Beneden riep het jonkertje plotseling: ‘Wie daar?’ Wil bespeurde onzekerheid in de vraag. Hij klom niet verder, hij luisterde en keek toe.
De wouden gaven antwoord: het geritsel van bladeren, het klateren van de ijzige beek, de verre roep van een sneeuwuil. De Anderen maakten geen geluid.
Vanuit een ooghoek zag Wil iets bewegen. Bleke gedaanten die door het woud gleden. Hij keek opzij en ontwaarde een witte schim in het duister. Het volgende moment was die weg. Takken wiegden zachtjes in de wind en schraapten met houten vingers langs elkaar heen. Wil opende zijn mond om een waarschuwing omlaag te roepen, maar de woorden bleven als ijs in zijn keel steken. Misschien had hij zich vergist. Misschien was het alleen maar een vogel geweest, een weerkaatsing op de sneeuw, een speling van het maanlicht. Wat had hij nu eigenlijk gezien?
‘Wil, waar ben je?’ riep ser Waymar omhoog. ‘Zie je iets?’ Hij draaide traag in een cirkel rond, plotseling op zijn hoede, zijn zwaard in zijn hand. Hij moest ze bespeurd hebben, zoals Wil ze bespeurde. Er was niets te zien. ‘Geef antwoord! Waarom is het zo koud?’
Het was koud. Huiverend klemde Wil zich nog steviger vast op zijn hoge plek, zijn gezicht dicht tegen de stam van de schildwachtboom gedrukt. Hij voelde het zoete, kleverige sap op zijn wang. Vanuit de duisternis van het woud dook een schim op die recht voor Roys bleef staan. Hij was lang en mager, hard als oude beenderen, met lijkbleek vlees. Zijn wapenrusting verschoot bij elke beweging van kleur en was nu eens wit als vers gevallen sneeuw, dan weer zwart als de schaduw, met overal de donkergroene vlekken van het geboomte. Bij elke stap rimpelde het patroon als maanlicht op het water. Wil hoorde ser Waymar Roys’ adem ontsnappen met een langgerekt gesis. ‘Kom niet dichterbij,’ waarschuwde het jonkertje. Zijn stem sloeg over als die van een jongen. Hij wierp de lange mantel van sabelbont over zijn schouders naar achteren om zijn armen vrij te hebben voor het gevecht en greep met beide handen zijn zwaard beet. De wind was gaan liggen. Het was heel koud. De Ander gleed op geluidloze voeten naar voren. In zijn hand rustte een lang zwaard zoals Wil nog nooit had gezien. Aan het smeden van die kling was geen metaal van menselijke herkomst te pas gekomen. Maanlicht bezielde het wapen, een doorschijnende kristalsplinter, zo dun dat hij van opzij bijna onzichtbaar was. Er hing een vaag blauw waas omheen, een spookachtig licht dat langs de randen speelde, en op de een of andere manier wist Wil dat het scherper was dan enig scheermes. Ser Waymar trad hem dapper tegemoet. ‘Dans dan met mij.’ Tartend hief hij zijn zwaard hoog op. Zijn handen trilden onder het gewicht, of misschien beefden ze van de kou. Toch, dacht Wil, was hij op dat moment geen jongen meer, maar een nian van de Nachtwacht. De Ander bleef staan. Wil zag zijn ogen: blauw, diepliggender en blauwer dan mensenogen, een blauw dat brandde als ijs. Ze richtten zich op het slagzwaard dat daar in de hoogte trilde en keken toe hoe kil maanlicht over het metaal flitste. Eén hartslag lang durfde hij te hopen.
Zwijgend doken ze op vanuit de schaduwen, identiek aan de eerste. Het waren er drie… vier… vijf… ser Waymar voelde misschien de kou die ze meebrachten, maar hij zag ze niet, hij hoorde ze niet. Wil moest iets roepen. Dat was zijn plicht. En als hij het deed was dat zijn dood. Hij huiverde, sloeg zijn armen om de boom en hield zijn mond.
Het bleke zwaard doorkliefde sidderend de lucht.
Ser Waymar pareerde het met staal. Toen de klingen elkaar raakten weerklonk niet de galm van metaal op metaal, maar slechts een hoog, dun geluid op de rand van het gehoor, als van een dier dat het uitschreeuwt van de pijn. Roys weerde een tweede slag af, en een derde, en deed toen een stap naar achteren. Weer een wisseling van slagen, en opnieuw week hij terug.
Achter hem, rechts, links, overal rondom hem, keken de overigen geduldig toe, gezichtsloos, zwijgend, door de verspringende patronen van hun sierlijke wapenrusting bijna onzichtbaar in het woud. Nog maakten ze geen aanstalten om tussenbeide te komen. Telkens opnieuw kruisten de zwaarden elkaar, totdat Wil zijn oren het liefst dichtgestopt had om de vreemde, gekwelde jammerklacht waarmee ze tegen elkaar sloegen niet te hoeven horen. Ser Waymar hijgde nu van inspanning, zijn adem dampte in het maanlicht. Zijn kling was wit uitgeslagen van de rijp. Over die van de ander danste een bleekblauw licht. Toen kwam Roys afweerslag een fractie te laat. Het bleke zwaard beet onder zijn arm door de maliën heen. De jonge ridder slaakte een kreet van pijn. Tussen de ijzeren ringen welde bloed op, dat dampte in de kou. Toen de druppels op de sneeuw vielen leken ze rood als vuur. Ser Waymars vingers streken langs zijn zij, en bloed doordrenkte zijn handschoen van mollenvel.
