Нічыпар. Чарнавуса таксама голымі рукамі не возьмеш. Моцна вучоны чалавек. Кніжкі друкуе свае, студэнтам лекцыі чытае, для піянераў у журнал піша. Напісаў, кажуць, нейкую кнігу важную, дык аж у Маскву паслаў. Гэта, брат, галава! (Бярэ мятлу і выходзіць. Цёця Каця канчае выціраць падлогу. Уваходзіць Вера.)
Вера. Добры дзень, цёця Каця!
Цёця Каця. Дзень добры, Вера Міхайлаўна. Вось ранняя птушка?! Заўсёды першая!
Вера. Аляксандра Пятровіча няма яшчэ?
Цёця Каця. Каторага вам? У нас жа іх два — дырэктар і Чарнавус.
Вера. Мне Чарнавуса.
Цёця Каця. Нешта вы жыць без яго не можаце?
Вера. Жыць-то магу, а працаваць без яго мне цяжка было б.
Цёця Каця. Гэта вы пры ім навуку праходзіце?
Вера. Ага.
Цёця Каця. Нашто вам, маладой дзяўчыне, гэтыя старыя косці спатрэбіліся?
Вера. Косці ў яго старыя, але душа маладая.
Цёця Каця. Хто ў боб, а хто ў гарох. Я пра тыя косці, што ў шафах.
Вера (смяецца). А я думала, пра Аляксандра Пятровіча. Мы з Чарнавусам касцямі не займаемся, гэта Гарлахвацкі іх перабірае. А наша справа — мел, гліна, вапна, фасфарыты. Галоўны далакоп — Аляксандр Пятровіч, а я яму памагаю. (Уваходзіць Левановіч.)
Вера (жартаўліва). Што, нагрузку нясеш?
Левановіч. Нясу.
Вера. Я ж ведаю, што ты пра мяне не забудзеш. Гавары хутчэй, у чым справа?
Левановіч. Справа ў тым, што трэба ў падшэфнай часці лекцыю прачытаць.
Вера. Аб чым?
Левановіч. Просяць расказаць ім аб мінулым нашай планеты.
Вера. Дык гэта ты мне даручаеш?
Левановіч (жартуючы). Хацеў даручыць табе, ды баюся, што байцы больш будуць глядзець на цябе, чым слухаць.
Вера. Калі ты навучыўся кампліменты гаварыць?
Левановіч. А гэта хіба камплімент?
Вера. Самы сапраўдны. Сакратару парткома гэта як быццам і не да твару.
Левановіч. Даю слова надалей гаварыць з табою толькі дырэктывамі. Дык каго мы ўсё ж такі пашлём лекцыю прачытаць?
Вера. Можа, Гарлахвацкага? Няхай бярэ сваіх мамантаў у мяшок ды ідзе расказвае.
Левановіч. Гаварыў з ім. Просіцца — кажа, вельмі заняты.
Вера. Я б гэтага не сказала.
Левановіч. Можа, старога?
Вера. Чарнавуса?
Левановіч. Ага. Хоць ён, здаецца, не вельмі любіць выступаць.
Вера. З прамовамі… А пра зямлю расказаць — гэта ён з ахвотаю. У яго гэта выходзіць, як казка.
Левановіч. Дык ты перадай яму, што я прасіў, каб ён з'ездзіў у часць. Можа не адмовіцца?
Вера. Пабурчыць крыху, што ад работы адарвалі, а пасля і сам будзе задаволены.
Левановіч. А аб часе я паведамлю. (Збіраецца адыходзіць.)
Вера. Як твой торф?
Левановіч. Канчаю лабараторныя доследы.
Вера. Кажуць, што ты з яго ледзь не торты збіраешся рабіць.
Левановіч. Торты што! Я вырабляю больш сур'ёзныя рэчы.
Вера. Напрыклад?
Левановіч. Напрыклад — спірт і яшчэ шмат чаго.
Вера. Спірт? Дык ты ж самагоншчык?
Левановіч. Прыходзь, пачастую. (Выходзіць.)
Вера. Вось, цёця Каця, малады хлопец, а хутка прафесарам будзе.
Цёця Каця. Цяпер жа ўсе маладыя — разумныя, на тое ж вас і вучаць.
Вера. I на чым жа вырас! На торфе!
Цёця Каця. Усюды растуць: на торфе, на гліне. На пяску і то растуць. Такі ўжо клімат у нас.
Вера. Добры клімат, цёця Каця, савецкі!
Цёця Каця. Я ж і кажу. А чаму гэта ён там працуе, а сюды распараджацца ходзіць?
Вера. У нас адна партыйная арганізацыя, а ён сакратар, вось і ходзіць па партыйных справах.
Цёця Каця. Вунь ідзе ваш далакоп. (Бярэ анучу і адыходзіць цбок.)
Уваходзіць Чарнавус.
Вера (стаўшы ў позу, гаворыць урачыста-дураслівым тонам). Прывітанне галоўнаму далакопу, ахавальніку скарбаў старой бабулі-зямлі! Выгляд у вас бадзёры і натхнёны. Ці не ўдалося вам узламаць яшчэ адзін з куфраў старой бабулі?
Чарнавус. Раней для гэтага мне трэба выпрасіць у Гарлахвацкага пару тысяч рублёў.
Вера. Ух, вядро халоднай вады! А што — не дасць, думаеце?
Чарнавус. Трэба, каб даў, іначай мы не закончым доследаў у раёне Рудні.