Þóra keek naar Matthias nadat ze klaar was met lezen. ‘Denk je dat dit een aanwijzing is?’
‘Misschien,’ zei Matthias. ‘Misschien ook niet.’
‘De smerissen moeten toch contact met deze Malcolm opgenomen hebben. Ze zouden er toch geen genoegen mee genomen hebben dit alleen uit te printen.’
‘Misschien.’ Matthias haalde zijn schouders op. ‘Misschien ook niet.’
‘Nou ja, we kunnen in elk geval contact met hem opnemen om te weten te komen wat Harald gevonden had.’
‘En of hij iets weet over deze stomme idioot naar wie in het bericht verwezen wordt.’
Þóra legde de print weg. ‘Waar staat zijn computer? Hij moet toch een computer gehad hebben.’ Ze wees naar de muismat op het bureau.
‘De politie heeft hem nog,’ antwoordde Matthias. ‘Ze geven hem waarschijnlijk terug met Haralds andere bezittingen.’
‘Misschien vinden we meer van zulke berichten,’ zei Þóra hoopvol.
‘En misschien ook niet,’ antwoordde Matthias en hij glimlachte. Hij stond op en pakte iets van de boekenplank boven het bureau. ‘Hier, neem dit mee naar huis om te lezen. Dit is goed leesvoer, als je een kijkje in de gedachtewereld van Harald wilt nemen.’ Hij gaf haar de Heksenhamer in paperback.
Þóra nam het boek en keek verbaasd van het boek naar Matthias. ‘Bestaat de IJslandse vertaling van Malleus Maleficarum ook in paperback?’
Hij knikte. ‘Het wordt nog steeds uitgegeven; ik denk dat weinig mensen het tegenwoordig kopen behalve uit nieuwsgierigheid. Houd bij het lezen in je achterhoofd dat dit ook weleens anders geweest is.’
Þóra stak het boek in haar tas. Ze stond op en rekte zich uit. ‘Is het goed als ik even van de badkamer gebruikmaak?’
Matthias glimlachte weer. ‘Misschien. Misschien ook niet.’ Hij zei er vlug achteraan: ‘Jawel, ik denk dat dat oké zou moeten zijn. Als de politie hier binnenstormt om de badkamer aan een nader onderzoek te onderwerpen, zal ik ze weer op afstand houden totdat je klaar bent.’
‘Dat is aardig van je.’ Þóra liep de gang op en ging naar de badkamer. Dit kostte haar wat meer tijd dan ze dacht, omdat er aan de muren in de gang meer platen en antieke voorwerpen hingen die haar nieuwsgierigheid wekten. Er viel toch niet te ontkennen dat deze stukken veel aantrekkingskracht op een mens uitoefenden. Het was ongetwijfeld hetzelfde gevoel als dat wat mensen vaart deed verminderen, wanneer ze langs de plaats van een ongeluk reden. De platen kwamen duidelijk uit de verzameling van de grootvader, omdat het thema hetzelfde was als in de woonkamer en de slaapkamer: dood en de duivel.
Er was weinig in de badkamer dat aan de interesses van de voormalige huurder van de woning deed denken, in tegenstelling tot de andere kamers. De paar losse voorwerpen die in de badkamer stonden, waren heel systematisch in kastjes zonder deuren gerangschikt en alles in dezelfde stijl. Þóra bekeek zichzelf in een smetteloos gepoetste spiegel boven de wastafel en haalde haar vingers door haar haar om zichzelf een beetje op te knappen. Ze zag in een van de kastjes een tandenborstel liggen. Hij leek ongebruikt. Ze keek kritisch om zich heen. Er moest een andere badkamer in de woning zijn die Harald gebruikt had: deze was veel te netjes. Een andere verklaring kon er bijna niet zijn.
Toen Þóra terug in de studeerkamer kwam, bleef ze even in de deuropening staan en zei: ‘Er moet een andere badkamer in de woning zijn.’
Matthias keek verbaasd op. ‘Hoe bedoel je?’
‘De badkamer op de gang is zo goed als ongebruikt. Het is volkomen uitgesloten dat Harald zelfs nog geen doosje met flosdraad had dat niet in het kleurenschema van de woning paste.’
Matthias glimlachte naar haar. ‘Nee, maar; zeg nu nog eens dat je niets van onderzoek doen weet.’ Hij wees in de richting van dat gedeelte van de woning waar ze eerder doorheen gekomen waren. ‘Er is een deur in de slaapkamer: daarachter is een badkamer.’
