Чайкі спяць у зламаным чароце,
Зорку ловіць галодны шчупак.
Я на Нарач гляджу на самоце,
А расстацца няможна ніяк
З гэтым зорным блакітным прасторам,
З гэтым водарам роснай травы,
Дзе згасаюць світальныя зоры
I мільгае агеньчык жывы.
Нарач, мы расстаёмся з табою
Каля чорных рыбацкіх чаўноў
I, магчыма, пад рокат прыбою
Неўзабаве сустрэнемся зноў.
Снег
Ляціць, як i ў дзяцінстве, снег,
Але не растае на скронях,
Чуваць у змроку санак бег,
Курыцца белы пыл на конях.
Такая ціхая зіма!
Такое белае улонне!
Сцюдзёна, але ты сама
Пад снег падставіла далоні.
Ссівелі хвоі. Я i ты
Ідзём да незнаёмай вёскі,
Рыпяць у замеці платы,
Як даўняй песні адгалоскі.
Я галаву ніжэй хілю,
Каб разглядзець вачэй прадонні,
Сняжынкі вуснамі лаўлю
З тваёй ружовае далоні.
Лебядзіны крык
Знікае возера ў тумане,
I толькі лебядзіны крык
У сэрцы будзіць хваляванне,
Хоць хвалявацца я адвык.
Адхваляваўся, адбалела
Зачараваная душа,
Хоць з перабоямі, нясмела,
А сэрца б'ецца, як спярша
У незабытай роднай хаце
Пры развітанні назаўжды,
Калі я толькі траціў, траціў
Даўно знаёмыя сляды
Маіх сяброў i самых блізкіх,
Што пазавейвала зіма.
Няма над імі абеліскаў,
I нават могілкаў няма.
Відаць, апошні i адзіны
Я завяршаю свой віток,
I будзе песняй лебядзінай
Мой недапісаны радок..
У завею
А мы былі з табою, як адна
Ў пакутах непадзельная істота,
Шапталіся таемна давідна,
I казкаю здавалася пяшчота.
Нас развялі нягоды i гады,
I кожны паасобку цягне лямку.
Цябе я ўрэшце адшукаў, а ты
Перада мною зачыніла брамку.
На дахі навагодні снег ляціць,
Гайдаецца i кружыцца паволі,
А прорву i яму не загаціць
I не вярнуць мінулае ніколі.
За ноч завея замяла сляды,
Каб сцежку болей не шукаць сюды.
Добрае слова
Мяне i лаялі, i дакаралі,
Чыталі павучэнні i маралі,
Ламалі у няроўнай барацьбе
I так паклёпамі маралі,
Што быў не рады сам сабе.
Адзін нягоднік распускае плётку,
Другі, глядзіш, хапае ўжо за глотку,
I пачынае сумнявацца друг,—
Ca мною ён не ходзіць на праходку,
I ўжо здаецца, што замкнуўся круг.
Сам пачынаеш гаварыць з сабою,
У рэбры сэрца стукае слабое,
На сонцы вочы засцілае змрок.
Здаецца, нехта ходзіць за табою
I пацяшаецца знарок.
Прыдуманая плётка адмыслова
Мяне, нібыта выракам суровым,
Кудысьці гоніць ад сваіх дзвярэй...
А вы мяне суцешце добрым словам,
I я зраблюся ў сто разоў дабрэй.
Нечаканасць
Заходзіць сонца ў золаце i ў дыме
За дахі, за вішнёвыя сады,
I белай павуцінкаю над імі
Знікаюць рэактыўныя сляды.
Такі спакой. Hi ветрыку, ні гуку,
Яшчэ апошні зіхаціць прамень,
Здаецца, не прарочыць ён разлуку
Hi гэтай ноччу, ні ў наступны дзень.
Ды нечакана заваліла хмара
Блакіт i чырвань i ў зеніт плыве.
Усё стаілася, і, быццам кара,
Ударыў град i лівень па траве.
Гудуць струмені ў лапушыстым вецці,
Сячэ лісты песпадзяваны град,
A i ў залеву недзе сонца свеціць
I заўтра зранку вернецца назад,
I будуць зноў блакіт i пазалота,
I будзе сонцу радавацца свет,
I тонкай павуцінкай самалёты
У небе пракладуць ружовы след.
Я i ў такую непагадзь заўсёды
Чакаю самай яснае пагоды.
Людзі
Мае браты i сёстры — людзі,
Я гавару вам: «Добры дзень.
Хай кожны дзень шчаслівы будзе,
А змрочны знікне, быццам цепь».