— Opowiedz nam swoją historię.
— Tak jest — zawtórował mu Lenar Hoyt. Ksiądz sprawiał wrażenie krańcowo wycieńczonego, ale jego oczy płonęły żywym ogniem. — Opowiedz ją. Musimy mieć czas, żeby się nad nimi wszystkimi zastanowić.
Weintraub przesunął ręką po łysinie.
— To bardzo nudna opowieść — rzekł. — Nigdy wcześniej nie byłem na Hyperionie. Nie walczyłem z potworami, nie dokonywałem żadnych bohaterskich czynów. Jest to historia człowieka, dla którego największą wyobrażalną przygodą jest wygłaszanie wykładu bez korzystania z notatek.
— Tym lepiej — odparł Martin Silenus. — Przyda nam się coś na sen.
Sol Weintraub westchnął ciężko, poprawił okulary i skinął głową. W jego siwej brodzie pozostało jedynie kilka pasm czarnych włosów. Przesunął jedną z lamp, aby nie świeciła dziecku w twarz, po czym usiadł na krześle pośrodku kajuty.
Konsul przygasił nieco pozostałe lampy i dolał kawy tym, którzy sobie tego życzyli. Sol Weintraub mówił powoli, starannie dobierając słowa; spokojny rytm jego opowieści bardzo szybko wtopił się w jednostajne drżenie pokładu i monotonne odgłosy towarzyszące podążającemu na północ wiatrowozowi.
Opowieść Uczonego
Gorzki jest smak wód rzeki Lete
Sol Weintraub i jego żona Sarai jeszcze przed przyjściem na świat ich córki byli bardzo zadowoleni z życia. Rachela uczyniła je tak bliskim doskonałości, jak tylko mogli sobie wyobrazić.
Sarai miała wówczas dwadzieścia siedem lat, Sol zaś dwadzieścia dziewięć. Żadne z nich nie brało do tej pory pod uwagę możliwości poddania się zabiegowi Poulsena, przede wszystkim dlatego, że nie mogli sobie na to pozwolić, ale i tak czekało ich jeszcze co najmniej pięćdziesiąt lat życia w dobrym zdrowiu.
Oboje od urodzenia mieszkali na Planecie Barnarda, jednym z najstarszych, ale zarazem najmniej interesujących światów Hegemonii. Planeta Barnarda należała do Sieci, lecz dla Sola i Sarai nie miało to większego znaczenia, gdyż nie mogli sobie pozwolić na częste podróże za pomocą transmitera, a poza tym wcale nie odczuwali takiej potrzeby. Sol niedawno obchodził dziesięciolecie pracy w Uniwersytecie Nightenhelsera, gdzie uczył historii, w tym także historii starożytnej, oraz prowadził własne badania dotyczące ewolucji etyki. Była to niewielka uczelnia — uczęszczało na nią niespełna trzy tysiące studentów — ale cieszyła się znakomitą reputacją, dzięki czemu przyciągała młodych ludzi z całej Sieci. Jeżeli Weintraubowie mieli jakieś powody do narzekań, to głównie ten, że Uniwersytet Nightenhelsera oraz powstałe wokół niego miasteczko Crawford stanowiły wysepkę cywilizacji na oceanie zboża. Istotnie — do stolicy było ponad trzy tysiące kilometrów, a całą tę przestrzeń, po uzdatnieniu gleby, przeznaczono pod zasiewy. Nie pozostał ani skrawek lasu, w którym można by było zabłądzić, ani jeden pagórek, na który można by było się wspiąć. Nic, tylko żyto, kukurydza, pszenica, a potem znowu pszenica, kukurydza i żyto. Poeta-radykał Salmud Brevy, który wykładał krótko na Uniwersytecie Nightenhelsera przed buntem Glennona-Heighta, a potem został zwolniony, po przeniesieniu się na Renesans opowiadał przyjaciołom, że okręg Crawford na Południowym Sinzerze na Planecie Barnarda jest w rzeczywistości Ósmym Kręgiem Nicości umieszczonym na najmniejszym pryszczu, jaki zdobi najbardziej odległy koniuszek dupy wszechświata.
Sol i Sarai Weintraubowie nie mieli nic przeciwko temu. Liczące sobie dwadzieścia pięć tysięcy mieszkańców Crawford wyglądało tak, jakby zostało przeniesione w całości z dziewiętnastowiecznej Ameryki. Wzdłuż szerokich ulic rosły potężne wiązy i dęby. (Planeta Barnarda była drugą ziemską kolonią poza Układem Słonecznym, założoną na długo przed wynalezieniem napędu Hawkinga i hegirą. W tamtych czasach statki kolonizacyjne miały takie rozmiary, że mogło się w nich pomieścić dosłownie wszystko.) Domy budowano w różnych stylach, od wiktoriańskiego poczynając, na kanadyjskim odrodzeniu kończąc, ale wszystkie miały białe ściany i stały z dala od ulicy, na rozległych, starannie pielęgnowanych trawnikach.
