- Świętokradztwo! Świętokradztwo! — przytaknął natychmiast urzędnik.
- Idzie się za to na Sybir?
- Na Sybir, na Sybir! Z punktu na Sybir!
- Oni wciąż jeszcze myślą, żem chory — ciągnął dalej Rogożyn zwracając się do księcia — a ja nie mówiąc ani słowa, po cichutku, nie wyzdrowiawszy jeszcze całkiem, wsiadłem do wagonu i jadę — otwieraj wrota, Siemionie Siemionowiczu! Brat na mnie gadał ojcu nieboszczykowi, to znana sprawa. A żem ja wtedy rzeczywiście rozdrażnił ojca przez Nastasję Filipownę, to też prawda. To tylko sam zawiniłem. Grzech mi odjął rozum.
- Przez Nastasję Filipownę ? — odezwał się służalczym tonem urzędnik, jakby coś rozważając.
- Przecie nic nie wiesz! — krzyknął na niego zniecierpliwiony Rogożyn.
- Właśnie że wiem! — odparł triumfująco urzędnik.
- A jużci! Jedna jest na świecie Nastasja Filipowna? Ale z ciebie namolne, ci powiem, bydlę! Z góry wiedziałem, że jakieś takie bydlę zaraz się przyczepi! — mówił dalej do księcia.
- A może i wiem, proszę łaskawego pana! — upierał się urzędnik. — Lebiediew wie! Wasza wielmożność raczy mi robić zarzuty, a co będzie, jeśli dowiodę? Właśnie to jest ta sama Nastasja Filipowna, z powodu której pański rodzic chciał pana upomnieć kalinową pałką; nazywa się Nastasja Filipowna Baraszkow; można powiedzieć nawet wielka pani, i też w swoim rodzaju księżna, a zna się z niejakim Tockim, Afanasijem Iwanowiczem, z jednym tylko właścicielem ziemskim i bogaczem, członkiem kompanii i towarzystw, i oboje są na to konto w wielkiej przyjaźni z generałem Jepanczynem...
- Ehe, toś ty taki! — zdziwił się w końcu naprawdę Rogożyn — tfu, do diabła, rzeczywiście wie.
- Wszystko wie! Lebiediew wszystko wie! Ja, wasza wiel-możność, jeździłem tak samo dwa miesiące z Aleksaszką Lichaczowem, też po śmierci ojca, i wszystko, to znaczy wszystkie kąty i zakątki znam; doszło do tego, że bez Lebiediewa — nigdzie ani kroku. Obecnie urzęduję w areszcie dla dłużników, więc i Armance, i Koralię, i księżnę Packą, i Nastasję Fili-pownę miałem możność poznać; zresztą poznałem wiele innych osób.
- Nastasję Filipownę? A czyż ona z Lichaczowem... — Rogożyn popatrzył na niego ze złością, aż mu wargi przybladły i zadrżały.
- Nnie! Nnnic! Absolutnie! — połapawszy się odpowiedział czym prędzej urzędnik. — Z żadnymi, to znaczy, pieniędzmi, Lichaczow nie mógł nic zrobić! Nie, to nie Armance! Tu tylko jeden Tocki. A wieczorem w Teatrze Wielkim albo we Francuskim siedzi sobie we własnej loży. Oficerowie mówią w swoim kółku, co im ślina na język przyniesie, ale nic nie mogą udowodnić: "O, powiadają, to jest właśnie owa Nastasja Filipowna" — i tyle; a o czymś więcej-nic! Bo i nic nie ma.
