I wstali z martwych…

– Przez Dourdan – dodał Leguennec. – Proszę mówić dalej.

– Żadnych telefonów ani listów, poza jednym, bez znaczka i pieczęci pocztowej. Ktoś zostawił go dla Dompierre w hotelowej skrzynce wczoraj po południu. Właściciel wyjął kopertę około piątej i wsunął ją do skrytki pokoju trzydzieści dwa, w którym mieszkał Dompierre. Nie muszę chyba dodawać, że nie znaleźliśmy tego listu ani przy nim, ani w jego pokoju. Wydaje się oczywiste, że właśnie ten list wywabił go na parking. Prawdopodobnie miał się z kimś spotkać. Zabójca zabrał swój list. To podwórko jest wymarzonym miejscem zbrodni. Poza tylną fasadą hotelu są tu tylko dwie ślepe ściany. W uliczce, którą można tu dojść, nocą kręcą się wyłącznie szczury. W dodatku wszyscy goście dysponują kluczem do drzwi na dziedziniec, ponieważ główne wejście jest zamykane o jedenastej wieczorem. O tak późnej porze łatwo było wywabić Dompierre’a schodami dla służby, przez te małe drzwi i odbyć rozmowę na podwórku, między samochodami. Zgodnie z tym, co pan mówi, Dompierre zbierał informacje. Prawdopodobnie niczego się nie obawiał. Zadano mu potężne uderzenie w głowę, potem dwa ciosy nożem w brzuch.

Lekarz, który dokonywał oględzin zwłok, uniósł głowę.

– Trzy ciosy – poprawił. – Zabójca nie chciał ryzykować. Ten biedak wyzionął ducha w ciągu paru minut.

Vernant wskazał na odłamki szkła ułożone na folii.

– Dompierre’a uderzono tą niewielką butelką. Oczywiście nie znaleźliśmy na niej odcisków palców.

Pokręcił głową.

– Żyjemy w smutnych czasach, kiedy nawet ostatni głupiec wie, że trzeba używać rękawiczek.

– Czas zgonu? – zapytał półgłosem Vandoosler.

Lekarz sądowy wstał i otrzepał spodnie.

– Wstępnie określiłbym go na godziny między dwudziestą trzecią a drugą w nocy. Dokładniej ustalę go na podstawie autopsji, ponieważ właściciel hotelu pamięta, o której Dompierre jadł kolację. Wstępne wnioski prześlę panom wieczorem. W każdym razie nastąpiło to najpóźniej o drugiej nad ranem.

– Nóż? – zapytał Leguennec.

– Prawdopodobnie powszechnie używany, dość duży nóż kuchenny. Typowa broń.

Leguennec zwrócił się do Vernanta.

– Czy właściciel hotelu nie zauważył niczego szczególnego na kopercie adresowanej do Dompierre’a?

– Nie. Nazwisko napisano drukowanymi literami, najzwyklejszym długopisem. Koperta była biała jak tysiące innych. Wszystko było najzwyklejsze. Nierzucające się w oczy.

– Dlaczego wybrał taki kiepski hotel? Raczej nie wygląda na człowieka, któremu doskwiera brak pieniędzy.

– Właściciel twierdzi – powiedział Vernant – że Dompierre mieszkał w tej okolicy jako dziecko. Lubił tu wracać.

Zabrano ciało. Na ziemi został już tylko wykonany kredą obrys sylwetki.

– Czy rano drzwi były otwarte? – zapytał Leguennec.

– Zamknięte – odparł Vernant. – Prawdopodobnie przez gościa, który wyszedł około siódmej trzydzieści. Tak twierdzi właściciel. Dompierre miał klucz do tych drzwi w kieszeni.

– Tamten gość nic nie zauważył?

– Nie. Mimo że jego wóz był zaparkowany bardzo blisko ciała. Ale po lewej, a drzwi kierowcy znalazły się po prawej. Zresztą samochód, duże renault 19, całkowicie zasłaniał mu zwłoki. Ruszył do przodu, niczego nie dostrzegłszy.

– Dobrze – podsumował Leguennec. – Może teraz zajmiemy się załatwieniem formalności. Zakładam, że nie widzi pan przeszkód, by przekazać mi akta?

– Skądże – powiedział Vernant. – Jak dotąd trop Simeonidis wydaje się jedynym przekonywającym. Dlatego przejmuje pan sprawę. Jeżeli nie dowiedzie pan związku tych spraw, po prostu mi ją pan odda.

Leguennec podwiózł Vandooslera do metra, a następnie udał się do biura Vernanta.

