Зёлкін (падыходзіць да Гарлахвацкага). Чаго ён прыходзіў?
Гарлахвацкі (як бы нехаця). Цікавяцца некаторымі асобамі.
Зёлкін. Кім, калі не сакрэт?
Гарлахвацкі. Не толькі сакрэт, а дзяржаўная тайна. (Ідзе ў свой кабінет.)
Зёлкін (адзін). За каго ж гэта бяруцца?.. Называлася Шырокая вуліца… Хто ж там жыве з нашых? (Наморшчыўшы лоб, стараецца прыпомніць, потым дастае з кішэні блакнот і паспешна гартае.) Аляксандр Пятровіч Чарнавус — Шырокая, 2З. Вось табе і выдатны вучоны! Даскакаўся, галубок! Шкада толькі, што гэта здарылася не перад маім дакладам. (Да цёці Каці, што ўвайшла з папяросамі.) Цёця Каця, чулі навіну?
Цёця Каця. Не, не чула. А што такое?
Зёлкін. Няможна казаць.
Цёця Каця. Я нікому не скажу.
Зёлкін (агледзеўшыся кругом, шэпча). Нашага Чарнавуса… (Далей шэпча нешта ў самае вуха.) Прыходзілі нядаўна.
Цёця Каця (здзіўлена). Што вы кажаце!
Зёлкін. Маўчок. Пра гэта ведаю толькі я ды яшчэ адзін чалавек.
Цёця Каця. А-я-яй! Хто ж бы гэта мог падумаць. Гэткі, здаецца, чалавек! Проста аж не верыцца. (Ідзе з папяросамі ў кабінет дырэктара.)
Зёлкін (адзін, бярэ тэлефонную трубку). Пеця… ты яшчэ нічога не чуў пра нашага Чарнавуса? Амба… Яшчэ не, але сёння ці заўтра напэўна… Ага, пыталіся адраса. Гэта пакуль што паміж намі… бывай… (Набірае другі нумар.) Саша, гэта ты? Скажу табе навіну… Наш Чарнавус пляснуўся. Не, ён яшчэ на рабоце, але ўжо ўсё роўна, як і там. Каб не ведаў, дык бы не гаварыў. (Вешае трубку. Прыадчыняе адны дзверы, што выходзяць у калідор.) Зіна! Выйдзі сюды на хвіліну. (Выходзіць Зіна.) Ты гэта дзе была ўчора з Гарлахвацкім?
Зіна. Ты ж ведаеш дзе.
Зёлкін. Я-то ведаю… На машыне раскатвалася…
Зіна. Хто табе казаў?
Зёлкін. Той, хто бачыў.
Зіна. Глупства! Бабскія плёткі!
Зёлкін. Зінка, помні! Калі што якое, дык я цябе задушу вось гэтымі сваімі рукамі. Я зараз пайду да Гарлахвацкага і зраблю скандал. (Накіроўваецца да дзвярэй.)
Зіна. Пайдзі, пайдзі, ён табе ўстроіць, што і з работы паляціш.
Зёлкін (спыняецца). Хацеў табе сказаць навіну цікавую, але калі ты такая — не скажу.
Зіна. Зёлачка, скажы, міленькі!
Зёлкін. Дзяржаўная тайна.
Зіна. Магіла — нікому не скажу.
Зёлкін. Нашага Чарнавуса (аглядаецца кругом і шэпча на вуха).
Зіна (робіць вялікія вочы). Ну?!
Зёлкін. Гэта ведаю толькі я і яшчэ адзін чалавек.
Зіна. Ай! Трэба ж Лідзе пазваніць. Яна ж з Чарнавусавай дачкой дружыць.
Зёлкін (каб чула Зіна). А Гарлахвацкаму я ўсё-такі зраблю скандал. (Нібы накіроўваецца да дзвярэй кабінета.)
Зіна (махае рукой). Ідзі, ідзі. Я пагляджу, як ты будзеш вылятаць адтуль.
Далей дзея працягваецца ў кабінеце Гарлахвацкага.
Гарлахвацкі (закурыўшы папяросу, гаворыць да цёці Каці, якая трымаецца за ручку дзвярэй). Вы мне што-небудзь сказаць хочаце, цёця Каця?
Цёця Каця. Я хацела запытацца, ды не адважуся.
Гарлахвацкі. Пра што ж вы хацелі запытацца?
Цёця Каця. Ці праўда гэта, Аляксандр Пятровіч, што пра нашага Чарнавуса гавораць?
Гарлахвацкі. А што пра яго гавораць?
Цёця Каця. Ну… вы ж ведаеце. Кажуць, што яго хутка ў нас не будзе…
Гарлахвацкі. А хто вам казаў?
Цёця Каця. Таварыш Зёлкін. Кажа, ужо прыходзілі па яго.
Гарлахвацкі. Зёлкін? (Паўза.) Мусіць, ён ведае, калі казаў.
Цёця Каця. Вы ж лепш ведаеце?
Гарлахвацкі. Каб я што і ведаў, дык вам бы не сказаў. Пра гэта гаварыць няможна.
Цёця Каця. Ага! Дык такі праўда. (Выходзіць.)
Гарлахвацкі (адзін). Пайшло пісаць! (Паўза.) Цікава панаглядаць, як гэты шаноўны вучоны трапятацца будзе. (Устаў, прайшоўся па пакоі, падышоў да стала, узяў у рукі адну з костак маманта.) Маслы праклятыя! Што я з вамі рабіць буду? Дажыўся таварыш Гарлахвацкі, няма чаго сказаць! Косткамі абклаўся, палеантолагам стаў. А было ж раней — Гарлахвацкаму банкеты, Гарлахвацкаму авацыі, Гарлахвацкі мог любога ў бараноў рог скруціць. I раптам — косткі! Скруці яе, праклятую, калі хочаш! Запхпулі мяне прыяцелі ў гэту дзіру. Далей ад небяспекі. I спецыяльнасць такую ўдружылі, з якой нікуды не паткнешся, — палеанталогія. Гэта значыць, сядзі, Гарлахвацкі, і не рыпайся, а то можаш і нас аскандаліць. Сядзі ціха, а калі спатрэбіцца — пазавём. Сядзець-то тут зацішна… Але Гарлахвацкі сядзець не прывык — вось у чым уся бяда. (Стук у дзверы.) Што ж, зробім выгляд, што мы займаемся навукован працай. (Раскладае на стале косткі, разгортвае кнігі і садзіцца за стол.)