De Ander zei iets in een taal die Wil niet kende; zijn stem deed aan het knarsen van ijs op een winters meer denken, en de woorden klonken spottend.
Ser Waymar Roys werd eindelijk razend. ‘Voor Robert!’ schreeuwde hij, en met een grauw sprong hij naar voren. Met beide handen hief hij zijn slagzwaard en haalde uit voor een vlakke, zijwaartse slag waar hij al zijn gewicht achter legde. Bijna loom weerde de Ander hem af.
Toen de klingen elkaar raakten sprong het staal in stukken. Een kreet galmde door het nachtelijke woud, en het slagzwaard trilde kapot in honderden brosse stukjes. Als een regen van naalden spatten de splinters in het rond. Schreeuwend ging Roys door de knieën en sloeg zijn handen voor zijn ogen. Tussen zijn vingers welde bloed op. Degenen die hadden toegekeken traden gezamenlijk naar voren, als op een teken. Zwaarden rezen op en daalden neer, alles onder een doodse stilte. Een slachtpartij in koelen bloede. De bleke klingen doorsneden de maliënkolder alsof die van zijde was. Wil sloot zijn ogen. Ver beneden zich hoorde hij hun stemmen, en gelach, scherp als ijspegels.
Toen hij de moed opbracht om weer te kijken, was er een lange tijd verstreken en was de heuvelkam beneden hem leeg. Hij bleef in de boom en durfde nauwelijks adem te halen, terwijl ondertussen de maan langzaam langs de zwarte hemel schoof. Toen hij ten slotte kramp kreeg en zijn vingers verdoofd raakten van de kou klom hij omlaag.
Het lijk van Roys lag met het gezicht naar beneden in de sneeuw, een arm opzij gestrekt. De dikke mantel van sabelbont was op meer dan tien plaatsen gescheurd. Nu hij dood op de grond lag zag je pas hoe jong hij was. Een knaap nog.
Wil vond de restanten van het zwaard een paar voet verderop, het uiteinde verbrijzeld en verwrongen als een boom die door de bliksem getroffen is. Het gebroken zwaard zou zijn bewijs zijn. Gared zou wel weten wat hij ervan moest denken, en anders de oude beer Mormont wel, of Maester Aemon. Zou Gared nog bij de paarden wachten? Hij moest haast maken.
Hij kwam overeind. Ser Waymar Roys stond over hem heen gebogen. Zijn fraaie kleren waren aan flarden, zijn gezicht verminkt. Een splinter van zijn zwaard doorboorde de blinde, witte pupil van zijn linkeroog. Het rechter was open, de pupil vurig blauw. Een oog dat zag.
Het gebroken zwaard gleed uit krachteloze vingers. Wil sloot zijn ogen om te bidden. Lange, elegante handen streken langs zijn wang en knepen vervolgens zijn keel dicht. Ze waren bekleed met het mooiste mollenvel en kleverig van het bloed, en toch voelden ze ijskoud aan.
Bran
De ochtend gloorde helder en koud, met iets tintelends in de lucht dat op het einde van de zomer duidde. Ze vertrokken met de dageraad om getuige te zijn van een onthoofding, twintig man in totaal. Bran reed tussen hen in, een en al nerveuze opwinding. Voor het eerst was hij oud genoeg bevonden om zijn heer vader en zijn broers te vergezellen, om te zien hoe in naam des konings de gerechtigheid werd voltrokken. Het was het negende zomerjaar en het zevende van Brans leven. De man was gegrepen buiten een kleine hofstede in de heuvels. Robb dacht dat het een wildling was, een gezworene van Mans Roover, de Koning-achter-de-Muur. Bran kreeg kippenvel als hij eraan dacht. Hij herinnerde zich de verhalen die Ouwe Nans hem bij het haardvuur had verteld. De wildlingen waren wreed, zei ze, slavendrijvers, slagers en dieven. Ze verkeerden met reuzen en demonen, roofden kleine meisjes in het holst van de nacht en dronken bloed uit gepolijste drinkhoorns. En hun vrouwen sliepen in de Lange Nacht met de Anderen, waarna ze gruwelijke, half menselijke kinderen baarden. Maar de man die ze bij de hofstede aantroffen, met handen en voeten aan de muur gebonden, was oud en schriel, niet veel langer dan Robb. Allebei zijn oren en één vinger waren afgevroren en hij was geheel in het zwart gekleed, net als een broeder van de Nachtwacht, behalve dan dat zijn bontvacht voddig en vettig was. De adem van mens en paard vermengde zich dampend in de kille morgenlucht terwijl zijn vader de man van de muur los liet snijden en vóór hen liet slepen. Robb en Jon zaten hoog en bewegingloos op hun paarden, met Bran op zijn pony tussen zich in. Hij probeerde ouder te lijken dan zeven en te doen alsof hij het allemaal al eens had meegemaakt. Een zuchtje wind blies door de poort van de hofstede. Boven hun hoofden wapperde de banier van de Starks van Winterfeclass="underline" een grauwe schrikwolf die over een berijpt veld rende. Brans vader zat plechtig op zijn paard. De wind speelde door zijn lange bruine haar. Zijn kortgeknipte baard was wit dooraderd, waardoor hij er ouder uitzag dan zijn tweeëndertig jaar. Zijn ogen stonden vandaag grimmig en hij leek in niets op de man die ’s avonds bij de haard zachtjes placht te vertellen over het heldentijdperk en de kinderen van het woud. Hij had zijn vadergezicht afgelegd en het gezicht van heer Stark van Winterfel opgezet, dacht Bran.