І радасць i боль

Галёкаюць, крычаць, страляюць,
Бягуць лавіць уцекача,
А хлопцы ціха разважаюць:
«Калі няшчаснага спаймаюць,
Улепяць «вышку» згарача».

Кастры у змроку дагарэлі,
А ты на ветры скавычы.
Відаць, з адчаю ачмурэлі
Ці звар'яцелі ўцекачы.

A колькі ix? Што за прапажа?
I хто падаўся ў белы свет?
Пра гэта нам ніхто не скажа,
Бо гэта тайна i сакрэт.

Але куды ўцячэш у лютым?
Відаць, здурэў, калі пабег,
Галодны i амаль разуты,
Калі вышэй папружкі снег.

Мы ўсе заходзімся да ночы
I лапцямі чачотку б'ём...
Аўчарка рвецца i якоча,
Папружку цягне ў буралом.

Няўжо знайшлі? Ці не зашыўся,
Каб ноччу ўрэзаць лататы,
Але дзівак, відаць, забыўся,—
Куды ні сунешся,— пасты.

Яны i ў лесе, i на полі,
На вышцы i каля кастра...
Як нас ахоўваюць, ніколі
Так не ахоўвалі цара.

Тваё засведчана аблічча
На картцы ў профіль i анфас,
Цябе, нібы каштоўнасць, лічаць
На дзень, бывае, дзесяць раз.

Калі храпуць на голых нарах
На ўсе лады i галасы,
Ізноў падлічваюць па парах
Галовы, пяты i насы...

Да нар прыпнутага папружкай
Дні па чатыры мерцвяка
Хавалі часам пад дзяружкай
Сабе для лішняга пайка.

«Сюды!» На кліч сабакавода,
Грузаючы, па хмызняках
Ужо спяшаецца падвода
З лекпомам у старых пімах.

Гадаюць хлопцы: «Зацкавалі.
Знявечылі, а можа, горш.
Вось так не аднаго спісалі
Hi за панюшку, ні за грош».

Рассунуў конь дугою вецце,
Атросшы іней з галавы,
«Калі прыбыў памочнік смерці,
Дык, значыць, уцякач жывы.

Хоць бы хутчэй яго прывезлі»,
I хлопцы лаюцца усмак,
Бо кішкі да кішок прымерзлі
I заігралі кракавяк.

Вязуць! Няма, выходзіць, страты.
Ён без наколак i прыкмет,
Сягоння спісаны з брыгады
У лепшы бесканвойны свет.

Ён паўтары адолеў нормы.
Hi ў чым яго не дакарай,
I ўсё ж, нібыта збіты штормам,
Падаўся ў пекла або ў рай.

Ну, вось i ўсё. Адбой канвою,
Настылі пілы на плячах,
I конь з панылай галавою
Павёз у зону «ўцекача».

...Ну, i трывушчы ж мы народ!
За што? За нечыю памылку
Адбухалі па дзесяць год
I трапілі «навечна» ў ссылку.