Sam Uniwersytet wzniesiono w stylu georgiańskim — mnóstwo czerwonej cegły i białych kolumn wokół okrągłego dziedzińca. Gabinet Sola znajdował się na drugim piętrze Kolegium Plachera, najstarszej budowli uczelni; zimą uczony mógł spoglądać na ogołocone z liści gałęzie, za którymi widać było szary dziedziniec. Sol uwielbiał wyraźnie wyczuwalny, niezmienny od wielu lat zapach starego drewna, a wspinając się codziennie na drugie piętro po schodach wydeptanych przez dwadzieścia pokoleń studentów i nauczycieli doznawał wciąż tego samego uczucia dumy wymieszanej z odrobiną melancholii.
Sarai urodziła się na farmie w połowie drogi między stolicą a Uniwersytetem i na rok przed mężem obroniła doktorat z teorii muzyki. Była szczęśliwą, energiczną młodą kobietą, nadrabiającą siłą osobowości pewne braki w urodzie, dzięki czemu ponad wszelką wątpliwość zasługiwała na miano bardzo atrakcyjnej. Przez dwa lata studiowała na Uniwersytecie w Nowym Lyonie na Denebie Drei, ale wciąż tęskniła za rodzinną planetą; na Denebie słońce zachodziło w okamgnieniu, gdyż słynne na całą Sieć góry przecinały bieg promieni niczym wyszczerbiona kosa, Sarai zaś zawsze uwielbiała długie, ciągnące się całymi godzinami zachody Gwiazdy Barnarda, która wisiała tuż nad horyzontem niczym ogromny czerwony balon na uwięzi, podczas gdy niebo powoli przesiąkało barwami wieczoru. Brakowało jej także doskonale płaskiego krajobrazu — nawet mała dziewczynka wyglądająca ze swego pokoiku na poddaszu mogła dostrzec z odległości pięćdziesięciu kilometrów nadciągającą burzę, która przypominała sinoczarną kurtynę rozświetlaną od czasu do czasu blaskiem błyskawic. Sarai tęskniła także za rodziną.
Poznali się z Solem tydzień po jej przenosinach na Uniwersytet Nightenhelsera, ale minęły jeszcze trzy lata, zanim on zaproponował jej małżeństwo, a ona wyraziła zgodę. Początkowo nie dostrzegła nic interesującego w niskim, spokojnym studencie ostatniego roku. W tamtym okresie wciąż jeszcze ubierała się według nakazów najnowszej mody obowiązującej w Sieci. Aktywnie propagowała postdestrukcjonizm w muzyce, czytywała „Obit”, „Nihil” oraz najbardziej awangardowe czasopisma z Renesansu i TC2 i posługiwała się rewolucyjnym słownictwem — nic więc dziwnego, że nie zaprzątała sobie głowy niedużym, poważnym studentem historii, który podczas przyjęcia ku czci dziekana Moore’a wylał jej na sukienkę koktajl owocowy. Weintraub mógłby zainteresować ją swoim egzotycznym, żydowskim pochodzeniem, ale ten niewielki atut nigdy nie pozwoliłby na zrównoważenie licznych wad, wśród których na pierwsze miejsce wysuwały się: typowy akcent z Planety Barnarda, konserwatywny ubiór oraz wetknięty pod pachę egzemplarz Osamotnienia w niezgodzie Detresque’a.
Sol natomiast zakochał się od pierwszego wejrzenia. Wpatrując się w roześmianą dziewczynę o rumianych policzkach nie dostrzegał kosztownego stroju ani przeraźliwie pomarańczowych paznokci, tylko wspaniałą osobowość, która olśniła go niczym Supernowa. Dopóki nie spotkał Sarai, nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo jest samotny, ale gdy tylko uścisnął dziewczynie dłoń i wylał jej na sukienkę zawartość swojej szklanki, wiedział na pewno, że jeśli się nie pobiorą, to jego życie już na zawsze pozostanie beznadziejnie puste.
Ślub odbył się tydzień po tym, jak Sol dostał wiadomość o otrzymaniu posady wykładowcy na uczelni. Miesiąc miodowy spędzili na Maui-Przymierzu — była to jego pierwsza podróż za pomocą transmitera — gdzie przez trzy tygodnie pływali wynajętą wysepką wśród cudów i dziwów Archipelagu Równikowego. Sol nigdy nie zapomniał tych słonecznych i wietrznych dni, najpiękniejszym zaś wspomnieniem, jakie zachował w pamięci, był widok nagiej Sarai, która wyszła z wody po nocnej kąpieli, a jasne skupiska gwiazd Jądra Galaktyki oświetlały jej ciało srebrzystym blaskiem.