Незнаёмая жанчына. Ну, ну! Вось гэтага я ад вас не чакала.
Зёлкін (агрызаючыся). Чаго вы не чакалі?
Незнаёмая жанчына. Каб вы ў шчыліну падглядалі!
Зёлкін. А вам што да таго?
Незнаёмая жанчына. Непрыгожа.
Зёлкін. Цьфу ты, назола! Вось прыстала! (Адыходзіць.)
Незнаёмая жанчына. А яшчэ мужчына! Трэба мець вытрымку, грамадзянін!
Уваходзіць Анна Паўлаўна і накіроўваецца да дзвярэй кабінета.
Незнаёмая жанчына. Заняты, не прымае.
Анна Паўлаўна. З кім жа ён так заняты?
Незнаёмая жанчына. З Зёлкінай.
Анна Паўлаўна. З Зёлкінай?
Незнаёмая жанчына. Так.
Анна Паўлаўна. I даўно ён заняты?
Незнаёмая жанчына. Я мінут дваццаць ужо сяджу.
Анна Паўлаўна. А што яна за асоба такая, што ён пры ёй не прымае?
Незнаёмая жанчына. А вы хіба яе не ведаеце?
Анна Паўлаўна. Адкуль мне ведаць? Я тут не працую.
Незнаёмая жанчына. Жанчына, кажуць, прыемная.
Анна Паўлаўна. Дык і што ж, што прыемная?
Незнаёмая жанчына. А з прыемнай жанчынай прыемна час правесці.
Анна Паўлаўна. Дазвольце! Але ж ён жанаты.
Незнаёмая жанчына. Дык і што ж?
Анна Паўлаўна. Дык у яго ж ёсць жонка. Нашто ж яму нейкая Зёлкіна.
Незнаёмая жанчына. А жонка, кажуць, страшэнная ведзьма.
Анна Паўлаўна. Гэта хлусня! Я чула, што яна досыць прыгожая жанчына.
Незнаёмая жанчына. Кажуць, дзень і ноч яго пілуе. А ён як вырвецца, дык і шукае з другімі ўцехі.
Анна Паўлаўна. Ах, паскуднік! Я яму такую ўцеху дам, што ён век не забудзе! (Кідаецца да дзвярэй.)
Незнаёмая жанчына (усхопліваецца). Ай, што я нарабіла! Гэта ж жонка! (Выбягае.)
Анна Паўлаўна (стукае кулакамі ў дзверы). Адчыні! Адчыні! Адчыні, сабачыя твае вочы! Усё роўна ж я да цябе дабяруся. (Стукае.) Дабяруся, ірад, нідзе ты не дзенешся! (Стукае ў дзверы з усяе сілы.)
Прыбягаюць цёця Каця, Зёлкін і іншыя супрацоўнікі.
Галасы. Што такое? Што здарылася?
Анна Паўлаўна. Дайце ключ хутчэй! Няшчасце здарылася.
Зёлкін. Цёця Каця, ключ ад французскага замка! Хутчэй ключ давайце!
Кабінет Гарлахвацкага.
Гарлахвацкі (мітусіцца па кабінеце). Ах чорт! Уліплі мы што называецца. Чуеце, як бушуе мая ведзьма?
Зіна. Можа, лепш адчыніць?
Гарлахвацкі. Баюся, што ад вашай завіўкі нічога не астанецца.
Зіна. Няўжо біцца будзе?
Гарлахвацкі. Можаце не сумнявацца. На гэта я ўжо маю практыку.
Зіна. Дык што ж рабіць?
Гарлахвацкі. А я, думаеце, ведаю? (Падыходзіць да акна.) У двары нікога няма… Паспрабаваць у акно выскачыць…
Зіна. Зімою ў акно?
Гарлахвацкі. У часе стыхійнага бедства людзі не разбіраюць, зіма ці лета, а ратуюцца, як хто можа.
Зіна. А я што буду рабіць?
Гарлахвацкі. І вы таксама.
Зіна (з жахам). У акно? Ні за што не палезу.
Гарлахвацкі. Дык аставайцеся, я адзін палезу. (Бярэ партфель і накіроўваецца да акна.)
Зіна (з жахам). Ні за што не астануся! Яна мяне з'есць. (Плача.)
Гарлахвацкі. Кіньце вы скуголіць. I без вас моташна. (Глядзіць у акно.) Чакайце! Вунь Туляга ідзе з лабараторыі. Мы, здаецца, выратаваны. (Адчыняе акно і крычыць.) Таварыш Туляга!.. Таварыш Туляга! Мікіта Сымонавіч! Сюды на хвілінку! Лезьце на падаконнік. Лезьце, лезьце, не саромейцеся! (Паказваецца галава Тулягі.)
Туляга. У чым справа, Аляксандр Пятровіч?
Гарлахвацкі. Вы мне патрэбны, лезьце сюды ў пакой.
Туляга. Дык нашто ж? Я ж магу праз дзверы.
Гарлахвацкі. Лезьце, я вам кажу.
Туляга. Неяк няёмка, людзі глядзяць.
Гарлахвацкі. Я вам загадваю, гаспадзін палкоўнік! (Туляга паслушна ўлазіць у пакой.) Пабудзьце з гэтай жанчынай — вось і ўсё, што ад вас патрабуецца.
Туляга (калоцячыся). Нічога не разумею, Аляксандр Пятровіч. Хоць зарэжце…
Гарлахвацкі. Вы былі з ёю. Мяне тут зусім не было. Зачыніце за мною акно. Цяпер разумееце?