Þóra liep er vlug heen. Ze herinnerde zich de deur, waarvan zij gedacht had dat die van een kledingkast was, en ze wilde zien hoe de badkamer eruitzag. Daarnaast keek ze er niet naar uit om zich meteen weer over de papieren te moeten buigen. Ze glimlachte toen ze de kleine badkamer binnenkeek. Daarbinnen was geen bad, maar een douchecabine en in alle opzichten was het net zoals de doorsnee badkamer in een gewoon huis. Allerlei verzorgingsproducten stonden verspreid over de wastafel; geen ervan in een of andere stijl. Þóra keek in de douchecabine. Op een kunststof plank aan de muur stonden twee flessen shampoo, waarvan eentje ondersteboven; een scheermesje, een gebruikt stuk zeep en een tube tandpasta. Aan de mengkraan hing een fles waarop ‘Shower Power’ stond. Dit leek meer op waar zij aan gewend was, en ze was een beetje opgelucht. Het meeste verheugde ze zich over de tijdschriftenbak bij het toilet: als dit niets vertelde over de bewoner, dan wist zij het ook niet meer. Ze werd opeens bijzonder nieuwsgierig naar wat voor bladen Harald las en ze bladerde door de tijdschriften die in de bak zaten. Een paar autobladen, een geschiedenistijdschrift, twee exemplaren van Der Spiegel, een tijdschrift over tatoeages waar Þóra snel aan voorbijging, en ook een exemplaar van het Duitse blad Bunte. Þóra keek er verbaasd naar. Bunte was een typisch damesblad: het ging over bekende mensen en was van hetzelfde kaliber als het Britse Hello. Het was nooit in haar opgekomen dat Harald zoiets zou lezen. Tom Cruise en zijn laatste vrouw glimlachten haar van de voorkant toe onder de kop ‘Tom Cruise wordt vader!’ Het kindergeluk van het acteursechtpaar boeide Þóra evenveel als het telen van komkommers, dus legde ze het blad terug op zijn plaats.
‘Ik wist het,’ zei Þóra triomfantelijk toen ze terugkwam.
‘Ik wist het ook,’ antwoordde Matthias. ‘Ik wist alleen niet dat jij het niet wist.’
Þóra stond op het punt hem iets te antwoorden, toen haar gsm ging. Ze haalde hem uit haar zak.
‘Mama,’ zei het zachte stemmetje van haar dochter Sóley, ‘wanneer kom je?’
Þóra keek op de klok. Het was later geworden dan ze zich gerealiseerd had. ‘Heel gauw, lieverd. Is alles goed?’
Stilte en toen: ‘Jawel. Ik verveel me alleen een beetje. Gylfi heeft geen zin om met mij te praten. Hij is op zijn bed aan het springen en wil mij niet binnenlaten.’
Þóra begreep het niet helemaal, maar het was duidelijk dat Gylfi toch iets heel anders verstond onder babysitten dan zij. ‘Hoor eens, lieverd,’ zei ze lief door de telefoon, ‘ik kom nu meteen naar huis. Zeg maar tegen je broer dat hij moet ophouden zich als een idioot te gedragen en dat hij uit zijn kamer moet komen.’
Ze hing op en Þóra stopte de gsm terug in haar zak. Daarbij stuitte haar blik op het briefje met de vragen over de gegevens in de map die ze bij Matthias ter sprake had willen brengen. Ze pakte het en vouwde het briefje open. ‘Ik wil je graag een paar dingen vragen over de gegevens die in de map zaten.’
‘Een paar?’ zei hij verbaasd. ‘Ik had me op meer dan “een paar” voorbereid. Maar barst los.’
Þóra keek onzeker op de lijst. Verrek, had ze nou het merendeel van de punten over het hoofd gezien? Ze probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. ‘Dit zijn de belangrijkste punten; er waren te veel secundaire punten om alles op te schrijven.’ Ze glimlachte en ging verder. ‘Het leger, bijvoorbeeld. Waarom zaten die gegevens in het dossier en was Harald echt te ziek om zijn dienstplicht uit te dienen?’
‘De dienstplicht, ja. Ik heb die informatie erbij gedaan zodat je een zo goed mogelijk beeld van Haralds levensloop zou krijgen. Het heeft misschien niet veel te betekenen, maar je weet nooit waar de verschillende lijnen elkaar kruisen.’
‘Denk je dat de moord iets met het leger te maken heeft?’ vroeg Þóra vol twijfels.
‘Nee, absoluut niet,’ antwoordde Matthias. Hij haalde zijn schouders op. ‘Wat dit met de zaak te maken heeft, valt nu toch niet goed te zeggen.’