— Może specjalnie. Żebyś pomyślała, że to dziecko. Uznali, że wobec dziecka będziesz mniej podejrzliwa.
— Jacy oni? Richard, czy my już ze szczętem zwariowaliśmy?
— Tak. Wobec zaistniałych okoliczności — tak.
Tydzień wcześniej „New England Journal of Medicine” opublikował artykuł Susan. W godzinę później telewizja i prasa zatrzęsły się od spekulacji, dramatyzowania, gniewu i strachu. Leisha i Richard razem z innymi członkami Grupy śledzili i segregowali każdy przejaw któregoś z tych czterech zjawisk, próbując ustalić, jaki typ reakcji przeważa. Wyglądało to mniej więcej tak: spekulacja (Bezsenni będą prawdopodobnie żyć przez całe stulecia, co w rezultacie może doprowadzić do…), dramatyzowanie (gdyby Bezsenny żenił się tylko ze Śpiącym, mógłby żyć dostatecznie długo, żeby mieć tuzin żon i kilka tuzinów dzieci w tej zadziwiającej, wymieszanej rodzinie), gniew (manipulowanie prawami natury dało nam w rezultacie nienaturalnych tak zwanych ludzi, którzy żyć będą z niezasłużoną przewagą czasową. Ten czas wykorzystają na powiększanie rodzin, gromadzenie bogactw i potęgi, niedostępnych dla reszty) i strach (ile potrwa, zanim podbije nas Superrasa?).
— To tylko różne odmiany tego samego lęku — podsumowała w końcu Carolyn Rizzolo i Grupa przerwała prace.
Leisha miała wkrótce podejść do końcowego egzaminu. Codziennie na ulicach miasteczka studenckiego, na korytarzach i salach wykładowych towarzyszyły jej złośliwe komentarze, o których natychmiast zapominała w wirze pracy trudnej sesji przedegzaminacyjnej, kiedy to wszyscy studenci zredukowani zostali do identycznej roli petentów kołaczących do drzwi wielkiego uniwersytetu. Potem, wyczerpana, wracała w milczeniu do domu, do Richarda i Grupy, przez cały czas świadoma spojrzeń ludzi na ulicach, świadoma, że jej ochroniarz, Bruce, idzie za nią krok w krok.
— Uspokoi się — mówiła.
Richard nie odpowiadał.
Władze miejskie w Salt Springs w Teksasie wydały rozporządzenie zakazujące wydawania Bezsennym koncesji na sprzedaż alkoholu. Zakaz ów motywowano tym, iż prawa obywatelskie oparte na zapisie w klauzuli do Deklaracji Niepodległości — „wszyscy ludzie zostali stworzeni równymi sobie” — nie mogą odnosić się do Bezsennych. W promieniu stu mil od Salt Springs nie mieszkał ani jeden Bezsenny, a o koncesję na sprzedaż alkoholu od dziesięciu lat nikt się nie starał, niemniej United Press i Datanet News natychmiast podchwyciły tę historyjkę i w ciągu dwudziestu czterech godzin we wszystkich krajowych gazetach ukazały się ogniste wstępniaki argumentujące za lub przeciw.
Pojawiły się też następne lokalne rozporządzenia. W Pollux, w Pensylwanii, można Bezsennemu odmówić wynajęcia czynszowego mieszkania. To z kolei rozporządzenie uzasadniano tym, że z nienaturalnie wydłużonej aktywności życiowej Bezsennych wyniknie wzmożone zużycie własności gospodarza, a co za tym idzie większe rachunki. W Cranton Estates, w Kalifornii, zabroniono Bezsennym prowadzenia punktów usługowych czynnych całą dobę pod pretekstem nieuczciwej konkurencji. W Iroquis County, w stanie Nowy Jork, odsunięto ich od zasiadania w ławach przysięgłych, twierdząc przy tym, że ława, w której zasiadałby Bezsenny ze skrzywionym pojmowaniem czasu, nie stanowiłaby sądu przysięgłych równych rangą.
— Wszystkie te przepisy zostaną obalone przez sądy wyższej instancji — oświadczyła Leisha. — Ale, mój Boże, ileż na to pójdzie pieniędzy i czasu! — A gdzieś w zakamarkach świadomości błysnęła myśl, że zdanie to zabrzmiało, jakby płynęło z ust Rogera Camdena.
W stanie Georgia, gdzie do tej pory niektóre rodzaje dobrowolnych stosunków seksualnych między dwojgiem dorosłych uznawane były za przestępstwo, również miłość fizyczną między Bezsennym a Śpiącym uznano za przestępstwo trzeciego stopnia, klasyfikując je jako bestialstwo.
