Мае браты i сёстры — людзі,
У нас усіх кароткі век,
I толькі ён тады нрыбудзе,
Як стане чалавекам чалавек.
Мае браты i сёстры — людзі,
У нас адзін агульны дом,
I ён датуль трывалы будзе,
Пакуль над ім не грымнуў гром.
Мае браты i сёстры — людзі,
Даволі зброяю грымець.
Мы ж i падсудныя i суддзі,
Пара нам гэта зразумець.
Мае браты i сёстры — людзі,
Спазнаем шчасце мы, калі
Паразумнеем i здабудзем
Спакой на небе i Зямлі.
Казкі жыцця
А я дагэтуль веру ў казкі,
Хоць казкі розныя былі,
То з ласкаю, а то без ласкі,
З дабром i з горам на зямлі.
Я казкам веру, як i верыў,—
Без казак холадна душы.
А часам нейкія хімеры
Мне шэпчуць: «Лепш не варушы
Сваіх балючых успамінаў,
Жыві для радасных надзей,
Што толькі суцяшаць павінны
I сэрца хваляваць радзей».
Я часам сам сабе не веру,—
Дзе ява, дзе трызня, дзе сон,
A казкі пра ліхога звера
Трывожаць i да гэтых дзён.
То ў казках ажыве яскрава
Усё, што цешыла раней,
Але бывае часам ява
За казку страшную страшней.
Жыццё спяшаецца імкліва,
Гарыць, то тлее каганцом.
Я веру ў казкі ca шчаслівым
I непрыдуманым канцом.
Немінучасць
Я знікаю паступова,
Як хвіліны, як гады,
Як нясказанае слова,
Як размытыя сляды.
Я знікаю, я знікаю,
Так i знікну, нібы цень,
I спакойна сустракаю
Непазбежны гэты дзень.
Да апошняга парогa
Крок за крокам прывялі,
A ў душы расце трывога,
Што каштоўнага нічога
Не пакіну на зямлі.
Апошні радок
Паэты паміраюць на хаду
I падаюць, як каласы на пожні,
А я не здамся, я не упаду,
Пакуль не дапішу радок апошні.
Відаць, пісаў я не заўсёды так,
Каб ажылі мае у сэрцах песні,
Відаць, дарэмна думаў, што — мастак,
Што творца, a выходзіць, быў рамеснік.
Збяру ўсе сілы, боль i жар душы
I над самім сабою узнімуся,
Каб сэрца загадала: «Запішы
Адзін радок, патрэбны Беларусі».
Экалогія душы
Высякаюць лясы,
I няшчадна вытоптваюць боты
За дзялянкай дзялянку —
Верасы, i багун, i чарот,
На мяжы растапталі
Жывую яшчэ берасцянку,
Што будзіла над полем світанні
Штогод.
Паміраюць званочкі,
Зязюлі, чабор, журавіны,
I не ў вырай, а некуды так
Адляцяць журавы.
Мы сябе абкрадаем,
А множыць здабыткі павінны
I ўзвышаць абавязкі свае
I правы.
Вынішчаем лясы,
I пачуцці, i светлыя словы,
Што, як матчына песня,
За сэрца бяруць,
Падсякаем бяздумна
Карэнні свае i асновы
I не бачым, што хутка
Лісты адамруць.
Нашы песні i мова знікаюць паціху.
Пачакайце!
Звяртаюся з просьбаю я:
Занясіце хутчэй у Чырвоную кнігу
Верасы i чабор, наша слова i наша імя.
Няўжо?
Калі за мной зачыняцца вароты
У таямнічы, невядомы свет,
Мінуць усе пакуты i турботы,
I следам знікне мой апошні след.
Я ж мітусіўся, думаў, застанецца
Пасля мяне хоць водгулле душы,
А нехта, больш разважлівы, смяецца
I раіць: «Не пакутуй, не пішы,
Бо голас твой слабее i нямее,
Знікае ў словах водар i краса,
А праз гады ніхто не зразумее,
Што ты па-беларуску напісаў».
Тармазы
Чаго ж ён спалохаўся, колішні следчы,
I той, што ахвотна няпраўду засведчыў,
Што мог i сяброў, i сябровак, i брата
Загнаць без вагання за ржавыя краты?
А там распіналі няшчасных начамі
I прагна глядзелі на ўсіх крумкачамі,
Знаходзілі ў кожным сумленным ахвяру
I ў змрок сутарэння цягнулі на кару:
Здзіралі пазногці, ламалі суставы,
Пасля ў тупіках заганялі ў саставы
Галодных, знявечаных, невінаватых
З тугою ў вачах маладыя салдаты.