– Później do ciebie zajrzę – powiedział. – Muszę sprawdzić alibi. Poza tym chcę skontaktować się z ministerstwem i ustalić, gdzie też podziewa się Piotr Relivaux. Czy wciąż jest w Tulonie, czy może gdzie indziej?

– Rozegramy wieczorem partyjkę? Może w wielorybnika? – zaproponował Vandoosler.

– Zobaczymy. Ale na pewno wpadnę. Dlaczego nie zainstalowałeś sobie jeszcze telefonu? Na co czekasz?

– Na pieniądze – odparł Vandoosler.

Było już prawie południe. Zatroskany Vandoosler, zamiast zejść do metra, rozejrzał się za budką telefoniczną. Musiał przejechać przez cały Paryż i informacja mogłaby mu umknąć. Nie ufał Leguennecowi. Wybrał numer Le Tonneau. Odebrała Julia.

– To ja – powiedział. – Mogłabyś poprosić świętego Mateusza?

– Znaleźli coś? – zapytała. – Wiedzą, kto to jest?

– Jeżeli myślisz, że takie sprawy załatwia się w dwie godziny, jesteś w błędzie. Nie, to skomplikowana sprawa, może nigdy go nie złapią.

– Dobrze. – Julia westchnęła. – Już ci go daję.

– Święty Mateusz? – zaczął Vandoosler. – Odpowiadaj szeptem. Czy Aleksandra je dzisiaj u was?

– Jest środa, ale przyszła z Cyrylem. Przyzwyczaiła się. Julia szykuje dla małego specjalne dania. Dziś na przykład podała mu puree z cukinii.

Pod matczynym wpływem Julii Mateusz zaczął doceniać dobrą kuchnię, to było widać. Być może, przemknęło przez myśl Vandooslerowi, ten praktyczny obiekt zainteresowania pomagał mu odwrócić uwagę od znacznie bardziej ujmującego obiektu – samej Julii o krągłych, białych ramionach. Na jego miejscu Vandoosler bez wahania rzuciłby się na Julię, lekceważąc puree z cukinii. Ale Mateusz był chłopcem o bogatej, skomplikowanej osobowości, najpierw myślał, potem działał i nigdy nie wkraczał na nowo odkryty teren bez dłuższego zastanowienia. Każdy ma własną metodę postępowania z kobietami. Vandoosler odsunął od siebie myśl o białych ramionach Julii, której obraz przyprawiał go o lekkie drżenie, nie mówiąc już o drżeniu, jakie ogarniało go, gdy pochylała się, sięgając po szklankę. Teraz jednak nie mógł sobie pozwolić na takie emocje. Ani on, ani Mateusz, ani nikt inny.

– Czy Aleksandra była z wami wczoraj w południe?

– Tak.

– Wspominałeś jej o wizycie Dompierre’a?

– Tak. Nie miałem takiego zamiaru, ale zaczęła mnie wypytywać. Była smutna. Dlatego jej o tym opowiedziałem. Żeby ją trochę rozerwać.

– Nie mam do ciebie pretensji. Czasem warto puścić informację w obieg. Podałeś jej jego adres?

Mateusz zastanawiał się przez chwilę.

– Tak – powtórzył. – Obawiała się, że Dompierre będzie przez cały dzień czekał na Piotra Relivaux na ulicy. Chciałem ją uspokoić i powiedziałem, że Dompierre mieszka w hotelu przy ulicy de la Prevoyance. Ta nazwa bardzo mi się spodobała. Jestem pewien, że ją podałem. I że powiedziałem o Dunaju.

– Co ją mogło obchodzić, że jakiś obcy człowiek przez cały dzień czeka na Piotra Relivaux?

– Nie mam pojęcia.

– Słuchaj uważnie, święty Mateuszu. Dompierre został zabity między jedenastą wieczorem a drugą nad ranem. Zadano mu trzy ciosy nożem w brzuch. Dał się wciągnąć w pułapkę i wyszedł na spotkanie z mordercą. Może nim być Relivaux, który rzekomo przypadkiem właśnie teraz włóczy się po kraju, może nim być ktoś z Dourdan albo ktokolwiek inny. Wymknij się na pięć minut i biegnij do Marka. Czeka na mnie w domu. Streść mu to, co ci powiedziałem na temat śledztwa, a potem zabierz do Le Tonneau. Niech wypyta Lex o tę noc, niech się dowie, co o której robiła. Ale spokojnie, jak przyjaciel przyjaciela, jeśli potrafi się na to zdobyć. Niech też dyskretnie zapyta Julię, czy widziała albo słyszała coś dziwnego. Podobno czasami dokucza jej bezsenność w środku nocy, może uda nam się czegoś od niej dowiedzieć. Pamiętaj, że z nią ma pomówić Marek, nie ty. Rozumiesz?