cabrillo opende zijn mond om iets te zeggen, maar Max was hem voor. 'Dat wij genoeg geld hebben om op een privé-eiland te gaan rentenieren doet jou beseffen hoeveel risico we elke dag nemen. Jij en ik hebben ons leven altijd in de waagschaal gesteld. Zo zijn we nu eenmaal. Alleen weten we nu dat we wat meer waard zijn dan we dachten.'
'En onze missie?'
'Moet jij dat vragen? Wij zijn de laatste verdedigingslinie, beste jongen. Wij doen het vuile werk dat volgens Langley en E-ringers gedaan moet worden, maar dat ze zelf niet kunnen doen. De handschoenen zijn uitgetrokken in de eenentwintigste eeuw en wij zijn de ijzeren vuist.'
Cabrillo liet de woorden bezinken, voordat hij met een grijns vroeg: 'Sinds wanneer ben jij zo dichterlijk geworden?'
Hanley grinnikte betrapt. 'Ach, dat flapte ik er zomaar uit.
En het klonk behoorlijk indrukwekkend.' Hij werd weer ernstig. 'Hoor eens, Juan, wat wij doen is belangrijk. En ik wil me niet schuldig voelen omdat we er rijk van worden. Winst maken is geen schande, een mislukking is dat wel.
En wat Dick Truitt betreft, aan hem hoef je niet te twijfelen. Dick heeft heel veel voor de Corporatie gedaan, met bloed en zweet. Hij was er vanaf het begin bij, en hij geloofde er even sterk in als jij en ik. Maar hij had de grens bereikt. Hij had er genoeg van. Dick verdween niet vanwege het geld, maar hij luisterde naar dat stemmetje in zijn hoofd, zoals we allemaal hebben. Dat stemmetje zei dat het voorbij was. Maar het zou mij niet verbazen als Dick de strijd nog niet opgegeven heeft en zijn geld in een beveiligingsbedrijf steekt of in een spionageteam. Ik wil wedden dat…'
Max maakte zijn zin niet af. Hij zag de twinkeling in Cabrillo's ogen en de scheve glimlach om zijn lippen. Zoals altijd was Juan Cabrillo hem een stap voor. Juan had Max op de proef gesteld, om te peilen hoe die over het vertrek van Truitt dacht. Cabrillo had geen moment aan zichzelf of aan zijn missie getwijfeld, maar dit was een cruciale periode voor de Corporatie en Juan moest zeker weten dat Hanley nog voor honderd procent achter hun doelen stond. Juan had de val perfect opgesteld met zijn onzekere houding, en Max was er blindelings in gelopen.
'Jij bent een sluwe vos,' zei Max met een schor lachje.
Op dat moment klonk een sissend geluid bij de waterlijn van de Oregon.Ze bogen zich over de reling. Speciale tanks aan de romp vulden zich met zeewater om de aftandse vrachtvaarder dieper te laten zakken zodat het leek of het schip geladen was. Juan keek naar het kielzog en zag een kleine koerswijziging. Het lange witte schuimspoor op de verlaten zee week iets af naar het oosten.
'Murphy en Stone hebben kennelijk de plek gevonden waar wij als lokaas moeten zijn,' zei Max nonchalant en hij keek op zijn oude zakhorloge dat met een ketting aan zijn overall was bevestigd.
Cabrillo dacht aan de indrukwekkende hoeveelheid wapens die aan boord van de Oregonverstopt was en aan de mannen en vrouwen die getraind waren om die te gebruiken. 'De jacht is geopend, vriend. We zoeken de prooi.'
Een dag later bereikte de Oregonde plek die Mark Murphy en Eric Stone hadden berekend om de piraten te lokken. Hiro Katsui ging akkoord met de voorwaarden die Cabrillo had gesteld: 'Boeven moet je met boeven vangen. Goede jacht,' antwoordde hij. En hij had alle informatie die over de recente aanvallen bekend was doorgegeven. Murphy en Stone hadden die feiten bestudeerd en ze vonden overeenkomsten in de aanvallen die eerst niet opgemerkt waren. Ze gebruikten weersomstandigheden, maanstanden, de omvang van de schepen, lading- brieven, aantallen opvarenden en tientallen andere factoren om een plek in de Japanse Zee te vinden waar de kans het grootst was dat de Oregondoor de piraten werd aangevallen.