В нём страх, пушистый котенок
Живет в хрустальном бреду
Гэтым персанажам нечакана становіцца пухнатае кацянятка, якое мяне тады так уразіла. Я нават не адразу зразумеў чым. Наколькі нечаканым было з’яўленне галоўнага героя.
Тое, што ў халодным ранішнім краявідзе душы жыве страх, і гэты страх звязаны з тонкімі рэчамі, якія толькі-толькі з’явіліся, паўсталі ў рэчаіснасць, гэта было зразумела. Гэта прадчувалася.
Але тое, што гэты страх прыме форму пухнатага кацянятка...
Милый небесный звереныш
Откуда в тебе тепло?
У гэтых двух радках аб’яўляюцца надзвычай цікавыя рэчы.
Страх грэе і цешыць, а не проста лякае. І паэт пытаецца пра крыніцы цеплыні, пытаецца з радасцю і пяшчотай, называючы свайго героя мілым і нябёсным звераняткам.
Сапраўды, адкуль цеплыня? У вершы гэта не прамаўляецца, не выходзіць навонкі, але можна зразумець, што цеплыня ідзе з будучыні.
Непражытай і вабнай будучыні.
Менавіта будучыня раскрываецца і прымае форму страху, форму кацянятка. З будучыні вырастае жыццё, як незразумелы дарунак. Зрэшты, з будучыні струменіцца сам час.
І як катарсіс, як вырашэнне ўсяго:
Словно пушистым снегом
Меня тобой замело.
Паэт прадчувае свой кон і ўдзячна прымае яго. Зарываецца ў яго з галавой, як у гурбу снега.
І ўсё гэтае падарожжа адбываецца на васьмі радках тэкста.
Я быў надзвычай уражаны, нават агаломшаны.
Хаця, шчыра кажучы, замяніў бы слова пушистым у сёмым радку на штосьці іншае. Усё ж такі пушистый снег — гэта занадта простая метафара.
Я памятаю, сказаў яму гэта, і Францішак пагадзіўся. Але пагадзіўся неяк так, што было бачна: у гэтым вершы для яго было важна штосьці іншае, а не проста тэхнічная дасканаласць.
Для яго важная была сама эмоцыя.
Так, сапраўды, у гэтым вершы Францішак упершыню патрапіў у тонкую і важную, але перадусім у сваю эмоцыю.
***
І ўсё ж ягоныя расейскія вершы так і засталіся ў асабістым архіве.
Чаму? Было, напэўна, многа прычынаў.
Ён ведаў, што эмоцыя ў яго расейскіх вершах была рэдкая і істотная. Але пры гэтым яна была адчужана халодная, гэта таксама адчувалася вельмі моцна.
Напачатку ён думаў, што крыніцы гэтай адчужанасці — у тым новаязе, які панаваў вонкі. І што варта толькі замкнуцца, праламіць паверхню, і ўсё зменіцца. І ён замкнуўся і цярпліва чакаў гэтага моманту.
Прайшло досыць часу, пакуль для яго не стала ўсё канчаткова ясна. Расейская мова не пускае мяне ў свае глыбіні, аднойчы сказаў ён — відавочна, у роспачным здзіўленні.
Што гэта значыла, ён тады не патлумачыў.
Але я адразу зразумеў, што перада мной толькі вяршыня айсберга. Што ён думаў пра гэта не адзін месяц, а можа і больш. І што будуць наступствы.
Пасля мы не бачыліся колькі тыдняў.
І вось, сазваніўшыся, дамовіліся сустрэцца ў Хвілінцы. Францішак быў нейкі незвычайны, ён павітаўся моўчкі і пэўны час стаяў нібы ў нерашучасці.
Потым сказаў: я напісаў некалькі новых вершаў.
І дадаў: па-беларуску.
***
Гэта шчаслівы кон для паэта, выбраць для сябе такую мову. Якая адразу выключае ўсялякі спадзеў на поспех, на розгалас, на ўсясветную славу — сказаў ён мне тады, у парыве энтузіязму.
Выбраць мову, якую разумее большасць, але на якой гавораць рэдка і рытуальна, у пэўных абставінах.
Мову, якая стаіць здалёку ад той балбатні, што засмечвае мовы распаўсюджаныя. Балбатні, праз якую трэба заўсёды прадзірацца, калі ты хочаш сапраўды знайсці паэтычны тон. Інтанацыю.
Мову, якой тут адгукаюцца дрэвы і птушкі, травы і дзікія звяры.
Ясна, потым усё стала больш празаічна.
Давялося шукаць слоўнікі і вучыць словы. На пэўны час стаць дзіцём, якое радасна адкрывае для сябе свет, поўны неназванага. Шукае незвычайныя імёны і дорыць іх, сабе і іншым.
У пэўны момант была нават паніка, бо пошукі зацягнуліся.
Але ўрэшце ўсё скончылася — і скончылася паспяхова.
Скончылася снамі, у якіх Францішак гаварыў пабеларуску, і гэта завяршыла гештальт, як мы тады казалі.
Але самае цікавае толькі пачыналася. Калі ён крыху ўпэўніўся ў сваёй мове, ён пачаў гаварыць па-беларуску ўвесь час і з усімі. І адразу пераўтварыўся ў адмысловую лакмусавую паперку, праз якую праяўлялася ўсё ўтоенае, схаванае, выцесненае ў тутэйшым грамадстве.
Тое, што было забыта, і тое, што яшчэ не нарадзілася. Што толькі чакала свайго часу.
Ты мог гадамі блукаць па Менску з расейскай мовай і быць нябачным і незаўважным, сказаў мне тады Францішак. Але варта было проста запытацца ці сказаць штосьці па-беларуску, і ўсё мянялася. Некаторыя плакалі і выбачаліся, што забылі родную мову. Іншыя адразу прыгадвалі пра міліцыю і патрабавалі справаздачы, чаму і з якой мэтай. Трэція беглі па слоўнікі і даводзілі, што гэта не па-беларуску і што трэба так, так і так.