- Tak też to wszystko się przedstawia — potwierdził Rogożyn, posępnie zmarszczywszy brwi. — Tak samo wtedy mówił Zalożew. Przebiegałem wtedy w starej ojcowskiej bekieszy, proszę księcia, przez Newski Prospekt, a ona wychodzi ze sklepu i wsiada do karety. Od razu jakbym w ogniu stanął. Spotykam Zalożewa; gdzież mi się z nim równać; chodzi ubrany jak subiekt od fryzjera, szkiełko w oku; a ja u ojca paradowałem w dziegciem smarowanych butach i żarłem chudy kapuśniak. To, powiada, kąsek nie dla ciebie, to, powiada, księżna, która ma na imię Nastasja, po ojcu Filipowna, a nazwisko Baraszkow; żyje z Tockim. a Tocki nie wie teraz, jak się od niej odczepić, bo to niby doszedł do solidnego wieku, ma lat pięćdziesiąt pięć, i chce się żenić z największą, jaka jest, pięknością w całym Petersburgu. No i tu mi podsunął myśl, że zaraz dzisiaj mogę zobaczyć Nastasję Filipownę w Teatrze Wielkim na balecie; będzie siedziała w swojej loży na parterze. U nas, u mojego ojca, niechby kto spróbował iść na balet — krótka sprawa — i koniec; zabiłby! Ja jednak cichcem pobiegłem na godzinkę i znowu zobaczyłem Nastasję Filipownę; później całą noc nie spałem. Rano nieboszczyk daje mi dwie pięcioprocentowe obligacje po pięć tysięcy każda, i mówi: "Idź, sprzedaj, siedem tysięcy pięćset zanieś do kantoru Andriejewów, zapłać, a całą resztę z dziesięciu, nie wstępując nigdzie, oddasz mnie; będę na ciebie czekał." Sprzedałem obligacje, wziąłem pieniądze, a do kantoru Andriejewów nie wstąpiłem, tylko pobiegłem, nie oglądając się, do angielskiego magazynu i za wszystkie pieniądze wybrałem parę kolczyków z dwoma brylancikami wielkości, nie przymierzając, orzecha: zostałem dłużny czterysta rubli, powiedziałem nazwisko, zaufali. Z kolczykami buch do Zalożewa: tak i tak, idziemy, bracie, do Nastasji Filipowny. Poszliśmy. Co miałem wtedy pod nogami, co przed sobą, co po bokach — nic nie wiem i nie pamiętam. Weszliśmy prosto do salonu; sama wyszła do nas. Nie wyjawiłem wtedy, kim jestem. A Zalożew powiada: "Od Parfiena, mówi, Rogożyna, raczy pani przyjąć na pamiątkę wczorajszego spotkania." Otworzyła pudełko, spojrzała, uśmiechnęła się: "Proszę podziękować, mówi, pańskiemu przyjacielowi panu Rogożynowi za łaskawe względy." Skinęła głową i odeszła. Dlaczego zaraz na miejscu nie umarłem! Bo jeśli nawet poszedłem tam, to dlatego, że myślałem: "I tak żywy nie wrócę!" Najgorzej ubodło mnie to, że ten bestia Zalożew wykorzystał wszystko dla siebie. Ja jestem i niski, i ubrany jak cham, i stoję, milczę, wytrzeszczam na nią oczy, więc wstyd mi; a on elegant jak się patrzy, wypomadowany, ufryzowany, rumiany, w kraciastym halsztuku — sypie komplimenty jak z rękawa, kłania się i nóżką szasta; więc ani chybi wzięła go za mnie! "No — mówię, jakeśmy wyszli — żebyś mi się teraz nie ośmielił nawet pomyśleć, rozumiesz?" Śmieje się: "A jak ty się wyliczysz przed ojcem?" Chciałem, co prawda, rzucić się od razu do wody, nie wstępując nigdzie, ale myślę: "I tak już wszystko jedno", i niby potępieniec wróciłem do domu.
- Ach jej! — krzywił się urzędnik i nawet dreszcze go przechodziły. — Przecie nieboszczyk nawet nie za dziesięć tysięcy, ba, za dziesięć rubli potrafił wyprawić człowieka na tamten świat — rzekł do księcia. Książę z zaciekawieniem przyglądał się Rogożynowi, który w tej chwili był jakby jeszcze bledszy.
- Na tamten świat! — powtórzył Rogożyn. — Co ty tam wiesz? Od razu — mówił dalej do księcia — dowiedział się o wszystkim, bo i Zalożew paplał każdemu, kogo tylko spotkał. Wziął mnie ojciec do siebie na górę, drzwi zamknął i pouczał całą godzinę. "To ja cię, powiada, tylko tak przygotowuję, a przyjdę jeszcze powiedzieć ci dobranoc." No i co pan myśli? Pojechał stary do Nastasji Filipowny, bil jej pokłony do ziemi, błagał i płakał; wyniosła mu nareszcie pudełko, cisnęła: "Masz, powiada, stary brodaczu, swoje kolczyki; są mi teraz dziesięć razy droższe, kiedy wiem, spod jakiej grozy musiał je Parfien wydostać. Kłaniaj się, powiada, i podziękuj synowi." No, a ja tymczasem za radą matki pożyczyłem u Sieriożki Protuszyna dwadzieścia rubli i jazda pociągiem do Pskowa. Dojechałem z febrą. Staruchy zaczęły mnie tam leczyć modlitwami, a ja siedzę pijany; potem za ostatnie grosze chodziłem od szynku do szynku i przeleżałem całą noc w rynsztoku, bez przytomności. Rano już miałem gorączkę; a w nocy oprócz tego psy mnie pogryzły. Ledwom przyszedł do siebie.
- No, no, proszę łaskawego pana, inaczej nam teraz zaśpiewa Nastasja Filipowna!-chichotał urzędnik zacierając ręce — teraz, panie dobrodzieju, furda kolczyki! Teraz takie kolczyki sprawimy...
- Jeśli raz jeszcze powiesz choć słówko o Nastasji Filipównie, Bóg świadkiem, spuszczę ci baty, mimo że jeździłeś z Li-chaczowem! — zawołał Rogożyn chwyciwszy go mocno za rękę.
- Spuścisz baty, więc nie odepchniesz! Wal! Jak spuścisz baty, to tak jakbyś przypieczętował... No, przyjechaliśmy!