‘Als je niet meer als een schaap met maankolder staat te gapen, Rhand Altor,’ zei Nynaeve, ‘dan kun je mij misschien vertellen waarom jullie erover stonden te praten. Zelfs met jullie stierkalfhersens zijn jullie toch verstandig genoeg om er niet eens over te fluisteren.’
Rhand schrok op en wist met moeite zijn ogen op Nynaeve te richten. De glimlach op haar gezicht bracht hem nog meer van zijn stuk. Nynaeve klonk vinnig, maar zij glimlachte ook alsof ze iets wist, tot Mart hardop begon te lachen. De glimlach van de Wijsheid verdween en de blik die ze Mart toewierp, smoorde zijn lachen tot een verstikt gerochel.
‘Nou, Rhand?’ zei Nynaeve.
Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Egwene nog stond te glimlachen.
Wat was hier nou leuk aan? ‘Tja, we hadden het er gewoon over, Wijsheid,’ zei hij gehaast. ‘De marskramer – Padan Fajin... eh... baas Fajin – bracht ons het nieuws van een valse Draak in Geldan, van oorlog en Aes Sedai. De raad vond het belangrijk genoeg om er met hem over te praten. Waar zouden we het anders over moeten hebben?’
Nynaeve schudde het hoofd. ‘Dus daarom staat de marskramerwagen er verlaten bij. Ik hoorde mensen erheen hollen, maar tot haar koorts gezakt was, kon ik vrouw Ayellin niet in de steek laten. Dus de raad ondervraagt de marskramer over wat er in Geldan gebeurt, hè? Als ik ze goed ken, stellen ze alleen verkeerde vragen en geen enkele goede. De vrouwenkring zal er zoals gewoonlijk wel weer iets nuttigs uit moeten halen.’ Ze schikte haar mantel stevig om haar schouders en ging de herberg binnen.
Egwene ging niet achter haar aan. Toen de deur achter Nynaeve dichtviel, ging zij pal voor Rhand staan. De denkrimpels waren weg, maar ze keek hem fel aan en hij voelde zich niet op zijn gemak. Hij keek naar zijn vrienden, maar die grijnsden breed en lieten hem staan.
‘Je moet je door Mart niet bij zijn dwaasheden laten betrekken, Rhand’ zei Egwene even plechtig als een Wijsheid in eigen persoon, maar opeens begon ze te giechelen. ‘Zo heb ik je nog nooit zien kijken, afgezien van die keer dat Cen Buin jullie in zijn appelbomen betrapte, toen jullie tien waren.’
Hij schuifelde wat met zijn voeten en wierp een blik op zijn vrienden. Ze stonden niet zo ver van hem af en Mart praatte met wilde gebaren.
‘Wil jij morgen met me dansen?’ Dat had hij niet willen zeggen. Hij wilde echt met haar dansen, maar hij wilde zich ook op zijn gemak voelen en dat zou zeker niet gebeuren als hij bij haar was. Zoals nu. Haar mondhoeken krulden tot een glimlachje, ’s Middags dan’ zei ze. ‘In de ochtend heb ik het te druk.’
Hij hoorde Perijn, die bij de anderen stond, roepen: ‘Een speelman?!’ Egwene draaide zich om, maar Rhand legde zijn hand op haar arm. ‘Te druk? Waarmee?’
Ondanks de kou schoof ze de kap van haar mantel terug en schijnbaar achteloos sloeg ze haar haren over haar schouder naar voren. Enkele weken geleden hingen haar haren in donkere lokken tot over haar schouders, met alleen een rood lint dat ze uit haar gezicht weg hield. Nu waren ze in een lange vlecht gebonden.
Hij stond naar de vlecht te staren alsof het een adder was en wierp een verholen blik op de Lenteboom, die nu eenzaam op de Brink stond, klaar voor morgen. In de ochtend zouden de ongetrouwde vrouwen van huwbare leeftijd de Boomdans doen. Hij slikte heftig. Het was op de een of andere manier nooit bij hem opgekomen dat zij allebei de huwbare leeftijd zouden bereiken.
‘Alleen omdat iemand oud genoeg is om te trouwen’ mompelde hij, ‘wil dat nog niet zeggen dat het ook zou moeten. Niet meteen.’
‘Natuurlijk niet. Of nooit.’
Rhand knipperde met zijn ogen. ‘Nooit?’
‘Een Wijsheid trouwt bijna nooit. Nynaeve heeft me lesgegeven, weet je. Ze zegt dat ik talent heb, dat ik kan leren naar de wind te luisteren. Nynaeve zegt dat niet alle Wijsheden dat kunnen, ook al beweren ze van wel.’
‘Wijsheid!’ hoonde hij. Hij zag de gevaarlijke glans in haar ogen niet. ‘Nynaeve zal hier nog zeker zo’n vijftig jaar de Wijsheid zijn. Waarschijnlijk langer. Ben je van plan de rest van je leven haar leerling te zijn?’
