– Co masz na myśli?
– Po prostu interesuje mnie co, twoim zdaniem, stanie się po otwarciu transmitera.
– Wiesz, co na ten temat myśli Rada. – Mówiłem głośno, ponieważ słabo słyszała na jedno ucho. – Ma to być wydarzenie, które pod każdym względem otworzy nową erę w dziejach Maui-Przymierza, a poza tym nie będziecie już ograniczeni do jednej małej planety. Kiedy staniecie się obywatelami Hegemonii, każdy z was będzie mógł korzystać z transmitera.
– Rzeczywiście, słyszałam już to wszystko – odparła znużonym głosem. – Ale co się stanie, Merin? Kto do nas przybędzie?
Wzruszyłem ramionami.
– Przede wszystkim dyplomaci, jak przypuszczam. Specjaliści od wymiany kulturowej. Antropolodzy. Etnolodzy. Biolodzy morscy.
– A potem?
Zawahałem się. Na zewnątrz zapadła już niemal całkowita ciemność. Morze było spokojne. Nasze światełka pozycyjne jarzyły się zielenią i czerwienią na tle szmaragdowej nocy. Nagle poczułem, że ogarnia mnie taki sam strach, jaki stał się moim udziałem dwa dni temu, kiedy na horyzoncie pojawiła się ciemna ściana sztormu.
– Potem zjawią się misjonarze. Geolodzy poszukujący ropy naftowej. Technolodzy żywności zajmujący się wykorzystywaniem zasobów oceanów.
Siri wypiła łyk kawy.
– Wydawało mi się, że wasza Hegemonia wyrosła już z okresu, kiedy najważniejsza była ropa naftowa?
Roześmiałem się i zablokowałem koło sterowe.
– Nikt nie wyrasta z tego okresu, przynajmniej tak długo, dopóki jeszcze gdzieś jest ropa. Nie spalamy jej, jeśli o to ci chodzi, ale jest niezbędna do produkcji tworzyw sztucznych i syntetycznej żywności. Dwieście miliardów ludzi zużywa mnóstwo tworzyw sztucznych.
– A na Maui-Przymierzu jest ropa?
– O tak. – Już nie chciało mi się śmiać. – Tylko zasoby złóż pod Szelfem Równikowym są szacowane na kilka miliardów baryłek.
– W jaki sposób będzie wydobywana? Za pomocą platform wiertniczych?
– Owszem. Platformy, a także podwodne kolonie zaludnione przez genetycznie dobranych robotników, których sprowadza się z Mare Infinitum.
– A co się stanie z wędrującymi wyspami? – zapytała Siri. – Co rok muszą wracać na równikowe płycizny, żeby się rozmnażać. Co się z nimi stanie, Merin?
Ponownie wzruszyłem ramionami. Chyba wypiłem za dużo kawy, gdyż czułem w ustach gorzki smak.
– Nie wiem. Załoga nie jest wprowadzana we wszystkie szczegóły, ale podczas naszej pierwszej podróży Mike usłyszał przypadkiem o planach zagospodarowania maksymalnej liczby wysp, co dałoby im szansę przeżycia.
– Zagospodarowania? – W głosie Siri po raz pierwszy pojawiło się zdziwienie. – W jaki sposób można zagospodarować ruchome wyspy? Przecież nawet Pierwsze Rodziny muszą uzyskać zgodę Morskiego Ludu za każdym razem, kiedy chcą zbudować kolejny nadrzewny dom.
Uśmiechnąłem się, gdyż Siri użyła miejscowej nazwy delfinów. Koloniści z Maui-Przymierza mieli naprawdę świra na ich punkcie.
– Wszystko jest przygotowane – odparłem. – Są 123 573 wyspy wystarczająco duże, żeby postawić na nich choć jeden dom. Wszystkie zostały już dawno wydzierżawione. Mniejsze zapewne będą zdemontowane, a na stałych powstaną ośrodki wypoczynkowe.
– Ośrodki wypoczynkowe… – powtórzyła Siri. – Jak myślisz, ilu obywateli Hegemonii zechce odwiedzić te… ośrodki?
– Początkowo nie więcej niż kilka tysięcy osób rocznie. Zważywszy na to, że jedyny portal znajduje się na 241… to znaczy, w Centrum Turystycznym… liczba nie może być zbyt wielka. W drugim roku może pięćdziesiąt tysięcy, pod warunkiem że powstanie portal w Pierwszej Osadzie. Zresztą w początkowym okresie ceny będą dość wygórowane, żeby zwabić tych z najgrubszymi portfelami. Zawsze tak się robi, kiedy nowa planeta przyłącza się do Sieci.
– A potem?
– To znaczy, po pięcioletnim okresie próbnym? Wtedy będą już setki tysięcy portali. Myślę, że zaraz po tym, jak uzyskacie pełne prawa członkowskie, odwiedzi was dwadzieścia do trzydziestu milionów turystów.
