Maar aan de andere kant behoorde men geen onnodige risico’s te nemen.
Daarom ging ze ervan uit dat menselijke wezens, zelfs wanneer ze een verjongingskuur hadden ondergaan en de hoge ontwikkeling bezaten die bij dit Galaktisch Tijdperk hoorde, aan wie de mogelijkheid was ontnomen zich verder voort te planten, onmogelijk veel invloed konden uitoefenen in het Plioceen of enig andere, daar kort op aansluitende periode. Tegen de vrouwen die protesteerden, zei ze: ‘Ik realiseer me best dat het niet eerlijk is om een deel van de vrouwelijke natuur te moeten opgeven. Zou ik dat niet begrijpen? Ik heb zelf twee kinderen gehad die overleden voor ze volwassen waren. Maar je moet begrijpen dat de wereld waar jij heen wilt, niet die van het gewone leven is. Het is een schuilplaats voor mislukkelingen, een surrogaat voor de dood, een afwijzing van de normale menselijke bestemming. Ainsi, wanneer je overgaat naar Ballingschap, zijn de gevolgen voor jou. Wanneer het leven je nog steeds roept, dan moetje hier blijven. Alleen zij die alle vreugde in de tegenwoordige wereld hebben verloren, mogen de wijk nemen naar de schaduwen van het verleden.’
Nadat ze deze sombere toespraak hadden aangehoord, vervielen de vrouwen eerst in gepeins en gaven dan toe. De enkeling die dat niet deed, verliet de herberg en keerde nooit terug. Mannelijke tijdreizigers overtroffen de vrouwen echter in een verhouding van vier op één. Madame verbaasde dat niet bijzonder. Het bestaan van de tijdpoort kwam onder de aandacht van de lokale autoriteiten een jaar of drie nadat de Auberge du Portail haar zaken was begonnen. Dat gebeurde na een ongelukkig incident rondom een geweigerde aspirant. Maar de dik betaalde advocaten van madame in Lyon wisten aan te tonen dat de onderneming geen enkele plaatselijke of galaktische wet overtrad. Ze had al de vergunningen die nodig waren voor een hotel, een psychosociaal adviesbureau en een reisagentschap. Daarna probeerden lokale overheden van tijd tot tijd allerlei beperkingen op te leggen, maar dat mislukte keer op keer omdat er geen enkel precedent bestond. En afgezien daarvan ... de tijdpoort deed nuttig werk.
‘Ik doe genadewerk,’ vertelde madame Guderian aan de leden van een onderzoekscommissie. ‘Het is een werk dat honderd jaar geleden onbegrijpelijk zou zijn geweest, maar nu, in het Galaktisch Tijdperk, is het een zegen. Men behoeft enkel de dossiers te bestuderen van deze stakkers zelf om in te zien dat ze niet thuishoorden in onze snel voortschrijdende moderne wereld. Zulke psychosociale anachronismen zijn er altijd geweest, onaangepast aan het tijdperk waarin ze geboren waren. Tot op dit moment hebben ze nooit de kans gehad hun lot te verbeteren.’ ‘Bent u er zo zeker van, madame,’ vroeg een van de leden, ‘dat het tijdportaal werkelijk naar een betere wereld leidt?’ ‘Het leidt naar een andere en eenvoudiger wereld in elk geval, burger-onderzoeker,’ zei ze vinnig. ‘En dat schijnt voor mijn cliënten voldoende te zijn.’
De herberg hield zorgvuldig verslagen bij van wie er via het tijdportaal naar het Plioceen vertrokken en dat zou later fascinerend voer worden voor statistici. Zo bleek bijvoorbeeld dat de reizigers doorgaans hoog ontwikkeld waren, intelligent, sociaal onaangepast en een groot gevoel bezaten voor esthetica. En bovenal waren het romantici. De meesten van hen waren afkomstig van de Oude Aarde, niet van de kolonies. Vele van de tijdreizigers waren leraren geweest, professoren, technici. Een etnische doorsnede van het reizigersbestand gaf beduidende aantallen Angelsaksen, Kelten, Germanen, Slaven, Latijnen, Indianen, Arabieren, Turken en andere Centraal-Aziaten en Japanners.