‘Er zijn andere dorpen,’ antwoordde ze verhit. ‘Nynaeve zegt dat de dorpen ten noorden van de Taren altijd een Wijsheid van buiten kiezen. Zij denken dat ze daarmee voorkomen dat ze iemand van de dorpsbewoners voortrekken.’
Zijn plezier smolt even snel weg als die was opgekomen. ‘Buiten Tweewater? Dan zie ik je nooit meer.’
‘En dat vind je niet leuk? Je hebt de laatste tijd nauwelijks laten merken dat je ook maar iets om me geeft.’
‘Niemand vertrekt ooit voorgoed uit Tweewater,’ ging hij door. ‘Misschien iemand van Tarenveer, maar die doen toch al vreemd. Je kunt ze amper mensen van Tweewater noemen.’
Egwene slaakte een vermoeide zucht. ‘Nou, misschien ben ik ook vreemd. Misschien wil ik wat van die plaatsen zien waar ik in de verhalen over hoor. Heb je daar wel eens aan gedacht?’
‘Natuurlijk heb ik dat. Ik heb misschien dagdromen, maar ik weet het verschil tussen een dagdroom en de werkelijkheid.’
‘En ik niet?’ vroeg ze woedend en ze draaide hem meteen de rug toe.
‘Dat bedoelde ik niet. Ik had het over mezelf. Egwene?’
Ze rukte haar mantel als een muur om haar heen om hem buiten te sluiten en deed stijfjes enkele stappen van hem vandaan. Geërgerd streek hij over zijn hoofd. Hoe moest hij het uitleggen? Dit was niet de eerste keer dat zij een betekenis aan zijn woorden hechtte waar hij nooit aan gedacht had. In haar huidige stemming zou een misstap de zaak alleen maar erger maken en hij was er behoorlijk zeker van dat bijna alles nu een misstap zou zijn.
Toen kwamen Mart en Perijn terug. Egwene negeerde hun komst. Ze keken haar aarzelend aan en voegden zich toen bij Rhand.
‘Moiraine heeft Perijn ook een munt gegeven,’ zei Mart. ‘Net zo een als die van ons.’ Hij wachtte en voegde eraan toe: ‘En hij heeft de ruiter gezien.’
‘Waar?’ wilde Rhand weten. ‘Wanneer? Heeft iemand anders hem gezien? Heb je het iemand verteld?’
Perijn hief zijn brede hand in een kalmerend gebaar op. ‘Eén vraag tegelijk. Ik zag hem aan de rand van het dorp naar de smidse kijken, gisteren, precies toen de schemering inviel. Hij bezorgde me echt de koude rillingen. Ik vertelde het baas Lohan, maar toen hij keek, was er niemand. Hij zei dat ik spoken zag. Maar hij hield zijn grootste hamer bij zich toen we het smidsvuur doofden en het gereedschap opborgen. Dat heeft hij nog nooit eerder gedaan.’
‘Hij geloofde je dus,’ zei Rhand, maar Perijn haalde zijn schouders op.
‘Weet ik niet. Ik vroeg hem waarom hij de hamer bij zich had terwijl ik alleen maar spoken had gezien en hij zei iets over wolven die roekeloos het dorp binnen konden komen. Misschien dacht hij dat ik wolven had gezien, maar hij weet beter. Ik kén het verschil tussen een wolf en een man te paard, zelfs in de schemering. Ik weet wat ik heb gezien en niemand kan me van het tegendeel overtuigen.’
‘Ik geloof je,’ zei Rhand. ‘Vergeet niet dat ik hem ook gezien heb.’
Perijn knorde tevreden, alsof hij er niet zeker van was geweest.
‘Waar hebben jullie het over?’ wilde Egwene opeens weten.
Rhand wilde dat ze zachter hadden gepraat. Als hij had geweten dat ze had staan luisteren, had hij dat beslist ook gedaan. Mart en Perijn grijnsden dwaas en struikelden bijna over hun woorden bij hun verhaal over hun ontmoetingen met de ruiter in de duistere mantel, maar Rhand hield zijn mond. Hij wist al wat ze zou zeggen als ze klaar waren.
‘Nynaeve had gelijk,’ zei Egwene tegen niemand in het bijzonder toen de twee jongens zwegen. ‘Geen van jullie kan al zonder tuigje los. Mensen rijden op paarden, weet je. Dat maakt ze nog geen monsters uit een sprookje.’ Rhand knikte instemmend in zichzelf; net wat hij al had gedacht. Ze wendde zich tot hem. ‘En jij vertelt die verhaaltjes rond. Jij bent soms ook niet goed wijs, Rhand Altor. De winter is al erg genoeg geweest zonder dat jij ook nog kinderen bang moet maken.’