Kevin Baker napisał program, który z ogromną szybkością selekcjonował wśród serwisów informacyjnych wszystko to, co dotyczyło prześladowań i napaści na Bezsennych, a następnie segregował je według typów. Pliki udostępniono za pośrednictwem sieci. Leisha przejrzała je, po czym przywołała Kevina.
— Czy nie mógłbyś skonstruować podobnego programu, który rejestrowałby przypadki życzliwości wobec Bezsennych? Bo na razie otrzymujemy bardzo skrzywiony obraz.
— Masz rację — przyznał Kevin, nieco zaskoczony. — Nie pomyślałem o tym.
— No to pomyśl — rzuciła ponuro Leisha. Obserwujący ją Richard nie odezwał się ani słowem.
Najbardziej przygnębiały ją doniesienia o sytuacji małych dzieci. Wyizolowane w szkołach, wyzywane i obrażane przez własne rodzeństwo, atakowane przez chuliganów z sąsiedztwa i odrzucane przez rodziców, którym zachciało się kiedyś wyjątkowego potomka, ale przecież nie takiego, który może żyć przez kilka stuleci. Zarząd szkół w Board River, w stanie Iowa, zadecydował przez głosowanie, że Bezsennym dzieciom należy zakazać uczęszczania do publicznych szkół, ponieważ ich uzdolnienia wywołują u innych poczucie niższości, co z kolei mogło przeszkodzić im w nauce. Rada wyasygnowała fundusze na opłacenie Bezsennym nauki w domach, jednak do prowadzenia zajęć nie zgłosił się ani jeden nauczyciel. Doszło do tego, że rozmowy z dziećmi — nieraz całonocne — pochłaniały Leishy tyle samo czasu, co przygotowania do egzaminu, który zaplanowano na lipiec.
Stella Bevington przestała używać modemu.
Drugi program Kevina katalogował artykuły, w których domagano się sprawiedliwego traktowania Bezsennych. Zarząd szkół w Denver wyasygnował fundusze na program, dzięki któremu szczególnie uzdolnione dzieci, nie wyłączając Bezsennych, mogły lepiej wykorzystać swe zdolności i spożytkować je w pracy zespołowej, nawet nauczając młodszych od siebie. W Rive Beau, w Luizjanie, do rady miejskiej wybrano Bezsenną Danielle du Cherney, choć jako dwudziestodwulatka była właściwie zbyt młoda do sprawowania tej funkcji. Prestiżowy zakład badawczy Halleya-Halla celowo nagłośnił sprawę zatrudnienia Christophera Amrena, Bezsennego z tytułem doktorskim z medycyny wewnątrzkomórkowej.
Dora Clarq, Bezsenna z Dallas, otworzyła adresowany do siebie list i ładunek wybuchowy oderwał jej rękę.
Richard i Leisha wpatrywali się w leżącą na stoliku kopertę. Papier był dość gruby, kremowy, lecz niezbyt wykwintny — papier gazetowy zabarwiony na kolor pergaminu. Nie było adresu zwrotnego. Richard wezwał przez sieć Liz Bishop, Bezsenną, która studiowała kryminalistykę. Nigdy przedtem z nią nie rozmawiał — Leisha też nie — niemniej połączyła się z nimi natychmiast i poradziła im, jak otworzyć list, oferując się, że jeśli wolą, przyleci zrobić to osobiście. Richard i Leisha, postępując według jej wskazówek, przygotowali w piwnicy wieżowca zdalnie sterowaną detonację. Jednak nic nie wybuchło. Kiedy koperta była otwarta, wyjęli list i przeczytali:
Droga panno Camden
Była pani całkiem w porządku i przykro mi, że muszę to zrobić, ale odchodzę. W związkach dają mi ostro popalić, niby nie oficjalnie, ale wie pani jak to jest. Na pani miejscu nie szedłbym do związków po nowego ochroniarza, tylko bym próbował znaleźć jakiegoś prywatnie. Ale proszę uważać. Jeszcze raz przepraszam, ale ja też muszę jakoś żyć.
Bruce
— Sama nie wiem: śmiać się czy płakać? — powiedziała Leisha. — My tu ściągamy cały ten sprzęt, godzinami montujemy wszystko, żeby detonator nie zadziałał…
— Co nie znaczy, że ja miałem akurat coś lepszego do roboty — zauważył Richard. Na fali resentymentu wobec Bezsennych niemal wszyscy jego klienci — z wyjątkiem dwóch — wrażliwi na sytuację rynkową, a zatem i dbali o opinię publiczną, odwołali swoje zamówienia.