— Я ведаў,— працягнуў ён,— што гэты пыл перанясе цябе туды, адкуль ён быў узяты, калі надаць яму належную форму. Але належную форму было цяжка знайсці. Усе мае ранейшыя эксперыменты ляснулі. Я спрабаваў на марскіх свінках. Некаторыя з іх проста памерлі. Некаторыя выбухалі, як маленькія бомбачкі...
— Гэта вельмі жорстка,— сказаў Дыгары, у якога некалі была марская свінка.
— Не перапыняй! — абурыўся дзядзька Эндру.— Жывёлы існуюць для гэтага. Я сам іх набываў. Так, пра што я казаў? А, вось. Нарэшце ў мяне атрымалася зрабіць жоўтыя пярсцёнкі. Але з явілася новая праблема. Цяпер я быў упэўнены, што жоўты пярсцёнак адашле любое стварэнне, якое да яго дакранецца, у Іншае Месца. Аднак якая з гэтага карысць, калі адтуль ніхто не вернецца, каб распавесці мне, што там?
— А як жа тыя, што апынаюцца ў Іншым Месцы? — сказаў Дыгары.— У добрую ж сітуацыю яны трапляюць, калі не могуць вярнуцца!
— Ты ўсё яшчэ глядзіш на рэчы з няправільнага боку,— прамовіў дзядзька Эндру нецярпліва.— Ці ты не разумееш, што гэта выбітны эксперымент? Я хачу даведацца, якое яно, Іншае Месца. Таму неабходна кагосьці туды паслаць.
— У такім выпадку чаму вы самі не адправіцеся туды?
Дыгары ніколі не бачыў, каб некага так здзівіла і абразіла такое простае пытанне.
— Я? Я сам?! — усклікнуў дзядзька Эндру.— Ты, напэўна, звар’яцеў! Чалавеку майго ўзросту і стану здароўя зведаць шок ды небяспеку раптоўнага перанясення ў адрозны ад нашага свет? Ніколі ў жыцці не чуў такой бязглуздзіцы! Ты разумееш, што кажаш?
Падумай, што азначае Іншы Свет: ты можаш сустрэць там усё, што заўгодна. Што заўгодна!
— I толькі што вы адправілі туды Полі,— вымавіў Дыгары. Яго шчокі палалі ад гневу. — Нават нягледзячы на тое, што вы мой дзядзька,— дадаў ён,— я магу сказаць толькі адно: адправіць дзяўчыну замест сябе можа толькі баязлівец.
— А ну змоўкніце, малады чалавек! — сказаў дзядзька Эндру, апусціўшы рукі на стол.— Я не збіраюся трываць такога абыходжання ад маленькага мурзатага школьніка. Ты не разумееш! Я — выбітны навуковец, чараўнік, майстар, які праводзіць дослед! Вядома ж, мне патрэбныя суб’екты, на якіх яго праводзіць. Гляньце на яго! Ты яшчэ скажы, што мне трэба было запытацца дазволу ў марскіх свінак, перш чым іх выкарыстоўваць! Нельга дасягнуць вялікай мудрасці без ахвяраў. Але ідэя пайсці самому — гэта бязглуздзіца. Гэта як прасіць генерала біцца замест звычайнага жаўнера. А калі мяне заб’юць, што стане са справай усяго майго жыцця?
— Ды хопіць ужо,— сказаў Дыгары.— Вы збіраецеся вярнуць Полі?
— Я збіраўся сказаць табе, але ў той момант ты груба мяне перапыніў,— адказаў дзядзька Эндру.— Нарэшце я знайшоў спосаб вярнуцца. Зялёныя пярсцёнкі вяртаюць назад.
— Але ў Полі няма зялёнага пярсцёнка.
— Няма,— прамовіў дзядзька Эндру з бязлітаснай усмешкай.
— Тады яна не зможа вярнуцца! — крыкнуў Дыгары.— Гэта ўсё адно, што вы забілі б яе!
— Яна можа вярнуцца,— адказаў дзядзька Эндру,— калі нехта іншы, надзеўшы жоўты пярсцёнак, пойдзе за ёю і возьме два зялёныя: адзін, каб вярнуцца самому, і адзін, каб вярнуць яе.
Цяпер Дыгары, вядома, зразумеў пастку, у якую яго злавілі. I ён вырачыўся на дзядзьку Эндру, нічога не кажучы і шырока адкрыўшы рот. Яго шчокі збялелі.
— Спадзяюся,— сказаў дзядзька Эндру вельмі важным і ўладарным голасам, нібыта ён быў узорным дзядзькам, які толькі што даў некаму каштоўную падказку і добрую параду,— спадзяюся, Дыгары, што ты не баязлівец. Мне будзе вельмі непрыемна думаць, што нехта з нашай сям’і не мае дастаткова годнасці і высакароднасці, каб прыйсці на дапамогу — э-гм — даме ў небяспецы.
— Хопіць ужо! — адказаў Дыгары.— Калі б вы мелі хоць які-колечы гонар, вы пайшлі б самі. Але я ведаю, што вы гэтага не зробіце. Добра. Відаць, мне давядзецца пайсці. Вы сапраўдны мярзотнік. Вы ўсё гэта спланавалі, каб яна, не ведаючы, пайшла, і каб пасля я быў вымушаны адправіцца за ёю.
— Вядома,— сказаў дзядзька Эндру з гнюснай усмешкай.
— Выдатна. Я пайду. Але ёсць адна рэч, якую я скажу спярша. Да сённяшняга дня я не верыў у чарадзейства. Цяпер бачу, што яно ёсць. Калі так, значыць, усе старыя казкі больш-менш праўдзівыя, і якраз вы — той зламысны, бязлітасны чараўнік, як у казках. I ведаеце, я ніколі не чытаў гісторыі, у якой такія людзі ў канцы не атрымалі б па заслугах. Магу паспрачацца, што вы таксама атрымаеце. I так вам і трэба.
З усяго, што выказаў Дыгары, гэта сапраўды закранула дзядзьку Эндру. Ён здрыгануўся, і на яго твары з’явіўся такі жах, што, хаця ён і быў страшэннай пачварай, яго амаль што хацелася пашкадаваць. Але праз імгненне ён узяў сябе ў рукі і з даволі-такі змушаным смяшком мовіў: