1999, красавік
* * *
О, мой любы брат Міхась Зарэцкі,
Найадданы Крывіі крывіч,
Расстраляны за свой талент рэдкі -
За любоў крывіцкую ў крыві!
Аб адным, мой брат, прашу цябе я:
Покуль свеціць мне ў душу надзея
Імем Крывіі багаславі!
1998
* * *
Паэту на допыце вырвалi вока,
I вока, з далоні, глядзела шырока
На нелюдзяў-катаў — яшчэ не сляпое.
— Калі не прызнаешся — вырвем другое...
Паэта забілі... А я на свой лёс,
На ўсё, што ў жыцці перажыў, перанёс,
Гляджу i гляджу ўсё тым вырваным вокам.
1998
* * *
Хоць тут, дзе высяцца ў суседстве цесным
Бярозы, сосны, ясені, яліны,
А ўверсе — неба праглядае просінь,
Дзе ўчуўшы подых ветрыку лянівы,
Над сцежкай лісцем кратае арэшнік,
А сцежка скінуць чаравікі просіць, —
Хоць тут укленч i памаліся, грэшнік!
1998
* * *
Скажы, паэт, ты, што з тугой i болем
У далячынь, за небакрай глядзіш:
Чаму ты ўсё пра смутак пішаш болей?
Чаму радком людзей не весяліш?
Ты ж гэта ўмеў! Што сталася з табою?
І што ты хочаш выглядзець, скажы,
На той — між небам i зямлёй — мяжы?
1998
* * *
Прачнуўся, змучаны кашмарным сном,
Ад каркання вароны за акном.
О Божа! Надта ж неяк падазрона
Яна крычыць наўпроць акна майго.
Аж вусцішна!.. Гэй, ты чаго? Чаго
Ты гэтак страшна каркаеш, варона?
Замоўч! На карканне тут забарона!
1999
* * *
Ты, Крывія, мой даліцвінскі лёс,
Ты, слынная Літва эпохі Вітаўта,
Ты, Беларусь, уся з крыві i слёз,
Уся калючым цернем апавітая, —
Хоць назвы розныя, зямля ж адна,
Адной слязою безліч раз палітая,
Адной крывёй прамоклая да дна.
1999
Калі б не ты…
Даруй мне ўсё, што можаш дараваць,
А што не можаш — памалюся Богу,
Мо Ён даруе, перш чым скіраваць
Маю душу ў апошнюю дарогу.
Мая душа... Якая толькі дрэнь
Не сілілася завалодаць ёю!
Каб у бязмоўны, безаблічны цень
Ператварыць. Каб не была маёю.
І, можа, так бы й сталася даўно,
Калі б не ты, мой ангел-выратоўца.
Калі б не голас твой i не яно —
Табе адненькай ведамае слоўца.
1997, верасень
Вы, пэўна, лічыце...
Вы, пэўна лічыце, што ў гэты свет
Я i прыйшоў для баявога чыну.
О не, сябры! Мне Божы запавет
Быў іншы — славіць сонца i жанчыну.
Але Радзімы ўкрыжаванай лёс,
І для самога Бога неўспадзеўку,
Маю душу на барыкады ўзнёс,
Дзе і трапечацца яна на дрэўку.
2000
Балада пра горкасць
Пасадзіўшы голенькага ў ночвы,
Мама мые сына. Любата!
Але вось папала мыла ў вочы —
Давяла да плачу гарката.
Мусібыць, зайшло занадта шчодра.
Мама нагінаецца хутчэй
І губамі цёплымі, пяшчотна,
Горкасць выцалоўвае з вачэй.
«Вось i ўсё, не плач, ужо не есца», —
Сплюнуўшы салёны выцмак з губ,
Кажа мама. Памяць малалецтва!
Памяць першых горкіх страт i згуб!
На сцяжынках, роўных і крывенькіх,
На шляхах з імглы і з цемнаты —
Колькі мне заходзіла пад вейкі
Да нясцерпу едкай гаркаты!
Колькі блудных крокаў незваротных
Зроблена ў жыццёвай мішуры!
Колькі любых, дарагіх і родных
Адышло ў магілу без пары!..
Думаў: з часам прыцярпеўся, звыкся.
Не. Пад вейкамі ўсё больш гарчэй.
Неба роднае! Пара! Схіліся
І мне горкасць выцалуй з вачэй!