– Dwadzieścia do trzydziestu milionów… – szepnęła Siri.
Podświetlona tarcza kompasu rzucała od dołu na jej twarz błękitne refleksy. Nadal widziałem tam piękno, natomiast ani śladu gniewu lub oburzenia, których się spodziewałem.
– Wtedy jednak wy także będziecie pełnoprawnymi obywatelami Hegemonii – powiedziałem. – Będziecie mogli odwiedzić każdą planetę, na jaką przyjdzie wam ochota. Do tego czasu powinno przybyć ich jeszcze szesnaście, może nawet więcej.
– Tak, oczywiście – odparła Siri i odstawiła pusty kubek. Na szybach kokpitu osiadał drobny deszczyk, ekran radaru zaś, osadzony w drewnianej, ręcznie rzeźbionej ramie, pokazywał, że morze jest puste, a sztorm daleko. – Czy to prawda, że niektórzy ludzie mają domy położone na kilku planetach, tak że z okien każdego pokoju mogą oglądać inne niebo?
– Jasne. Ale jest ich bardzo niewielu. Tylko najbogatsi mogą sobie pozwolić na utrzymanie takich rezydencji.
Siri uśmiechnęła się i położyła mi rękę na kolanie. Miała cienką, pokrytą plamami skórę, przez którą prześwitywały niebieskie żyły.
– Ty przecież jesteś bardzo bogaty, prawda?
Odwróciłem wzrok.
– Jeszcze nie.
– Ale wkrótce będziesz. Ile to dla ciebie potrwa, kochany? Niecałe dwa tygodnie tutaj, a potem powrotna podróż do Hegemonii. Następnie jeszcze jakieś pięć miesięcy na sprowadzenie niezbędnych elementów wyposażenia, kilka tygodni na prace wykończeniowe i będziesz miał dom rozciągający się na dwieście lat świetlnych. Cóż to za niezwykła myśl… Ile to będzie razem? Niecały rok standardowy.
– Dziesięć miesięcy – poprawiłem ją. – Trzysta sześć dni standardowych, trzysta czternaście waszych. Dziewięćset osiemnaście wacht.
– I wtedy twoje wygnanie dobiegnie końca.
– Tak.
– Będziesz dwudziestoczteroletnim, zamożnym człowiekiem.
– Tak.
– Jestem zmęczona, Merin. Chcę iść spać.
Zaprogramowaliśmy urządzenia sterownicze, włączyliśmy alarm kolizyjny i zeszliśmy pod pokład. Wiatr przybrał trochę na sile, więc stara łódź przewalała się ciężko z burty na burtę, wspinając się na nadciągające niestrudzenie fale. Rozebraliśmy się przy słabym świetle rozkołysanej lampy. Wskoczyłem pierwszy do koi i nakryłem się kocami. Mieliśmy spać razem po raz pierwszy od początku podróży. Pamiętając, jaka była nieśmiała podczas naszego poprzedniego Ponownego Spotkania, oczekiwałem, że zgasi lampę, ale ona przez co najmniej minutę stała bez ruchu, zupełnie naga, z opuszczonymi ramionami.
Czas odcisnął na Siri swoje piętno, ale nie potraktował jej zbyt brutalnie. Bardzo zeszczuplała, a pośladki i piersi obwisły nieco, przegrywając beznadziejną walkę z grawitacją. Patrzyłem na wyraźnie zarysowane żebra, mając wciąż świeżo w pamięci atłasową skórę, jędrną, a zarazem miękką, gdyż znajdowała się pod nią jeszcze dziecięca tkanka tłuszczowa. W zimnym blasku kołyszącej się lampy patrzyłem na pomarszczone ciało, pamiętając doskonale, jak blask księżyca wydobywał z mroku pączkujące, twarde piersi. Nie wiem, jak to możliwe, ale mimo tych wszystkich różnic wydawało mi się, że mam przed sobą wciąż tę samą Siri.
– Posuń się, Merin.
Wślizgnęła się do koi, pod szorstki koc. Zgasiłem światło. Łódź kołysała się w regularnym rytmie oddychającego morza. Słyszałem współczujące poskrzypywanie masztu i olinowania. Rano znowu będzie nas czekało zarzucanie sieci, wyciąganie ich i naprawianie uszkodzeń, ale teraz była pora odpoczynku. Powoli zacząłem osuwać się w otchłań snu, uśpiony miarowym pluskaniem fal omywających burtę.
– Merin…
– Tak?
– Co by się stało, gdyby Separatyści zaatakowali turystów albo nowych mieszkańców?
– Wydawało mi się, że wszyscy Separatyści zostali wywiezieni na wyspy?
– Owszem. Ale co by było, gdyby zaczęli stawiać opór?
– Hegemonia przysłałaby wojsko, które zrobiłoby z nich mokrą plamę.