Daarentegen waren er weinig Afrikaanse zwarten, maar wel enige Afro-Amerikanen. Eskimo’s en Polynesiërs werden door het Plioceen aangetrokken, Chinezen en Indiërs niet. Ongelovigen waren in de meerderheid, maar veel fanatieke tijdreizigers waren daarvoor teleurgesteld in de moderne religieuze ontwikkelingen, vooral in de doctrines die zich keerden tegen revolutionair socialisme, heilige oorlogen en elke vorm van theocratie. Joden kwamen nogal eens in de verleiding om naar het verleden te ontsnappen, alsmede een onevenredig groot aantal mohammedanen en katholieken.
De psychoprofielen van de reizigers toonden aan dat een opvallend hoog percentage van hen behoorlijk agressief was. Ex-gedetineerden, bij wie het doorgaans ging om kleinere misdrijven, waren talrijk, de werkelijk grote misdadigers leken de voorkeur te geven aan het heden. Daarnaast was er een kleine maar gestage toeloop van minnaars met een gebroken hart, homofielen zowel als heteroseksuelen. En zoals te verwachten was, waren heel wat van de aspiranten narcistisch en geneigd tot fantasieën. Dat slag had de neiging om reeds verkleed bij de herberg aan te komen in de vermomming van Tarzan, Crusoe, Rima of Pocahontas of uitgedost in de historische kleding van het tijdperk dat hun het liefst was.
Sommigen, zoals Richter, rustten zichzelf voor de reis uit met Spartaans pragmatisme. Anderen wilden alles meesjouwen wat tot de ‘verlaten eiland’-inventaris behoorde, hele bibliotheken van ouderwets gedrukte boeken, muziekinstrumenten en opnamen, ingewikkelde wapenrustingen of uitgebreide garderobes. De meer praktisch ingestelden gaven de voorkeur aan vee, zaden en landbouwgereedschappen. Verzamelaars hadden weer andere eigenaardigheden. Schrijvers kwamen met ganzeveren en flessen vol inkt of met de allerlaatste snufjes op het gebied van stemschrijvers, durofilm vellen en vertaalinstrumenten. De lichtzinnigen verkozen uitzonderlijke soorten drank of voedsel of chemische stimulantia.
Madame deed haar uiterste best om de daardoor veroorzaakte belemmeringen tot het uiterste te beperken, de machine had nu eenmaal slechts een beperkte fysische inhoud, ongeveer zes kubieke meter. Ze zette de reizigers ertoe aan hun materialen bijeen te voegen en soms gebeurde dat ook. De Zigeuners en de Russische Oude Gelovigen en de Eskimo’s waren uitgesproken slim in dat soort zaken. Maar de meesten gaven er de voorkeur aan volledig onafhankelijk te zijn van hun medereizigers, zoals je op grond van hun karakters ook mocht verwachten en er waren er ook die dit soort praktische zaken eenvoudig negeerden omdat ze de voorkeur gaven aan romantische idealen of kostbare fetisjen.
Madame zorgde ervoor dat iedere reiziger een soort minimumoverlevingskans kreeg en buiten de gewone overzettingen om werden met regelmatige tussenpozen extra hoeveelheden medicijnen naar het Plioceen getransporteerd. De rest moest ze overlaten aan de Voorzienigheid.
Gedurende bijna vijfenzestig jaar en twee verjongingen hield Angélique Guderian persoonlijk toezicht op de psychosociale evaluatie van haar cliënten en hun eventuele transmissie naar het Plioceen. Terwijl haar bedenkelijke zucht naar geld in de latere jaren langzaam plaats maakte voor mededogen met haar cliënten, werd de rekening voor de transmissie steeds vatbaarder voor onderhandelingen en soms helemaal weggewuifd. Het aantal belangstellenden nam echter voortdurend toe en er ontstond een lange wachtlijst. Aan het begin van de 22e eeuw waren meer dan negentigduizend vluchtelingen door de tijdpoort getrokken op weg naar een onbekende toekomst.